Ένα «βρώμικο βράδυ» με το YOYO της XEV, μια μικρή Οδύσσεια με γαστριμαργικές σειρήνες και κυκλώπεια όρεξη
Οι ψαγμένοι ταξιδιώτες λένε ότι αν θες να γνωρίσεις πραγματικά μια πόλη, πρέπει να την περπατήσεις νύχτα και να την… «γευτείς». Η τελευταία προτροπή αφορά φυσικά το «street food», το φαγητό του δρόμου, το οποίο αναμφίβολα αποτελεί μέρος της χαρακτηριστικής ταυτότητας μιας πόλης. Δεν είναι μόνο οι γεύσεις, είναι ότι τα στέκια αυτά αποτελούν σημεία συγκέντρωσης ετερόκλητων ανθρώπων και διαφόρων αστικών «φυλών», χωρίς το φίλτρο ομογενοποίησης και εξωραϊσμού της ημέρας. Στις ουρές θα συναντήσεις όλες τις ηλικίες, θα δεις αυτούς που έχουν βγει να διασκεδάσουν αναμεμειγμένους με εκείνους που ξεκινούν ή τελειώνουν τις βάρδιες τους, θα δεις clean cut και μοδάτα τυπάκια δίπλα σε βαρείς και ασήκωτους λαϊκούς, πεταλούδες της νύχτας, ανθρώπους της νύχτας, σκιώδεις φυσιογνωμίες και αγγέλους. Μια παρέλαση αντιθέσεων ενωμένη υπό το συγχρονισμένο γουργουρητό της κοιλιάς. Ο πραγματικός παλμός της πόλης!
Το concept ήταν απλό. Θα κάναμε ένα «tοur» σε γνωστές καντίνες της Αθήνας, δοκιμάζοντας το φαγητό τους. Πρωταγωνιστές, οι σιαγώνες του Κώστα @kostasparaskevopoulos_ και του Τρύφωνα @tryfalexopoulos, εγώ θα αποθανάτιζα φωτογραφικά το «μακελειό», ακολουθώντας με μοτοσυκλέτα. Millenials καραμπινάτοι αυτοί, Gen X μια ανάσα πριν τα πρώτα «ήντα» ο γράφων. Εκείνοι στα ντουζένια τους, εγώ βετεράνος που έχει να δει μάχη (καλή έξοδο) κάτι αιώνες. Ήδη τους μισούσα για αυτό. Χωρίς να μου το ζητήσει κανείς ή να είναι αναγκαίο, αισθανόμουν όμως και μια ευθύνη για το «νηπιαγωγείο» που θα συνόδευα. Έγινα εντελώς «θείος»! Στοργή; Μπα, τους μίσησα ακόμα περισσότερο για αυτό. Σε κάθε περίπτωση το «χάσμα γενεών» ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσουμε το κατά πόσο έχει αλλάξει η νυχτερινή Αθήνα και η «αλλαγή» έβαλε γκολ από τα αποδυτήρια, αφού το όχημα που επέλεξαν για αυτή την «γαστριμαργική» τσάρκα, ήταν το YOYO της XEV. Ηλεκτρικό, μικρό, gadgetιάρικο, φουτουριστικό. Άλλα κόλπα!
Στάση πρώτη: Taliban
Ώρα 23:30
Που; Λεωφόρος Αμαρουσίου 29, Λυκόβρυση
Για τι είναι γνωστή; Τεράστιο «βρώμικο» μήκους ενός μέτρου!
Που πάρκαρε το YOYO; Απ΄έξω
Η καντίνα Taliban έχει μακρόχρονη ιστορία και ο ιδιοκτήτης της, Χρήστος, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το YOYO, ήταν πολύ φιλικός και προσιτός. Η καντίνα είχε το πιο «παραδοσιακό» προφίλ απ΄ όλες όσες επισκεφθήκαμε, με τα σάντουϊτς να είναι όπως τα θυμάμαι στην εποχή μου, κάτι το οποίο φαίνεται πως εκτιμάται από πολύ κόσμο, με απόδειξη την αράδα από βραβεία που έχει κερδίσει η Taliban για τις γεύσεις της. Το «βρώμικο», που δεν είναι σε καμία περίπτωση βρώμικο, στην καλύτερη εκδοχή του!
