Ένας μήνας και 2.500 χιλιόμετρα στη Φλόριντα μέχρι το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής χώρας, αρκούν για να καταλάβεις γιατί τόσοι Αμερικανοί ονειρεύονται να ζήσουν εδώ. Ή να πεθάνουν…
κείμενο & φωτογραφίες: Άκης Τεμπερίδης
Και κάπου στο Σεν Αγκουστίν ξεχάσαμε ότι ήταν ακόμη καταχείμωνο. Η παγωμένη Νέα Υόρκη έμοιαζε μακριά ανάμνηση όταν βλέπαμε τις ορδές – ισπανόφωνων κυρίως – τουριστών να ξεχύνονται με τα κοντομάνικα στους γραφικούς πεζόδρομους μιας πόλης που κάνει τα πάντα για να μοιάσει με μεξικάνικη. Και είναι η παλαιότερη πόλη στις ΗΠΑ με έτος ίδρυσης το 1565. Από εκεί ακολουθήσαμε την ακτή του Ατλαντικού μέχρι το Μαϊάμι. Όχι από τον αυτοκινητόδρομο i95, αλλά από τον US Route 1 – τον μακρύτερο δρόμο βορρά – νότου στις ΗΠΑ – και κυρίως από τον πιο γραφικό SR A1A, ο οποίος σε βάζει για τα καλά στην beach κουλτούρα της Φλόριντα. Ο δρόμος αυτός διασχίζει τις ατέλειωτες νησίδες του Ατλαντικού, όπου φυσικά βρίσκονται και τα καλύτερα φιλέτα του real estate. Πηγαίνοντας προς την Ντεϊτόνα Μπιτς λίγες μέρες πριν φιλοξενήσει τον πρώτο αγώνα Nascar του 2022, ο δρόμος περνούσε σύριζα από την ατέλειωτη αμμουδιά του Ατλαντικού ανάμεσα από ξύλινα, χαμηλά σπίτια σε παστέλ χρώματα, κάτω από έναν ηλεκτρίκ μπλε ουρανό με ανάγλυφα σύννεφα που διαρκώς αλλάζουν σχήματα και εύκολα γκριζάρουν φέρνοντας καταιγίδες. Εκεί ξεστόμισα για πρώτη φορά μία φράση που θα επαναλάμβανα συχνά μέσα σ’ αυτό τον μήνα: «εδώ άνετα θα ζούσα». Η μικρή μας έκανε όνειρα να μείνουμε για πάντα εδώ παρότι η μητέρα της δε συμφωνούσε…
Από την Ντεϊτόνα ξεκίνησε και η περιπέτειά μας στο να βρίσκουμε δωρεάν και σημεία για διανυκτέρευση. Η Φλώριντα είναι αφιλόξενη για εποχούμενους νομάδες σαν κι εμάς, καθώς είναι υπ’ αριθμόν 1 προορισμός για αυτοκινούμενα ή ρυμουλκούμενα τροχόσπιτα των 12 μέτρων, ειδικά μέσα στον χειμώνα που όλοι κατηφορίζουν από τις ανατολικές και βόρειες πολιτείες για να δραπετεύσουν από τον χειμώνα. Όλοι όμως πηγαίνουν σε οργανωμένα κάμπινγκ, τα οποία κοστίζουν από 40-50 δολάρια τη βραδιά μέχρι 85-100 δολάρια όταν φτάσεις στο αρχιπέλαγος των Φλόριντα Κιζ. Αδιανόητες τιμές για το δικό μας προϋπολογισμό. Αυτή είναι και η υψηλή τουριστική περίοδος, όπως καταλάβαμε στη συνέχεια, μιας και το καλοκαίρι οι θερμοκρασίες χτυπάνε κατοστάρια – σε κλίμακα φαρενάιτ – και τα κουνούπια κάνουν πάρτι. Με εκατοντάδες χιλιάδες τροχόσπιτα να εξορμούν λοιπόν σε όλα τα πλάτη και μήκη του sunshine state και με τους κτηματομεσίτες να φτιάχνουν παντού όλο και πιο φαντεζί συμπλέγματα κατοικιών για συνταξιούχους από τον βορρά, η ελεύθερη κατασκήνωση θεωρείται αδιανόητη, πόσο μάλλον πάνω στην ακτή. Ακόμη και τα Walmart, τα οποία σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ επιτρέπουν να μείνεις με το RV σου για μία νύχτα στο πάρκινγκ (έτσι τα λένε τα κάμπερ, Recreational Vehicles), στη Φλόριντα το απαγορεύουν. Το μόνο κρυσφήγετο που είχαμε ήταν λοιπόν τα πάρκινγκ της αλυσίδας southern εστιατορίων Cracker Barrel. Αυτά μας έσωσαν στο Ορλάντο, στη Φλόριντα Σίτι και στην Τάμπα, όπου κάναμε την τελευταία στάση στην Φλόριντα για να γράψω το άρθρο που διαβάζετε.
