κείμενο: Άκης Τεμπερίδης φωτογραφίες: Α.Τ., Βούλα Νέτου
Ποδήλατο στο Γκέτεμποργκ, βόλτες σε γραφικά νησιά της δυτικής ακτής, περπάτημα στο δάσος και σε μεσαιωνικά κάστρα και οδήγηση σε καταπράσινα τοπία, με ήλιο επιτέλους. Αυτές είναι οι τελευταίες εικόνες στη Σκανδιναβία, μετά από εννέα μήνες και 13.000 χιλιόμετρα…
Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το πιθανότερο είναι να βρισκόμαστε ακόμη στη Γερμανία, οργανώνοντας τη μετάβασή μας στην αμερικανική ήπειρο. Δεν αποκλείεται όμως να έχουμε επιστρέψει αεροπορικώς στην Ελλάδα. Έχουμε ήδη βρει πράκτορα για το υπερατλαντικό ταξίδι του Iveco και απλά περιμένει από εμάς ημερομηνία. Η φόρτωση θα γίνει στην Αμβέρσα του Βελγίου με προορισμό το λιμάνι του Χάλιφαξ, εφόσον ο Καναδάς «ανοίξει», ή τη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να ανανεώσουμε τα διαβατήριά μας και να εμβολιαστούμε. Δύο διαδικαστικά θέματα που λύνονται εύκολα στην Ελλάδα, όμως αν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, χρειάζονται χρόνο και φαντασία. Για τα διαβατήρια, από το προξενείο του Αμβούργου μας είπαν ότι στην καλύτερη περίπτωση θα τα παραλάβουμε στις 20 Ιουλίου, γι’ αυτό και στείλαμε επιστολή σε όλα τα προξενεία της Γερμανίας, μήπως βρεθεί κάποιος διπλωμάτης – φίλος του The World Offroad και επιταχύνει τη διαδικασία. Για τον εμβολιασμό, τυπικά δικαιούσαι να τον κάνεις μόνο όπου είσαι μόνιμος κάτοικος, όμως θα το ψάξουμε στη Γερμανία με όπλο την ευρωπαϊκή κάρτα υγείας, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα. Όπως καταλαβαίνετε, θέλουμε να αποφύγουμε το πήγαινε-έλα με αεροπλάνο στην Ελλάδα, όχι μόνο για το κόστος, αλλά κυρίως για να μη διακόψουμε τη ροή του ταξιδιού μας, να μη χάσουμε τη φόρα μας δηλαδή.
Με όλα τα παραπάνω, αποφασίσαμε με βαριά καρδιά να παρακάμψουμε τη Δανία. Αντί να περάσουμε τη γέφυρα με το τούνελ που ενώνουν το Μάλμε με την Κοπεγχάγη, επιβιβαστήκαμε στο οικολογικό φέρι (καίει φυσικό αέριο LNG) από το Τρέλεμποργκ για το Τραβεμούντε της Γερμανίας. Οι Δανοί επιβάλλουν 10ήμερη καραντίνα ακόμη και σε όσους παρουσιάζουν αρνητικό τεστ στην είσοδο, οπότε είπαμε να κερδίσουμε λίγο χρόνο και να πάμε κατευθείαν στη Γερμανία ακτοπλοϊκώς. Έχοντας κάνει και οι τρεις rapid test στο λιμάνι του Τρέλεμποργκ με κόστος 103 ευρώ (στη Νορβηγία είχαμε πληρώσει 120 ευρώ το ένα!), όταν συμπληρώναμε την υποχρεωτική φόρμα εγγραφής στον επίσημο γερμανικό ιστότοπο www.einreiseanmeldung.de, υπήρχε προειδοποίηση με κόκκινο χρώμα ότι θα έπρεπε να απομονωθούμε κατ’ οίκον – να μπούμε σε καραντίνα δηλαδή – για δέκα ημέρες. Δηλώσαμε υποχρεωτικά διεύθυνση σε ένα κάμπινγκ στο Λούμπεκ και μόνο αφού διαβάσαμε επανειλημμένα τον κακογραμμένο – στα αγγλικά – κανονισμό, συμπεράναμε ότι δε χρειαζόταν να μείνουμε σε απομόνωση τόσες μέρες, από τη στιγμή που είχαμε ανεβάσει στο σύστημα το πιστοποιητικό του αρνητικού τεστ. Στις δύο μετά τα μεσάνυχτα που φτάσαμε στο λιμάνι του Τραβεμούντε, δε συναντήσαμε κανέναν έλεγχο, όμως, από το κάμπινγκ μας ζήτησαν δεύτερο τεστ, το οποίο και κάναμε εντελώς δωρεάν στο Λούμπεκ. Η διαδικασία άψογη, γερμανική. Όπως μας, είπαν, κάθε 72 ώρες πρέπει να παρουσιάζουμε ένα rapid test, εφόσον μένουμε στο ίδιο κατάλυμμα, τουλάχιστον στο κρατίδιο του Σλέσβιχ – Χόλσταϊν. Όμως, όπως μάθαμε, οι Γερμανοί έχουν μάθει να ζουν με τα τεστ. Μέχρι πρότινος, έπρεπε να κάνεις τεστ πριν πας σε εστιατόριο. Τώρα κάνεις μόνο check-in σε ειδικό ιστότοπο.
