Tα SUV δεν κάνουν για την πίστα, έλεγαν…

Ας ξεκινήσω με την επιλογή των αυτοκινήτων: «Τα SUV είναι ακατάλληλα για την πίστα, θα σκορπίσουν…», αυτό μου έλεγαν όλοι οι φίλοι

Tου Νίκου Μαρινόπουλου

Φωτογραφίες: Ναυσικά Βασιλειάδου, Δημήτρης Μανώλαρος, Κώστας Γαμβρούλης

Τελικά, τα αυτοκίνητα δεν έκαναν “τσικ”, οι οδηγοί είμασταν που σκορπίσαμε. Ένα B-SUV βεβαίως και είναι ακατάλληλο για μια πίστα. Μόνο που το υψηλό κέντρο βάρους το καθιστά “ενδιαφέρον” οδηγικά. Σε ορισμένα εσκεμμένα απότομα φρεναρίσματα, το ψηλό κέντρο βάρους βοήθησε ώστε να γυρίσει λιγάκι το πίσω μέρος και ν’ ανέβει η αδρεναλίνη (για να ξυπνήσω το έκανα…).

Το ζητούμενο ήταν ένας σταθερός ρυθμός, κοντά στο 1:40. Τα αντίστοιχα hatchback “γυρνούν” κοντά στα 20 δευτερόλεπτα κάτω από το ρυθμό που ορίσαμε. Για 24ωρο, μια χαρά ήταν ο ρυθμός. Εάν είχαμε ορίσει 10 και 20 δευτερόλεπτα παρακάτω, κάτι που ήταν εφικτό, ίσως και να μην υπήρχε κανείς στον τερματισμό.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

Γι’ αυτό βάζαμε μπροστά τους οδηγούς αγώνων, ώστε οι υπόλοιποι ν’ ακολουθούμε το σταθερό ρυθμό τους. Στην αρχή, όλα πήγαιναν με βάση το σενάριο. Μόνο που ο χρόνος αυτός που φαίνεται “αργός” την ημέρα, τη νύχτα αποκτά ενδιαφέρον, λόγω απουσίας προβολέων στην πίστα. Σε συνδυασμό με τη βροχή αρχικά και την καταιγίδα αργότερα που δυσκόλεψε αρκετά τα πράγματα. Α ρε Alexandros τι μας έκανες. Η πρόσφυση του οδοστρώματος δεν ήταν πρόβλημα. Όταν δε βλέπεις που πηγαίνεις, αναγκαστικά μειώνεις το ρυθμό σου.

Αν και έχω συμπληρώσει εκατοντάδες γύρους στη συγκεκριμένη πίστα, το βράδυ είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Επιστρέφουμε στους οδηγούς αγώνων. Κάποιοι οδήγησαν σαν επαγγελματίες. Κρατούσαν τον ορισμένο ρυθμό και έκαναν τη ζωή όλων μας ευκολότερη. Είναι αφάνταστα ξεκούραστο να οδηγείς εμπιστευόμενος πλήρως τον “πλοηγό” σου. Πατάς ακριβώς όπου πατάει, φρενάρεις όσο ακριβώς χρειάζεται ώστε να μη φθείρεις ελαστικά και τακάκια και το κοκκαλώνεις όταν εμφανίζεται ζώο στην πίστα (ο Sonic ο σκαντζόχοιρος, όπως τον βαφτίσαμε).

Κάποιοι άλλοι πάλι, φερόντουσαν σαν παιδιά του δημοτικού. Πώς αλλάζει η συμπεριφορά ενός μικρού παιδιού όταν το αμολάς σε μια παιδική χαρά; Έτσι ακριβώς. Λες και για πρώτη φορά στη ζωή τους είχαν “πρόσβαση” σε πίστα και το ελεύθερο να το “πατήσουν”. Γκρίνιαζαν για τα πάντα (κυρίως για το ρυθμό) και προσπαθούσαν να λύσουν τις μεταξύ τους προσωπικές διαφορές. Δεν είναι δυνατόν εγώ ο (συγκριτικά) άσχετος να στρίβω ουδέτερα δίχως να πατήσω τα κερμπ και από πίσω ο οδηγός αγώνων να στρίβει στις δύο ρόδες, πατώντας τα κερμπ, για να καταφέρει να με ακολουθήσει…

ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

Η κλήρωση με ανέδειξε οδηγό του MG ZS, μαζί με τον Κώστα Αργυρίου και το Σπύρο Λεμάνη. Θεωρητικά, είμασταν από τους άτυχους. Το αυτοκίνητό μας είχε τη χαμηλότερη ισχύ μεταξύ των οκτώ και χειροκίνητο κιβώτιο. Άρα υποτίθεται ότι θα κουραζόμασταν περισσότερο ν’ ακολουθούμε το ρυθμό των υπολοίπων. Πόσο έξω έπεσαν οι προβλέψεις…. Πρακτικά, το MG ήταν σαν αυτόματο, εφόσον μπορούσες ν’ ακολουθήσεις το ρυθμό των υπολοίπων, μόνο με την τρίτη σχέση στο κιβώτιο.

Σε ορισμένες στροφές, έβλεπα ότι τα προπορευόμενα αυτοκίνητα τσιμπούσαν λίγο το φρένο, ενώ εμείς μπαίναμε αφρενάριστοι. Όπως έμαθα αργότερα, αυτό ήταν απαραίτητο για να μην πέσουν υπερβολικά οι στροφές του κινητήρα, λόγω του αυτόματου κιβωτίου τους. Άρα, πλεονέκτημα MG. Ένα ακόμα πλεονέκτημα ήταν το κάθισμά του. Σε μερικά από τα διαστήματα που δεν οδηγούσα, μπήκα συνοδηγός σε ορισμένα από τα άλλα αυτοκίνητα.

Κανένα κάθισμα δεν είχε πλευρική στήριξη για συνθήκες πίστες, αλλά το κάθισμα του MG ήταν τόσο μαλακό και αναπαυτικό. Ένιωθα ότι στην οδήγηση με ξεκούραζε. Όπως και το τιμόνι. Απαιτούσε ελάχιστη προσπάθεια και στο οδόστρωμα της πίστας, δεν μου έλειψε η αίσθηση ή η αμεσότητα. Υπενθυμίζω, με σχετικά σβέλτο, όχι με αγωνιστικό ρυθμό.

Στην αρχή της δοκιμασίας, το MG ξεκίνησε με φθαρμένα ελαστικά. Για καλή μου τύχη, λίγο πριν την καταιγίδα το MG μπήκε για αλλαγή ελαστικών (21:00). Η διαφορά ήταν τεράστια. Δεν ένιωσα να γλιστράω, δεν έφυγε το πίσω μέρος, ούτε έχασα κάποιο φρενάρισμα. Merci Michelin.

Απρόοπτα; Ναι, σε κάποια στιγμή χάθηκε η σύνδεση με το σύστημα ελέγχου της πίεσης των ελαστικών, λόγω της αλλαγής των ζαντών. Να σετάρεις τους νέους αισθητήρες μέσω του συστήματος infotainment ενώ οδηγείς δεν ξέρω αν γίνεται, αλλά σίγουρα δεν τόλμησα να το προσπαθήσω εν κινήσει. Οπότε το πορτοκαλί λαμπάκι μας συνόδευσε τις υπόλοιπες ώρες. Βενζίνη βάλαμε αρκετές φορές, λάστιχα αλλάξαμε μία ακόμα φορά, εντύπωση μου έκανε ότι δεν αλλάξαμε τακάκια. Συνολικά, διανύσαμε 1.300 χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας. Αν και υποτίθεται ότι ο ρυθμός θα ήταν απλά σβέλτος, κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε στην πράξη, όπως προανέφερα.

Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ

Καθόλη τη διάρκεια της δοκιμασίας, ο Σωτήρης Σκαλτσάς επικοινωνούσε μαζί μας μέσω ασυρμάτου. Μας ενημέρωνε για το ρυθμό, ρωτούσε για τα ελαστικά και τα καύσιμα, μας έβαζε στη θέση μας όταν κάναμε τα δικά μας και γενικά μας κρατούσε συντροφιά. Είχα μιλήσει μαζί του ελάχιστα στο παρελθόν, για εμένα πλέον είναι ο “μαέστρος”. Απλά φανταστικός στο ρόλο του. Και ακούραστος. Η όλη εκδήλωση δεν θα είχε πάει εξίσου καλά δίχως τη βοήθειά του.

