Το ομώνυμο κομμάτι των Red Hot Chilli Peppers περιγράφει μία Καλιφόρνια που έχει χάσει το νόημα της ζωής. Στο The World Offroad, χάσαμε το νόημα του ταξιδιού στην Καλιφόρνια, για εντελώς διαφορετικούς βέβαια λόγους, οπότε ας μας συγχωρεθεί η αυθαίρετη χρήση του τίτλου του τραγουδιού.
κείμενο: Άκης Τεμπερίδης φωτογραφίες: Βούλα Νέτου & Α.Τ.
Μπορώ να πω ότι ο Μάιος και ο Ιούνιος ήταν οι πιο συναρπαστικοί μήνες του ταξιδιού μας από τη στιγμή που πατήσαμε πόδι στην αμερικανική ήπειρο. Όσοι διαβάσατε τα δύο προηγούμενα ταξιδιωτικά στο περιοδικό θα διαπιστώσατε ότι ήταν και οι πιο φωτογενείς. Όμως ο Ιούλιος μπήκε στραβά και έτσι πήγε μέχρι το τέλος, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να πιστεύουμε στο κακό μάτι μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Αρχικά κολλήσαμε covid-19 και παρότι περάσαμε την ασθένεια σαν γρίπη την πρώτη εβδομάδα, τη δεύτερη έμεινε η ουρά της με καταρροή και βήχα, ενώ τις επόμενες δύο μας άφησε μία κόπωση που παρέμεινε μέχρι και τις αρχές Αυγούστου. Πάλι τυχεροί είμασταν που την περάσαμε ανώδυνα – ειδικά το παιδί – όμως γνωρίζουμε πλέον ότι πρόκειται για μία επίμονη ασθένεια με εντελώς διαφορετικά συμπτώματα για τον καθένα μας.
Στον γραφικό US-1 από το Κρέσεντ Σίτι προς το Σαν Φρανσίσκο με τον Ειρηνικό να βρυχάται πάντα και την κλασική ομίχλη να πηγαινοέρχεται στον ορίζοντα.
ΒΑΛΑΜΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΦΡΕΝΑ
Την εβδομάδα που είμασταν ακόμη θετικοί και προσπαθούσαμε να μην έρθουμε σε επαφή με κόσμο, άρχισε να νοσεί και το τέταρτο μέλος της παρέας.
Ένα βγαλμένο κολάρο του turbo αρχικά μας έβαλε σε υποψίες για το χειρότερο. Μετά, μπήκαμε στην Καλιφόρνια με 10 χλμ./ώρα και κομμένη ντίζα γκαζιού. Και όταν τη φτιάξαμε, κατέρρευσε το σέρβο και φτάσαμε πρακτικά χωρίς φρένα στο Σαν Φρανσίσκο και μάλιστα από την παραλιακή US-1, την πρώτη ίσως διαδρομή που απαιτούσε καλό φρενάρισμα στη μέχρι στιγμής πορεία μας στην Αμερική. Όλα αυτά είναι μικρά προβλήματα όταν τα βλέπεις με ψύχραιμο μάτι από μακριά, όταν όμως είσαι μέσα στο ταξίδι – και μάλιστα ένα ταξίδι που είναι όλη σου η ζωή – εστιάζεις τόσο σε αυτά, που τελικά χάνεις το κουράγιο σου. Κάποιες φορές ακόμη και το νόημα αυτού που κάνεις. Το έχω ξαναγράψει: όταν το αυτοκίνητο πονάει, εμείς αρρωσταίνουμε, οπότε χάνουμε κάθε διάθεση για εξερεύνηση, για περιπέτεια και για παιχνίδι, για φωτογραφίες και βίντεο. Και δεν είναι μόνο συναισθηματικό θέμα αυτό αλλά και πρακτικό. Και οικονομικό βεβαίως. Αν σε περίπτωση σοβαρής βλάβης, για παράδειγμα, το Iveco πρέπει να μείνει για μέρες στο συνεργείο, εμείς πρέπει να πάμε σε ξενοδοχείο και αυτό από μόνο του μπορεί να τινάξει στον αέρα τον μηνιαίο προϋπολογισμό μας, ειδικά σε μία ακριβή πλέον χώρα όπως οι ΗΠΑ. Για να μην πω ότι ένας κολλημένος κινητήρας μπορεί να καταστρέψει όλο το πρότζεκτ μία για πάντα.
