Δεν αναφέρομαι σε «απλούς» οδηγούς αγώνων. Όσο κι αν ακούγεται προκλητικό, βάζω μέσα μυθικά ονόματα: Senna (τα λόγια είναι περιττά για τον τεράστιο Ayrton), Rindt (ο μόνος που έχει στεφθεί παγκόσμιος μετά θάνατον), Bellof (εξωφρενικά γρήγορος που κρατούσε επί χρόνια το ρεκόρ στο Νίρμπουργκρινγκ) αλλά και τόσοι άλλοι «θεοί» που «έφυγαν» νωρίς, που θυσιάστηκαν στο βωμό του motorsport.
Ε, λοιπόν, όσα τεράστια επιτεύγματα κι αν πέτυχαν, όσες αράδες κι αν διαβάσετε για το μεγαλείο του οδηγικού τους ταλέντου, ήρωες δεν ήταν. Λυπάμαι.
Ήταν εξόχως προικισμένοι με τη δεξιοκινητική ικανότητα της οδήγησης, υποκινούμενοι από το καύσιμο με τα περισσότερα οκτάνια: λέγεται οδηγικός εγωϊσμός. Όσο κι αν ο Senna, ο ΜcRae, ο Villeneuve ή ο Peterson υπερέβησαν εαυτούς, τον τίτλο του ηρωϊσμού δεν τον κατέκτησαν. Την προσωπική τους υπέρβαση, ναι, την έκαναν. Μπορεί να πάλαιψαν για νίκες, τίτλους ή το επόμενο apex σα λιοντάρια, μπορεί στο ζύγι του διλήμματος «δεύτερος ή νεκρός» να επέλεξαν το τελευταίο, όμως ήρωες δεν ήταν. Ο ηρωϊσμός, που λανθασμένα και καθ’ υπερβολήν χρησιμοποιείται σα μανιέρα από τους θιασώτες των αγώνων ή και από από πιασάρικα δημοσιογραφικά κλισέ, προϋποθέτει το ρίσκο για τον άλλον, όχι για πάρτη σου. Προϋποθέτει τον κίνδυνο να χάσεις τη ζωή σου για να κερδίσει ο έτερος, όχι εσύ.
Στους αγώνες της F1, ειδικά τον παλιό, επικίνδυνο καιρό, οι πιλότοι δεν ήξεραν αν θα γυρνούσαν την Κυριακή το βράδυ σπίτι. Παράλληλα ο ανταγωνισμός στη λέσχη των πιράνχας περιελάμβανε αβυσσαλέα «εγώ». Πάθος αθεράπευτο για το σπορ. Ανίατη έλξη για το σασπένς της οδήγησης. Οι οδηγοί αγώνων ξεκινούν να κάνουν αυτό που κάνουν επειδή τους αρέσει. Όπως ο άλλος έχει πάθος για το μπάσκετ. Φυσιολογικό. Έτσι είναι ο πρωταθλητισμός, όχι μόνο στα αυτοκίνητα αλλά σε κάθε σπορ, σε κάθε δραστηριότητα όπου τίθεσαι απέναντι από τον άλλον. Πρέπει να θες να βγεις πρώτος, με όποιο κόστος. Τολμώ να πω ότι ήρωας δεν είναι καν ο στρατιώτης που σκοτώνεται σε ατύχημα. Αυτός είναι πεσών εν ώρα καθήκοντος. Ήρωας δεν είναι ο Τεντόγλου, ούτε ο Αντετοκούμπο – όσο και αν κυνήγησαν το όριό τους. Ήρωας είναι αυτός που την κρίσιμη στιγμή τού «ζω-δε ζω» επιλέγει το δεύτερο χάρην καλού του ετέρου. Ας πούμε, ο νεαρός που μέσα στα συντρίμμια των Τεμπών, μέσα σε άγνωστο ρίσκο άλλης μιας έκρηξης, έβγαλε από το τραίνο ανθρώπους που κινδύνευαν. Όποιος ρισκάρει να θυσιάσει ζωή ή ακαιρεότητα υπέρ του άλλου ή του γενικού καλού.
Έχουμε συνηθίσει να αγιοποιούμε αυτούς που επιτελούν άρτια κάτι που αγαπάμε. Ανεξαρτήτως σπορ ή προτιμήσεων. Ίσως, όμως, χρειαστεί να μετράμε τα λόγια μας γιατί οι λέξεις έχουν σημασία. Και είναι κρίμα να τις στερούμε από αυτούς που δικαιωματικά τις αξίζουν.