Όσο πιο νότια πηγαίνεις, κυρίως από το Τζούπιτερ – όπου διαμένουν οι Τάιγκερ Γουντς και Μάικλ Τζόρνταν – μέχρι το Παλμ Μπιτς – όπου έχουν σπίτια δεκάδες άλλες διασημότητες – και από εκεί μέχρι το Μαϊάμι, η συγκέντρωση πλούτου μπορεί να συγκριθεί μόνο με της Κυανής Ακτής. Πολλαπλασιασμένη επί δέκα φορές! Εκεί δεν τολμάς να πεις “θα ζούσα εδώ”, γιατί μπορεί να χαρακτηριστείς γραφικός. Απλά δεν μπορείς αν δεν έχεις κάποια εκατομμύρια στην άκρη. Για εμάς βέβαια, πλούτος σημαίνει να βρίσκουμε αμμουδιά όπως αυτή της φωτογραφίας, ένα ήσυχο παρκάκι όπως εκείνο που φέρει την ονομασία του μακαρίτη Μπαρτ Ρέινολντς στο Τζούπιτερ ή το πάρκινγκ στο νησί Κι Μπισκέιν, έξω από το Μαϊάμι.
Ελεύθερο κάμπινγκ στη λωρίδα γης που ενώνει το νησί Μέριτ με την ενδοχώρα της Φλόριντα. Στο βάθος βλέπετε το κτίριο του Διαστημικού Κέντρου Κένεντι, γύρω από το οποίο βρίσκονται όλες οι βάσεις εκτόξευσης της NASA. Από εκεί ακριβώς ξεκίνησε το ταξίδι του ανθρώπου προς τη Σελήνη…
ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ ΑΚΤΗ & ΟΡΛΑΝΤΟ
Από το Kennedy Space Center μέχρι τη Disney World και το Universal Orlando Resort, η πλευρά αυτή της Φλώριντα είναι ένα τεράστιο θεματικό πάρκο.
Χρόνια είχα την εξής απορία: πώς εκτοξεύονται πύραυλοι από το ακρωτήριο Κανάβεραλ όταν η Φλόριντα είναι τόσο πυκνοκατοικημένη; Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο τεράστια είναι η περιοχή που έχει καταλάβει η NASA στο Μέριτ Άιλαντ και στο περίφημο ακρωτήρι που το αγκαλιάζει στην ακτή του Ατλαντικού. Ακόμη και οι κοντινότερες πόλεις, η Τάιτουσβιλ, η Κόκοα Μπιτς και το Κέιπ Κανάβεραλ, απέχουν χιλιόμετρα από βάσεις εκτόξευσης όπως η LC-39 – η περίφημη του προγράμματος Apollo – και η SLC-40, από την οποία απογειώνονται σήμερα οι πύραυλοι Falcon της SpaceX. Ένας παρθένος υγροβιότοπος με χιλιάδες πουλιά και αλιγάτορες με τρομερή ενέργεια. Τις ημέρες που βρεθήκαμε στην περιοχή ήταν στο πρόγραμμα η εκτόξευση του Falcon 9, που μετέφερε δορυφόρους του δικτύου Starlink, και φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε από το Πορτ Κανάβεραλ, όσο δηλαδή πιο κοντά γινόταν. Στηθήκαμε λοιπόν στο λιμάνι με το βλέμμα προς τον βορρά μαζί με μερικές δεκάδες Αμερικανούς (στην πρώτη επανδρωμένη πτήση του Dragon Crew το 2020 είχαν μαζευτεί 15.000, όπως μας είπε κάποιος) και ξαφνικά είδαμε τον πύραυλο των 70 μέτρων να εγκαταλείπει τη γη αφήνοντας μία εκτυφλωτική λάμψη από πίσω του. 35 δευτερόλεπτα αργότερα έφτασε σ’ εμάς ο ήχος των κινητήρων και ο αέρας άρχισε να δονείται μέχρι που ο πύραυλος μπήκε σε τροχιά και χάθηκε από τα μάτια μας προς τη νότια Αμερική.