Κάποια στιγμή όμως, έπρεπε κι αυτός να ξεκουραστεί. Ήταν πλέον 6:00, οι οδηγοί είχαμε πιει τον πρώτο καφέ της ημέρας και γυρνούσαμε στο 1:35. Μας ενημέρωσε, μας είπε να χαλαρώσουμε και μάλλον κάπου εκεί λαγοκοιμήθηκε. Οι επόμενοι γύροι ήταν στο 1:30. Μπορεί να μην ακούγεται συγκλονιστικός αυτός ο χρόνος, αλλά μετά από 14 ώρες δοκιμασίας (και άλλες έξι ώρες που είχαμε συμπληρώσει για προετοιμασίες, ιατρικές εξετάσεις και φωτογραφίσεις), ένιωθα ότι το MG ήταν κοντά στο όριό του. Τα ελαστικά πλέον ήταν φθαρμένα, τα μάτια του οδηγού κατακόκκινα και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, περισσότερο ενοχλούσαν, παρά βοηθούσαν.

Δεν ήταν λοιπόν πάντοτε χαλαρός ο ρυθμός. Αρκετές φορές, χρησιμοποίησα τα φρένα για να βοηθήσω την ουρά του αυτοκινήτου να γλιστρήσει λιγάκι. Στο κάτω κάτω, δοκιμασία αντοχής ήταν. Δεν μας είπε κανείς να κάνουμε οικονομία στα τακάκια. Οι τεχνικοί της Γκάλλο (είχαν αναλάβει την τεχνική υποστήριξη του MG ZS και του Peugeot 2008) παρέμειναν στην πίστα καθόλο το 24ωρο, οπότε ένιωθα κι εγώ ότι είχα την αγωνιστική μου ομάδα που με υποστήριζε. Σας ευχαριστώ παιδιά. Τις πρώτες ώρες, ήταν λίγο αγχωμένοι. Σε κάθε pitstop έλεγχαν λάδια, λάστιχα και φρένα. Μετά χαλάρωσαν κι εκείνοι, όταν κατάλαβαν ότι η μεγαλύτερη φθορά ήταν στα ελαστικά. Το αυτοκίνητο αποδείχτηκε αστέρι σε αξιοπιστία.

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ, ΜΗΤΗΡ ΜΑΘΗΣΕΩΣ

Να το καθιερώσουμε ως ετήσια εκδήλωση; Πέρασα καλά, η χαρά μου δεν κρύβεται. Θα προτιμούσα να είμασταν λιγότεροι οδηγοί, ώστε να αλλάζουμε ανά δίωρο. Θα προτιμούσα επίσης να οδηγούσαμε όλα τα αυτοκίνητα. Αλλά η κούραση ήταν το κάτι άλλο.

Το Σάββατο το βράδυ, όταν πλέον είχα επιστρέψει στο σπίτι μου, η επικοινωνία με την οικογένειά μου ήταν προβληματική. Αν και δέχτηκα ορισμένες κλήσεις στο τηλέφωνο, την επόμενη μέρα δεν θυμόμουν αυτές τις επικοινωνίες. Πώς είναι κάποιος μετά από ένα γερό ξενύχτι με άφθονο αλκοόλ; Ακριβώς έτσι, μόνο που δεν υπήρξε σταγόνα αλκοόλ. Είμαι περίεργος να δω εάν αυτό θα φανεί στις ιατρικές εξετάσεις, τα αποτελέσματα των οποίων δεν έχουμε λάβει ακόμα.

Από πλευράς ευχαρίστησης, ναι να το επαναλάβουμε. Από πλευράς κούρασης, έχω να προτείνω το ακόλουθο: “24 τυχεροί αναγνώστες θα μπορέσουν να οδηγήσουν τα οκτώ μοντέλα για 24 ώρες στην πίστα”. Τόσο κουραστικό ήταν.

Νίκος Μαρινόπουλος

Gallery