Δοκιμή Aprilia RS 457 - Μικρό αλλά θαυματουργό!

To Αprilia RS 457 έχει τα συσταστικά μιας Ιταλικής supersport συνταγής, οδηγείται με A2 δίπλωμα και κοστίζει λίγα

Tου Ηλία Λαΐτσα

Φωτογραφίες Ναυσικά Βασιλειάδου

Η Super Sport κατηγορία ήταν αυτή που για αρκετά χρόνια έλειπε από το μοτοσικλετιστικό προσκήνιο. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως αυτό σιγά σιγά αλλάζει, με τους φανατικούς της κατηγορίας να παίρνουν και πάλι «τα πάνω τους». Τόσο οι εταιρίες εξ Ανατολής όσο και οι ευρωπαϊκές έχουν αρχίσει και πάλι να παίρνουν κομμάτια από αυτήν την πίτα. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, δεν είναι και λίγες οι εταιρίες που δεν ξέχασαν ποτέ αυτήν την κατηγορία. Ακόμη και με μειωμένη παραγωγή, συνέχισαν να υπηρετούν το Super Sport κομμάτι του μοτοσικλετιστικού κόσμου.

H κατηγορία αυτή αρχίζει να επεκτείνεται και στα πιο μικρά κυβικά, με το αγοραστικό κοινό -ειδικά τους κατόχους διπλώματος Α2- να ανταποκρίνεται αρκετά θετικά. Έτσι, ολοένα και περισσότερες Super Sport μοτοσικλέτες μικρού κυβισμού έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Μια από αυτές είναι και η νέα Aprilia RS 457. Αξίζει όμως κάποιος να αγοράσει μια τέτοια μοτοσικλέτα; Και αν ναι, ποιος είναι ο τύπος ενός τέτοιου αγοραστή;

Σχεδιασμός

Όταν πρωτοκοιτάξεις την RS457, καταλαβαίνεις αμέσως πού απευθύνεται και ποιος είναι ο χαρακτήρας της. Ειδικά αν έχεις δει τα μεγαλύτερα αδέλφια της RS660 και RSV4 1100, από τα οποία η μικρή Ιταλίδα έχει πάρει πολλά χαρακτηριστικά.

Αρχικά τα εμπρός φανάρια θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι Ιταλοί τα έβγαλαν από μια RSV4 και τα τοποθέτησαν στην RS457. Το μικρό και διακριτικό φτερό που είναι τοποθετημένο κάτω από τα εμπρός φανάρια με το όνομα της εταιρίας φυσικά να το διακοσμεί παραπέμπει στην Aprilia RS-GP του MotoGP. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Aprilia έχει πλούσιο αγωνιστικό παρελθόν με συνολικά 54 παγκόσμια πρωταθλήματα. Αυτό δεν ξεχνά να το θυμίζει η Aprilia στους κατόχους των μεγαλύτερων μοντέλων, τοποθετώντας ένα αυτοκόλλητο με τον αριθμό 54 στο πάνω μέρος του ρεζερβουάρ.

Στα πλαϊνά η RS 457 δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από τα μεγαλύτερα αδέλφια της, μιας και είναι αρκετά όμοια σε μια λίγο πιο μικρή κλίμακα. Το χαρακτηριστικό της σημείο είναι το αλουμινένιο γκρι πλαίσιο που κάνει την εμφάνισή του ανάμεσα από τα όμορφα πλαστικά τα οποία φέρουν και το γνώριμο «a».

Πίσω από το clip on τιμόνι, βλέπουμε ένα όμορφο και επιθετικό σε σχεδιασμό ρεζερβουάρ, με αρκετές γωνίες οι οποίες όμως δεν μειώνουν την εργονομία της μοτοσυκλέτας. Ίσα ίσα που την κάνουν ακόμη καλύτερη.

Σαν μια συνέχεια του αλουμινένιου πλαισίου έρχεται το ψαλίδι να ολοκληρώσει αυτήν την γκρι πινελιά στον χρωματισμό της μοτοσικλέτας.

Το πίσω μέρος δεν θα μπορούσε να διαφέρει από τις πιο μεγάλες RS, μιας και το LED πίσω φανάρι έχει γίνει ο λόγος για πολλούς να ερωτευτούν μια Ιταλίδα με δύο τροχούς. Πολύ όμορφη πινελιά είναι οι χειρολαβές του συνεπιβάτη, οι οποίες είναι με τέτοιον τρόπο σχεδιασμένες και τοποθετημένες που εναρμονίζονται πλήρως με το σχεδιαστικό σύνολο και έχουν μια αίσθηση σαν αεροδυναμικά φτερά. Κάτω από αυτές τις χειρολαβές βρίσκεται και το μόνο σημείο που αναγράφει το μοντέλο και τον κυβισμό της μοτοσικλέτας.

