Αποτελεί για περισσότερο απο έναν αιώνα, το πιο μεγαλεπήβολο και δύσκολο έργο που έχει συλλάβει ποτέ, ο ανθρώπινος νους
Σκεφτείτε ένα μέλλον όπου το ταξίδι από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο δεν θα απαιτεί πολύωρες πτήσεις, ούτε πολυήμερα ταξίδια με ποντοπόρα πλοία. Σκεφτείτε μια σήραγγα, που θα διέρχεται κάτω ή λίγο πάνω από τον ωκεάνιο πυθμένα του Ατλαντικoύ, ενώνοντας την Ευρώπη και την Αμερική. Το σκεφτήκατε; Ε λοιπόν, δεν είστε οι πρώτοι. Η ιδέα της Υπερατλαντικής Σήραγγας (Transatlantic Tunnel), δεν είναι νέα. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οραματιστές, όπως ο συγγραφέας Ιούλιος Βερν, ονειρεύονταν μία υπερωκεάνια σύνδεση που θα φέρει τις δύο πλευρές του Ατλαντικού πιο κοντά.
Το «καλή ιδέα» μπορεί να αποδοθεί μόνο σε θεωρητικό επίπεδο για την Υπερατλαντική Σήραγγα και δεν χρειάζεται να είναι κανείς μηχανικός για να αντιληφθεί ότι αυτό το έργο, είναι πρακτικά αδύνατο να κατασκευαστεί, τουλάχιστον με βάση την σημερινή διαθέσιμη τεχνολογία. Ή μήπως όχι;
Ας τα βάλουμε λίγο κάτω. Η μικρότερη απόσταση μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας είναι περί τα 4.800 χιλιόμετρα, από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη δε, είναι σχεδόν 5.500 χιλιόμετρα. Αν και αυτό είναι ήδη ένα θέμα, ακόμα χειρότερο είναι ότι ανάμεσα τους, βρίσκεται ο δεύτερος μεγαλύτερος σε επιφάνεια ωκεανός του κόσμου, με βάθη που υπερβαίνουν τα 4.000 μέτρα, στο μεγαλύτερο μέρος της νοητής γραμμής που ενώνει τις δύο χώρες.
Σαν να μην έφταναν ετούτα, κάπου εκεί στην μέση της διαδρομής, υπάρχει ένα «τριεθνές» τεκτονικό σύνορο, όπου συναντώνται οι πλάκες της Ευρασίας, της Αφρικής και της Βορείου Αμερικής. Ήρεμο γεωλογικά το spot δεν το λες, έχει κάτι υποθαλάσσια ηφαίστεια, κάτι ενεργές «καμινάδες» που ξερνάνε μάγμα στο νερό, κάτι κατακρημνίσεις, κάτι φαράγγια και κάτι «οροσειρές».
Οποιαδήποτε λοιπόν σκέψη για διάνοιξη σήραγγας σε αυτή την απόσταση, σε αυτό το βάθος και με αυτά τα δεδομένα πυθμένα, είναι εκτός λογικής. Η μεγαλύτερη σε μήκος υποθαλάσσια σήραγγα του κόσμου, βρίσκεται στην Ιαπωνία και ονομάζεται «Seikan», έχει μήκος 53,8 χιλιόμετρα και ενώνει τo «κύριο» και μεγαλύτερο νησί της χώρας Honshu, με το Hokkaido, που είναι στο βόρειο άκρο.
Η Υπερατλαντική Σήραγγα είναι ένα έργο 100 φορές μεγαλύτερο από αυτό που έχει καταφέρει ως μέγιστο, η μηχανική του σήμερα. Ακόμα όμως και αν σε ένα υποθετικό επίπεδο, η διάνοιξη της σήραγγας ήταν εφικτή, θα προέκυπτε άλλο ένα μεγάλο θέμα: τι είδους οχήματα θα την διέσχιζαν.
