Λονδίνο-Παρίσι: Οδηγώντας μια BMW... κάτω από τη θάλασσα

Ταξιδεύουμε για 1.000 χιλιόμετρα με τη BMW Σειρά 4, για να διασχίσουμε τη σήραγγα της Μάγχης και να επισκεφθούμε Παρίσι και Λονδίνο, δύο από τις ομορφότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης.

Eurotunnel: Ένα από τα επτά θαύματα του μοντέρνου κόσμου

Το 1994 ξεκίνησε η λειτουργία της μεγαλύτερης υποθαλάσσιας σήραγγας στο κόσμο: του Eurotunnel, που ενώνει τη Μεγάλη Βρετανία με τη Γαλλία. Η εταιρία που το διαχειρίζεται ονομάζεται Le Shuttle και από τη μέρα που άνοιξε έχει μεταφέρει περισσότερα από 80 εκατομμύρια οχήματα, συμπεριλαμβανομένων φορτηγών (που μπαίνουν σε ειδικό τρένο) και μεταφέρουν καθημερινά χιλιάδες αγαθά.

Το τούνελ έχει μήκος 37,9 χιλιόμετρα και το τρένο κινείται με ταχύτητα 140 χιλιομέτρων την ώρα, ολοκληρώνοντας τη διαδρομή, από πλατφόρμα σε πλατφόρμα, σε 35 λεπτά. Οι υποδομές και στους δύο σταθμούς είναι εξαιρετικές και οι χρόνοι ακριβείς. Το πιο ακριβό αυτοκίνητο που έχει χρησιμοποιήσει το Eurotunnel; Μία Ferrari La Ferrari, το hypercar που πλέον κοστίζει πάνω από 6 εκατομμύρια ευρώ.

Το ταξίδι μας ξεκίνησε από το κεντρικό Λονδίνο. Ο σταθμός του τρένου βρίσκεται στο Folkstone, το οποίο είναι 120 χιλιόμετρα μακριά – 2 ώρες, με την κίνηση στο Λονδίνο. Η διαδρομή είναι όμορφη, με ψηλά δέντρα και καταπράσινους λόφους, ενώ οι αυτοκινητόδρομοι καλά οργανωμένοι, με πολλούς σταθμούς εξυπηρέτησης. Σε αυτούς, χρησιμοποιούνται κάμερες που σε φωτογραφίζουν σε διάφορα σημεία της διαδρομής και υπολογίζουν τον μέσο όρο της ταχύτητάς σου, για να επιβεβαιώσουν πως δεν περνάς τα όρια.

Η διαδικασία του ταξιδιού με το Le Shuttle – Eurotunnel:

1. Ξεκινάς τη διαδικασία αγοράζοντας τα εισιτήρια για το τρένο online, μέσα από την επίσημη σελίδα της εταιρίας. Εκεί επιλέγεις την ημερομηνία αλλά και την ακριβή ώρα που επιθυμείς να ταξιδέψεις. Υπάρχει φυσικά και η επιλογή ενός αρκετά ακριβότερου «Flex» εισιτηρίου, που απλώς διαλέγεις μέρα και μπαίνεις -με προτεραιότητα- ό,τι ώρα φτάσεις στο σταθμό. Η αλήθεια είναι πως κατά την επιστροφή μας φτάσαμε νωρίτερα στο σταθμό από την ώρα που είχαμε κλείσει και λόγω μικρού αριθμού οχημάτων μπορέσαμε να μπούμε στο προηγούμενο τρένο από αυτό που είχαμε κλείσει.

2. Φτάνοντας στα διόδια του Le Shuttle, εισάγεις σε ένα αυτόματο μηχάνημα τον αριθμό της κράτησης και απαντάς σε μερικές ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα το καύσιμο που χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο ή εάν μεταφέρεις κατοικίδια ζώα. Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας, εκτυπώνεται ένα εισιτήριο, που αναγράφει την ομάδα επιβίβασης στην οποία ανήκεις. Αυτό έχει διακεκομμένες γραμμές για να κοπεί και να τοποθετηθεί στον κεντρικό καθρέφτη, ώστε οι εργαζόμενοι να μπορούν να το δουν και να σε κατευθύνουν στη σωστή λωρίδα. Ανάμεσα σε αυτό και το επόμενο βήμα υπάρχει και ένα μεγάλο κατάστημα Duty Free, ακριβώς όπως στα αεροδρόμια, όπως και καφετέριες ή fastfood.

3. Μετά από την παραλαβή του εισιτηρίου, περνάς έλεγχο διαβατηρίων δύο φορές μέσα σε λίγα μέτρα, μία φορά για τη χώρα που αφήνεις πίσω σου και μία φορά για τη χώρα στην οποία εισέρχεσαι.

4. Στη συνέχεια, παίρνεις θέση στο χώρο αναμονής για την επιβίβαση, όπου μεγάλες οθόνες σού γράφουν ακριβώς σε πόση ώρα θα ξεκινήσει το group στο οποίο ανήκεις. Όταν το φανάρι μπροστά σου γίνει πράσινο, είσαι έτοιμος για να μπεις στο τρένο. Φτάνοντας εκεί, υπάρχουν δύο επίπεδα και ανάλογα με τη χωρητικότητα οι εργαζόμενοι σε κατευθύνουν σε έναν από τους δύο ορόφους.