Την ίδια μέρα επισκεφτήκαμε το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, όπου είδαμε μεταξύ άλλων από κοντά το Atlantis, το τελευταίο από τα διαστημικά λεωφορεία που πήγε στο διάστημα και ένα από τα τρία που εκτίθενται σήμερα στις ΗΠΑ. Μετά από μία επική ταινία σε αίθουσα iMax, οι πόρτες άνοιξαν και εμφανίστηκε μπροστά μας αυτή η υπέροχη πτητική μηχανή που ολοκλήρωσε 33 διαστημικές αποστολές από το 1985 μέχρι την τελευταία του προγράμματος, τον Ιούλιο του 2011. Είναι συγκινητικό να το βλέπεις αυτό από κοντά, όπως και τα υπόλοιπα εκθέματα του μοναδικού αυτού διαστημικού κέντρου. Ακόμη κι αν δεν είσαι Αμερικανός, αισθάνεσαι μία υπερηφάνεια για τα κατορθώματα του ανθρώπινου είδους. Για έναν Αμερικανό, πάλι, είναι σημαντικό οι ήρωές του, όπως οι αστροναύτες και οι μηχανικοί των προγραμμάτων Apollo και Space Shuttle, να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και αρκετοί μάλιστα ακόμη στη ζωή. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ οι ήρωες εθνών με βαθιά ιστορία σαν του δικού μας βρίσκονται μόνο στα βιβλία και τις εγκυκλοπαίδειες.
Όσο και αν οι εκτοξεύσεις από το ακρωτήριο Κανάβεραλ έχουν ξαναγίνει ρουτίνα επί εποχής Ίλον Μασκ, δεν παύουν να αποτελούν υπερθέαμα και ακρόαμα από τόσο κοντινή απόσταση και μάλιστα δωρεάν.
UNIVERSAL ORLANDO RESORT
Δεν γίνεται να πας στο Ορλάντο με το παιδί σου και να μην επισκεφτείς τη Disney World ή τα θεματικά πάρκα της Universal. Οι τιμές των εισιτηρίων είναι τσουχτερές, όμως, και για μία μέρα μία τριμελής οικογένεια πρέπει να ξοδέψει από 400 έως 600 δολάρια μόνο για εισιτήρια και κάρτες express πρόσβασης στα παιχνίδια. Συν το φαγητό, το οποίο είναι επίσης ακριβό μέσα στα πάρκα. Σκεφτείτε μάλιστα ότι τόσο η Disney όσο και η Universal, διαθέτουν από τρία θεματικά πάρκα, από τα οποία το καθένα χρειάζεται τουλάχιστον μία μέρα για να το γυρίσεις. Χάρη στα δημοσιογραφικά πάσα που μας εξασφάλισε η Universal, περάσαμε τελικά τρεις αξέχαστες μέρες στο Islands of Adventure, στο Universal Studios Florida και στο Volcano Bay.
Η είσοδος στα Universal Studios Florida είναι σαν ταξίδι στα κινηματογραφικά στούντιο των πιο αγαπημένων μας ταινιών.
ΑΠΟ ΜΑΪΑΜΙ ΠΡΟΣ ΚΙ ΓΟΥΕΣΤ
Αν στη Νέα Υόρκη πηγαίνεις για να βγάλεις λεφτά, στο Μαϊάμι πηγαίνεις για να τα ξοδέψεις. Ως μόνιμος κάτοικος, εννοείται, όχι απλά ως τουρίστας.
