Κείμενο-Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος
Μια γρήγορη απόδραση από την καθημερινότητα, είναι κάτι που συνιστάται από όλους – ειδικούς και μη – για να μετριάσει ή ακόμη και να απαλείψει το άγχος που μας γεμίζει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Το μέσον τις περισσότερες φορές δεν έχει μεγάλη σημασία, αλλά υπάρχουν κάποια οχήματα που βοηθούν σε αυτήν την αποβολή άγχους και στη διάρκεια της διαδρομής. Το αφιερωμένο στην Ήρα ιερό και η Aprilia Tuono 660, είναι ένας καλός συνδυασμός.
Οι sport naked μοτοσυκλέτες είναι οχήματα που ουσιαστικά στερούνται πρακτικότητας και γι’ αυτό πολλοί δεν τις προτιμούν. Τα sport γονίδια όμως αυτών των μοντέλων τα καθιστούν ευχάριστα στην οδήγηση, χωρίς τη δυσκολία που έχουν τα supersport με τα clip-on. Μια τέτοια μοτοσυκλέτα είναι και η Aprilia Tuono 660 που μπορεί να κάνει μια καθημερινή απόδραση τόσο απολαυστική και διασκεδαστική, δικαιολογώντας κάθε ευρώ που θα ξοδέψεις για την αγορά της.
Υπάρχουν κάποιες διαδρομές εντός Αττικής που δεν χρειάζεται παρά μερικές ώρες οδήγησης, όσο χρειάζεται δηλαδή για να αποδράσεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και χωρίς να χρειάζεται να απολογηθείς για την απουσία σου, εάν πραγματικά το θέλεις. Μία από αυτές είναι και η βόλτα έως το Ηραίο, που βρίσκεται στο δυτικότερο σημείο της χερσονήσου της Περαχώρας. Βέβαια αυτός είναι ένας ενδιαφέρον προορισμός και για τους εκτός πρωτεύουσας παροικούντες, που μπορούν να τον βάλουν στα σχέδιά τους όταν περνούν από την περιοχή Λουτρακίου.
Στο Ηραίο
Το Ηραίο είναι ένα σημείο που έχω επισκεφτεί πολλές φορές όχι μόνο για να απολαύσω τη διαδρομή αλλά και γιατί είναι ένα μέρος που με συγκινεί φωτογραφικά. Πάντα επιλέγω την παλιά Εθνική Οδό αντί του γρήγορου αλλά βαρετού αυτοκινητόδρομου. Ο γεμάτος στροφές δευτερεύων δρόμος έχει πάντα μεγαλύτερο οδηγικό ενδιαφέρον ειδικά για μια σπορ μοτοσυκλέτα και μάλιστα Ιταλική. Η Aprilia Tuono 660 διατηρεί τα χαρακτηριστικά της μεγάλης Tuono, της γυμνής έκδοσης της supersport μοτοσυκλέτας με πολλούς τίτλους και διακρίσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα WSBK. Είναι και αυτή μια γυμνή RS 660 με ψηλό τιμόνι. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για μια μοτοσυκλέτα που δεν μπορείς να την οδηγήσεις χαλαρά, απλά μόνο με ανοικτό το γκάζι θα απολαύσεις το 100% των δυνατοτήτων της. Βέβαια γκάζι και ελληνικοί δρόμοι είναι κάτι ασυμβίβαστο, αλλά η Aprilia έχει προνοήσει με ένα «αποδοτικό» traction control ώστε να είσαι πάντα ασφαλής, όσο βάρβαρος και να είσαι με το γκάζι.
