Γιάννης Τσιγκρής – Δημοσιογράφος
Αν έχεις παρακολουθήσει έστω και μια φορά ακρόπολις, θα το θυμάσαι για πάντα. Αν είσαι και στους συμμετέχοντες, φαντάζομαι, πολλαπλασιάζεις επι 10. Εδώ θεατής και διατηρείς αναλλοίωτες τις στιγμές που ξυπνάνε αναμνήσεις και ενεργοποιούν συγκινήσεις, σκέψου αγωνιζόμενος. Και όταν μάλιστα θα βρίσκεσαι με ομοϊδεάτες θα εξιστορείς στιγμές που η μια θα καβαλάει την άλλη. Σαν αυτές που κάνουν λαλίστατο το στόμα όταν βγαίνουν τα κατορθώματα της στρατιωτικής θητείας.
Από την άλλη αν είσαι αλλεργικός στη σκόνη, μην επιχειρήσεις καν να βρεθείς στα «βουνά», με θέα τις ειδικές διαδρομές του αγώνα. Τα ρουθούνια σου θα γίνουν αποταμιευτήρες από τα χώματα που αναδεύουν οι αγωνιστικοί τροχοί των αυτοκινήτων, θολώνοντας την ατμόσφαιρα στο πέρασμά τους. Για ένα τριήμερο ή θα μάθεις να ζεις με αυτήν να εισβάλει παντού ή θα εγκαταλείψεις. Ναι, όπως το ακούσατε, δεν εγκαταλείπουν μόνο οι αγωνιζόμενοι, αλλά και οι θεατές. Λιγότεροι βέβαια, οι περισσότεροι βλέπουν το σκονισμένο τους τριήμερο με προσμονή.
Στο προσωπικό μου μπόλιασμα με το Ράλι Ακρόπολις, ήμουν δεν ήμουν 8-9 χρονών. Μαθητής δημοτικού σχολείου Άσπρων Σπιτιών τότε, γνώριζα ενοχικά τη γλύκα του σκασιαρχείου. Ναι από τότε! Και ούτε καν χρειάστηκε ειδική διαδρομή. Μια «απλή» αρκούσε, στο κατηφόρι από Δίστομο προς το εργοστάσιο, για να με κερδίσει ήχος και εικόνα απο Lancia Stratos, Ford Escort RS, 131 Abarth και άλλων ηρώων τη εποχής. Και αν θυμάμαι καλά την ίδια εποχή park ferme ή service, ήταν εντός οικισμού. Λίγα χρόνια αργότερα, μαθητής Γυμνασίου εν Αθήναι κάπου το 84-85, ξανά κοπάνα και ένας «Υμηττός», έστω και από απόσταση, έδωσε γεύση group B σε ειδική διαδρομή στον εσωτερικό μου κόσμο. Έρωτας το 205 Τ16 της Peugeot, έρωτας και ο ανταγωνισμός του. Και από τότε δεν άργησε η στιγμή που κάθε χρόνο το ακολουθούσαμε. Λίγοι, με την ίδια πετριά που συναντούσαμε πολλούς στα βουνά. Το ραντεβού στα τέλη Μαΐου, αρχές Ιουνίου προκαθορισμένο.
Στην πρόσφατη αναδρομή του αγώνα, το 2013 ήταν η τελευταία παγκόσμια Ακροπολική φιέστα. Κατακάθισε η σκόνη από το πέρασμα του ουραγού με τα τρία μηδενικά και έπεσε και η είδηση που έφερε μια σχετική κατήφεια στους θεατές, γιατί WRC γιοκ! Το 59ο καταγεγραμμένο σερί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, υποβαθμίστηκε σε ERC, ευρωπαϊκό δηλαδή, για τα επόμενα πέντε χρόνια και η αίγλη του αγώνα δεν ήταν ποτέ ίδια. Μέχρι που χάθηκε και αυτό από το πρόγραμμα τα τελευταία δυο χρόνια. Κάθε πέρυσι και καλύτερα δηλαδή…
Η μήπως φέτος, που επέστρεψε, είναι τα καλύτερα;
Ο ήχος, η αίγλη, τα ίδια τα WRC επιστρέφουν! Ραντεβού στα βουνά!