Έπρεπε να πάω για δεύτερη φορά στο Μαϊάμι, 27 χρόνια μετά την πρώτη, για να κατανοήσω το Ντουμπάι. Το οποίο αποτελεί μία αραβική εκδοχή του με κάποια στοιχεία από Λας Βέγκας. Το αυθεντικό βέβαια είναι μακράν πιο γοητευτικό για τη γεωγραφία και το κλίμα του. Το Μαϊάμι Μπιτς βρίσκεται σε ένα νησί ανάμεσα σε ένα σύμπλεγμα από άλλα που μοιάζει να έχει ξεκολλήσει από την ενδοχώρα, από την οποία το χωρίζει η ακτή Μπισκέιν και το ενώνουν μία σειρά από γέφυρες και κάποια τεχνητά νησιά. Το Μαϊάμι είναι δύο πόλεις σε μία, με το εμπορικό κέντρο στην πλευρά της ενδοχώρας να δεσπόζει στον ορίζοντα με τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες του. Διάβασα ότι το Μαϊάμι, με λιγότερους από μισό εκατομμύριο κατοίκους, είναι η τρίτη πλουσιότερη πόλη στον κόσμο και από τις πιο δυναμικές επιχειρηματικά. Σίγουρα έχει το μεγαλύτερο λιμάνι για κρουαζιερόπλοια, καθώς όλα από εδώ ξεκινούν για τα ταξίδια τους στην Καραϊβική, ενώ προσελκύει τους περισσότερους τουρίστες στις ΗΠΑ μετά τη Νέα Υόρκη. Αποτελεί μάλιστα μεγάλο υγειονομικό προορισμό με πλήθος κορυφαίων νοσοκομείων.
15 μίλια νότια του Μαϊάμι ξεκινά το περίφημο αρχιπέλαγος των Φλόριντα Κιζ. Παρότι γνωρίζαμε πόσο τουριστικά είναι τα νησιά, δεν μπορούσαμε να μην κάνουμε αυτά τα μοναδικά στον κόσμο 155 μίλια μέχρι το Κι Γουέστ. Είναι μεγάλο ταξίδι, συχνά με τρομερή κίνηση.
Key West is the place to be
If you’re looking for immortality
Key West is paradise divine
όπως λέει το επικό τραγούδι του Bob Dylan, ο οποίος ερωτεύτηκε το νησάκι αυτό στο άκρο της ηπειρωτικής βόρειας Αμερικής, όπως το είχαν ερωτευτεί και ο Ernest Hemingway και ο Πρόεδρος Truman μεταξύ άλλων. Πριν προσθέσω την ταπεινή μου γνώμη για το κατά πόσο ερωτεύσιμο είναι το τελευταίο από τα κοραλλιογενή νησιά Κιζ, να πω απλά ότι δεν υπάρχει διαδρομή σε όλο τον κόσμο σαν τον Overseas Highway, τον υπερθαλάσσιο αυτοκινητόδρομο που οδηγεί εκεί. Ένα ασφάλτινο roller coaster μήκους 120 μιλίων από νησάκι σε νησάκι που φτιάχτηκε πάνω στη χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής του 1912 λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά από έναν καταστροφικό τυφώνα κατέστρεψε τον σιδηρόδρομο. Από το Κι Λάργκο στην Ισλαμοράδα, από το Λέιτον στο Μάραθον και από εκεί στο Κι Γουέστ, πάνω από αμέτρητες γέφυρες που μόνο οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να κατασκευάσουν. Και μπορεί αυτό το θαυμαστό έργο να σε ταξιδεύει σε ένα μαγικό μέρος μόλις 90 χιλιόμετρα βόρεια της Κούβας, δεν παύει να είναι ο απόλυτος βιασμός του φυσικού περιβάλλοντος, ένα οικοδόμημα που δεν θα είχε ηθικό έρεισμα τον τελευταίο μισό αιώνα. Άσφαλτος, τσιμέντο, καλώδια ρεύματος, ναυτικές βάσεις, χιλιάδες σπίτια και εκατομμύρια αυτοκίνητα κάθε χρόνο σε ένα αρχιπέλαγος που οπουδήποτε αλλού θα το