Σχεδόν δύο μήνες μετά το Ράλλυ Ακρόπολις του WRC, είχαμε την διοργάνωση του Ιστορικού Ράλλυ Ακρόπολις, αγώνα που προσμετρούσε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι Ιστορικών Αυτοκινήτων.
Ήμουν και εγώ εκεί!
του Νίκου Τσάδαρη, φωτογραφίες: Τάσος Αρωνίτης, Νίκος Τσάδαρης
Αυτή την φορά η διοργάνωση έγινε από την Ομοσπονδία Μηχανοκίνητου Αθλητισμού Ελλάδος, φορέα με σαφώς μικρότερες οικονομικές δυνατότητες από την Motorsport Greece (που ανέστησε το Ακρόπολις του WRC), αλλά με μεγάλη οργανωτική εμπειρία, καθώς οι άνθρωποι που διεκπεραίωσαν το ΙΡΑ έχουν τεράστια εμπειρία και κέφι.
Σε πρώτο πρόσωπο και μετά από 24 «σύγχρονα Ακρόπολις» συν 9 «ιστορικά», οφείλω να ομολογήσω ότι, πέρασα υπέροχα και νοιώθω την ανάγκη να δώσω «αναφορά καταστρώματος» για όπου δει.
Έχουμε λοιπόν και λέμε εν είδη τηλεγραφήματος:
- Η ΟΜΑΕ
– Ξεπέρασε όλα τα επικοινωνιακά δεδομένα από τότε που θυμάμαι τους αγώνες με εξαίρεση τα Ακρόπολις WRC της Motorsport Greece.
– Σχεδίασε ένα αγώνα που θύμιζε τα Ακρόπολις του τότε. Δυστυχώς τα θύμιζε και σε επίπεδο κατάστασης ειδικών διαδρομών, κάτι που μάλλον θα αποθαρρύνει πολλούς ντόπιους και ξένους σε επόμενη συμμετοχή.
– Σωστή η επιλογή της Ελευσίνας για τερματισμό του αγώνα αλλά και την απονομή του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ιστορικών αυτοκινήτων. Δυστυχώς, η Δημοτική αρχή δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται με αποτέλεσμα να διαθέσει ένα χώρο κατάστασης «καρά γιαπί» συν κάτι, χωρίς κλιματισμό και -ακόμα χειρότερα- με τουαλέτες η κατάσταση των οποίων θύμιζε δημόσια ουρητήρια σε παρακμιακή συνοικία.
– Η διοργάνωση θα άγγιζε το άριστα αν δεν μεταφερόταν (λόγω Καλατράβα) ο τεχνικός έλεγχος κάπου «στα σκουπίδια» του Σχιστού, κάτι που δεν ήταν η καλύτερη επιλογή ειδικά για τα ξένα πληρώματα που πρέπει να βλέπουν την βιτρίνα της χώρας και όχι τα παρασκήνια.
– Δίνω άριστα με τόνο στην οργάνωση και στην Πυροσβεστική που άνοιξαν σε χρόνο ρεκόρ τον δρόμο στην ειδική Προσήλιο (έπεσαν λόγο ανεμοθύελλας τέσσερα δέντρα λίγο πριν την εκκίνηση της ειδικής), αποτρέποντας την ακύρωση της ειδικής.
– Οι νυχτερινές ειδικές (άρεσαν σχεδόν στο σύνολο των συμμετεχόντων) δίνουν πόντους στον αγώνα, αλλά πρέπει να αυξηθούν σε αριθμό αφού γίνεται που γίνεται «ο κόπος». Εκτός αυτού θα μπορούσαν τα ωράρια να είναι προσαρμοσμένα έτσι ώστε, το πρώτο αυτοκίνητο να ξεκινά την πρώτη νυχτερινή ειδική όταν πέφτει το σκοτάδι και όχι να φεύγει από το σέρβις παρκ εκείνη την ώρα με αποτέλεσμα η εργάσιμη ημέρα να τραβάει μακριά για τους ανθρώπους των σέρβις.
– Στα θετικά της οργάνωσης οι σύντομοι λόγοι στην τελετή απονομής, όπου όμως θα ήθελα να ακούσω και δυο τρεις προτάσεις αυτοκριτικής ώστε Έλληνες και ξένοι συμμετέχοντες να ελπίζουν σε ένα καλύτερο ΙΡΑ το 2024.
