Αυτό το Mitsubishi προκαλούσε σεισμούς, έσπαγε τζάμια και… δεν ήταν αυτοκίνητο

Με βάρος ενάμισι τόνο, ισχύ 3.000W και αναπαραγωγή συχνοτήτων που προκαλούσαν καταστροφές, ήταν αδύνατο να δοκιμαστεί σε πλήρη δυναμική

Η Mitsubishi δεν ήταν ποτέ απλά μια κατασκευάστρια αυτοκινήτων. Από το 1870 που ιδρύθηκε ως ναυτιλιακή, σύντομα επεκτάθηκε και σε άλλες δραστηριότητες, με τα αυτοκίνητα να συμπεριλαμβάνονται από το 1917 στο δυναμικό της. Για την ακρίβεια, το Mitsubishi Model A εκείνης της χρονιάς, είναι το πρώτο ιαπωνικό αυτοκίνητο ευρείας παραγωγής που κατασκευάστηκε ποτέ.

Πλέον η Mitsubishi δεν είναι απλά ένας όμιλος εταιρειών, αλλά ένας… «όμιλος ομίλων». Βαριά βιομηχανία, χημικά, εξόρυξη, ναυτιλία και ναυπήγηση είναι μερικοί από τους ξεχωριστούς ομίλους με την επωνυμία Mitsubishi αλλά αυτή είναι μια μόνο πλευρά. Η μεγαλύτερη ιαπωνική τράπεζα είναι της Mitsubishi, όπως και μια από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές της χώρας, έχει βιομηχανίες με χαρτικά, εταιρείες logistics και έχει και τη Nikon, την γνωστή εταιρεία φωτογραφικών μηχανών και φακών. Έχει ακόμα και δικό της πανεπιστήμιο στο Tόκιο και έτσι, για το κουλό του όλου θέματος, έχει και μια ομάδα αμερικάνικου ράγκμπι που παίζει στο… ιαπωνικό πρωτάθλημα αμερικάνικου ράγκμπι, τους All Mitsubishi Lions.

Το γιατί οι Iάπωνες έχουν πρωτάθλημα αμερικάνικου ράγκμπι , είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω και δεν αφορά και το θέμα μας. Ορίστε όμως, δείτε τις cheerleaders, γιατί έχουν και από αυτές. Ενδέχεται να έχουν και hot dog με σούσι…

Στο θέμα μας λοιπόν. Ένα τομέας της Mitsubishi, είναι και τα ηλεκτρικά / ηλεκτρονικά, με την προφανή ονομασία «Mitsubishi Electric». Στις μέρες μας, η εταιρεία αυτή είναι περισσότερο γνωστή για τα οικιακά air condition, ενώ παράγει επίσης ψυγεία, ιονιστές και πολλά άλλα, που αφορούν μεγάλες εγκαταστάσεις και επαγγελματικό εξοπλισμό. Το 1940 όμως, ιδρύθηκε η Diatone, ένα παρακλάδι της Mitsubishi Electric, με πεδίο τον ήχο. Το στοιχείο που έδωσε άμεση ώθηση στην Diatone, ήταν ότι κατάφερε να παράγει σε ευρεία κλίμακα και με μικρό κόστος ένα είδος φερρίτη (μαγνητικό κεραμικό υλικό με οξείδια σιδήρου) το οποίο ήταν… «ταμάμ» για τους μαγνήτες που χρησιμοποιούνται στα ηχεία.

Ένα δεύτερο ορόσημο για την Diatone, ήταν η «εφεύρεση» μιας νέας τεχνικής για την δημιουργία των κώνων στα ηχεία, με το πρεσάρισμα συγκεκριμένης σύστασης χαρτοπολτού σε καλούπια, ενώ ακόμα σημαντικότερο, ήταν ότι ο κώνος των ηχείων εδραζόταν με τέτοιο τρόπο, ώστε να «αυτορυθμίζεται» και να αποκρίνεται σε ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος συχνοτήτων σε σχέση με τα άλλα μέσα αναπαραγωγής ήχου εκείνης της εποχής.

Ουσιαστικά η Diatone, δημιούργησε την βασική κατασκευαστική δομή των ηχείων, η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Πέρα από τα ηχεία, η Diatone στην συνέχεια παρήγαγε προενισχυτές, ενισχυτές, δέκτες ράδιο, πικάπ και γενικά είδη audio, τα οποία ανήκαν στην hi-fi κατηγορία. Τα ηχεία όμως παρέμεναν η «αιχμή του δόρατος» της και ακόμα και σήμερα θεωρούνται πολύ καλά και πιάνουν υψηλές τιμές ως μεταχειρισμένα.

Το 1980 λοιπόν, η Diatone θέλησε να δημιουργήσει και πάλι αίσθηση, πολύ λογικά λοιπόν, διάλεξε το θέμα «ηχείο» ως φορέα για να επιδείξει την τεχνολογική ανωτερότητας της. Αυτή την φορά, δεν ήταν το hi-fi και οι ντελικάτες ποιότητες του ήχου ο στόχος, ήταν η… «κτηνωδία». Το D-160 ανήκε στην κατηγορία των woofer ηχείων, αυτών δηλαδή που είναι σχεδιασμένα να αναπαράγουν χαμηλές συχνότητες. Ήταν ένα θηριώδες ηχείο, με διάμετρο κώνου 1,6 μέτρα, για την κατασκευή του οποίου χρησιμοποιούταν φύλλο αλουμινίου.

