Ένας άγνωστος προορισμός, ο οποίος προσφέρεται ιδανικά για όλα τα είδη του τουρισμού, όλες τις εποχές του χρόνου
Του Κώστα Γαμβρούλη Φωτογραφίες: Ναυσικά Βασιλειάδου
Στη βορειοδυτική πλευρά της Πελοποννήσου και σε απόσταση 40 περίπου χιλιομέτρων από την Πάτρα, βρίσκεται μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και μεγάλου περιβαλλοντικού αποτυπώματος. Πρόκειται για το Εθνικό Πάρκο Κοτυχίου-Στροφυλιάς, ένα μοναδικό οικοσύστημα, που χαρακτηρίζεται εν γένει «υδροβιότοπος», περιλαμβάνοντας λίμνες, λιμνοθάλασσες, ποτάμια, έλη, δάση, αλλά και θάλασσα. Το πάρκο οριοθετείται στα βόρεια από το ακρωτήρι και το αεροδρόμιο του Αραξου και εκτείνεται προς τα νότια-νοτιοδυτικά, παράλληλα με την ακτογραμμή που «βλέπει» Ιόνιο πέλαγος, καταλαμβάνοντας συνολικά μια έκταση 143.000 στρεμμάτων. Τα φυσικά σύνορα στα ανατολικά είναι η λιμνοθάλασσα Προκοπίου και η λίμνη Λάμια, με τον ποταμό Λαρισό να τροφοδοτεί εν μέρει τις υδάτινες εκτάσεις, οι οποίες είναι σύμμικτες, με παρουσία γλυκού και υφάλμυρου νερού.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει το δάσος της Στροφυλιάς, με έκταση 22.000 στρέμματα, το οποίο συντίθεται από συμπαγές πευκοδάσος και τμήματα δρυοδάσους, με τις κουκουναριές (Pinus pinea) και την χαρακτηριστική κόμη τους να προσδίδουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα παράκτια δάση με κουκουναριές στη Μεσόγειο! Όντας ουσιαστικά μια επίπεδη έκταση η οποία γειτνιάζει με τη θάλασσα και δεδομένης της ποικιλομορφίας που παρουσιάζει μορφολογικά, το Εθνικό Πάρκο Κοτυχίου-Στροφιλιάς αποτελεί έναν πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο βιότοπο. Στην περιοχή, η οποία προστατεύεται από τη Σύμβαση Ραμσάρ και είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000, απαντώνται 60 είδη πτηνών, 5 είδη θηλαστικών και 7 είδη αμφίβιων ερπετών.
Δυστυχώς, όμως, πρόκειται για έναν άγνωστο σχετικά προορισμό, ο οποίος δεν έχει λάβει την προσοχή που του πρέπει και το οδοιπορικό μας θα θέλαμε σε ένα βαθμό να το αλλάξει αυτό. Αξίζει και για το πάρκο, αλλά και για όσους θα το επισκεφθούν. Με το λευκό VW Τiguan 1.5 eHybrid, σε πορεία δυτική, νωρίς το πρωί αποχαιρετούσαμε την Αθήνα, βρισκόμενοι στην Αττική Οδό, με κατεύθυνση προς Ελευσίνα. Μπροστά μας είχαμε 260 «εύκολα» χιλιόμετρα, αφού το μεγαλύτερο μέρος αυτών θα διανύονταν στην Ολυμπία Οδό, με σημεία αναφοράς την Κόρινθο και την Πάτρα. Δύσκολο να χαθείς, το GPS απλά μπήκε για να έχουμε πρόσθετες πληροφορίες για τη διαδρομή: κάτι λιγότερο από τρεις ώρες το υπολόγισε από Αθήνα σε χρόνο, με χαλαρό ταξιδιωτικό ρυθμό.