Τα αυτοκίνητα αποκλείονται κατευθείαν, αφού θα χρειάζονταν μέρες να διανύσουν την απόσταση. Το χειρότερο δε, είναι ότι θα διέρχονταν από την σήραγγα καθημερινά, δεκάδες χιλιάδες δείγματα οδηγών homo sapiens και όπως ξέρουμε, ορισμένοι εκπρόσωποι του είδους αυτού, είναι αποδεδειγμένα ηλίθιοι. Μετά βίας την παλεύουμε με την ηλιθιότητα τους στην ξηρά, φανταστείτε λοιπόν, απλά να είναι ο εαυτός τους, 4000 μέτρα κάτω από την θάλασσα, μέσα σε μια «σωλήνα». Όχι.
Τα τρένα προκρίνονται ως τα ενδεδειγμένα μέσα για αυτή την χρήση αλλά ακόμα και τα πιο γρήγορα εξ αυτών, εξακολουθούν να είναι… αργά για την κάλυψη της τεράστιας απόστασης. Θέλουμε λοιπόν πολύ γρήγορα τρένα. Πόσο; Όσοι έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, εκπονώντας θεωρητικές μελέτες, κάνουν λόγο για τρένα μαγνητικής αιώρησης που θα τρέχουν μέσα σε «vacuum», δηλαδή κενό αέρος, ώστε να μην υπάρχει αεροδυναμική αντίσταση.
Μιλάνε για ταχύτητες αρκετά μεγαλύτερες από αυτές των επιβατικών αεροσκαφών, μεγαλύτερες ακόμα και από του υπερηχητικού Concorde που έκανε το Λονδίνο – Νέα Υόρκη σε τρεις ώρες. Λένε για 3000 χλμ./ώρα και βάλε. Δηλαδή μιλάνε για 3.000+ χλμ./ώρα σε μια σωλήνα με τεχνητό κενό αέρος, που σημαίνει ότι θα αυξήσουν τις τεράστιες δυνάμεις που θέλουν να την συνθλίψουν έτσι και αλλιώς. Το ότι αυτά τα τρένα δεν υπάρχουν, το παραλείπω… έδω έχουμε κάνει τόσο σκόντο στην λογική για να βγει το θέμα, στα τρένα θα κολλήσουμε;
Άλλοι πάλι λένε για «αιωρούμενη» σήραγγα, καμιά 20άρα μέτρα πάνω από τον πυθμένα με αγκύρωση φυσικά, ώστε να μην συμβεί αυτό και τρένα με μαγνητική αιώρηση που θα τρέχουν «ξεφτιλισμένα» γρήγορα με scramjet τύπου κινητήρες που χρησιμοποιούνται σε πειραματικά αεροσκάφη. Ναι. Αυτό θέλει ατμόσφαιρα, οπότε γλυτώνουμε το «vacuum» και το σκάψιμο, από την άλλη βάζουμε στην εξίσωση καμιά ντουζίνα τουλάχιστον ακόμα λόγους που το καθιστούν πέρα από αδύνατο και εξαιρετικά επικίνδυνο.
Αν δεν έχετε πειστεί μέχρι τώρα ότι η Υπερατλαντική Σήραγγα είναι αδύνατον να κατασκευαστεί, να σας πω για το κόστος της, το οποίο, σε θεωρητικό επίπεδο, κυμαίνεται από 15 έως 20 τρισεκατομμύρια δολάρια. Για σύγκριση, το πιο ακριβό «οτιδήποτε» που έχει κατασκευαστεί ποτέ, είναι ο ISS, o Διεθνής Διαστημικός Σταθμός, με κόστος 150 δισεκατομμύρια δολάρια. Ποια κοινοπραξία και ποια fund μπορούν να αναλάβουν την κατασκευή της σήραγγας αυτής, όταν βάση όλων των ανωτέρω, θα είναι από την πρώτη ημέρα ότι πιο επισφαλές και φαραωνικό θα έχουμε δημιουργήσει;
υ.γ. Ξέρω έναν που θα μπορούσε αλλά να μας στείλει πρώτα στον Άρη και μετά το βλέπει.