Ολόκληρο το ηχείο ζύγιζε 800 κιλά, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν ο θηριώδης μαγνήτης του, ενώ μαζί με την καμπίνα που το περίκλειε, το βάρος έφτανε τον ενάμισι τόνο. Mε διαστάσεις 2,3 μέτρα σε πλάτος και σε ύψος και 1,4 μέτρα βάθος, δεν το έλεγες ακριβώς «φορητό». Ούτε και «φθηνό» το έλεγες βέβαια αφού κατασκευαζόταν μόνο κατόπιν παραγγελίας, χρειαζόταν 4 μήνες για να ολοκληρωθεί και κόστιζε 30.000.000 γιεν, δηλαδή 189.000 ευρώ, χωρίς να υπολογιστεί η πληθωριστική αναπροσαρμογή στο σήμερα.

Η ισχύς του D-160 ήταν 3.000W και το εύρος συχνοτήτων που μπορούσε να αναπαράξει, κυμαινόταν από τα 8 έως τα 500 Hz. Σημείωση: Οι άνθρωποι, μπορούμε να ακούσουμε χαμηλές συχνότητες μέχρι τα 31 Hz, από εκεί και κάτω «νοιώθουμε» τον ήχο, δεν τον ακούμε. Κρατήστε το αυτό. Για την ιστορία, το μόνο έμβιο που ακούει κάτω από τα 10 Ηz, είναι η φάλαινα. Όχι όλες οι φάλαινες, μόνο το είδος Beluga.

Αφού λοιπόν η Diatone έφτιαξε το «θηρίο» έπρεπε να το δοκιμάσει κιόλας και αυτό έκανε ή μάλλον, αποπειράθηκε να κάνει, στα εργαστήρια της, που βρίσκονταν στην πόλη Koriyama. Όταν… «γκάζωσαν» το D-160 και το έβαλαν να παίζει χαμηλές συχνότητες, όλες οι λάμπες φθορίου της οροφής έγιναν θρύψαλα. Ορθά σκεπτόμενοι (μπορεί και όχι), αποφάσισαν να το βγάλουν έξω, όπου δεν είχε λάμπες αλλά είχε οικιστικό ιστό, σε μακρινή απόσταση «ασφαλείας». Έτσι πίστευαν τουλάχιστον.

Το D-160 άρχισε και πάλι να λειτουργεί και διαπίστωσαν ότι ο ήχος του έφτανε σε απόσταση 100+ μέτρων εστιασμένος και «καθαρός». Το θέμα ήταν ότι οι δονήσεις που παρήγαγε, έφταναν πολύ μακρύτερα . Συγκεκριμένα, άνθρωποι που ζούσαν σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων από το σημείο της δοκιμής ανέφεραν ότι ένοιωσαν δονήσεις παρόμοιες με αυτές ενός σεισμού (δεν κάνεις τέτοιες πλάκες στην Ιαπωνία…), οι τοίχοι των σπιτιών τους έτρεμαν, έπεσαν κάδρα, μπιμπελό και προικιά, ενώ σημειώθηκαν και θραύσεις τζαμιών στα παράθυρα.

Προφανώς λοιπόν, για ευνόητους λόγους, το συγκεκριμένο ηχείο πωλείτο με πολύ συγκεκριμένες και αυστηρές οδηγίες χρήσης. Το ποιοι, πότε και πως χρησιμοποίησαν το D-160 δεν είναι γνωστό, ούτε πόσο από αυτά διατέθηκαν τελικά. Ένα πάντως, χρησιμοποιήθηκε σε ιαπωνικό τηλεπαιχνίδι-quiz (άλλη πολύ περίεργη κατηγορία αυτή….), όπου ρώταγαν τους συμμετέχοντες αν μπορεί να σπάσει τα τζάμια σε ένα προκατασκευασμένο σπίτι που βρισκόταν σε πολύ μεγάλη απόσταση από αυτό. Τα διέλυε, για την ιστορία. Δύο άλλα, βρέθηκαν σε εργαστήρια, στο πανεπιστήμιο του Kobe και στο Κρατικό Κέντρο Ερευνών της Ιαπωνίας, προκειμένου να μελετηθεί η διασπορά και οι επιδράσεις που έχουν οι εκτός ακουστικού φάσματος ηχητικές συχνότητες.

Η Dialtone έπαυσε την λειτουργία της μέσα στην δεκαετία του 1980. Έκτοτε, έχουν παρουσιαστεί μεγαλύτερα ηχεία, με την σημερινή κάτοχο του ρεκόρ να είναι η Alex-Audio, που έχει κατασκευάσει ηχείο με διάμετρο κώνου 2,2 μέτρα.