Τα πρωταθλήματα της Φόρμουλα Ένα, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως μονόλογοι των Williams και Renault Sport, καθώς η ομάδα του συγχωρεμένου πλέον Sir Frank Williams σάρωνε Παγκόσμιους τίτλους στα αντίστοιχα Πρωταθλήματα Οδηγών και Κατασκευαστών. Ο πρωτοποριακός κινητήρας V10 της Renault ο κρυφός άσσος στο μανίκι της Williams (και αργότερα της Benetton), που κατέστησε ρουτίνα για τη Βρετανική ομάδα το βάθρο των νικητών κάθε αγωνιστικό Σαββατοκύριακο.
Άκρως δικαιολογημένη λοιπόν, η ευφορία στις εγκαταστάσεις της Renault Sport στο Viry Chatillon! Αντιθέτως στο τμήμα Ραλλύ της εταιρείας, το κλίμα δεν ήταν και τόσο ευχάριστο. Μετά το έπος του R5 Turbo, που έλαμψε μία δεκαετία πίσω, στη δεκαετία του 1980 στην εποχή του group B δηλαδή, η Γαλλική εταιρεία είχε περιοριστεί σε ρόλο δευτεραγωνιστή (με τα 5 GT Turbo και 11 Turbo). Μην ξεχνάμε βέβαια πως μετά την κατάργηση του group B και από τα τέλη του ‘80 μέχρι τα μέσα του ’90, οι τετρακίνητες Lancia Delta Integrale και Toyota Celica του group A απλά ήταν ακατανίκητες.
Έτσι τo 1993 ο κύβος ερίφθη για τη Renault καθώς βάλθηκε να γράψει εποχή και στα Ράλλυ, ίσως με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στη Φόρμουλα Ένα, παρόλα αυτά όντως τα κατάφερε ταράζοντας τα νερά για τα καλά!
Όπλο της η αγωνιστική έκδοση του Clio Williams, η οποία λόγω, ατμοσφαιρικού κινητήρα και μετάδοσης στους εμπρός και μόνο τροχούς, ναι μεν δεν είχε καμία τύχη απέναντι στα Ιταλικά και Ιαπωνικά τετρακίνητα θηρία, παρόλα αυτά έμελλε να γράψει τη δική του ιστορία στη κατηγορία Α7 (όπου συμμετείχαν δικίνητα αγωνιστικά). Η συγγραφή της οποίας ξεκίνησε ήδη με το ντεμπούτο του, τη Πρωτομαγιά του ίδιου χρόνου, στο Γύρο της Κορσικής που προσμετρούσε στο WRC όπου τα εργοστασιακά πληρώματα, Jean Ragniotti – Gilles Thimonier και Alain Oreille – Jean-Marc Andrié, τερμάτισαν 8οι και 9οι γενικής αντίστοιχα, κάνοντας παράλληλα το 1,2 στην κατηγορία Α7!
Τελικώς μέχρι τη λήξη της συγκεκριμένης αγωνιστικής χρονιάς αλλά και της επόμενης το 1994, η κυριαρχία του Clio Williams στη κατηγορία του, τόσο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ραλλύ, όσο και στο εθνικό Πρωτάθλημα της Γαλλίας σε ασφάλτινους κατά κύριο λόγο αγώνες, επέτρεψε στους μηχανικούς της Renault να χαμογελούν και να αισιοδοξούν για τη συνέχεια. Δώρο Θεού το δίχως άλλο η απόφαση που έλαβε στο τέλος του 1994 η FIA, με την οποία άνοιγε ο δρόμος της συμμετοχής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ αγωνιστικών με πιο ευέλικτες προδιαγραφές των θρυλικών Κit Cars με άλλα λόγια. Τα πολύπειρα χέρια των μηχανικών της Renault Sport έκαναν το θαύμα τους και μετέτρεψαν το εξαιρετικό Clio Williams, σε ένα κτήνος που λόγω ιπποδύναμης και εξαιρετικού στησίματος, τρέλαινε χρονόμετρα και φυσικά θεατές!
