Λίγες μόνο ημέρες πριν ξεκινήσει το -τυπικά- 66ο Ράλι Ακρόπολις είναι αδύνατον να μην ασχοληθούμε με την διαδρομή που πριν 17 χρόνια συγκλόνισε το WRC, εκτοξεύοντας τον «εθνικό μας αγώνα» στην κορυφή της αξιολόγησης όλων των αγώνων του 2005.
Ήταν η Υπερειδική του ΟΑΚΑ, μια διπλή παράλληλη διαδρομή εντός του αγωνιστικού χώρου του Ολυμπιακού Σταδίου, με την οποία ξεκινούσε ο αγώνας του 2005. Η ιδέα προήλθε από το Race of Champions, τον αγώνα των πρωταθλητών που τον Δεκέμβριο του 2004 διοργανώθηκε μέσα στο Γαλλικό Stade de France. Την έφερε –αν θυμάμαι καλά- η αλυτάρχης του Ακρόπολις (τότε & σήμερα) Αννίτα Πασαλή, την υιοθέτησε αμέσως ο «άρχων του Σπορ» Αλέξανδρος Μανιατόπουλος, την σχεδίασε το γραφείο του προέδρου της ΕΛΠΑ Βασίλη Δεσποτόπουλου, την υλοποίησε η κατασκευαστική Con.Tent του Επαμεινώνδα Φατούρου και την διαχειρίστηκε μοναδικά η εταιρία διοργανώσεων Lamarco του Κώστα Λαμάρη.
Έτσι φτάσαμε στην Πέμπτη 23/6/2005 ώρα 18:00, με το ΟΑΚΑ κατάμεστο (περίπου 65.000 θεατές) και πολλές χιλιάδες ακόμα να τριγυρίζουν το Στάδιο προσπαθώντας να βρουν τρόπο για να μπουν μέσα. Ήταν μόλις 10 μήνες μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και η πρώτη φορά που ειδική διαδρομή του WRC γινόταν μέσα σε Ολυμπιακό Στάδιο.
«Θα τρέξουμε στο Ολυμπιακό Στάδιο, εδώ που λίγους μήνες πριν έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες», έλεγαν σχεδόν συγκινημένοι οι παγκόσμιοι ράλιμεν της εποχής και ήταν αυτό που τους εντυπωσίαζε περισσότερο, παρά το πλήθος του κόσμου που από τον ενθουσιασμό «σήκωνε τα τσιμέντα» του Σταδίου σε κάθε θεαματική προσπάθεια.
Ήμουν και εγώ εκεί. Με την συνοδηγό μου Μαρία Παυλή – Κορρέ και ένα Renault Megane Maxi έζησα κάτι πρωτόγνωρο που δεν θα μπορούσα ποτέ να αντιληφθώ εκτός μπάκετ. Απομονωμένοι – θεωρητικά – μέσα στο κόκπιτ ενός καθαρόαιμου αγωνιστικού, με κράνη, ενδοσυνεννόηση και το ουρλιαχτό του πανίσχυρου κινητήρα, νοιώθαμε τον κόσμο να «ταξιδεύει» μαζί μας στα 1.250 μέτρα (Χ2) της ασφάλτινης διαδρομής που γινόταν με –υποχρεωτικά- χωμάτινα ελαστικά. Οι ιαχές του κόσμου σε κάθε ντριφτάρισμα του Megane ήταν σαν να συμπίεζαν την καμπίνα και η ευθύνη για την αποζημίωση αυτού του μοναδικού κοινού έπεφτε βαριά φανέλα στους ώμους μας. Ήταν μια ειδική που κάναμε σε υπερβατική διάσταση, ένα όνειρο που κράτησε 2΄31΄΄4, μια ανάμνηση που θα μας συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής μας, μια εμπειρία που –ίσως- την άλλαζα με τα 31 Ακρόπολις που έχω ξεκινήσει. Λίγο πριν, επιλέγοντας να καθίσω με την φόρμα ανάμεσα στο ανώνυμο πλήθος, γεύτηκα τον απόλυτο σεβασμό και εκτίμηση από ανθρώπους που ούτε καν με ήξεραν, απλά και μόνο γιατί ήμουν ένας από τους …μονομάχους.
Σήμερα, χρόνια μετά, το Ακρόπολις αγωνιστικά δεν με απασχολεί καθόλου. Όμως, η αναγγελία της επιστροφής στο ΟΑΚΑ με έκανε -προς στιγμή- να σκεφτώ: «Α ρε γμτ, ωραία θα ήταν έστω και για μια φορά ακόμα».
Κλείνοντας, πολύ θα ήθελα να ξέρω τι θα σκέπτεται ο Seb Loeb νικητής εκείνης της Υπερειδικής (με Daniel Elena & Citroen Xsara), την ώρα που θα μπαίνει στο ΟΑΚΑ με Puma Rally1 και την Isabelle Galmiche.
Ραντεβού με την ιστορία και το μέλλον στις 8/9/22, ώρα 20:08 στο ΟΑΚΑ.
Νίκος Τσάδαρης