Ούτε που καταλάβαμε το πώς φτάσαμε στην Πάτρα, το VW Tiguan αποδείχθηκε πολύ άνετο στο ταξίδι. Πλέον είχαμε λιγότερη από μία ώρα μέχρι τον προορισμό μας και ο υπό κατασκευή Πάτρας-Πύργου, το τελευταίο τμήμα που θα αναβαθμίσει συνολικά την οδική διασύνδεση της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, είχε μονοδρομήσεις και παρακάμψεις, όχι τίποτα επικίνδυνο και τραγικό, αλλά να το έχετε υπόψη όσοι εκδράμετε προς τα εκεί. Ανάμεσα στα παραθαλάσσια χωριά Τσουκαλέικα και Καμίνια, βγήκαμε από την Ολυμπία Οδό και πήραμε την παλιά εθνική οδό Πάτρας-Πύργου με κατεύθυνση προς Κάτω Αχαΐα. Έργα και εδώ, παρακάμψεις και τμήματα από τα οποία διέρχεσαι με μικρές ταχύτητες προσέθεσαν λίγο στον χρόνο μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, με τα χωριά Λάπας και Μετόχι να είναι τα τελευταία από όπου μπορεί κανείς να πάρει προμήθειες (νερό, σνακ κ.τ.λ.).
Σταδιακά, το τοπίο γίνεται όλο και πιο επίπεδο και ένας καλός επαρχιακός δρόμος με άσφαλτο σε οδηγεί στο πάρκο, στην κεντρική είσοδό του, αν θέλετε. Το θέμα με αυτούς τους προορισμούς είναι ότι δεν… έχεις προορισμό, κάτι συγκεκριμένο και σημειακό εννοώ. Η λογική είναι αυτή της εξερεύνησης, λοιπόν, σε ένα μεγάλο πεδίο. Υπάρχει ένας «κεντρικός» ασφάλτινος δρόμος που διατρέχει το πάρκο, καλής ποιότητας και χάραξης. Λίγη προσοχή χρειάζεται γιατί όπου νερό, υπάρχει και πρασινάδα για βοσκή και η κτηνοτροφία είναι μια πολύ σημαντική δραστηριότητα για τους κατοίκους της περιοχής, οπότε με μέτρο η ταχύτητα, υπάρχουν δεκάδες αγελάδες δεξιά και αριστερά και από ΚΟΚ δεν ξέρουν, μπορεί να διασχίσουν τον δρόμο, όπως και όποτε.
Πέραν της πανίδας, το δυνατό σημείο στο πάρκο είναι οι εναλλαγές στις εικόνες. Καταιγισμός για την ακρίβεια. Οι κουκουναριές σχηματίζουν σε πολλά σημεία καμάρες στον δρόμο, για να τις διαδεχτούν ανοιχτά σημεία με λιμνούλες και υδάτινες εκτάσεις οι οποίες σφύζουν από ζωή. Ομαλά πρανή με χαμηλό χορτάρι, συστάδες με βελανιδιές ή μικρά λιβάδια με αγριολούλουδα. Προφανώς ο σκοπός μας δεν ήταν η καταγραφή άγριας ζωής, αλλά είδαμε ερωδιούς και άλλα πτηνά τα οποία οι ελλιπείς ορνιθολογικές μας γνώσεις δεν επέτρεψαν αναγνώριση, ενώ έντονο και διάσπαρτο παντού, βοηθούντος του καλού καιρού, ήταν το βουητό από χιλιάδες μέλισσες που τρυγούσαν. Δεν χρειάζεται πολλή ώρα για να «αφομοιωθείς» στον περιβάλλοντα χώρο και να νιώσεις ότι είσαι μέρος (που αυτό είμαστε, αλλά το έχουμε ξεχάσει) της φύσης, η οποία οργιάζει όπου και αν πέσει το βλέμμα σου. Αν αυτή ήταν η πρόγευση, βρισκόμενοι ακόμα στην άσφαλτο, το «κύριο πιάτο» ήταν το μεγάλο δίκτυο χωματόδρομων που οδηγούσαν μέσα στο δάσος και στις όχθες των λιμνών και των λιμνοθαλασσών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των χωματόδρομων αυτών είναι καλής ποιότητας και με λίγη προσοχή ακόμα και ένα συμβατικό Ι.Χ. θα καταφέρει να τους διασχίσει χωρίς πρόβλημα. Τα μόνο «δύσκολα» σημεία που συναντήσαμε ήταν κάποιες «λούμπες» με νερό, αλλά το VW Tiguan δεν κατάλαβε τίποτα και γενικά μας έδινε την αίσθηση ότι «στρώνει χαλί» σε αυτά τα ήπια, εκτός δρόμου, περάσματα. Να χαθεί κανείς στους δρόμους αυτούς είναι πολύ δύσκολο, καθότι όλοι οδηγούν και καταλήγουν, δυτικά, στη θάλασσα και στις απέραντες αμμουδιές των παραλιών Καλόγρια, Κουνουπελάκι και Μανολάδα, με τα νερά του Ιονίου να προσθέτουν και άλλες εικόνες σε μια ήδη πολύ πλούσια συλλογή.
