Στο νοτιότερο σημείο της Αμερικανικής ηπείρου, οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν με το ζευγάρι των Ελλήνων Mad Nomad. Τι μένει από την ολιγοήμερη έστω συμβίωση με άλλους ταξιδιώτες και μάλιστα σε τόπους τόσο μακρινούς;
κείμενο: Άκης Τεμπερίδης, φωτογραφίες: Α.Τ., Ηλίας Βροχίδης
Ουσουάγια, η νοτιότερη πόλη του κόσμου. Θρυλικός προορισμός για κάθε ταξιδιώτη, το “τέλος του κόσμου” (fin del mundo) όπως την αποκαλούν οι Αργεντινοί. Πολλοί ταξιδιώτες με μοτοσυκλέτες, αυτοκίνητα, κάμπερ, ακόμη και ποδήλατα, καταλήγουν εκεί μετά από μήνες ή και χρόνια, προερχόμενοι από τη βόρεια Αμερική, όπως κι εμείς, έχοντας ξεκινήσει από την Αλάσκα αρκετοί. Για να φτάσουμε εκεί διασχίσαμε σχετικά γρήγορα τη γη της Παταγονίας, πιάσαμε Ατλαντικό στο Κάβο Βίρχενες, περάσαμε το στενό του Μαγκελάνου με φέρι και φτάσαμε στην Ίσλα Γκράντε, το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους που ονομάζεται Γη του Πυρός και μοιράζεται γεωγραφικά ανάμεσα στη Χιλή και την Αργεντινή.
Μετά από ατέλειωτες εκτάσεις ανεμοδαρμένης στέπας, συναντήσαμε τις νοτιότερες κορυφές των Άνδεων και καταλήξαμε στο κανάλι Μπιγκλ. Εκείνη τη μέρα δεν εκπληρώθηκε ένα ταξιδιωτικό όνειρο για εμάς, μιας και είχαμε ξαναβρεθεί στα μέρη αυτά το 2010. Όμως μία δικαίωση τη νιώσαμε, κυρίως για τη μικρή μας που έφτασε εδώ σε τόσο τρυφερή ηλικία μετά από 26 μήνες ταξίδι σε 15 χώρες και των δύο αμερικανικών ηπείρων. Ήταν μία ιστορική μέρα, ωστόσο, για άλλο λόγο, πιο ανθρώπινο. Στην είσοδο της πόλης μας περίμεναν ο Ηλίας Βροχίδης με την Αγγελική Ντάγκλας με το βανάκι τους – ένα τετρακίνητο Toyota τροποποιημένο σε αυτοκινούμενο – και τη μηχανή του Ηλία, μία Honda XR 250, σαν κι εκείνες που είχε χρησιμοποιήσει στα δύο μεγάλα ταξίδια του στην Ασία και στην Αφρική. Νάμαστε λοιπόν με παρέα για πρώτη φορά σε αυτό το ταξίδι και μάλιστα ελληνική. Και το The World Offroad θα γίνει ένα με τους Mad Nomad για τις επόμενες ημέρες.
Τρελοί για την Αμερική
Το ζευγάρι από την Ελλάδα είχε φτάσει μόλις το προηγούμενο φθινόπωρο στη νότια Αμερική, όταν εμείς βρισκόμασταν κάπου στο Περού. Τους συναντήσαμε στην παρθενική φάση ενός ταξιδιού που δεν έχει συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, όμως θα πάρει κάποια χρόνια μέχρι να τους οδηγήσει στην Αλάσκα. Mad About Americas το έχουν ονομάσει. Πέρα από το αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα, μαζί τους έχουν ένα φουσκωτό καγιάκ και ένα αλεξίπτωτο πλαγιάς για να πετάει όπου μπορεί ο Ηλίας. Καθότι ιστιοπλόος και μάλιστα περιζήτητος στην Ελλάδα, μαζί με την Αγγελική στοχεύουν να κάνουν και κάποιες επαγγελματικές στάσεις, σε ρόλους σκίπερ και μαγείρισσας σε ενοικιαζόμενα σκάφη, κυρίως στην Καραϊβική. Κάπως έτσι θα βγάζουν τα χρήματα που χρειάζονται για το ταξίδι, το οποίο είναι low cost όπως και το δικό μας.
Μετά από τόσα χρόνια στον δρόμο, ήταν η πρώτη φορά που συνταξιδέψαμε με άλλους. Όπως οι περισσότεροι overlanders, οδεύουμε αυθόρμητα προς τη μοναχικότητα, επειδή ο καθένας μας έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να ταξιδεύει, να ζει δηλαδή.