Στάση δεύτερη: Αλέκος
Ώρα 00:20
Που; Μαρίνου Αντύπα 47, Ηράκλειο
Για τι είναι γνωστή; Καλαμάκια κοτόπουλο και κοτομπουκιές
Που πάρκαρε το YOYO; Απ΄έξω (πάλι)
Άλλη μια καντίνα που για χρόνια αποτελεί σημείο αναφοράς στα βόρεια. Ο Αλέκος ήταν τίγκα στον κόσμο (βράδυ καθημερινής) με την θράκα να θυμίζει ενεργό ηφαίστειο και το προσωπικό να δουλεύει… κόφτες! Ενδεικτικά, η αναμονή για να παραλάβεις παραγγελία ήταν 20 λεπτά. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, ούτε διαφήμιση, ούτε τίποτα, από στόμα σε στόμα η φήμη σου αντέχει στα χρόνια και περνάει στις νέες γενιές. Ο Κώστας και ο Τρύφωνας μοιράστηκαν μια βαρβάτη μερίδα κοτομπουκιές με πατάτες και σως. Εγώ τίποτα, γιατί είμαι σε ηλικία «έχουν τσιμπήσει οι τιμές στις αιματολογικές πρέπει να προσέξετε λίγο». Σας είπα ότι τους μισώ ε;
Στάση τρίτη: Η Καντίνα της Μιχαλακοπούλου
Ώρα «Αργά»
Για τι είναι γνωστή; Hot Dog, Κοτομπουκιές
Που πάρκαρε το YOYO; Ε ναι… απ΄έξω
Ροβολήσαμε down town (ισορροπημένος συνδυασμός βουκολικής παράδοσης και ξενικών όρων) για την Καντίνα της Μιχαλοκοπούλου, όπου γινόταν λαϊκό προσκύνημα, με την ουρά να αυξομειώνεται σε μέγεθος αλλά να παραμένει σταθερά μεγάλη. Από το 1987, η συγκεκριμένη καντίνα φροντίζει τους ξενύχτηδες και όχι μόνο, με την φήμη της να έχει εξαπλωθεί σε όλο το λεκανοπέδιο. Οι δύο αλεστικές μηχανές πήραν και πάλι κοτομπουκιές και τους άρεσαν πολύ, όπως επίσης τους άρεσαν και διάφορα άλλα που εντόπισαν στην ουρά (ε, νέα παιδιά είναι…) αλλά σε μια επίδειξη ακλόνητου δημοσιογραφικού καθήκοντος, συνέχισαν το ρεπορτάζ, δηλαδή να μασουλάνε ακατάπαυστα.
Στάση τέταρτη: Καντίνα Μαβίλη
Ώρα « Έπρεπε να είμαι για ύπνο»
Που; Δημητρίου Σούτσου 3, Αθήνα
Για τι είναι γνωστή; Για τα πάντα, εδώ και δεκαετίες
Που πάρκαρε το YOYO; Όχι απ΄έξω, ακριβώς απέναντι, ανάμεσα στα μηχανάκια των διανομέων…
Η καντίνα Μαβίλη ήταν ήδη γνωστή και «ιστορική» όταν έβγαινα εγώ στα 90s, οπότε μιλάμε για το πρώτο στέκι αυτού του είδους που απέκτησε φήμη στη νυχτερινή Αθήνα. Καθόλου τυχαίο, αφού η ποιότητα ήταν και παραμένει κορυφαία έχοντας «ταΐσει» τους πάντες εντός λεκανοπεδίου και σίγουρα πολλούς ακόμα εκτός αυτού. Η επιλογή για τους μύστες των γεύσεων ήταν κλασικό hot dog με λουκάνικο Φρανκφούρτης, το οποίο -δεν κρατήθηκα- έφαγα και εγώ μισό και ήταν εξαιρετικό, του τύπου «μάστορα πιάσε άλλα πέντε και φώναξε ένα ταξί με επικαθήμενο να με πάει σπίτι».
Στάση πέμπτη: Στα Καλά Καθούμενα
Ώρα « Γιατί ήρθα μαζί τους;»
Που; Ιερά Οδός 25, Αθήνα
Για τι είναι γνωστή; Wagyu burger και άλλα πολλά… εκλεπτυσμένα!
Που πάρκαρε το YOYO; Χρειάζεται να πω;
Μπορεί να διαφωνούμε για τα ποδοσφαιρικά και τα καλαμάκια αλλά η αλήθεια να λέγεται: Στην Θεσσαλονίκη ξέρουν από φαγητό! Η καντίνα «Στα Καλά Καθούμενα» της Ιεράς Οδού, είναι το νότιο παράρτημα ενός πολύ γνωστού «γευστικού ναού» της συμπρωτεύουσας. Αυτό που την ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στέκια του είδους, είναι η «γκουρμέ» προσέγγιση στο street food, με το μενού να περιλαμβάνει επιλογές όπως το Wagyu Burger (μοσχαρίσιος κιμάς Αυστραλίας) που επέλεξε το αχόρταγο δίδυμο αλλά και σάντουιτς με beefpullet, πανσέτα και σουτζουκάκι Θεσσαλονίκης, με ψωμί από αλεύρι ζέας. Αν θέλετε κάτι έξω από τα συνηθισμένα αλλά πάντα στη λογική του street food και με εξαιρετική γεύση, αξίζει και με το παραπάνω μια επίσκεψη!