Το καλοκαίρι υπάρχουν τμήματα των παραλιών αυτών που είναι οργανωμένα, είναι όμως τέτοιο το μήκος και το πλάτος τους, που, αν κανείς το επιθυμεί, είναι πολύ εύκολο να αποφύγει την πολυκοσμία και να βρει ήσυχα και απομονωμένα σημεία για να απολαύσει το μπάνιο του, όπως το επιθυμεί. Ο προσανατολισμός των παραλιών είναι τέτοιος που ουσιαστικά έχουν την Κεφαλλήνια, μακριά στον ορίζοντα, και το Ιόνιο «στο πιάτο». Δεν τίθεται θέμα για την ποιότητα των νερών, λοιπόν. Πιο νότια, το πάρκο ολοκληρώνεται με τη λιμνοθάλασσα Κοτύχι, αποτελώντας ουσιαστικά στο σύνολό του μια στενή λωρίδα γης, την οποία μπορεί πολύ εύκολα κανείς να εξερευνήσει μέσα σε λίγες ώρες.
Δεδομένης της μορφολογίας, το Εθνικό Πάρκο Κοτυχίου-Στροφυλιάς προφέρεται ιδανικά για πολλές δραστηριότητες εναλλακτικού και ήπιου τουρισμού. Αν καταφέραμε εμείς να δούμε ερωδιούς μέσα από το αυτοκίνητο, φωτογράφοι άγριας πανίδας (bird watchers) θα έχουν την δυνατότητα να γεμίσουν τις κάρτες τους με άφθονο υλικό, ειδικά την περίοδο όπου η περιοχή λειτουργεί σαν «πέρασμα» ή τόπο αναπαραγωγής για τα αποδημητικά πτηνά. Η ποδηλασία είναι επίσης κάτι που ταιριάζει πολύ σε αυτόν τον προορισμό. Η απουσία υψομετρικών και το μεγάλο δίκτυο ήπιων χωματόδρομων προσφέρονται ιδανικά για βόλτες με trekking, MTB και gravel ποδήλατα, ενώ το ίδιο ισχύει και για όσους προτιμούν το τρέξιμο και την πεζοπορία.
Ακόμα όμως και αν δεν σκοπεύει κανείς να επιδοθεί σε χόμπι και αθλοπαιδιές, αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη, μόνο και μόνο τις «ανάσες» και τις εικόνες που προσφέρει απλόχερα το πάρκο. Υπάρχουν αμέτρητες γωνιές με ανοιχτωσιές και πρασινάδα, όπου μπορεί κανείς να κάνει πικ νικ ή απλά να ρεμβάσει και –δεδομένου του ότι το καλοκαίρι πλησιάζει- υπάρχει επίσης η θάλασσα. Και όλα αυτά «πακεταρισμένα» σε μια έκταση, την οποία μπορεί κανείς εύκολα να επισκεφθεί ακόμα και από την Αθήνα σε μια μονοήμερη εξόρμηση και να εξερευνήσει μέσα σε λίγες ώρες. Μια άγνωστη για πολύ κόσμο περιοχή, με πολλές εκπλήξεις και μοναδική ομορφιά! Αξίζει και προτείνεται ανεπιφύλακτα!
Κάτι αλλάζει στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και είναι για καλό!
Στο πλαίσιο του οδοιπορικού μας στο Εθνικό Πάρκο Κοτυχίου-Στροφυλιάς, είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε και να συνομιλήσουμε με τον αντιπεριφερειάρχη κ. Παναγιώτη Σακελλαρόπουλο, υπεύθυνο τουριστικής ανάπτυξης για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Ο κ. Σακελλαρόπουλος μας ανέλυσε το στρατηγικό πλάνο και τις δέσμες ενεργειών που ήδη εφαρμόζονται ή πρόκειται να εφαρμοστούν ώστε η συγκεκριμένη περιφέρεια να λάβει την αναγνώριση που της αξίζει ως τουριστικός προορισμός.