Από έξω, όλοι φαντάζουμε ίδιοι, οι γραφικοί της παρέας που την έκαναν από τη συμβατική ζωή και το έριξαν στο vanlife. Ονειροπόλοι ή τυχοδιώκτες; Εξερευνητές ή ρέμπελοι; Ο καθένας μπορεί να δει τον άλλο με τα δικά του μάτια, όμως όσοι το κάνουμε αυτό, δεν παύουμε να είμαστε μία μικρογραφία της παγκόσμιας κοινότητας. Με τις ιδιαιτερότητές του ο καθένας. Oικογενειάρχες και μπακούρια, φοιτητές και συνταξιούχοι, βίγκαν και κρεατοφάγοι, γκέι και στρέιτ, Χριστιανοί και άθεοι, πλούσιοι και φτωχοί. Άλλος ταξιδεύει γρήγορα, άλλος σα σαλιγκάρι. Ο ένας γουστάρει πόλεις, χωριά και πολιτισμούς, ο άλλος ποτάμια, λίμνες και βουνά. Άλλος πίνει μπίρες, άλλος μόνο κρασί ή νερό. Για να μη μιλήσουμε για εθνικότητες.
Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι οι ταξιδιώτες “μακράς διαρκείας” μιλάμε την ίδια γλώσσα, άσχετα που οι μητρικές μας διαφέρουν. Έχουμε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες λύσεις μπροστά μας, όλοι έχουμε ξεκινήσει με τα ίδια περίπου όνειρα, αλλά ο καθένας έχει τις εντελώς δικές του ιστορίες να διηγηθεί. Κάθε μέρα ο καθένας μας βάφει με τα δικά του πινέλα το ταξίδι, παρότι όλοι μπορεί να κινούμαστε στην ίδια γεωγραφία. Αντί να παρκάρεις απόψε εδώ να κοιμηθείς, μπορεί να κάνεις 20 χιλιόμετρα και αυτό να σου χαρίσει μία εντελώς διαφορετική εμπειρία. Καλή ή κακή. Η ουσία είναι ότι όλοι οι ταξιδιώτες, είμαστε τελικά συνταξιδιώτες. Και γι΄αυτό επικοινωνούμε άμεσα και ουσιαστικά, ακόμη κι αν δεν έχουμε προηγούμενες κοινές εμπειρίες.
Αυτό φάνηκε στη “συγκατοίκησή” μας με τον Ηλία και την Αγγελική και τελικά, χωρίς να κάνουμε τίποτα φοβερά πράγματα, περάσαμε αξέχαστες στιγμές. Για τρεις μέρες μείναμε μπροστά σε ένα ποτάμι δέκα χιλιόμετρα πριν την Ουσουάγια. Περπατήσαμε στην πόλη, κάναμε ένα όμορφο περπάτημα οι δυο μας με τον Ηλία στη λίμνη Εσμεράλντα και μετά πήραμε παρέα τον πιο νότιο δρόμο του κόσμου, από τη βόρεια όχθη του καναλιού Μπίγκλ, στο αγρόκτημα Harberton και από εκεί μέχρι το ανατολικό άκρο του καναλιού όπου σταματά και ο δρόμος. Στον 55ο παράλληλο του νότου. Δειπνούσαμε παρέα, κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις και παίζαμε επιτραπέζια αργά μετά τα μεσάνυχτα σχεδόν κάθε βράδυ. Ανθρώπινες στιγμές, χωρίς άλλες προσδοκίες ή απαιτήσεις εκατέρωθεν. Μία ελληνική παρέα σε μία από τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη.
Χρόνια συνταξιδιώτες
Εξ΄αποστάσεως μέχρι να ανταμώσουμε στη Γη του Πυρός, αλλά συνταξιδιώτες είμαστε εδώ και χρόνια με τον Ηλία. Τον είχαμε πρωτοσυναντήσει το 2008 στο Αμριτσάρ. Ήταν η πρώτη μέρα για εμάς στην Ινδία, η τελευταία για εκείνον. Μας γνώριζε από καιρό, αλλά εμείς όχι. Και προσέξτε, συναντηθήκαμε στο ίδιο hostel μίας πόλης με ένα εκατομμύριο κατοίκους, στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου εντελώς τυχαία! Μόνο όταν ταξιδεύεις γίνονται τέτοιες απίθανες συναντήσεις και εκ των υστέρων λυπάμαι που δεν κάναμε παρέα τότε. Όμως κρατήσαμε επαφή.
Όταν μέναμε στην Ιταλία, ο Ηλίας πέρασε από το σπίτι μας πριν αναχωρήσει για το δεύτερο μεγάλο ταξίδι του, εκείνο της Αφρικής. Και το 2017 τον υποδέχτηκα με δεκάδες φίλους του στον Λευκό τον Πύργο τη μέρα που επέστρεψε. Στην Αφρική γνώρισε αρκετούς φίλους μας και έμεινε μαζί τους. Παιδί ήταν στο πρώτο του ταξίδι, άντρας έγινε με τα χρόνια και τις εμπειρίες του και κυρίως αυθεντικός ταξιδιώτης. Σκληροπυρηνικός θα έλεγα, αλλά συνεσταλμένος όπως και πριν. Στα διαλείμματά του στην Ελλάδα έμαθε ιστιοπλοϊα, έγραψε δύο βιβλία – το “Ταξιδεύω, άρα Υπάρχω” το έχουμε μαζί μας σ’ αυτό το ταξίδι – και έδωσε διαλέξεις TEDx, έμαθε να πετάει με αλεξίπτωτο πλαγιάς και να κατεβαίνει ποτάμια με καγιάκ.
