Σε μεξικανικό έδαφος πλέον, εξερευνούμε την περίφημη χερσόνησο με έκταση μεγαλύτερη από της Ελλάδας, η οποία θεωρείται ιδανικός τόπος ξεχειμωνιάσματος για συνταξιούχους Αμερικανούς και φάλαινες όλων των ειδών.
κείμενο: Άκης Τεμπερίδης φωτογραφίες: Βούλα Νέτου & Α.Τ.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ ΗΠΑ
Ήταν το τελευταίο δειλινό μας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κορεσμένο κόκκινο του ουρανού χάριζε έναν απρόσμενο εξωτισμό στο πιο κοινότυπο σκηνικό της μεγάλης χώρας, το πάρκινγκ ενός υπαίθριου mall με όλες τις μάρκες – σύμβολα του αμερικανικού καταναλωτισμού. Wallmart, Home Depot, Wallgreens, Lowe’s, Dollar General, συν τα απαραίτητα φαστφουντάδικα βέβαια. Είμαστε στα περίχωρα του Σαν Ντιέγκο και πρόκειται να περάσουμε τη νύχτα έξω από ένα McDonalds για να κλέψουμε λίγο από το wi-fi του, μιας και η αμερικανική μας καρτοκινητή μόλις έχει λήξει – ακόμη ένα σημάδι ότι πρέπει να βγούμε από τη χώρα. Τα σύνορα του Μεξικού είναι δέκα λεπτά μακριά αλλά το επόμενο πρωί ξυπνάμε κάπως διστακτικοί. Να περάσουμε ή όχι; Ομολογώ ότι δεν έχω τη διάθεση. Μήπως επειδή θυμάμαι τις τεράστιες ουρές που συναντήσαμε τον προηγούμενο Μάιο στο ολιγόλεπτο πέρασμά μας από το Ελ Πάσο στη Σιουδάδ Χουάρες; Ή επειδή μέσα μου υποβόσκει ένας μικρός φόβος για ενδεχόμενες κυρώσεις από την αμερικανική υπηρεσία μετανάστευσης κατά της Βούλας και της Αναστασίας, καθώς έχουν παραβιάσει την τρίμηνη άδεια παραμονής τους στις ΗΠΑ κατά εννέα ημέρες;
Ίσως να παίζουν ρόλο αυτά, όμως το πάγιο συναίσθημα που με καταβάλλει, όποτε πρόκειται να αφήσουμε μία χώρα, είναι ένα δέσιμο μαζί της και μία αίσθηση ξεβολέματος. Πόσο μάλλον αυτή τη φορά, μετά από έξι μήνες στις Ηνωμένες Πολιτείες, μία χώρα που, κακά τα ψέμματα, παρά τα προβλήματά της, είναι φιλική στον ταξιδιώτη. “Πού να μπαίνουμε τώρα στο Μεξικό;”, είναι η πρώτη μου σκέψη αυτό το πρωινό, συλλογιζόμενος ότι με το που θα περάσουμε τα σύνορα, θα πρέπει να ξεχάσουμε τα αγγλικά και να πιάσουμε τα ισπανικά μας, να αλλάξουμε δίαιτα, τρόπο οδήγησης και ζωής γενικότερα. Να εξασφαλίσουμε προσωρινή άδεια εισαγωγής για το Iveco και μεξικανική ασφάλεια. Να αγοράσουμε νέα καρτοκινητή με αρκετά δεδομένα για το online σχολείο της μικρής. Και μετά, να δούμε πού θα κοιμόμαστε τα βράδια δωρεάν και με ασφάλεια. Κουραστικές σκέψεις αυτές, σωστά;
Όμως όλα μία ιδέα είναι. Μετά τον πρωινό καφέ, παίρνουμε μία ανάσα και βγαίνουμε στον διαπολιτειακό i5 για να καλύψουμε τα τελευταία μας μίλια σε αμερικανικό έδαφος. Σε δέκα λεπτά περνάμε την πινακίδα “Camino de la Plaza – Last USA exit” και αμέσως μετά μένουμε εντελώς μόνοι στον αυτοκινητόδρομο με τις τέσσερις λωρίδες. Μα πού πήγαν όλοι; Στο επόμενο λεπτό φτάνουμε στον αυτοματοποιημένο σταθμό του Σαν Ισίδρο, επιλέγουμε μία από τις δέκα λωρίδες και περνάμε με 20 χλμ./ώρα από ένα μπουκέτο κάμερες που απαθανατίζουν τα πάντα. Άφαντοι οι Αμερικανοί αστυνομικοί και τελωνειακοί. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε κάτι ένστολους και καταλαβαίνουμε ότι είναι Μεξικανοί μόνο από την πινακίδα Mexico στο κτίριο. Bye bye California. Bienvenidos in Baja California! Ο ένας, συμπαθητική φιγούρα με μουστάκι, μας κάνει νόημα για έλεγχο και αφού βλέπει τα διαβατήρια και μας ρωτά πώς και τι κάνουμε εκεί, μας ζητά ευγενικά να μπει στο εσωτερικό του κάμπερ, μάλλον ενθουσιασμένος με την καταγωγή μας. “Grecia, que linda!”. Ο πάγος έχει σπάσει και σε δύο λεπτά φεύγουμε από εκεί. Θα μπορούσαμε να μπούμε έτσι απλά στην Τιχουάνα, όμως από τη στιγμή που θα μείνουμε για καιρό στο Μεξικό, πρέπει να βγάλουμε βίζες και προσωρινή άδεια (Temporary Import Permit) για το όχημα. Μετά από μία ώρα περίπου, με κόστος 90 δολάρια για βίζες και 55 για το TIP του Iveco με ισχύ 10 χρόνων, μπαίνουμε στην Τιχουάνα.