5. Η πρόσβαση στο τρένο είναι εύκολη, αλλά μετά στενεύει και πρέπει να προσέχεις τους καθρέπτες σου καθώς περνάς. Καμία ανησυχία για τις ζάντες, καθώς το ύψωμα για τους πεζούς είναι ελάχιστο. Προχωράς προσεκτικά για αρκετή απόσταση (καθώς το τρένο είναι περίπου 800 μέτρα), μέχρι να σταματήσει το εμπρός αυτοκίνητο και να σε καθοδηγήσει ακριβώς στη θέση σου ο υπεύθυνος που βρίσκεται εκεί.

6. Βάζεις το αυτόματο κιβώτιο στο «P», σηκώνεις το χειρόφρενο, αφήνεις ελαφρώς ανοιχτά τα παράθυρά σου (αναγκαστικά) και σβήνεις το αυτοκίνητο. Θα οδηγήσεις ξανά όταν πλέον θα βρίσκεσαι σε ένα διαφορετικό timezone!

Βγαίνοντας στην απέναντι όχθη της Μάγχης βρίσκεσαι στο Calais της Γαλλίας και το πρώτο πράγμα που βλέπεις οδηγώντας είναι πολλές, μεγάλες ταμπέλες που υπενθυμίζουν στους οδηγούς ότι πλέον πρέπει να οδηγούν από τη δεξιά πλευρά του δρόμου! Από εκεί, ο δρόμος για το Παρίσι είναι 300 ακόμη χιλιόμετρα.

Στο δρόμο, μπορείς να κάνεις στάση σε πολλά εκπτωτικά χωριά, αλλά και στο Πάρκο του Αστερίξ, ένα θεματικό πάρκο με rollercoasters και παιχνίδια. Για το δρόμο της επιστροφής, ακολουθήσαμε ακριβώς την ίδια διαδρομή και διαδικασία. Πάλι καλά είχαμε εξοικειωθεί τη πρώτη φορά, γιατί γυρνώντας δεν σταμάτησε να βρέχει και να φυσάει.

Παρακάτω, θα διαβάσετε τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση, οδηγώντας σε κάθε μία από τις μεγάλες πόλεις που επισκεφθήκαμε:

Γαλλία

Στη Γαλλία, η οδήγηση είναι… διπολική! Ενώ σε πολλά σημεία της πόλης, κινείσαι πολύ χαλαρά και οι οδηγοί συνεργάζονται μεταξύ τους, υπάρχουν μέρη όπως η Αψίδα του Θριάμβου -μία πλατεία με 7-8 σειρές αυτοκινήτων και καμία σήμανση στο οδόστρωμα- ή και η λεωφόρος Champs Élysées, όπου η κατάσταση είναι αρκετά χαώδης: αν οδηγείς αμυντικά, δεν θα περάσεις ποτέ.

Ταυτόχρονα, μου φάνηκε περίεργο το πόσο συχνά έχουν φανάρια στους δρόμους: Κυριολεκτικά, περίμενες στο φανάρι και όταν γινόταν πράσινο, έβγαινες στον κεντρικό δρόμο για να συναντήσεις ένα κόκκινο φανάρι στα 3 μέτρα! Κάτι πολύ χρήσιμο βέβαια είναι το γεγονός ότι τα φανάρια έχουν πίσω τους κόκκινους σταυρούς ή Greek Red Cross (ο Ελληνικός Κόκκινος Σταυρός), όπως τον αποκαλούν οι Γάλλοι. Όταν φωτίζει, σημαίνει πως το φανάρι είναι -από την άλλη πλευρά του- κόκκινο.

Είναι γνωστό πως στη Γαλλία δεν παρκάρεις στο δρόμο, επειδή οι ντόπιοι συχνά παρκάρουν με… το αυτί και σταματούν μόνο όταν ακουμπήσουν. Αυτό βέβαια δεν είναι μεγάλο πρόβλημα, καθώς όπου κι αν πήγαμε υπήρχε ένα διαθέσιμο, δημοτικό πάρκινγκ σε ακτίνα 500 μέτρων. Οι χώροι στάθμευσης ήταν υπερβολικά στενοί, καθώς περιορίζονται από τις κολόνες τον μικρών σπιτιών από πάνω τους. Επίσης, οι τιμές άλλαζαν, αναλόγως της περιοχής, ενώ μερικά χρέωναν ανά 15’ και όχι ανά ώρα.

Τέλος, υπάρχει απόλυτος σεβασμός στις λωρίδες για τα λεωφορεία, οι οποίες σε πολλά σημεία έχουν μια χτιστή διαχωριστική λωρίδα! Χρησιμοποιείται μόνο από λεωφορεία και ταξί – Uber. Όπως συνειδητοποιήσαμε, όταν βιαζόμασταν να πάμε κάπου, ήταν καλύτερο να πάρουμε ταξί παρά να οδηγήσουμε, καθώς έτσι κινούμασταν στη «γρήγορη» λωρίδα!

