Μια 24άωρη Δοκιμασία Αντοχής μέσα από τα μάτια ενός... Σκαντζόχοιρου

Ο Σκαντζόχοιρος που ξεχώρισε στην 24άωρη Δοκιμασία Αντοχής Οδηγών Αυτοκινήτων «μας λέει» πως βίωσε την στιγμή που αποφάσισε να μπει στην πίστα για την καθιερωμένη του βόλτα.

Toυ Νίκου Μαρινόπουλου

Κατά την διάρκεια της 24άωρης Δοκιμασίας Αντοχής Οδηγών Αυτοκινήτων 2024, ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι οδηγοί που συμμετείχαν στην Δοκιμασία, ειδικότερα τις βραδινές ώρες, ήταν οι συχνές βόλτες που «έκοβαν» οι σκαντζόχοιροι, κάτοικοι και γείτονες της πίστας των Μεγάρων. Οι ασύρματοι «πήραν βροχή» κάποια στιγμή: «Κάτι υπάρχει στην Κ2 ή στην Κ3». «Όχι, στην Κ4 είναι και περπατάει». «Βρε, παντού είναι». Ο Σωτήρης Σκαλτσάς, Pit Marshal της δοκιμασίας, μέσα στον κατακλυσμό και αφού έβγαλε όλους τους οδηγούς εκτός της πίστας, πήγε να ερευνήσει και να δει αν έχει καθαρίσει η πίστα από τους «εισβολείς». Όσο όμως αυτός ο έκανε το τσεκάρισμα, ένας από τους σκαντζόχοιρους, αυτός που ξεχώρισε μεταξύ όλων, ο Sonic, μάλλον έγινε φίλος με τον Νίκο Μαρινόπουλο. Κράτησαν επαφή και μετά τον αγώνα, αφού απ’ ότι φαίνεται του εξιστόρησε την δική του πλευρά και εμπειρία από εκείνο το Βράδυ, της παρασκευής 15 Νοεμβρίου.

Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι

Έλαβα λάθος email, κανείς δεν μου είπε ότι έπρεπε να περάσω από ιατρικές εξετάσεις και ότι η εκκίνηση θα δοθεί στις 16:00…

Εμένα μου είχαν πει για μπουφέ, για όμορφα κορίτσια και για γύρους, πολλούς γύρους με τα αυτοκίνητα. Πάλι καλά, άκουσα τη φασαρία και κατάλαβα ότι έπρεπε να ετοιμαστώ για να πάω για τη φωτογράφιση.

ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ

Έλα όμως που πάνω που είχα χτενίσει τα αγκάθια μου και χαιρέτησα την οικογένεια για να πάω να πιάσω δουλειά, άνοιξαν οι ουρανοί. Οπότε αναγκαστικά περίμενα. Μόνο που αντί να καλυτερέψει ο καιρός, το γύρισε σε καταιγίδα. Αμάν αυτός ο Alexandros, εμάς τους κοντούς δε μας σκέφτηκε.

Βαρέθηκα να περιμένω είναι η αλήθεια, κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Αλλά γύρω στις 23:00, επιτέλους μπόρεσα να βγω από τη φωλιά μου και ν’ απολαύσω την πανσέληνο. Την τελευταία για το 2024. Περιέργως είχε ησυχία. Τόσο που ανησύχησα. Βγήκα στην πίστα με προσοχή, αλλά δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Την είχα όλη για πάρτη μου.

Έκανα ένα γρήγορο γύρο για να ζεσταθώ και την ώρα που έφτανα στα πιτ, κατάλαβα. Είχε έρθει το φαϊ και η μάχη πλέον δινόταν με τα καλαμάκια, όχι με τα ελαστικά. Εδώ δεν είχε πλοηγό και κανόνες, οπότε δεν με πήραν καν είδηση που τους προσπέρασα και συνέχισα το γύρο μου.

ΟΠΟΙΟΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΕΡΠΑΤΕΙ

Ναι, λάσπες και λοιπά πατεί, μόνο που δεν είναι αυτό το θέμα μου. Έχω συνηθίσει να πατάω λάσπες. Το πρόβλημά μου ήταν οι βλαμμένοι που αντί να πέσουν για ύπνο για να χωνέψουν, πήραν πάλι στα χέρια τους το τιμόνι. Κι ενώ πήγαινα χαλαρά στην ευθεία, βζζινν πέρασε ξυστά δίπλα μου ένα Ford Puma. Πριν προλάβω να σκεφτώ “που πάει ο τρελός βραδιάτικα”, να σου κι ένα Hyundai Kona με ένα Peugeot 2008 κολλημένο στον προφυλακτήρα του.

“Δεν πάτε καλά εσείς”, φώναξα και βγήκα από την πίστα. Καθώς είχα γυρισμένη την πλάτη μου, ακούω από τον ασύρματο του MG ZS “εντάξει, έφυγε”. Συνέχισα ακάθεκτος την πορεία μου για τα πιτ. Ήθελα να τα πω ένα χεράκι με τον τύπο που τους συντόνιζε. Έφτασα στις φυστικιές και περίμενα. Κανείς… οπότε ξεκινάω να διασχίζω την πίστα. Να σου πάλι οι μουρλοί. “Ρε παιδιά, τη φεγγαράδα την απολαμβάνεις πηγαίνοντας χαλαρά, όχι λες και σου έχουν βάλει νέφτι”.

Κρίνοντας από τις τιμονιές, μάλλον αυτοί τρόμαξαν περισσότερο από εμένα. Εγώ εξάλλου είμαι μάχιμος. Ζω στην πίστα και είμαι γείτονας με τους αλεξιπτωτιστές. Δε θα φοβηθώ μερικά στραβάδια που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να στρίβουν ένα τιμόνι και να πατάνε μερικά κουμπιά στο πληκτρολόγιο.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Οπότε χρησιμοποίησα όλα τα κόλπα που μου έμαθαν οι αλεξιπτωτιστές και έφτασα στα πιτ δίχως κανείς τους να με πάρει είδηση. Εκεί τα χρειάστηκα. Άνοιξα το πρώτο τροχόσπιτο και νόμιζα ότι με πυροβόλησαν. Ροχαλητό ήταν τελικά. Πήγα στο δεύτερο, ήταν άδειο. Και πάνω που διάλεγα κρεβάτι, ακούω μια γυναικεία φωνή από το τρίτο τροχόσπιτο να λέει κάτι για πασατέμπο. Ενθουσιάστηκα, ο χτύπος της καρδιάς μου ακουγόταν πιο δυνατά από τη φωνή στον ασύρματο. Μόνο που ήταν μόνο λόγια. Σποράκια ούτε για δείγμα. Συγκρατήθηκα και δεν είπα το παραμικρό.

Συνέχισα τη βόλτα μου, ελπίζοντας να κάνω δημόσιες σχέσεις. Κάτι είχε πάρει τ’αυτί μου για πασατέμπο στο service της Ford. Μίλησα με τους μηχανικούς που είχαν παραμείνει, έκανα παρέα στα παιδιά που είχαν αναλάβει τον ανεφοδιασμό, καλά πέρασα σε γενικές γραμμές, έφαγα και πασατέμπο. Ανταλλάξαμε πολλές ιστορίες από τους αγώνες, από τότε που ήμουν πρωταγωνιστής στο ενιαίο πρωτάθλημα που γινόταν εδώ στα Μέγαρα.

Η ώρα όμως είχε περάσει. Χαιρέτησα, έριξα μερικές ακόμα κλεφτές ματιές στο ολόγιομο φεγγάρι και γύρισα στη φωλιά μου. Ωραία πέρασα, δε λέω, αλλά πολύ φασαρία για τα γούστα μου. “Του χρόνου να το κάνετε με ηλεκτρικά” τους είπα και κόντεψαν όλοι να κατουρηθούν από τα γέλια.

Sonic, ο σκαντζόχοιρος