Στον αυτοκινητόδρομο λοιπόν μέχρι τα διόδια της Ελευσίνας και από εκεί στη παλιά Εθνική που περνά από Νεράκι (παλαιότερα το ξέραμε σαν Μεγάλο Πεύκο). Η κίνηση αρκετή, όπως και οι κατοικημένες περιοχές, οπότε τα χιλιόμετρα δεν αγγίζουν τριψήφια νούμερα, και ο κινητήρας απλά σιγοψυθιρίζει. Από την πρώτη κιόλας στιγμή η Tuono επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει τις Ιταλικές μοτοσυκλέτες να έχουν πολύ καλό στήσιμο, αν και για τις δικές μου προτιμήσεις ένα λίγο πιο μαλακό πιρούνι στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής του, θα ήταν το επιθυμητό. Το ορεκτικό έρχεται αμέσως μετά τα Μέγαρα όπου ξεκινούν οι στροφές με την καλή άσφαλτο και μαζί οι στροφές του κινητήρα και η αδρεναλίνη του αναβάτη ανεβαίνουν κατακόρυφα. Μετά από συχνά περάσματα, η κάθε στροφή είναι απόλυτα γνώριμη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό το κομμάτι μέχρι την Κακιά Σκάλα δεν συνεχίζει να με συναρπάζει. Η Tuono είναι μια μοτοσυκλέτα που μπορεί να κινηθεί πολύ γρήγορα, χωρίς να νιώθει έξω από τα νερά της, αλλά τα εικονοστάσια στους ελληνικούς δρόμους μου υπενθυμίζουν συνέχεια να κινούμαι πάντα μέσα στα όρια ασφαλείας.
Οι παλμοί και οι στροφές πέφτουν με το που φθάνω στην Κινέτα καθώς η κίνηση στο δρόμο είναι πάντα αρκετή, σαν κάθε οικιστική περιοχή. Ο χαλαρός ρυθμός θα κρατήσει ουσιαστικά μέχρι το Λουτράκι, καθώς αμέσως μετά ο δρόμος είναι ελεύθερος και πάλι γεμάτος στροφές. Με την άφιξη στη λίμνη Βουλιαγμένης, που ουσιαστικά δεν είναι παρά μια λιμνοθάλασσα που ενώνεται με τον Κορινθιακό κόλπο μέσω ενός μικρού ανοίγματος στο νότιο τμήμα της, φθάνω στον προορισμό μου, καθώς το Ηραίο απέχει μόλις μερικές στροφές πιο κάτω. Λίγο πριν φτάσω στο αδιέξοδο, στην τελευταία στροφή, κάνει την εμφάνισή του ο φάρος που βρίσκεται στην άκρη της χερσονήσου. Ακριβώς από κάτω, βρίσκεται ο μικρός όρμος που φιλοξενεί το Ηραίο. Το μέρος ονομάστηκε έτσι από το ιερό που ήταν αφιερωμένο στη θεά Ήρα. Σήμερα σώζονται διάφορα μέρη από τα αρχαία κτίσματα, ενώ υπάρχει και ένα μικρό εκκλησάκι του Αι-Ιωάννη. Όταν είναι μια καθημερινή αρχές Ιουνίου ή μέσα φθινοπώρου πάντα έχω το μαγιό μαζί μου καθώς συνήθως δεν υπάρχει κανένας επισκέπτης στον αρχαιολογικό χώρο και μπορώ να απολαύσω τα καταγάλανα νερά εντελώς μόνος μου. Το να κολυμπάς σε ένα αρχαίο λιμάνι, εκεί που πριν τρεις χιλιάδες χρόνια κάποιοι έκαναν το ίδιο, είναι για μένα κάτι μαγικό. Όπως μαγεία είναι και το ηλιοβασίλεμα στο φάρο με το έντονο πορφυρό χρώμα να λούζει τα πάντα μια κρύα μέρα του χειμώνα.
Και επειδή όπως λένε στο ταξίδι σημασία δεν έχει ο τελικός προορισμός αλλά η διαδρομή, σχεδόν πάντα επιλέγω να επιστρέψω από Πίσια-Σχοίνο-Ψάθα-Βίλια-Μάνδρα για να οδηγήσω σε ένα σχεδόν ατελείωτο στροφιλίκι, με μια μοτοσυκλέτα σαν την Aprilia Tuono 660 που το κάνει ιδιαίτερα απολαυστικό.
