Δεχόμενος την ώθηση 305.000 συνολικά όλο το τριήμερο ένθερμων ντυμένων στα πορτοκαλί (“Οράνιε” και στη Φόρμουλα 1) συμπατριωτών οπαδών του, ο Μαξ Φερστάπεν κυριάρχησε στην πατρίδα του στο τεχνικό σιρκουί του Ζάντβοορτ, κατέκτησε τη 10η φετινή νίκη του και τώρα βάζει πλώρη για τον δεύτερο τίτλο του και το ρεκόρ νικών του Μίκαελ Σουμάχερ εν έτει 2004 και του Σεμπάστιαν Φέτελ εν έτει 2013, των δεκατριών συνολικά νικών σε μια σεζόν…
Του Σπύρου Πέττα
Τον Φερστάπεν δεν πτόησε ούτε η αρχική διακριτική πίεση της Ferrari του Λεκλέρ (με πιο φθαρμένα λάστιχα αρχικά για τον Μονεγάσκο…), ούτε τα συνεχόμενα Safety Car, που εν τέλει έφεραν μπροστά τον μαχητικό Χάμιλτον, αλλά με μεσαία – κίτρινα ελαστικά, έναντι των κόκκινων – μαλακών των διωκτών του, Φερστάπεν, Ράσελ και Λεκλέρ που τον προσπέρασαν αμέσως υποβιβάζοντάς τον Άγγλο στην τέταρτη θέση και αναγκάζοντάς τον να επιτεθεί μέσω ασυρμάτου στην ομάδα του για την αποτυχημένη στρατηγική του.
Όσον αφορά τη Ferrari: τι κι αν έφερε ένα πρωτοποριακό ασύμμετρο δάπεδο για να διαγράφει καλύτερα τις πολυάριθμες δεξιές στροφές του ολλανδικού σιρκουί και νέο KERS, για το μονοθέσιο του Λεκλέρ. Η τρίτη θέση του Μονεγάσκου, που η αλήθεια είναι ότι το πάλεψε, ήταν φτωχή και πικρή παρηγοριά για τους εκατομμύρια τιφόζι. Η στρατηγική της Ferrari υπήρξε εκ νέου φτωχή και αποτελεί απορίας άξιον γιατί ο επικεφαλής της Scuderia, Ματία Μπινότο καλύπτει ακόμη τον Ισπανό υπεύθυνο στρατηγικής, Ινιάκι Ρουέντα και τους συν αυτώ. Γεγονός αποτελεί ότι το τμήμα στρατηγικής της Ferrari αποτελείται από πολλά άτομα και αυτή η πολυφωνία υστερεί όσον αφορά την άμεση λήψη των ορθών στρατηγικών αποφάσεων μέσα στον αγώνα…
Πίσω από τον Φερστάπεν τερμάτισαν με τη σειρά τους ο Ράσελ, που αποκαθήλωσε για μια ακόμη φορά τον ομόσταβλό του Χάμιλτον, ο Λεκλέρ, ο Χάμιλτον, ο Πέρεζ, ο Αλόνζο, ο Νόρις, ο Σάινθ (που δέχτηκε ποινή 5 δλ. για επικίνδυνη επιστροφή από το πιτ στοπ στον παράδρομο των πιτς), ο Οκόν και ο Στρολ με την Aston Martin.
