Ο Μαξ Φερστάπεν ήταν ο πανάξιος και άνετος, όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, νικητής του Grand Prix Μεξικού, και μάλιστα αυτή του Ολλανδού ήταν μια νίκη – ρεκόρ, καθώς έφτασε τις 16 μέσα στη φετινή σεζόν καταρρίπτοντας το περσινό ρεκόρ του των 15 νικών.
Παρελθόντα σχετικά ρεκόρ, να υπενθυμίσουμε, ήταν αυτό του Μίκαελ Σουμάχερ των 13 νικών το 2004 και του Σεμπάστιαν Φέτελ των επίσης 13 νικών το 2013.
Δύο συμβάντα έκριναν τον αγώνα: η εκκίνηση και η έξοδος του Μάγκνουσεν στον 36ο γύρο.
Στην εκκίνηση ο Φερστάπεν τσάκισε τις Ferrari προσπερνώντας ανάμεσά τους, ενώ άλλος που έκανε την εκκίνηση της ζωής του, ήταν ο ομόσταβλός του Πέρεζ που προσπάθησε να προσπεράσει όλους από την εξωτερική.
Ωστόσο ακούμπησε με τον Λεκλέρ, με συνέπεια ο Μεξικάνος να εγκαταλείψει, ενώ ο Λεκλέρ συνέχισε χωρίς το αριστερό endplate της εμπρόσθιας αεροτομής, την κατακόρυωη πλευρική πτέρυγα δηλαδή, χωρίς ωστόσο να χάνει πολύ σε χρόνο.
Η εναλλακτική στρατηγική της Ferrari, να σταματήσει στα πιτς μια μόλις φορά τους Λεκλέρ και Σάινθ έδωσε λίγο ενδιαφέρον στον αγώνα αλλά ήλθε η έξοδος του Μάγκνουσεν στον 36ο γύρο να δώσει την ευκαιρία στον Φερστάπεν να κάνει το δεύτερο και τελικό πιτ στοπ του υπό καθεστώς Safety Car, αρχικά, και κατόπιν ο αγώνας διεκόπη προσωρινά με τον Ολλανδό να παραμένει έτσι επικεφαλής.
Η επανεκκίνηση από στάση κύλησε ομαλά και λίγο αργότερα, ο Χάμιλτον με μαλακότερα – κίτρινα – μεσαία ελαστικά από τον Λεκλέρ που είχε τα άσπρα τα σκληρά, προσπέρασε τον Λεκλέρ εκπληκτικά για τη δεύτερη θέση πατώντας και στο χώμα.
Εν τω μεταξύ ο Φερστάπεν αύξανε το προβάδισμά του, με τον Χάμιλτον να τερματίζει τελικά δεύτερος, καθώς τα ελαστικά του άντεξαν, και τους Λεκλέρ, Σάινθ, Νόρις (αυτουργός μιας ενθουσιώδους ανάκαμψης με πολλά εξαιρετικά – κινηματογραφικά προσπεράσματα όπως επί του Ράσελ), Ράσελ, Ρικιάρντο, Πιάστρι, Άλμπον και Οκόν να ακολουθούν…