προσέγγιζες μόνο με καΐκι. Κι όμως, το Κι Γουέστ, εκεί στην άκρη, έχει μία μοναδική ενέργεια. Με τα ξύλινα σπιτάκια στο κέντρο και τα πανέμορφα μαγαζιά του, πραγματικά σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις φύγει από τις ΗΠΑ και είσαι κάπου στην Καραϊβική. Και έχει καταπληκτική θάλασσα. Όμως εμάς μας έδιωξε ευγενικά. Η αστυνομία είναι πολύ αυστηρή με τα αυτοκινούμενα και πέρα από τα ελάχιστα οργανωμένα κάμπινγκ – για το οποία διαβάσατε πόσο κοστίζουν – δεν μπορείς να παρκάρεις πουθενά. Όμως στα 5-6 μίλια βρήκαμε ένα χωματόδρομο δίπλα σε έναν οικισμό και περάσαμε δύο νύχτες. Με κάποια αγωνία μη μας συλλάβει η αστυνομία…
Στην παραλιακή Ocean Drive στην ακτή του Μαϊάμι με την Art Deco αρχιτεκτονική, η επίδειξη πλούτου και κοινωνικού στάτους είναι καθημερινό πασατέμπο για τουρίστες και ντόπιους.
Η γειτονιά του Wynwood έχει εξελιχτεί σε πεδίο δράσης σύγχρονων καλλιτεχνών και σημαντικό πόλο έλξης για τους επισκέπτες του Μαϊάμι, με την υπαίθρια αγορά, τις γκαλερί, τα απίθανα μαγαζιά και τα εκπληκτικά γκραφίτι και murals.
7 mile bridge – η γέφυρα των επτά μιλίων: το πιο ενδιαφέρον τμήμα του υπερθαλάσσιου αυτοκινητόδρομου που συνδέει τα Κιζ της Φλόριντα.
Όλη η νυχτερινή ζωή στο Κι Γουέστ είναι συγκεντρωμένη στην Duval Street.
Το νοτιότερο άκρο των ΗΠΑ είναι εδώ. Η Αβάνα της Κούβας είναι πιο κοντά απ’ ό,τι το Μαϊάμι.
Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΛΙΓΑΤΟΡΑ
Αν αναρωτιέστε, υπάρχουν πάνω από ενάμισι εκατομμύριο αλιγάτορες στη Φλόριντα και οι περισσότεροι ζουν στο εθνικό πάρκο Everglades, στο νοτιοδυτικό άκρο της χερσονήσου.
Έχουμε επισκεφτεί τα μεγαλύτερα πάρκα με άγρια ζωή σε Αφρική, Ασία και Αυστραλία, όμως αυτό που είδαμε στο Everglades ήταν πρωτόγνωρο. Αλιγάτορες να λιάζονται στο γρασίδι και δίπλα τους να περνά πλήθος κόσμου. Κορμοράνοι, λευκοτσικνιάδες και άλλα πουλιά να μην φοβούνται καν την ανθρώπινη παρουσία – το αντίθετο μάλιστα, να κουτσουλάνε ξεδιάντρωπα. Και άγρια Μανατί, τα θαλάσσια αυτά παχύδερμα που τα αποκαλούν «αγελάδες της θάλασσας», να περνούν ώρες δίπλα σε προκυμαία με σκάφη και με πλήθος κόσμου να τα παρακολουθεί. Η συμπεριφορά αυτή δικαιολογείται ίσως από την παλαιότητα των εθνικών δρυμών και τη συνεπαγόμενη εξοικείωση των άγριων ζώων με τους ανθρώπους. Αν μη τι άλλο, αυτό δείχνει και το σεβασμό των επισκεπτών στην άγρια ζωή. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των δύο αμερικανικών εθνικών πάρκων, είναι ότι έχουν υποδομές ζωολογικού κήπου. Με σεβασμό στο περιβάλλον, ξύλινες κατασκευές, οι οποίες όμως είναι έτσι σχεδιασμένες ώστε να σε φέρνουν ως επισκέπτη στο κέντρο της δράσης. Για παράδειγμα, να είσαι σε βαλτώδες μέρος και να υπάρχει υπέργειος διάδρομος που σε ταξιδεύει ακριβώς πάνω από τους αλιγάτορες με απόλυτη ασφάλεια.