Πολλούς τουρίστες μαζεύει κάθε μέρα η “μπουφαδόρα” (la bufadora), το θαλάσσιο γκέιζερ σε έναν όρμο λίγο έξω από την Ενσενάδα.
Ακτή του Ειρηνικού με τη χαρακτηριστική “νεμπλίνα”, την ομίχλη του ωκεανού που διαλύεται λίγο μετά το μεσημέρι.
Οι κάκτοι Σαγκουάρο μπορούν να φτάσουν δεκαπέντε μέτρα ύψος.
ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Εκατό χιλιόμετρα πιο νότια, στην παραλιακή Ενσενάδα, μας περιμένει μία οικογένεια από την Αργεντινή που ταξιδεύει κι αυτή με αυτοκινούμενο, γι’ αυτό και δε χάνουμε χρόνο στην Τιχουάνα. Το μυαλό μας είναι να συναντηθούν τα παιδιά και να παίξουν, μετά τη Γιούτα όπου είχαμε ξαναβρεθεί. Γνωρίζουμε εξάλλου ότι οι παραμεθόριες πόλεις του Μεξικού είναι οι πιο άχαρες και εν δυνάμει επικίνδυνες και η Τιχουάνα δεν αποτελεί εξαίρεση. Στο κέντρο είναι ανεκτή, όμως στα προάστια νομίζεις ότι έχεις περάσει από τις ΗΠΑ σε κάποια αφρικανική χώρα, με την εικόνα που αντικρύζεις. Ο δρόμος που οδηγεί έξω από την πόλη με τη λιωμένη άσφαλτο και τα σκονισμένα χαντάκια, περνά από εξαθλιωμένες γειτονιές γεμάτες αυθαίρετα χαμόσπιτα από τσιμεντότουβλο. Παιδιά τρέχουν στους χωματόδρομους εδώ κι εκεί και κάτι abarrotes (παντοπωλεία) – της αλυσίδας Oxxo – είναι τα μόνα μαγαζιά που ξεχωρίζουμε, μαζί με τα πράσινα πρατήρια καυσίμου της κρατικής Pemex, που μας φέρνουν καλά νέα. Βενζίνη και diesel κοστίζουν 21-22 pesos, δηλαδή ένα και κάτι ευρώ, άρα μακράν φτηνότερα από ό,τι στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Στην εθνική συναντάμε συχνά μεγάλα pick up με Μεξικανούς στρατιώτες οπλισμένους σαν αστακούς στην καρότσα και με μαύρες μπαλακλάβες κάτω από τα κράνη. Ώπα, δεν είναι καλό σημάδι αυτό.