Καληνύχτα, καλό ξημέρωμα, καλή χώνεψη
Στο σπίτι μπήκα γύρω στις 04:00. Το επόμενο πρωί στο γραφείο, ο Τρύφωνας και ο Κώστας ήταν ακμαιότατοι και είμαι σίγουρος ότι πεινάγανε. Προσέθεσα λίγο ακόμα μίσος για αυτούς στη συλλογή μου. Έπρεπε όμως να αφήσω στην άκρη τις σκέψεις με τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία ήθελα να τους υποβάλω και να φανώ επαγγελματίας.
Έχει αλλάξει η νυχτερινή Αθήνα; Ως «vibe» και ως αίσθηση; Και ναι και όχι. Θα έλεγα ότι μετασχηματίστηκε, όμως ο βασικός πυρήνας παραμένει ο ίδιος. Οι νέοι ήταν και είναι το «καύσιμο» της βραδινής της μηχανής, τα στέκια εξακολουθούν να υπάρχουν, απλά έχουν αλλάξει αμφίεση… και τάσεις. Δηλαδή κοτομπουκιές; Αλήθεια τώρα;
Όσο boomer και αν ακουστώ, εμείς στην εποχή μας δεν είχαμε επιλογές, η ερώτηση του καντινιέρη ήταν μόνο «πόσα;» και μετά ακολουθούσε η μυσταγωγία με το γέμισμα του σάντουιτς, μια διαδικασία που την παρακολουθούσες από μακριά γιατί μπορεί να σε άρπαζε και να σε έβαζε και εσένα μέσα. Τώρα έχει επιλογές vegan και glutten free, που αν τα ζητούσαμε εμείς στην εποχή μας, θα μας έδερνε ο καντινιέρης, οι παρευρισκόμενοι και οι περίοικοι, που θα ξύπναγαν από την φασαρία , θα ρώταγαν «τι έγινε;» και μόλις μάθαιναν ότι ζητήσαμε βρώμικο με τόφου και μπιφτέκι σόγιας, θα μας βάραγαν και αυτοί.
Δεν παρεξηγώ βέβαια, απλά αποδέχομαι το ότι αλλάζουν οι καιροί όπως αλλάζουν και τα μεταφορικά μέσα. Το YOYO ελίχθηκε με απίστευτη ευκολία στην κίνηση, πάρκαρε χωρίς να ενοχλεί εκεί που θα πάρκαρα και την μοτοσυκλέτα μου, έκαψε… ρεύμα και όπου και αν σταματήσαμε, τράβηξε τα βλέμματα και έγινε αντικείμενο συζήτησης.
Αυτό δεν το μίσησα. Το ζήλεψα!
Από την Αθήνα, στα πέρατα του κόσμου, με τον Άκη (τον “δικό μας” Άκη…)
Η μουσική είναι «παγκόσμια» γλώσσα. Σωστό αλλά αν είσαι χορτάτος! Αντικειμενικά, πρακτικά και ποιο… προσγειωμένα, το φαγητό είναι η ανώτερη μορφή «παγκόσμιας γλώσσας». Τι εννοεί ο ποιητής; Στην συντακτική διαδικτυακή συζήτηση όπου ο Τρύφωνας και ο Κώστας αναρτούσαν «stories» από το βραδινό φαγοπότι, με τους υπόλοιπους να επιδίδονται σε ιδιαίτερα καυστικά και σαρκαστικά σχόλια, παρενέβη ο φίλος, συνεργάτης και «παγκόσμιος» ταξιδευτής Άκης Τεμπερίδης και μας έστειλε κάποιες φωτογραφίες, που μας… έστειλαν ομαδικώς!
Τα βρωμιάρικα του Άκη από Βραζιλία μεριά, όπου περνά μονάχος πλέον τις τελευταίες μέρες του The World Offroad, μέχρι να βάλει το Iveco στο πλοίο για Ευρώπη από το Μοντεβιδέο: το τηγανητό καλαμποκόψωμο με γαρίδες, φασόλια κτλ. είναι κλασικό street food στο Salvador da Bahia. Ακαραζέ λέγεται (Acarazé) και το συγκεκριμένο είναι φτιαγμένο από τα χεράκια της συμπαθέστατης Mary, στο ιστορικό κέντρο Pelourinho. Προέρχεται όμως από τη δυτική Αφρική. Στο Salvador ο άνθρωπός μας ανακάλυψε και γύρο ελληνικό – churrasco grego – βοδινό όμως με τροπική σάλτσα. Πεντανόστιμος με το ψηνένο ψωμάκι του, μας λέει ο ταξιδευτής μας από τη Βραζιλία.
Όλες οι ειδήσεις
Πρώτες εντυπώσεις Cupra Leon & Formentor: Ενδιαφέροντα όπως πάντα!
Hyundai Inster: Μικρό σε διαστάσεις, μεγάλο σε προσωπικότητα!
Τι κατασκεύαζαν γνωστές εταιρείες πριν καταπιαστούν με τα αυτοκίνητα;