Το γενικό πρόσταγμα είναι η απαγκίστρωση από το κλασικό –και τετριμμένο πλέον– motto «ήλιος και θάλασσα», όχι ως αφορισμός, αλλά γιατί αποτελεί πλέον κάτι δεδομένο για τη χώρα μας και άρρηκτα συνδεδεμένο στη συνείδηση όλων. Πολύ περισσότερο, όμως, ο λόγος είναι ότι η εμμονή σε κάτι μονοδιάστατο αφήνει ανεκμετάλλευτό και χωρίς ανάδειξη το τεράστιο τουριστικό δυναμικό της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος, που προσφέρει πληθώρα επιλογών για όλες τις εποχές του χρόνου. Γεωγραφικά, ο προσδιορισμός που επιλέχθηκε να επικοινωνείτε είναι το «Ολυμπιακή Γη» (Olympian Land), με την Αρχαία Ολυμπία, ως παγκόσμιο σύμβολο, να προσφέρει άμεση αναγνωρισιμότητα και να δίνει το στίγμα για όλη την περιφέρεια.
Με βάση αυτό το πολύ δυνατό επικοινωνιακό κομμάτι, η τουριστική ανάπτυξη της Δυτικής Περιφέρειας Ελλάδος εξετάζεται πλέον με τρόπο «ολιστικό», ο οποίος διακρίνεται σε δύο βασικές συνισταμένες: α) την ανάδειξη των προορισμών και β) την ανάπτυξη και βελτίωση των υποδομών. Σε ό,τι αφορά στο πρώτο σκέλος, τονίζεται, επισημαίνεται και επικοινωνείται η ποικιλομορφία των προορισμών (βουνό και θάλασσα), ο φυσικός πλούτος, ο πολιτισμός, η ιστορία, η λαογραφία και τα τοπικά προϊόντα, που διαμορφώνουν μια μοναδική ταυτότητα για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος ως τουριστικό προορισμό. Τα συγκριτικά αυτά πλεονεκτήματα, το πολυσυλλεκτικό, δυναμικό, το παραδοσιακό τουριστικό προϊόν και η ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού για όλες τις εποχές του χρόνου μπορούν να τοποθετήσουν την ΠΔΕ στον Παγκόσμιο Τουριστικό Χάρτη και να την μετατρέψουν σε πρωταγωνιστή τουριστικού προορισμού για όλες τις εποχές του χρόνου.
Σχετικά με την ανάπτυξη των υποδομών, όπως ήδη αναφέρθηκε, η αναβάθμιση του βορειοδυτικού άξονα της Πελοποννήσου θα καταστήσει την ΠΔΕ, μαζί με την Ιονία Οδό, έναν εύκολο σε πρόσβαση προορισμό, οδικώς. Το λιμάνι του Κατάκολου αποτελεί ήδη πόλο έλξης για κρουαζιερόπλοια και είναι το σημαντικότερο λιμάνι κρουαζιέρας στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, ενώ η αναβάθμιση του αεροδρομίου Αράξου, σε συνδυασμό με τα αεροδρόμια σε Ακτιο και Πρέβεζα και τις νέες συνδέσεις πτήσεων, θα ενισχύσουν τις αφίξεις επισκεπτών.
Με τη νομοθετική πρωτοβουλία της υπουργού Τουρισμού, Όλγας Κεφαλογιάννη, για τη μετατροπή των χιονοδρομικών κέντρων σε τουριστικές υποδομές δωδεκάμηνης λειτουργίας, το χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων, σε συνδυασμό με τις εντυπωσιακές αναβαθμίσεις στις υποδομές, βελτίωση και εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεών του από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας ύψους 40 εκατ. €, το κάνουν το πιο σύγχρονο της Ελλάδας και ένα από τα κορυφαία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη που έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει ένα πολυθεματικό πάρκο με πληθώρα δραστηριοτήτων και ανάδειξης εναλλακτικών μορφών τουρισμού για όλες τις εποχές του χρόνου.