Τα δύο πρώτα βράδια μας στην Μπάχα – που σημαίνει “κάτω” – Καλιφόρνια, θα τα περάσουμε στο προαύλιο ενός συνεργείου αυτοκινήτων με μπαρ και δωμάτια για τους πελάτες, το οποίο ανακάλυψε η πενταμελής οικογένεια από το Μπουένος Άιρες για μία σειρά από επισκευές στο αυτοκινούμενο. Εμείς όμως θέλουμε να προχωρήσουμε. Μετά την πρώτη ανάληψη μετρητών – τα οποία είναι απαραίτητα σε αντίθεση με τις ΗΠΑ – την αγορά καρτοκινητής της Telcell (26 gb και απεριόριστες κλήσεις/sms σε Μεξικό/ΗΠΑ/Καναδά με 50 δολάρια τον μήνα) και τα πρώτα ψώνια, είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε την εξερεύνηση της χερσονήσου αυτής που έχει μήκος όσο δύο Ελλάδες και είναι αγαπημένος τόπος διακοπών – ή και χειμερινής διαμονής – για πολλούς Αμερικανούς της δυτικής ακτής. Με τον ρυθμό που κινούμαστε, σκεφτόμαστε ότι θέλουμε τουλάχιστον ένα μήνα μέχρι να φτάσουμε στο Κάβο Σαν Λούκας (Cabo San Lucas), στο νοτιότερο άκρο της. Όμως έχοντας στη διάθεσή μας εξάμηνη βίζα, για πρώτη φορά μετά από καιρό νιώθουμε ότι δεν μας κυνηγάει ο χρόνος, όπως στις ΗΠΑ. Είναι εξάλλου Αύγουστος, οπότε “μπαίνουμε σε λειτουργία διακοπών”, λέω στη Βούλα. Το Μεξικό, αν μη τι άλλο, μας φέρνει μία ηρεμία που τη χρειαζόμασταν. Σ’ αυτό συντελούν και οι χαμηλότερες τιμές καυσίμων και φαγητού σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόνο η επικαιρότητα είναι κάπως ανησυχητική. Δύο μέρες μετά την είσοδό μας στη χώρα, ξέσπασαν άγριες ταραχές ανάμεσα σε καρτέλ των ναρκωτικών σε όλη τη συνοριακή γραμμή με τις ΗΠΑ. Στην Τιχουάνα έκαψαν τριάντα αυτοκίνητα ένα βράδυ και ο Δήμος έκλεισε σχολεία και υπηρεσίες για δύο ημέρες, όσο εμείς είμασταν στην Ενσενάδα, ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επιστράτευσε δυόμισι χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικούς για να επαναφέρουν την περιοχή σε τάξη.
Παλιό βενζινάδικο που έχει μετατραπεί σε ανοιχτό μουσείο στον Mexico 1, ο οποίος ασφαλτοστρώθηκε το 1973.
Μπαία ντε Λος Άνχελες (Bahia de Los Angeles), το σκονισμένο ψαροχώρι στον κόλπο της Καλιφόρνιας, μοιάζει εγκαταλειμμένο από κοντά, σαν χωριό της δυτικής Αφρικής. Σίγουρα το πιο ζεστό σημείο όλης της χερσονήσου.
Τα πλαστικά που μαζέψαμε μέσα σε 15 λεπτά σε μία μόνο παραλία. Την ίδια εικόνα δυστυχώς συναντήσαμε σε όλη την Μπάχα Καλιφόρνια, παρά τις ενημερωτικές πινακίδες. Οι περισσότεροι Μεξικανοί χρειάζονται πολλή δουλειά μέχρι να αποκτήσουν οικολογική συνείδηση.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΟΡΤΕΣ
Ο δρόμος που διασχίζει την Μπάχα Καλιφόρνια από βορρά προς νότο λέγεται Carretera Federal 1, ή απλούστερα Μεξικό 1. Η συνολική απόσταση από την Τιχουάνα μέχρι το Κάβο Σαν Λούκας είναι 1.711 χιλιόμετρα. Ο δρόμος διασχίζει την ενδοχώρα της χερσονήσου, η οποία είναι άνυδρη έρημος με εκατομμύρια κάκτους Σαγκουάρο και αρκετά βουνά, κάποια μάλιστα ηφαιστειογενή. Αντίθετα με αυτό που φαίνεται στον χάρτη, μπορεί να ταξιδεύεις για ώρες και να μη βλέπεις θάλασσα. Στο βόρειο τμήμα, η εθνική ακολουθεί την ακτή του Ειρηνικού, ενώ νότια από τη Σάντα Ροσαλία μέχρι το Λορέτο περνά δίπλα από τις παραλίες της θάλασσας Κορτές. Αντίθετα με ό,τι περιμέναμε, ο Αύγουστος, καθότι ο πιο ζεστός μήνας του χρόνου, είναι χαμηλή τουριστικά περίοδος, οπότε η κίνηση ήταν ελάχιστη σε όλο το μήκος και το ταξίδι ευχάριστο, παρότι κινούμασταν με μέση ταχύτητα 60 χλμ./ώρα. Αυτό που επίσης δε γνωρίζαμε είναι η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στις δύο ακτές της χερσονήσου.