Με λίγα λόγια, αν κοιτάξεις την Aprilia RS 457 για πρώτη φορά, νομίζεις ότι κοιτάζεις μια πιο μεγάλη σε κυβισμό μοτοσικλέτα. Κάτι όμως δεν σου πάει καλά με το μέγεθος και αυτό σε κάνει να την ξανακοιτάξεις, μήπως και καταλάβεις επιτέλους περί τίνος πρόκειται.

Εργονομία όπως πρέπει

Μόλις κάθισα πάνω στην RS 457, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι, παρόλο που είναι μια Super Sport μοτοσικλέτα, οι Ιταλοί έχουν δώσει πολλή προσοχή στην άνεση. Τόσο η σέλα του αναβάτη όσο και του συνεπιβάτη είναι πολύ μαλακή. Αυτός είναι ένας καλός σύμμαχος για πολύωρη οδήγηση. Τα μαρσπιέ του αναβάτη βρίσκονται τοποθετημένα ελαφρώς προς τα πίσω, δημιουργώντας έτσι μια πιο επιθετική θέση οδήγησης.

Αυτό θα μπορούσε όμως να προκαλέσει βάρος στα χέρια και, σε συνδυασμό με την ψηλή σε σχέση με το τιμόνι σέλα, να υπάρχει μεγαλύτερη τάση στο τιμόνι από αυτήν θα θέλαμε. Ειδικά στο φρενάρισμα. Εδώ όμως έρχεται να σώσει την κατάσταση το πολύ σωστά σχεδιασμένο ρεζερβουάρ. Επιτρέπει στα πόδια να εφαρμόσουν και να σφίξουν με τέτοιον τρόπο που αποτρέπει την όποια τάση στο τιμόνι. Η TFT οθόνη των 5” βρίσκεται σε ιδανικό σημείο και προσφέρει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζεται ο αναβάτης όσο βρίσκεται είτε στον δρόμο είτε στην πίστα.

Βροχή… ακόμα δεν ξεκινήσαμε

Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκα στην RS 457, ο σκοπός μου ήταν να την οδηγήσω στο περιβάλλον για το οποίο είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό κατασκευασμένη και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο, εκτός από την πίστα. Μέχρι τότε όμως έπρεπε να κάνω αρκετή υπομονή, μιας και τα πρώτα μέτρα ήταν σε βρεγμένο αστικό οδόστρωμα. Με τη χαρτογράφηση «Rain» και το Traction Control στο 3 (μέγιστη παρεμβατικότητα) δεν είχα και πολλά να φοβηθώ.

Η μοτοσικλέτα ανταποκρινόταν πολύ καλά υπό αυτές τις συνθήκες. Δεν υπήρξε κάποια στιγμή στην οποία ένιωσα αβεβαιότητα. Το Traction Control έκανε πολύ σωστά τη δουλειά του και σε στιγμές γλιστρήματος ήταν εκεί για να σώσει την κατάσταση. Αυτό όμως δεν ήταν το μόνο εργαλείο που παρείχε η Aprilia RS457. Το πολύ καλό σε συμπεριφορά ABS δούλευε άψογα ακόμα και σε δυνατό φρενάρισμα, με τη μοτοσικλέτα να παραμένει σταθερή. Στις πρώτες στροφές που χρειάστηκε να πλαγιάσει η μοτοσικλέτα, το μυαλό μου είχε μια μικρή αμφιβολία, αλλά η RS 457, σε συνδυασμό με τα σφιγμένα πόδια, τα χαλαρά χέρια και το ανοιχτό γκάζι μέσα στη στροφή, έδιωξαν την όποια αμφιβολία είχα και η μοτοσικλέτα βγήκε και πάλι στην ευθεία πριν καλά καλά το καταλάβω.