- Οι ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ
– Σε αγωνιστικό επίπεδο οι Μακ Κόρμακ – Μίτσελ με το Έσκορτ ήταν σε άλλο αγώνα, αλλά η κατά τη γνώμη μου επίδοση του αγώνα ήταν αυτή των Αργυρίου – Λάσκου με το προσθιοκίνητο 1300άρι Στάρλετ, χωρίς να ξεχνώ τον «μοναχικό καβαλάρη» Γιώργο Χατζηρήγα, τον κοντοκληρούχα μου Γιώργο Παραδείση και τον νεαρό Κωνσταντίνο Παπαδημητρίου με το Στάρλετ τούρμπο.
– Κατά τα λοιπά και επειδή οι «παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο» χάρηκα πολύ με την συνολική εμφάνιση των Μελά – Βαρδαξή με την Πόρσε 911 (κέρδισα 4 ιστορικά πρωταθλήματα με αυτήν) που φροντίζει υποδειγματικά ο ξάδελφος Γιάννης Βιλλιώτης.
– Όμως, την καρδιά μου έκλεψε η Μερσέντες 500SL που οδήγησαν τα καρντάσια μου Αντώνης Γκάνος (εμπνευστής & δημιουργός σε βάθος 4ετίας) και Πέτρος Κώνστας.
– Ιδιαίτερη προσοχή αξίζει η συμμετοχή του Γιώργου Δελαπόρτα με το άριστο VW Golf που ετοίμασε από το μηδέν η οικογένεια Κύρκου. Εδώ θεωρώ σημαντική την συμμετοχή του Βαγγέλη Παναρίτη. Από τα regularity και ο Πέτρος Βασιλόπουλος (Φορντ Έσκορτ) που βελτιώνεται ραγδαία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Τελικά με αυτούς τους «μαθηματικούς» βρήκαμε τον μπελά μας…
– Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην βγάλω το καπέλο για τον γκαρδιακό φίλο Δημήτρη Βαζάκα και τον χρόνο που έκανε στο πρώτο και πιο δύσκολο πέρασμα του Παρνασσού με το ιδιαίτερα κουρασμένο Στάρλετ. Με ίδιο αυτοκίνητο ο κληρούχας μου Μιχάλης Νομικός μου επιβεβαίωσε ότι τα αυτοκίνητα που φτιάχνει το service Miata δεν σπάνε ότι κι αν τους κάνεις.
– Ειδική αναφορά για τον Θανάση Αθανάσουλα (γιο του φίλου και πρωταθλητή του παρελθόντος Σταμάτη), που με τον Βασίλη Μπασιούκα συνοδηγό και ένα προσεγμένο 1300άρι Στάρλετ έγραψε χρόνους που ζήλευαν οι προαναφερόμενοι με ίδιο αυτοκίνητο, αλλά μικρές μηχανικές ατυχίες του στέρησαν μια εντυπωσιακή επίδοση.
- ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
– Μετά από αγωνιστική απραξία μηνών πέρασα έξη ημέρες (αναγνωρίσεις και αγώνα) απίστευτου γέλιου και ξενοιασιάς με έναν από τους πλέον γνήσιους χομπίστες του χώρου.
– Στα μπάκετ του Φόκους RS των δοκιμών και της Λάντσια 4WD γκρουπ Ν του αγώνα, επιβεβαίωσα γιατί τα ράλι είναι ο βασιλιάς των αγώνων αυτοκινήτου και έζησα και πάλι το έργο που το αυτοκίνητο των αναγνωρίσεων είναι καλύτερο από αυτό του αγώνα…
– Καλύτερη στιγμή, το πρόβλημα που μας ακινητοποίησε για σχεδόν 40 λεπτά στο οροπέδιο των Καρουτών, όπου απόλαυσα τους προβολείς των αγωνιστικών να σκίζουν το πηχτό σκοτάδι και τις εξατμίσεις να ταράζουν την γαλήνη του βουνού.
– Τέλος, για πρώτη φορά διαπίστωσα ο ίδιος γιατί -40 χρόνια τώρα- πλούσιοι και φτωχοί αγωνιζόμενοι, εύκολοι ή δύστροποι άνθρωποι πίνουν νερό στο όνομα του Car service των αδελφών Καρανικόλα. Άπαιχτοι εφ’ όλης της ύλης!
Μένουμε συντονισμένοι. Τα καλύτερα έρχονται και -μάλλον- σύντομα…
Άντε και στο ΙΡΑ 2024 ακόμα καλύτερα.