Αυτές είναι σκέψεις καλά κρυμμένες στο υποσυνείδητο και βγαίνουν στην επιφάνεια όταν παρουσιάζεται το πρώτο πρόβλημα, ακόμη και το πιο μικρό. Τη μέρα που πηγαίναμε προς το Γιοσέμιτι, μετά από ώρες στο συνεργείο, και τα τακάκια δάγκωσαν τους δίσκους, με αποτέλεσμα να πάρουν φωτιά στην προσπάθειά μας να το επιστρέψουμε στον μηχανικό που είχε προκαλέσει το πρόβλημα, έσκουζα από τα νεύρα μου. “Θα το παρατήσω και θα συνεχίσουμε με σακίδια πλάτης το ταξίδι”, φώναζα μέσα στο χωριό ενώ κάποιοι οδηγοί μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε, καθώς έβγαιναν φλόγες από κάτω. Κάποιες στιγμές λέω μέσα μου ότι ίσως να μην έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω κάτι πραγματικά σοβαρό στο μέλλον, όπως ένα σπασμένο κινητήρα στη μέση του πουθενά, κάτι που αντιμετωπίσαμε στο πρώτο μας ταξίδι. Ομολογώ ότι δεν έχω διάθεση πλέον, ούτε να μένουμε στη μέση του δρόμου, ούτε να χωνόμαστε από κάτω με την Βούλα να φτιάξουμε κάτι που συνήθως είναι πάνω από τις δυνατότητές μας.
Μην ξεχνάτε ότι ούτε μηχανικοί είμαστε, ούτε και μπορούμε να γίνουμε σε αυτή την ηλικία. Αν πιστεύετε ότι είναι λάθος αυτή η νοοτροπία από τη στιγμή που επιλέξαμε να ζούμε πάνω σε τέσσερις τροχούς, έχετε απόλυτο δίκιο. Τώρα που έχουμε λύσει (για την ώρα) τα όποια τεχνικά προβλήματα του Iveco και είμαστε πλέον στην Μπάχα Καλιφόρνια σε ρυθμούς διακοπών, νιώθω και πάλι έτοιμος να αντιμετωπίσω οτιδήποτε κι αν μας συμβεί. Απλά, η συσσωρευμένη κούραση και πιθανότατα η αναθεματισμένη μέση ηλικία σε καταβάλλουν. Όμως ένα πράγμα μου δίδαξαν οι τελευταίες στραβές του καλοκαιριού: ότι αυτό το ταξίδι που ξεκινήσαμε πριν από τέσσερα χρόνια, είναι κάτι παραπάνω από τα όποια τεχνικά προβλήματα του αυτοκινήτου. Αν αυτό μας προδώσει – που το ταλαίπωρο δεν το έχει κάνει ποτέ μέχρι τώρα – θα βρούμε τον τρόπο να συνεχίσουμε. Με ή χωρίς αυτό…
ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Βλέποντας τις φωτογραφίες του The World Offroad αυτού του μήνα, είπα μέσα μου “δεν τα πήγαμε άσχημα”, καθώς είχα την αίσθηση ότι δεν είχαμε αξιόλογο υλικό. Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα δεν τα κάναμε όπως έχουμε συνηθίσει, ενώ άλλα τα παρακάμψαμε εντελώς. Μπορεί να μείναμε μία εβδομάδα στο Σαν Φρανσίσκο, όμως καταναλώσαμε περισσότερη ενέργεια στο να βρούμε συνεργείο για τα φρένα (μάταια!), παρά στην ίδια την αγαπημένη μας πόλη. Όταν μας έφτιαξαν τα φρένα μετά από έξι μέρες στο χωριούδάκι Γκρόουβλαντ, είμασταν τόσο κουρασμένοι ψυχολογικά που προς στιγμήν είπαμε να μην μπούμε καν στο Γιοσέμιτι, παρότι η είσοδος του εθνικού πάρκου ήταν μόλις 20 μίλια μακριά από το συνεργείο. Τελικά, μπήκαμε στο πάρκο χωρίς online κράτηση και περάσαμε εκεί δύο μέρες μόνο, ίσως επειδή είχε αφόρητα πολύ κόσμο. Όμως μία γεύση την πήραμε. Κάναμε μπάνιο στο ποτάμι και το απόγευμα συναντήσαμε τρεις μαύρες αρκούδες στο φυσικό τους περιβάλλον. Εκείνες ακριβώς τις ημέρες έληγε μάλιστα η δεύτερη μετά τη Γουατεμάλα τρίμηνη άδεια παραμονής των κοριτσιών της αποστολής, οι οποίες ταξίδεψαν με Visa Waiver Program ESTA στις ΗΠΑ.