ΤΑ ΕΥΚΟΛΑ – ΔΥΣΚΟΛΑ
Σας τα περιγράφω όλα αυτά για να καταλάβετε ότι στην Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων, δεκαοκτώ μήνες μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και επτά μετά την άφιξη των πρώτων εμβολίων, η κατάσταση θυμίζει τα χρόνια πριν την Ε.Ε. που η κάθε χώρα είχε τους δικούς της κανονισμούς και το πέρασμα αρκετών συνόρων ήταν πραγματική περιπέτεια. Όμως αν δεν είχαμε και αυτές τις έγνοιες ως ταξιδιώτες – οι οποίες, ξέρω ότι φαντάζουν αστείες μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος αυτήν την εποχή – το ταξίδι μας τον τελευταίο μήνα στη νότια Σουηδία, θα ήταν μία ανέμελη βόλτα στην εξοχή. Πιστέψτε μας, σε τίποτα δε διαφέραμε από τους συνταξιούχους που εξορμούν με αυτοκινούμενα σε παράλια και λίμνες, σε μεσαιωνικά κάστρα και ευάερες πόλεις με ατέλειωτους ποδηλατόδρομους.
Ως αέναοι, εποχούμενοι ταξιδιώτες της χέρσας γης – για να αποδώσω περιφραστικά τον αγγλικό όρο overlanders που μας περιγράφει καλύτερα – είμαστε αθεράπευτα μαζοχιστές. Για να νιώσουμε ότι ταξιδεύουμε πραγματικά, πρέπει να λιώνουμε στο λιοπύρι της Σαχάρας ή της Ατακάμα, να μουσκεύουμε τα μακό μας σε λασπωμένους δρόμους που διασχίζουν τροπικά δάση της κεντρικής Αφρικής ή της Ινδονησίας, να φθείρουμε τους ώμους μας σε υπαίθριες αγορές της νοτιοανατολικής Ασίας ή να βγαίνουμε αγρατζούνιστοι από τη χαοτική κίνηση δρόμων της Ινδίας. Όσο μένουμε στο ασφαλές, πεντακάθαρο, αποστειρωμένο θα έλεγα, περιβάλλον πλούσιων χωρών, όπως οι σκανδιναβικές, δε νιώθουμε ότι ταξιδεύουμε. Είναι σα να κάνουμε διακοπές. Ούτε έχουμε πολλές ιστορίες να αφηγηθούμε, ζώντας ανάμεσα σε εύπορους ανθρώπους που εργάζονται όσο πρέπει, αμοίβονται αδρά και έχουν το χρόνο και την υγεία να κάνουν αυτά που αγαπούν στη ζωή τους. Νιώθουμε ότι μαλακώνουμε ως ταξιδιώτες. Όμως δείτε τις εικόνες από τη διαδρομή του τελευταίου μήνα στη νότια Σουηδία, την ομορφότερη ίσως πλευρά της χώρας. Εποχή που τα χωράφια έχουν πρασινίσει, τα λουλούδια ανθίσει και οι άνθρωποι έχουν βγει από τα χειμερινά, πολυτελή καβούκια τους για να ζήσουν τη δική τους σκανδιναβική dolce vita. Δεν είναι άσχημα να ταξιδεύεις έτσι, κι ας μην είναι The World Offroad, σωστά;