Ήλιος, αυτοκινητόδρομος και στεγνό οδόστρωμα

Επιτέλους είχε φτάσει η στιγμή που θα άφηνα πίσω μου το βρεγμένο οδόστρωμα, θα άλλαζα χαρτογράφηση από «Rain» σε «Eco» και το γκάζι θα περιστρεφόταν λίγο περισσότερο. Η συμπεριφορά της ήταν πολύ καλή και στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο, με την παρουσία της να μην είναι λίγη. Ένα άνοιγμα του γκαζιού ήταν αρκετό να πραγματοποιήσει με αρκετή άνεση μια προσπέραση, ακόμη και αν η ταχύτητα κύλισης ήταν λίγο μεγάλη. Ωραία «πινελιά» ήταν ένα μικρό σφύριγμα του κινητήρα κατά την επιτάχυνση. Με χαρακτηριστική ευκολία άλλαζα λωρίδες χωρίς να υπάρχει η παραμικρή δυσκολία. Ένα απλό άγγιγμα του τιμονιού ήταν αρκετό για να πάει η μοτοσικλέτα εκεί όπου ήθελα. Ήταν φανερό, ακόμη και αν δεν ήξερα το νούμερο, πως τα κιλά της είναι λίγα. Συνολικά ζυγίζει 175 κιλά γεμάτη με υγρά.

Αυτό που με δυσκόλεψε να συνηθίσω ήταν οι καθρέπτες της. Ο σχεδιασμός τους τους έκανε να εξέχουν αρκετά από τη μοτοσικλέτα, ενώ παράλληλα για να μπορέσω να κοιτάξω πίσω, θα έπρεπε είτε να μαζέψω τον αγκώνα μου είτε να κάνω κάποιον περίεργο ελιγμό μήπως και καταφέρω στα κλεφτά να δω τι γίνεται πίσω. Η κάλυψη του αέρα είναι κάτι που «πονάνε» αυτού του είδους οι μοτοσικλέτες. Η συγκεκριμένη όμως μου άφηνε λίγο χώρο να μπορέσω να καλυφθώ πίσω από τη ζελατίνα της. Θα μπορούσε όμως και καλύτερα. Βέβαια, εδώ να αναφέρω πως ίσως βοηθάνε λίγο το ύψος μου (1.68 cm) αλλά και τα κιλά μου (64 kg).

Πίστα επιτέλους!

Όταν κάποιος ακούει το όνομα Aprilia, αυτομάτως του έρχονται στον νου μοτοσικλέτες με αρκετά Sport χαρακτήρα. Αυτόν τον χαρακτήρα ήθελα να δω και εγώ να ξεδιπλώνεται μέσα στην πίστα. Έτσι, αφού φόρεσα δερμάτινη στολή, μπότες, γάντια και φυσικά κράνος, επέλεξα -επιτέλους- μέσω του πολύ βολικού κουμπιού αλλαγής χαρτογραφήσεων τη χαρτογράφηση Sport. Από το ίδιο κουμπί και όσο το κρατούσα πατημένο για λίγα δευτερόλεπτα, απενεργοποιήθηκε και το ABS στον πίσω τροχό. Η απενεργοποίηση του Traction Control ήταν μια ακόμη αλλαγή που έκανα στη μοτοσικλέτα.

Τοποθέτησα τη λεκάνη όσο πιο πίσω μου επέτρεπε η Aprilia, έσφιξα τα πόδια, χαλάρωσα τα χέρια και η ώρα του παιδιού είχε μόλις φτάσει. Το γκάζι στην ευθεία είχε ανοίξει πλήρως και η πρώτη αριστερή στροφή πλησίαζε αρκετά γρήγορα. Ένα κατέβασμα και με τα φρένα πατημένα, τα πόδια έσφιγγαν όλο και περισσότερο στο ρεζερβουάρ, ενώ το πίσω μέρος γλιστρούσε ελαφρώς. Η τετραπίστονη εμπρός δαγκάνα της ByBre με τον πλευστό δίσκο των 320 χιλ., σε συνδυασμό με την πίσω δαγκάνα επίσης της ByBre με τον δίσκο των 220 χιλ., έκαναν το φρενάρισμα να μοιάζει με μια αρκετά εύκολη διαδικασία.

Το πάνω μέρος του σώματός μου παρέμενε εντελώς χαλαρό, με το δεξί μου χέρι να ξεκουράζεται και αυτό πάνω στο πολύ καλά σχεδιασμένο ρεζερβουάρ, ενώ η μοτοσικλέτα άρχισε να πλαγιάζει με χαρακτηριστική ευκολία. Ήταν σαν να μου έλεγε «Έλα τώρα! Μόνο αυτό μπορείς;». Οι αλλαγές κατεύθυνσης ήταν κάτι που φαινόταν ότι λάτρευε να κάνει. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινάω νωρίς να στρίβω και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα. Έτσι, όσο η Aprilia RS 457 μου επέτρεπε να πάρω πιο βαθιά τα φρένα, το σημείο που ξεκινούσα να στρίβω είχε μεταφερθεί αρκετά πιο μετά απ’ ό,τι συνήθως.