Η δυτική είναι αρκετά δροσερή, ακόμη και τον Αύγουστο, χάρη στο καθημερινό φαινόμενο της ομίχλης που δημιουργείται από τα ρεύματα του Ειρηνικού. Όμως οι παραλίες δεν είναι ιδανικές για κολύμπι, παρά μόνο για σερφ. Αν επιθυμείς, λοιπόν, μεσογειακού τύπου διακοπές, η ανατολική ακτή είναι μονόδρομος, μόνο που μέσα στο κατακαλόκαιρο ο συνδυασμός ζέστης και υγρασίας είναι αποπνικτικός κάποιες μέρες. Το μυστικό είναι λοιπόν να βρεις μία παραλία και να είσαι όλη μέρα μέσα στο νερό, αυτό δηλαδή που κάναμε κι εμείς. Τις καλύτερες παραλίες τις βρήκαμε ανάμεσα στην όαση του Μουλεχέ (Mulegé) και το Λορέτο. Η αγαπημένη μας; Μάλλον αυτή που βλέπετε στο πρώτο σαλόνι του άρθρου, ονόματι Ελ Ρεκεσόν (El Requeson), το οποίο σημαίνει ανθότυρο στα ισπανικά. Παρότι οι καλές ακτές της ανατολικής ακτής είναι ελεγχόμενες και πληρώνεις 200 πέσος (10 ευρώ) για το αυτοκίνητο, δεν έχουν γλυτώσει ούτε αυτές από κουτάκια και καπάκια μπίρας στον πλούσιο βυθό τους.
Δύση του ήλιου στον Ειρηνικό ωκεανό…
Ακριβώς στον 28ο παράλληλο είναι τα σύνορα βόρειας και νότιας Μπάχα Καλιφόρνια.
Διανυκτέρευση στους αμμόλοφους λίγο έξω από το Γκερέρο Νέγκρο (Guerrero Negro, δηλαδή “μαύρος πολεμιστής”), την πόλη με τις μεγαλύτερες αλυκές στο Μεξικό, ακριβώς στον 28ο παράλληλο.
Το Μουλεχέ στο Μεξικό είναι ένα χωριό μέσα σε μία όαση, κοντά στις εκβολές ενός ποταμού που διασχίζει την έρημο. Μπορείτε να διακρίνετε στη φωτογραφία πού διανυκτερεύσαμε με το Iveco;
Η ακτή Ελ Κογιότε (El Coyote), κοντά στο Μουλεχέ. Από τις πιο όμορφες όλης της Μπάχα.
Το Λορέτο είναι μία από τις πιο όμορφες πόλεις στη θάλασσα Κορτές, με μεγάλη παραλία και χαριτωμένο ιστορικό κέντρο. Η θαλάσσια περιοχή με τα παρακείμενα νησιά είναι προστατευμένο πάρκο.
BAJA 2500
Πιθανό να έχετε διαβάσει για το ράλλυ Baja1000 που διοργανώνεται από τη δεκαετία του ’80 στην Μπάχα Καλιφόρνια. Πρόκειται για έναν εκτός δρόμου αγώνα 1.000 μιλίων (1.600 χλμ.), στον οποίο συμμετέχουν από μοτοσικλέτες και Quad, μέχρι διάφορων κλάσεων Utility Terrain Vehicles (UTV), αυτοκίνητα, pick up και φορτηγά. Υπάρχει πλέον και κατηγορία για ηλεκτρικά. Η κλασική διαδρομή του “Μπάχα Μιλ” ήταν από την Ενσενάδα μέχρι τη Λα Παζ, την όμορφη πρωτεύουσα της νότιας Μπάχα Καλιφόρνια. Φέτος ο αγώνας έχει προγραμματιστεί για τις 15-20 Νοεμβρίου με εκκίνηση και τερματισμό την Ενσενάδα, ενώ μέσα στον χρόνο διοργανώνονται και μικρότερες εκδοχές του, όπως Baja400/500 και San Felipe250. Αν τα πληρώματα χρειάζονταν κάποτε τρεις μόνο μέρες για να καλύψουν τα 1.600 χιλιόμετρα της διαδρομής από χωμάτινες και αμμώδεις διαδρομές, εμείς χρειαστήκαμε δεκαοκτώ για να φτάσουμε στη Λα Παζ, με πολύ χαλαρούς ρυθμούς και διακοπές στο ενδιάμεσο. Νότια της Λα Παζ, πλησιάζοντας προς τον τροπικό του Καρκίνου (23°26’10”N), η έρημος δίνει τη θέση της σε ένα τροπικό, αρκετά πιο πράσινο περιβάλλον με πολύ υψηλή υγρασία και μικρότερες διαφορές θερμοκρασίας ανάμεσα στις δύο ακτές. Ολοκληρώνοντας τον μεγάλο αυτό κύκλο στο νοτιότερο άκρο, κάναμε τελικά πάνω από 2.500 χιλιόμετρα στη χερσόνησο. Ίσως το πιο αργό Baja2500 στην ιστορία…
Μετά από λίγες μέρες στις ακτές βόρεια της Λα Παζ και αφού αντιμετωπίσαμε τους δύο πρώτους τυφώνες της περιόδου, ένα βράδυ στα μέσα Σεπτεμβρίου πήραμε το φέρι και το επόμενο πρωί φτάσαμε στο λιμανάκι Τοπολομπάμπο της πολιτείας Σιναλόα, στην ενδοχώρα του Μεξικού.