Το Παρίσι είναι ιδανικό για βόλτες. Οι δρόμοι γύρω από τον Πύργο του Άιφελ γεμίζουν φως όποτε το ρολόι δείχνει «ακριβώς», καθώς ο πύργος ξεκινά να λαμπυρίζει για 5-6 λεπτά, ενώ αργά το βράδυ και στην Αψίδα του Θριάμβου προβάλλονται εντυπωσιακά σκηνικά από πολλούς, μεγάλους προβολείς.

Ακόμη και αν οι Γάλλοι δεν οδηγούν πολύ, τις ώρες αιχμής η κίνηση είναι ανυπόφορη, ειδικά όταν βρίσκεσαι λίγο εκτός του Παρισιού (π.χ. στην Disneyland ή το εκπτωτικό χωριό La Valee Village) και θες να επιστρέψεις.

Αγγλία

Το τιμόνι στα δεξιά και η κίνηση στο «αντίθετο» ρεύμα του δρόμου είναι κάτι που συνηθίζεις τα πρώτα λεπτά που οδηγείς στην Αγγλία. Το πιο εύκολο είναι να κάνεις ό,τι κάνει ο μπροστινός σου και δεν θα μπεις ποτέ ανάποδα σε πλατεία! Οι κατευθύνσεις είναι πάντοτε ζωγραφισμένες με βελάκια στο δρόμο (ακόμη και για τους πεζούς, υπάρχει βελάκι που τους υποδεικνύει την πλευρά που πρέπει να ελέγξουν πριν διασχίσουν το δρόμο), άρα είσαι εντάξει, εάν έχεις την προσοχή σου.

Η οδήγηση στο Λονδίνο είναι αρκετά ιδιαίτερη. Πρώτον, για να μπεις στο κέντρο του μέσα στη μέρα (07:00-18:00) πρέπει να πληρώσεις το Congestion Charge, μία χρέωση 15 λιρών. Ταυτόχρονα, υπάρχουν αμέτρητες κάμερες και αστυνομικοί για να επιβάλουν τον ΚΟΚ, με αποτέλεσμα όλοι οι οδηγοί να είναι πολύ προσεκτικοί. Κάτι που μου αρέσει πολύ και θεωρώ πως είναι απαραίτητο για τους ελληνικούς δρόμους είναι οι ζώνες «Keep Clear»: ένα κίτρινο πλέγμα στις διασταυρώσεις, στο οποίο απαγορεύεται αυστηρά να σταματήσεις, καθώς θα εμποδίζεις την κυκλοφορία όταν πρασινίσει ένα άλλο φανάρι. Τα πρόστιμα είναι τσουχτερά και όπου υπάρχει κίτρινο πλέγμα υπάρχει και μια κάμερα. Πέρα από αυτές βέβαια, υπάρχουν και πολλές κάμερες σε όλο το κεντρικό Λονδίνο, για την τήρηση του ορίου ταχύτητας των 20 μιλίων ανά ώρα. Σε έναν δρόμο, μάλιστα, περάσαμε από 8 κάμερες!

Το παρκάρισμα στο Λονδίνο είναι μια άλλη ιστορία… Στα παρκινγκ που έχουν τα διάσημα εμπορικά κέντρα (π.χ. Harrods ή Selfridges), μία ολιγόωρη στάθμευση είναι υπερβολικά ακριβή. Στα πεζοδρόμια υπάρχουν ορισμένες χρωματιστές γραμμές που σου δείχνουν αν επιτρέπεται να σταθμεύσεις ή όχι. Έτσι, έχει άσπρες, κίτρινες και κόκκινες, μονές και διπλές γραμμές, με την καθεμία να έχει τη δική της σημασία. Πρέπει, εκτός από αυτές, μάλιστα, να κοιτάς και τις γύρω ταμπέλες για να δεις εάν πρόκειται για θέση μόνιμου κατοίκου ή για θέση που πληρώνεις για να παρκάρεις (pay by phone, με κόστος που μεταβάλλεται ανά περιοχή).

Αν παρκάρεις παράνομα, είναι σίγουρο πως μέσα σε 15 λεπτά θα βρεις μια κλήση στο παρμπρίζ ή ακόμη χειρότερα ένα clamp στον τροχό σου. Αν εμποδίζεις, απλώς δεν θα βρεις το αυτοκίνητό σου, καθώς θα το έχει μαζέψει γερανός (και θα σου κοστίσει 350 λίρες).

Στο Λονδίνο, υπάρχουν πάρα πολλά ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τα οποία μάλιστα δεν πληρώνουν το προαναφερθέν congestion charge. Κάτι που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση είναι πως οι θέσεις φόρτισης στους δρόμους έχουν ειδική σήμανση EV Only στην άσφαλτο και οι φορτιστές είναι πολύ όμορφα ενσωματωμένοι στις κολόνες του φωτισμού του πεζοδρομίου, χωρίς ένα τεράστιο κουτί να χαλάει την αισθητική των δρόμων ή το χώρο για τους πεζούς.