Και τώρα ταξιδεύει και πάλι, με την Αγγελική αυτή τη φορά. Χωρίς ημερομηνία επιστροφής, έχοντας οι δυο τους χωρέσει σε ένα βανάκι όλα τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Αξιέπαινη και η Αγγελική που είχε το θάρρος να βουτήξει στα βαθιά, σε μία ηλικία που άλλες γυναίκες σκέφτονται μόνο την καριέρα ή τα παιδιά. Μέρα με τη μέρα – μιας και μιλάμε συχνά μετά τη συνάντηση κορυφής στην Ουσουάγια – προσπερνά τις ταλαιπωρίες του ταξιδιού, έχει αποδεχτεί τη ζωή χωρίς τουαλέτα, πλυντήριο, κουζίνα και ντουζιέρα, και εστιάζει στην ουσία, στην ομορφιά της ζωής στον δρόμο. Πράγματα που αντιμετωπίζουμε κι εμείς, συχνά μας κουράζουν, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν αξίζει τον κόπο, αλλά που τα ξεχνάμε το επόμενο πρωινό, όταν ανοίγουμε την κουρτίνα και αντικρύζουμε μία ακόμη απίστευτη ανατολή.
Έτσι, ένα πρωινό με θλιβερό ψιλόβροχο, στο σημείο που βλέπετε στη μεγάλη φωτογραφία του άρθρου, οι δύο συνταξιδιώτες μας μάζεψαν το κρεβατάκι τους, έδεσαν το μηχανάκι μέσα στο βαν, μάζεψαν το Starlink που μας κρατούσε συνδεδεμένους τόσες μέρες στη νοτιότερη διαδρομή του πλανήτη και ήρθαν να μας αποχαιρετίσουν. Μετά από οκτώ μέρες αρμονικής συμβίωσης, οι δρόμοι μας χώριζαν. Για τα παιδιά, η Γη του Πυρός ήταν η απαρχή του δικού τους ταξιδιού, ενώ για εμάς η αρχή του τέλους. Αποχαιρετιστήκαμε χωρίς δάκρυα, υποσχεθήκαμε οι μεν στους δε ότι θα ξαναβρεθούμε μια μέρα και ξαναμπήκαμε μέσα. Η Αναστασία ακόμη κοιμόταν. Φτιάξαμε καφέ και κοιταχτήκαμε μεταξύ μας:
“Άντε πάλι μόνοι μας μείναμε”, μου λέει η Βούλα.
“Μία στενοχώρια την έχω τώρα”, της λέω…
Ήταν σα να ξεκόλλησε ένα κομμάτι από μέσα μας εκείνη τη στιγμή, όμως δεν είχαμε χρόνο να μεταβολίσουμε το συναίσθημα. Είχαμε δουλειά μπροστά μας στην Ουσουάγια και στο παρακείμενο εθνικό πάρκο Tierra del Fuego, με ένα μίνι ντοκιμαντέρ σχετικό με τα περιβαλλοντικά προβλήματα της περιοχής. Στο πάρκο περπατήσαμε πολύ και είδαμε τα βουνά να ασπρίζουν από χιόνι. Γνωρίσαμε και τον Καρλίτο, τον πιο νότιο ταχυδρόμο του κόσμου. Κάναμε παρέα με την Ιβόν και τον Ντέιβιντ, ένα υπέροχο ζευγάρι γηραλέων overlanders και γνωρίσαμε την οικογένεια του Μάξιμο, ενός περιβαλλοντολόγου που εργάζεται στον Δήμο της Ουσουάγια. Κι ένα πρωινό στα μέσα Μαρτίου – φθινόπωρο δηλαδή στο νοτιότερο άκρο της Αμερικής – με -2°C θερμοκρασία, το εσωτερικό του παρμπρίζ έπιασε πάγο και η μπαταρία του Iveco μας πρόδωσε. Έπρεπε να το συνδέσουμε με εκκινητή για να πάρει μπροστά. Αυτό ήταν μάλλον το σινιάλο για να φύγουμε προς τα βόρεια, προς το δρόμο της επιστροφής…
Chile Chico – Gobernador Gregores – Rio Gallegos – Cabo Virgenes – Cerro Sombrero – Ushuaia – Estancia Moat – Lapataia
2.321 χλμ.
Όλες οι ειδήσεις
Δοκιμή Nissan Qashqai MHEV 1.3 DiG-T X-Tronic: Keep Walking!
Οδοιπορικό στην Κρήτη με το υβριδικό Honda HR-V
Η Stellantis καταργεί πεντάλ φρένου και γκαζιού, τα μεταφέρει στο τιμόνι!