Ήταν ένα όμορφο ταξίδι 36 ημερών χωρίς τους Αμερικανούς και Καναδούς τουρίστες που κατακλύουν τη “χώρα” – γιατί περί χώρας πρόκειται – από τον Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Μαζί τους καταφθάνουν και οι φάλαινες από τον βορρά για να ξεχειμωνιάσουν και να αναπαραχθούν και αυτή είναι μία εμπειρία που λόγω εποχής δεν βιώσαμε. Οι λιμνοθάλασσες της ακτής του Ειρηνικού, όπως του Σαν Ιγκνάσιο, είναι προσφιλείς τόποι αναπαραγωγής της γκρι φάλαινας και ντόπιοι μας είπαν ότι τον χειμώνα έχεις τη σπάνια ευκαιρία ακόμη και να αγγίξεις τα νεογέννητα, καθώς οι μητέρες τους τα μαθαίνουν να μη φοβούνται τον άνθρωπο, όπως κι εκείνες. Στον κόλπο της Καλιφόρνιας, από την άλλη, και κυρίως στην περιοχή του Λορέτο, ξεχειμωνιάζουν οι γαλάζιες, και μεγάπτερες φάλαινες, μαζί με φαλαινοκαρχαρίες. Βέβαια, όπως μάθαμε, οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν πηγαίνουν τόσο για whale watching στην Μπάχα, όσο για fly fishing μεγάλων ψαριών, όπως τόνοι, Marlin και Dorado.
Το βράδυ που αναχωρούσαμε από το λιμάνι Πιτσιλίνγκε με το παλιό φέρι της TMC (Transportación Maritima de California), τα χρώματα του δειλινού ήταν όπως πάντα συγκλονιστικά. Όπως συμβαίνει με κάθε τόπο που αφήνουμε πίσω μας μετά από καιρό, αναρωτιόμουν αν θα επέστρεφα ποτέ σε αυτή τη χερσόνησο που μοιάζει σαν τεράστια ουρά στο σώμα της βόρειας Αμερικής. Και με κατέκλυσε ένα συναίσθημα δεσίματος και απώλειας μαζί, καθώς σκέφτηκα ότι ίσως αυτή δεν ήταν μόνο η πρώτη φορά που αξιώθηκα να επισκεφτώ την Μπάχα Καλιφόρνια, αλλά πολύ πιθανό και η τελευταία…_
Παρακολουθώντας τον τυφώνα να έρχεται από τον Ειρηνικό, λίγο έξω από το Τόδος Σάντος (Todos Santos που σημαίνει Άγιοι Πάντες), το πιο αρτιστίκ χωριό της χερσονήσου στο Μεξικό.
Μετά τον πρώτο τυφώνα, σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρήκαμε το Κάβο Σαν Λούκας. Ακόμη ένας λόγος να το προσπεράσουμε, καθώς είμαστε αλλεργικοί σε resort πόλεις σαν κι αυτή.
Στην παραλία του χίπικου Κάβο Πούλμο (Cabo Pulmo), στο νοτιοανατολικό άκρο της χερσονήσου στο Μεξικό. Ιδανικός προορισμός για καταδύσεις.
Νωρίς το απόγευμα μετά τη δουλειά, ολόκληρες οικογένειες ή μεγάλες παρέες κατακλύζουν τις ακτές με άφθονο κέφι, ψυγεία γεμάτα μπίρες, ετοιμάζουν τάκος και ακούνε μουσική στη διαπασόν. Πολύ φιλικοί αλλά και διακριτικοί μαζί μας, όλοι τους.