Έτσι, κατηφορίζοντας προς το Σαν Ντιέγκο, παρακάμψαμε τα εθνικά πάρκα Σεκόγια και της Κοιλάδας του Θανάτου και δεν πήγαμε στο Λας Βέγκας, όπως είχαμε προγραμματίσει. Για την επόμενη φορά αφήσαμε την έρημο Μοχάβε – η οποία ήταν κλειστή λόγω πλημμυρών – και το εθνικό πάρκο Τζόσουα. Η τελευταία τρυφερή ανάμνηση από το εξάμηνο τελικά ταξίδι μας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν από το σαββατοκύριακο που περάσαμε στο Λος Άντζελες. Τρεις μέρες με Αττικό ήλιο, κολύμπι στα κύματα και βόλτες με τα πόδια ή με πατίνια μεταξύ Σάντα Μόνικα και Βένις Μπιτς και με ελεύθερο πάρκινγκ-κάμπινγκ στην παραλία, ανάμεσα σε ντόπιους, vanlifers. Αυτούς τους λίγο τρελούς, εναλλακτικούς τύπους που επέλεξαν να ζουν μέσα στα βανάκια τους, είτε επειδή δεν αντέχουν το κόστος ζωής της μεγαλούπολης, είτε επειδή έτσι ανακάλυψαν μία πιο ανέμελη, οικολογική και ανθρώπινη ζωή. Πέτρες που κυλάνε και αυτοί, όπως κι εμείς, και δε χορταριάζουν…
Εθνικό πάρκο Κρέιτερ Λέικ στο Όρεγκον. Το πιο βαθύ μπλε του κόσμου.
Το ελεύθερο κάμπινγκ του The World Offroad στον φάρο του Κρέσεντ Σίτι. Η Καλιφόρνια αποδείχτηκε – με κάποιες εξαιρέσεις – αρκετά ανεκτική στο vanlife.
Ο περίφημος βράχος Ελ Καπιτάν στην κοιλάδα του Γιοσέμιτι έχει ύψος 914 μέτρα και είναι η Μέκκα της ελεύθερης αναρρίχησης. Αν θυμάστε, έτσι ονόμασε η Apple το λειτουργικό σύστημα MacOs 12ης γενιάς.
Διακοπές στο Γιοσέμιτι.
ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ IVECO;
Μετά από πέντε χρόνια συμβίωσης, η σχέση μας με το Iveco του The World Offroad θυμίζει ηλικιωμένα ζευγάρια που τρώγονται μεταξύ τους αλλά χώρια δεν μπορούν. Αν εξαιρέσουμε τη χαμηλή ταχύτητα ταξιδιού (65-75 χλμ./ώρα) και τη θορυβώδη καμπίνα, όμως, δεν έχουμε παράπονο από το VM90. Έχει τις διαστάσεις, τις εκτός δρόμου δυνατότητες και τον περιπετειώδη χαρακτήρα που θέλαμε για το The World Offroad. Στον δρόμο κινεί την περιέργεια και χάρη σ’ αυτό έχουμε γνωρίσει πολύ κόσμο. Και το κυριότερο; Είναι ιδιαίτερα αξιόπιστο αν κρίνουμε από το ότι στα 85.000 χιλιόμετρα που έχουμε κάνει σε μία πενταετία, μόνο το turbo χρειάστηκε επισκευή μέχρι τώρα. Το θέμα όμως είναι άλλο. Ενώ πρόκειται για μία στιβαρή κατασκευή φτιαγμένη για χαμηλές ταχύτητες και μικρές αποστάσεις σε κακοτράχαλο περιβάλλον, εμείς το υποβάλλουμε σε μία διαδικασία για την οποία δε φτιάχτηκε ως όχημα: πολλά χιλιόμετρα σε ασφάλτινες ταχύτητες. Δεδομένου ότι είναι ένα μικρό φορτηγό παλαιάς σχολής, το αποτέλεσμα είναι να φθείρει τον εαυτό του, απαιτώντας προσοχή και συνεχή συντήρηση. Τα λάδια με το φίλτρο λαδιού του κινητήρα χρειάζονται αλλαγή κάθε 6.000 χιλιόμετρα και ο άξονας της μετάδοσης συχνό γρασάρισμα. Τα ακρόμπαρα και οι σύνδεσμοι της ανάρτησης, φθείρονται γρήγορα. Τα πεντάλ γκαζιού και συμπλέκτη, ντίζες είναι και κάποια στιγμή θα κοπούν, όπως είναι φυσικό. Τα φρένα είναι αδύναμα για τους 4,5 τόνους του δικού μας VM90, όταν ένα στρατιωτικό ζυγίζει κάτω από τρισήμισι – οπότε καταπονούνται δυσανάλογα.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από μνημειώδη συντήρηση στην Παύλος Κοντέλλης ΑΒΕΕ την άνοιξη του 2019 και την αλλαγή πολυάριθμων εξαρτημάτων για προληπτικούς λόγους, είχαμε ανάλογης εμβέλειας παρεμβάσεις τον Νοέμβριο του 2021 στην Ιταλία, πάντα με τη συγκινητική συμπαράσταση της ελληνικής αντιπροσωπείας και της Iveco Genuine Parts. Στα χιλιόμετρα που μεσολάβησαν, ένα ελαφρύτερο και πιο σύγχρονο 4×4 δε θα χρειαζόταν τόσα εξαρτήματα, θεωρητικά πάντα. Το πρόβλημα με τα φρένα που αντιμετωπίσαμε στην Καλιφόρνια, οφείλεται μάλλον σε αστοχία του σέρβο που τοποθετήσαμε στην Ιταλία πριν από μερικούς μήνες. Το οποίο – προσέξτε – καθότι είναι παλαιός κωδικός, δεν υπήρχε στις αποθήκες της Iveco, αλλά το προμηθευτήκαμε από την Bosch. Επίσης, τον τελευταίο καιρό κολλάει η μίζα, την οποία είχαν αλλάξει το 2019 οι άνθρωποι του Κοντέλλη στην Αθήνα. Πάλι καλά που ο κινητήρας παίρνει μπροστά με το παραμικρό σπρώξιμο.