Έτσι το 1995 όταν οι δύο εργοστασιακές συμμετοχές με πληρώματα τους Ragniotti – Thimonier και Bugalski – Renaud, στήθηκαν για πρώτη φορά στην εκκίνηση του Ράλλυ Μόντε Κάρλο με τα δύο Clio Williams Maxi Kit Car. H ιπποδύναμη του δίλιτρου μοτέρ με το κωδικό F7R από τους 225 ίππους της πρώτης γενιάς του αγωνιστικού Williams, είχε «σκαρφαλώσει» πλέον στους 250-275 ίππους μετά από μία σειρά εκτεταμένων επεμβάσεων: τροποποιημένη κυλινδροκεφαλή και μπλοκ κινητήρα (για καλύτερη ψύξη), διαφορετικούς εκκεντροφόρους με μέγιστη ανύψωση έως 15 χλστ., μεγαλύτερης διατομής πιστόνια, βαλβίδες τιτανίου, αυξημένη συμπίεση (12,5:1) και τροποποιημένη πολλαπλή εξαγωγής. Σημειωτέον πως το βάρος του αμαξώματος δεν ξεπερνούσε τα 940 κιλα!
Επιπλέον, η ρυθμιζόμενη ανάρτηση τριών σταδίων της Proflex συνδυάζονταν με διευρυμένα μετατρόχια εμπρός πίσω και μεγαλύτερης διατομής αντιστρεπτικές ράβδους. Τα φρένα της Alcon αποτελούνταν από, αεριζόμενους δίσκους 332 χλστ. με αλουμινένιες τετραπίστονες δαγκάνες εμπρός και ομοίως αεριζόμενους δίσκους 266 χλστ. με διπίστονες δαγκάνες πίσω. Η τεράστια δύναμη μεταδίδονταν μέσω μπλοκέ διαφορικού και ενός μηχανικού κιβωτίου 6 σχέσεων της Sadev το οποίο συνεχεία και μέχρι το τέλος της αγωνιστικής καριέρας του Γαλλικού μοντέλου (1996), παραχώρησε τη θέση του στο σειριακό κιβώτιο 6 σχέσεων της Hewland. Η μεγάλη πίσω αεροτομή που «βίδωνε» το Maxi στην άσφαλτο το σήμα κατατεθέν της κατασκευής, ωστόσο το βασικό χαρακτηριστικό της γνώρισμα ήταν ο στριγκός ήχος του μοτέρ. Για την ακρίβεια Ο ΗΧΟΣ!
Ο συνδυασμός όλων των προαναφερομένων εκλεκτών συστατικών, διαμόρφωσαν ένα εκρηκτικό σύνολο που άφησε το ιδιαίτερο αποτύπωμα του, στη μεγάλη ιστορία των αγώνων Ραλλύ, συνδέοντας τη παρουσία του με δύο ικανότατους πηδαλιούχους στα μπάκετ: το φοβερό και τρομερό Jean Ragniotti και το πρόωρα αδικοχαμένο Philip Bugalski.
Όντως ένας υπέροχος πύραυλος τσέπης, το Clio Williams Maxi Kit Car στιγμάτισε την εποχή του μα το κυριότερο, φώλιασε στις καρδιές όλων των φίλων των αγώνων αυτοκινήτου συλλήβδην, πολύ απλά γιατί ο «ήχος και το φώς του» είναι απαράμιλλα μέχρι σήμερα και στο διηνεκές.
Παρακολουθήστε το video με τον Jean Ragniotti που έπεται, εννοείται πως επιβάλλεται η ρύθμιση του ήχου στο maximum και ευθύς αμέσως θα αντιληφθείτε, τι ακριβώς εννοούμε. Πραγματικά είναι ίσως η μοναδική περίπτωση αγωνιστικού προσθιοκίνητου που, πήγαινε πότε με το πλάϊ και πότε στις τρείς ρόδες, παντού και πάντα όμως flat out, με τον αθεόφοβο και ατρόμητο “Jeanot” να παραδίδει ρεσιτάλ υψηλής οδηγικής τέχνης!!!
Merci Renault au revoir (ελπίζουμε και ευχόμαστε)…
Αλέξανδρος Ι. Βενιός
