Τζέην Σαμπανίκου – Δημοσιογράφος/πρώην αγωνιζόμενη
Η προσωπική μου εμπλοκή με το Ράλι Ακρόπολις είχε πολλά πλοκάμια. Διετέλεσα θεατής, δημοσιογράφος για λογαριασμό του SportFM και του STAR Channel, εργαζόμενη για μια πενταετία στο Γραφείο Τύπου του αγώνα και, τέλος, αγωνιζόμενη συνοδηγός στο πλευρό της Χριστίνας Σταθάκη με Peugeot. Όλα είχαν ασφυκτικούς χρονικούς περιορισμούς, αλλιώς έτρωγες «καπέλο».
Από το 1998, όταν με την ομάδα των 4Τροχών κυνηγούσαμε σήμα για κινητό ή για ίντερνετ (!) στα πέριξ της Γραβιάς και του Αθανάσιου Διάκου και γελούσαν μαζί μας και οι πέτρες των σκληροτράχηλων διαδρομών, μέχρι και το 2007 που κάθισα για τελευταία φορά στο δεξί μπάκετ, το Ράλι Ακρόπολις με γέμισε συναρπαστικές εμπειρίες, γνώση, γνωριμίες και πολλά καντάρια χώμα.
Αν δούμε τα διαφορετικά μετερίζια σαν ειδικές διαδρομές, αναμφισβήτητα το πιο «σπαστήρι» ήταν το Γραφείο Τύπου. Ελάχιστες ώρες ύπνου για μέρες, ατέλειωτα χιλιόμετρα, άγχος, το γεγονός ότι έβγαινες από την πόρτα το (πολύ) πρωί σαν άνθρωπος και επέστρεφες το βράδυ σαν κουραμπιές από τη σκόνη και το χώμα. Αλλά και η ικανοποίηση του να ζεις τον αγώνα, τις αγωνίες, τους θριάμβους ή τα δράματα των πρωταγωνιστών από πρώτο χέρι.
Οι επαφές με τους σνομπ Βρετανούς, τον… τρισμέγιστο και ολίγον ξινούλη Colin McRae και τον σαρκαστικό Richard Burns (που χάθηκαν και οι δύο τόσο νωρίς και άδικα), τον μεσογειακό Ισπανό Carlos Sainz, τον θερμόαιμο Γάλλο Francois Delecour τους «ιπτάμενους και τζέντλεμεν» Φινλανδούς Kankkunen, Makinen και Gronholm, τον showman Νορβηγό Peter Solberg αλλά και τον ντροπαλό Sebastien Loeb στα μικράτα του, τότε που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε τη μελλοντική του εξέλιξη.
Και φυσικά, ο ίδιος ο αγώνας «από μέσα». Η ευθύνη, η απόλαυση, η αδρεναλίνη που καταπολεμά τη ναυτία, ο θόρυβος, η αφόρητη ζέστη, τα απρόοπτα, η δυναμική που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του πληρώματος, οι αντιδράσεις και ο ενθουσιασμός των θεατών. Δεν θα ξεχάσω την αποθέωση που ζήσαμε με τη Χριστίνα Σταθάκη όταν κερδίσαμε την υπερ-ειδική στο ΟΑΚΑ το 2015. Ένιωσα έτσι για λίγο σαν ροκ σταρ, εκπληρώνοντας το παιδικό μου όνειρο. Μπορεί να μην κάναμε και τίποτα σπουδαίο, αλλά για τη στιγμή ήταν σπουδαίο. Ακόμη και η μάνα μου από τις κερκίδες έκλαψε από συγκίνηση. Ούτε νυφούλα να μ’ έβλεπε…
Credits: Θάνος Ηλιόπουλος
“Δεν θα ξεχάσω την αποθέωση που ζήσαμε με τη Χριστίνα Σταθάκη όταν κερδίσαμε την υπερ-ειδική στο ΟΑΚΑ το 2015”