Το συγκεκριμένο VM90 του The World Offroad ανακατασκευάστηκε το 2011 από εξειδικευμένο συνεργείο στην Ιταλία κι εκεί, πέρα από το ότι επιμήκυναν το πλαίσιο, ενίσχυσαν την ανάρτηση και τοποθέτησαν ολοκαίνουργο κινητήρα με ιμάντα χρονισμού, έκαναν κάποιους αυτοσχεδιασμούς, πάντα με σκοπό τη βελτίωση της απόδοσης. Διαθέτει intercooler που δεν προβλέπεται στη συγκεκριμένη έκδοση του κινητήρα Sofim, καθώς και ιαπωνικό turbo ΙΗΙ από μοντέλα Peugeot και Isuzu και όχι εκείνο που φορούν τα ανάλογης ηλικίας Iveco Daily. Γι’ αυτό στη Νορβηγία αναγκαστήκαμε να στείλουμε την τουρμπίνα για επισκευή, μιας και δεν ταίριαζε το αυθεντικό που μας έστειλε η Iveco μέσα σε δύο μέρες από την Ιταλία.
Το ότι ταξιδεύουμε όμως με ένα αναλογικό, παλαιάς κοπής όχημα, έχει τα καλά του. Ακριβώς επειδή δεν διαθέτει αισθητήρες και ηλεκτρονικές μονάδες ελέγχου που μπορούν να σε αφήσουν απροειδοποίητα στη μέση του δρόμου και δεν επισκευάζονται, όλα τα πιθανά προβλήματα μπορούν να λυθούν καθ’ οδόν, αρκεί να έχεις κάποιες γνώσεις μηχανικού. Το κακό είναι ότι σε ανεπτυγμένες χώρες όπως οι ΗΠΑ, τα περισσότερα συνεργεία δεν θέλουν να ασχοληθούν με ένα στρατιωτικό Iveco, γι’ αυτό ακριβώς ψάχναμε κι εμείς τοπικό συνεργείο στην επαρχία της Καλιφόρνια για να μας φτιάξουν τα φρένα. Αντίθετα, σε χώρες όπως το Μεξικό – όπου βρισκόμαστε πλέον – το Μαρόκο ή το Πακιστάν, χώρες δηλαδή όπου υπάρχουν πολλά τοπικά συνεργεία και έμπειροι μηχανικοί με χαμηλό κόστος εργατοώρας, η συντήρηση και επισκευή του VM90 είναι εύκολη και σχετικά οικονομική υπόθεση. Αχρείαστοι να είναι…
Ο κόσμος των αντιθέσεων στη χλιδάτη αγορά του Rodeo Drive στο Λος Άντζελες.
Συχνό θέαμα στο Σαν Φρανσίσκο τα υπό δοκιμή αυτόνομα αυτοκίνητα της Waymo και άλλων εταιριών.
Τα θαλάσσια λιοντάρια της προκυμαίας 39 στο Σαν Φρανσίσκο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά εκεί το 1990 και έκτοτε έχουν εξελιχθεί σε διασημότητες της πόλης.
Εμπειρία από Tesla Model Υ για την Αναστασία στο Σαν Φρανσίσκο χάρη στον καλό μας φίλο Νίκο Σαριλάκη.
Μισθός πείνας στο Σαν Φρανσίσκο, με βάση το κόστος ζωής στην πόλη. Προσέξτε την υποσημείωση χαμηλά στην αγγελία.
Η Αναστασία στη Βένις Μπιτς…
“Born and raised by those who praise control of population
Well, everybody’s been there and I don’t mean on vacation”
Californication, Red Hot Chilly Peppers