Στην έξοδο της στροφής και όσο το βλέμμα ήταν μακριά, ο δεξιός καρπός περιστρεφόταν ολοένα και περισσότερο. Το γκάζι ήταν αρκετά «σπιρτάτο» και η επιτάχυνση δεν άργησε να έρθει. Παρ’ όλα αυτά, η μοτοσικλέτα δεν παραπονέθηκε καθόλου και εδώ ίσως έχω έναν προβληματισμό. Από τη στιγμή που η δύναμη της μοτοσικλέτας δεν ήταν τόση που να καταφέρει να «ξεκολλήσει» το πίσω μέρος κατά την επιτάχυνση, τότε ίσως η δυνατότητα απενεργοποίησης του Traction Control (δυνατότητα που προσφέρεται μόνο στη χαρτογράφηση Sport) δεν είναι κάτι που έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Ίσως είναι ένα εμπορικό trick των Ιταλών, για να δείξουν τον αγωνιστικό χαρακτήρα της RS 457. Όσο και αν μου φαίνεται περίεργο κάτι τέτοιο όμως, δεν είναι ικανό να κάνει την RS 457 μια κακή μοτοσικλέτα, αλλά ούτε μια μοτοσικλέτα χωρίς Sport προσανατολισμό.

Γύρο με τον γύρο τη συνήθιζα ολοένα και περισσότερο. Το πλάγιασμα άρχισε να έρχεται αρκετά αργότερα, τα φρένα ακολουθούσαν μέχρι μέσα στη στροφή και, μόλις αυτό τελείωνε, το γκάζι άνοιγε σχεδόν όλο με την επόμενη στροφή να πλησιάζει αρκετά σύντομα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πλησιάσω αρκετά τον προσωπικό μου καλύτερο χρόνο στην πίστα. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει πώς το κατάλαβα. Η απάντηση είναι απλή. Εκμεταλλεύτηκα το Lap Timer που προσφέρει η Aprilia RS 457. Ακόμη ένα Sport χαρακτηριστικό.

Η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβω. Βγήκα από την πίστα, απενεργοποίησα τη μοτοσικλέτα, σηκώθηκα και κατέβηκα από τη σέλα της. Καθώς περπατούσα προς την γκαρνταρόμπα για να αλλάξω, έπιασα τον εαυτό μου να γυρίζει και να ξανακοιτάζει την Aprilia, με ένα μικρό χαμόγελο να σκάει στα χείλη μου. Όσοι είναι λάτρεις του μηχανοκίνητου, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό!

Κατανάλωση

Έπειτα από αρκετά χιλιόμετρα με οδήγηση σε όλες σχεδόν τις συνθήκες, με μια από αυτές να είναι η επιθετική οδήγηση εντός πίστας, η μέση κατανάλωση που σημείωσε η Aprilia RS 457 ήταν μόλις 3,9 λτ./100 χλμ.! Μπράβο στην Aprilia.

Συμπέρασμα

Η νέα Aprilia RS 457 είναι μια μοτοσικλέτα με εμφανή τα sport χαρακτηριστικά, η οποία όμως δεν θα δυσκολέψει τον αναβάτη ούτε στη χρήση εντός πόλης αλλά ούτε ιδιαίτερα και εκτός πόλης. Ξέρει να προσαρμόζεται και είναι παρούσα όταν το γκάζι θα ανοίξει λίγο παραπάνω, καθώς επίσης και όταν χρειαστεί να επιβραδύνει. Η ποιότητα κατασκευής της κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι εμφανέστατη, ενώ ο σχεδιασμός της σε κάνει να μην μπορείς εύκολα να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από πάνω της. Απευθύνεται κυρίως στους πιο μικρούς ηλικιακά λάτρεις της Super Sport κατηγορίας (αυτός είναι και ο λόγος που μπορεί κάποιος να την οδηγήσει με δίπλωμα Α2), χωρίς όμως να αφήνει αδιάφορους και τους μεγαλύτερους, Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί τόσο σαν μια καθημερινή μοτοσικλέτα όσο και σαν μοτοσικλέτα προπόνησης στην πίστα.

Τι μου άρεσε

– Εμφάνιση

– Εργονομία

– Λειτουργία κινητήρα

– Φρένα

– Ποιότητα σέλας αναβάτη και συνεπιβάτη

– Εύκολο στην οδήγηση

– Εύκολο μενού

– Κατανάλωση

Τι δεν μου άρεσε

– Καθρέπτες

– Απενεργοποίηση Traction Control