Χρειάζονται «στρώσιμο» τα νέα αυτοκίνητα;

Η ευλαβική διαδικασία παλαιότερων εποχών που πλέον αποτελεί ανάμνηση… ή μήπως όχι;

Πολλοί ίσως να μην το έχετε προλάβει, άλλοι πάλι ίσως να το έχετε ξεχάσει. Κάποτε, η αγορά ενός νέου αυτοκινήτου συνεπαγόταν και μια ευλαβική διαδικασία, κατά τα αρχικά χιλιόμετρα της λειτουργίας του, η οποία ονομαζόταν «στρώσιμο» ή «ροντάρισμα» και αφορούσε κυρίως τον κινητήρα.

Σε γενικές γραμμές, οι οδηγίες ήταν να αποφεύγεται το στροφάρισμα του μοτέρ ψηλά και να μην οδηγείται το αυτοκίνητο με μεγάλο φορτίο ή σε ακραίες θερμοκρασίες. Οτιδήποτε ζόριζε τον κινητήρα απαγορευόταν μέχρι την συμπλήρωση ορισμένου αριθμού χιλιομέτρων και το «ελεύθερο» στη χρήση του γινόταν σταδιακά.

Ο λόγος ήταν ότι σε παλιότερες εποχές, η μεταλλουργεία, η χύτευση, οι κοπές αλλά και η δομή ενός κινητήρα, απαιτούσαν κάτι τέτοιο. Οι ανοχές μεταξύ των «εφαπτόμενων» τμημάτων ενός κινητήρα ήταν μεγάλες για να ανταπεξέλθουν στη διαστολή από το θερμικό φορτίο.

Τα τμήματα αυτά έφεραν επίσης μικρές ατέλειες από την κατασκευή τους, οι οποίες προσαρμόζονταν μέσω χρήσης στα εργοστασιακά δεδομένα, τα οποία με τη σειρά τους, ήταν αρκετά «ελαστικά» στις τιμές τους.

Όλη αυτή η διαδικασία, έπρεπε να γίνει με ήπιο τρόπο και σταδιακά, χωρίς ακρότητες, γιατί όντως εκείνα τα χρόνια ίσχυε το ότι το «στρώσιμο» είχε άμεσο αντίκτυπο στην μακροημέρευση και χωρίς προβλήματα λειτουργία του κινητήρα. Οι κατασκευαστές μάλιστα, ανέφεραν με λεπτομέρειες την διαδικασία στα manual του εκάστοτε αυτοκινήτου.

Στις μέρες μας, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα κράματα μετάλλων που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή των κινητήρων είναι σαφώς βελτιωμένα σε σχέση με το παρελθόν, οι κοπές είναι ακριβείας και η εφαρμογή ειδικών επιστρώσεων στους κυλίνδρους και γενικά στα κινούμενα και εφαπτόμενα μέρη ενός μοτέρ, αποτελούν κοινό τόπο.

Οι σύγχρονοι κινητήρες, είναι ελεγμένοι και έτοιμοί, από την 1^η μέρα τους στο δρόμο, να αποδώσουν σε όλο τους το εύρος λειτουργίας χωρίς πρόβλημα. Εν ολίγοις, «στρώσιμο» με την παλιά έννοια δεν χρειάζεται και ούτε είναι απαραίτητο να γίνει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πάμε «τάπα» και ζορίζουμε το καινούργιο μας αμάξι με το που το παραλάβουμε.

Χρειάζεται πρώτα να εξοικειωθούμε με το όχημα και τον χειρισμό του, ενώ φρένα και ελαστικά, καλό θα είναι να «πατήσουν» που λέμε στην καθομιλουμένη, για ένα διάστημα 100 χιλιομέτρων, ώστε από τα μεν λάστιχα να φύγει η επίστρωση Teflon που έχουν από τον βουλκανισμό τους και τα τακάκια και οι δίσκοι να αρχίσουν την συνεργασία τους ήπια και στρωτά.

Παρά λοιπόν το ότι δεν χρειάζεται να τηρηθεί η ευλαβική διαδικασία του στρωσίματος «παλαίας κοπής», στα πρώτα αναγνωριστικά χιλιόμετρα με το καινούργιο μας τετράτρχο απόκτημα, καλό είναι να είμαστε λίγο συγκρατημένοι και συνετοί. Επίσης, σε αντίθεση με την γενικότερη αντίληψη, το ταξίδι δεν αποτελεί το καλύτερο πεδίο για να «δουλευτεί» ένα καινούργιο αυτοκίνητο.

Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να το οδηγήσετε ήπια σε έναν επαρχιακό δρόμο, όπου οι εναλλαγές ταχύτητας, στροφών κινητήρα, σχέσεων στο κιβώτιο και η χρήση του συστήματος πέδησης, είναι συνεχείς.