Πέρα από τα καλά νέα, να τονίσουμε ότι τα πάρκα Everglades και Big Cypress είναι από τα πλέον απειλούμενα στις ΗΠΑ για διάφορους λόγους. Η διαχείριση των υδάτων βασίζεται αποκλειστικά σχεδόν σε αρδευτικά έργα και σε τεχνητά κανάλια για την εξυπηρέτηση της γεωργικής παραγωγής και η ποιότητα του νερού είναι κακή, λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε φώσφορο. Το οικοσύστημα απειλείται από τις υποδομές, τις καλλιέργιες, την εισαγωγή εξωτικών ειδών, αλλά και από πυρκαγιές και τυφώνες.
Στο εθνικό πάρκο Everglades συμβιώνουν αλιγάτορες με αμερικανικούς κροκοδείλους. Ο αλιγάτορας είναι πιο σκουρόχρωμος, πιο καμπυλόγραμμος και πιο ήρεμος από τον κοντινό του εξάδερφο.
Η καλύτερη επένδυση αν σκοπεύετε να γυρίσετε τα Εθνικά Πάρκα των ΗΠΑ (www.nps.gov) – πάνω από 2.000 συνολικά: η ετήσια κάρτα των 80 δολαρίων ισχύει για το αυτοκίνητο, τον οδηγό και τρεις ακόμη επιβάτες. Σε ένα μόνο πάρκο η είσοδος κοστίζει 20-35 δολάρια. Η διανυκτέρευση κοστίζει επιπλέον, από 15 έως 45 δολάρια τη βραδιά για ένα αυτοκινούμενο, ανάλογα με τη δημοφιλία του πάρκου.
Ένα βράδυ μείναμε σε primitive κάμπινγκ στην προστατευμένη περιοχή Big Cypress με κόστος 24 δολάρια.
Ενοικιαζόμενα κανό – καγιάκ στη θέση Φλαμίνγκο του πάρκου Everglades.
ΣΕΝ ΑΓΚΟΥΣΤΙΝ – ΤΑΜΠΑ | 2.491 χλμ.
Ο παραλιακός δρόμος A1Α είναι ο πιο αργός αλλά και πιο ενδιαφέρων, καθώς διασχίζει τις νησίδες του ανατολικής ακτής της Φλόριντα.
Ό,τι πείτε κυρία μου…
Η μόνη πολυτέλεια που αντέχουμε οικονομικά είνα κάποιο τοπικό burger. Στη Φλόριντα μας κέρδισαν τα Checkers.
Ο παγωτατζής του Κέιπ Κανάβεραλ με μουσικές που ταξιδεύουν τα παιδιά πίσω στη δεκαετία του ’60.
Οι δρόμοι του Μαϊάμι μοιάζουν με πίστες Hot Wheels. Οι γέφυρες αυτές σηκώνονται για συγκεκριμένο διάστημα κάθε ώρα ώστε να περνούν από κάτω μεγάλα σκάφη.
Το υπέργειο μετρό (metrorail) του Μαϊάμι έχει συνολικό μήκος 25 μιλίων.
Προσέξτε σπίτια και σκάφη σε συνοικία κρυμμένη στο δέλτα του ποταμού στην πόλη Νέιπλς (Νεάπολη), ακόμη έναν προσφιλή προορισμό για συνταξιούχους Αμερικανούς.
Στη Φλώριντα Σίτι καλέσαμε το 911 όταν το πρωί είδαμε δύο από τα τρία ποδήλατά μας να έχουν κάνει φτερά από τη σχάρα του Iveco. Πολύ λογικό, καθώς δεν τα είχαμε ασφαλίσει, όπως κάναμε πάντα. Θέλει προσοχή παντού και πάντα ταξιδεύοντας.
Ελεύθερο κάμπινγκ σαν κι αυτό στα όρια του νησιού Μέριτ, είναι δυσεύρετα σε όλη τη Φλόριντα.