Volkswagen Tiguan 1.5 eHybrid DSG – Η τέχνη τού να «εξαφανίζεσαι»
Για το οδοιπορικό μας στο Εθνικό Πάρκο Κοτυχίου-Στροφυλιάς χρησιμοποιήσαμε την υβριδική plug–in υλοποίηση του VW Tiguan, στην έκδοση των 204 ίππων. Η ανανέωση και «επικαιροποίηση» του μοντέλου δεν περιορίστηκε στα απλώς «υποχρεωτικά», πρόκειται για μια συνολική αναβάθμιση η οποία μπορεί να μην εκφράζεται με πομπώδη τρόπο, αλλά έχει άμεσο και εμφανές αντίκρισμα εκεί όπου έχει σημασία, δηλαδή στον δρόμο.
Όντας SUV, το Tiguan σαφώς και οφείλει να έχει έναν πολυδιάστατο και ευπροσάρμοστο χαρακτήρα, με τη διάσταση που εξερευνήσαμε εμείς όμως να είναι προφανώς η ταξιδιωτική. Θα μπορούσα να αναλωθώ σε παράθεση ατελείωτων λεπτομερειών και τεχνικών χαρακτηριστικών, όμως το παρόν δεν αποτελεί δοκιμή και, όπως και το οδοιπορικό, οφείλει να είναι πρωτίστως μια βιωματική εμπειρία.
Με βάση αυτό, λοιπόν, το Tiguan εμφανίζει μια διακαώς επιθυμούμενη ποιότητα στο ταξίδι και αυτό είναι να «εξαφανίζει» την παρουσία του. Για ένα αυτοκίνητο βάρους 1.866 κιλών και σεβαστού αν μη τι άλλο όγκου, το να «εξαφανίζεται» ίσως ακούγεται περίεργο και αρνητικό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση… κάθε άλλο. Βλέπετε, στο ταξίδι,= δεν θες ένα αυτοκίνητο «ισχυρής προσωπικότητας», δύστροπο, ασαφές που σε κάθε ευκαιρία σου υπενθυμίζει ότι είναι εκεί και απαιτεί την προσοχή σου. Θες κάτι που να σε αφήνει απερίσπαστο να απολαύσεις την εμπειρία και να γεμίσεις με εικόνες και παραστάσεις. Ένα αυτοκίνητο που θα υπακούει άμεσα στις εντολές σου, θα σε γεμίζει με αίσθημα ασφάλειας και θα σε «φιλοξενεί» σε ένα περιβάλλον άνετο, ήσυχο, εργονομικό και πρακτικό.
Ο,τι χρειάζεται για τη νιρβάνα σου, δηλαδή. Και ναι, το Tiguan είναι ένα τέτοιο αυτοκίνητο ή, για να το θέσω στην πραγματική του διάσταση, μπορεί να επιτελέσει και αυτόν τον ρόλο, αν το θες. Έκανα μαζί του μέσα σε μια μέρα περισσότερα από 500 χιλιόμετρα και όταν αργά το βράδυ επέστρεψα στην Αθήνα, μπορεί να υπήρχε κούραση, αλλά αυτή δεν οφειλόταν στην οδήγηση. Η ποιότητα κύλισής του ήταν εξαιρετική, θυμίζοντας μοντέλα ανώτερων κατηγοριών και παρέμεινε έτσι ακόμα και όταν εξερευνήσαμε το δίκτυο των χωματόδρομων στο δάσος της Στροφυλιάς, με σβέλτο είναι η αλήθεια ρυθμό. Χαμηλή στάθμη θορύβου στο εσωτερικό, άνετα καθίσματα και ένας σχεδόν διαισθητικός χειρισμός των βασικών λειτουργιών, χωρίς να χρειάζεται να διαβάσεις πολυσέλιδα manual.
Συνολικά, ήταν ένα αυτοκίνητο το οποίο χωρίς δεύτερη σκέψη θα επέλεγα ξανά για οποιαδήποτε μελλοντική εξόρμηση, όσο μακρινή και αν ήταν.
Ξεχάστε τον όρο «μικροτρακάρισμα»: Κάθε ζημιά πλέον κοστίζει πολλά!
Υγρά υαλοκαθαριστήρων: Ποιο να διαλέξεις για το αυτοκίνητο σου – Τι δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείς
