Το τηλεφώνημα ήρθε Σάββατο απόγευμα: «Αύριο θα πάμε μοτο-βόλτα μέχρι το Σούνιο και έχω μια MV Agusta Brutale για σένα», είπε ο καλός μου φίλος Τζέικομπ, που ήξερε ότι η προσωπική μου Aprilia RS ήταν στο συνεργείο για επισκευή.
Δεν ρώτησα καν ποιοι άλλοι θα είναι στην παρέα, αφού οι περισσότεροι είναι επίσης φίλοι και αν ερχόταν και κάποιος καινούργιος θα ήταν καλοδεχούμενος.
Πήρα κράνος, μπουφάν, γάντια, φόρεσα ένα ειδικό τζιν με ενισχύσεις και προστασία στα σημεία που πρέπει και βέβαια μποτάκι μοτοσυκλέτας. Έφτασα στο ραντεβού και με ευχαρίστηση είδα ότι όλη η παρέα ήταν ανάλογα ντυμένη, ακόμη και ο Κώστας που δεν τον ήξερα. Ο Τζέικομπ είχε έτοιμη την Ducati Multistrada Pikes Peak, ο Ντένις τη δική του απλή «Multi», Ο Πέπε έφτασε με την MV Agusta Turismo Veloce, ο Κώστας είχε μια Triumph Tiger και έφτασε και ο Νίκος με την επιβλητική Ducati Panigale V4S. Καθόλου κακή συνεύρεση από πλευράς μοντέλων μοτοσυκλέτας και με συνοπτικές διαδικασίες ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας. Στην πορεία σε κάποια σημεία κάποιοι έκαναν διαφορά με καλύτερο ρυθμό, κάποιοι μέναμε στη μέση και κάποιοι έμεναν λίγο πιο πίσω, χωρίς κανένας να πιέζει περισσότερο από αυτό που θεωρούσε ότι μπορούσε να πάει με ασφάλεια. Σε φανάρια ή κάποια άλλα σημεία της διαδρομής οι γρήγοροι Τζέικομπ και Νίκος μας περίμεναν και όλη η παρέα έφτασε στο φούρνο του Βαμβακούση, πάνω από την ομώνυμη παραλία, για την απαραίτητη στάση για καφέ, τυρόπιτα και συζήτηση.
Η επιστροφή ήταν αντίστοιχα ωραία, με το ρυθμό να ανεβαίνει σε κάποια σημεία με στροφές που δεν είχαν κίνηση, ενώ λίγο αργότερα προς την Ανάβυσσο η κίνηση αυξήθηκε και αυτόματα ο ρυθμός έπεσε μέχρι το τέλος. Εκεί σκεφτήκαμε να τηλεφωνήσουμε στο φίλο μας τον Φώτη για να του ζητήσουμε τα ρέστα για το ότι δεν ήρθε και η απάντησή του ήταν απογοητευτική για όλους, καθώς ήταν στο κρεβάτι με δύο λάμες στον αστράγαλο! Έπεσε μέσα στο γκαράζ σταματημένος με τη μοτοσυκλέτα, γλιστρώντας στη ράμπα, αλλά φορούσε αθλητικό παπούτσι και όχι μποτάκι και γύρισε το πόδι του στην προσπάθεια να κρατήσει το βάρος της μηχανής! Το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε το σωστό εξοπλισμό ασφαλείας έγινε ξαφνικά παραπάνω από προφανές. Το μποτάκι μοτοσυκλέτας με τις ενισχύσεις που έχει γύρω από τον αστράγαλο θα του είχε σώσει το πόδι και θα μπορούσε απλά να χαρεί τη βόλτα μαζί μας. Τώρα θα χρειαστεί τουλάχιστον δύο μήνες ταλαιπωρία και στέρηση μοτοσυκλέτας.
Θυμήθηκα τη στιγμή που είχα γίνει μάρτυρας ενός ατυχήματος στο δρόμο, όπου ένα παιδί έσχισε βαθειά το πόδι του που μπλέχτηκε στη διάρκεια της πτώσης του σε ένα από τα σίδερα που ήταν η βάση της σχάρας στο παπάκι που οδηγούσε. Και σε αυτή την περίπτωση ένα μποτάκι μοτοσυκλέτας θα τον είχε σώσει από την απίστευτη ταλαιπωρία, τον πόνο που τράβηξε και την επέμβαση που χρειάστηκε στο νοσοκομείο.
Φίλοι μου βάλτε το καλά στο μυαλό σας, οι καλές παρέες με ασφάλεια βολτάρουν, όχι μόνο αν στο μυαλό τους και στη φιλοσοφία τους έχουν το να οδηγούν σε ένα νορμάλ για τις εκάστοτε συνθήκες ρυθμό, αλλά κυρίως όταν φορούν το σωστό εξοπλισμό ασφαλείας. Δεν παίζει ρόλο αν οι μοτοσυκλέτες της παρέας είναι δυνατές και πληθωρικές, η ίδια χαρά της οδήγησης και της μοτο-βόλτας θα μας αφήσει γεμάτους με θετικά συναισθήματα ακόμη κι αν όλοι έχουμε στη διάθεσή μας τις μικρότερες δίτροχες που μπορούν να μας πάνε μια εκδρομή 100 ή 200 χλμ, στην περιοχή μας. Αρκεί να έχουμε στο νου μας ότι το σωστό μέγεθος κράνους προδιαγραφών (και όχι κάποιο παλιό που είναι ανασφαλές ακόμη κι αν δεν είναι χτυπημένο), το μπουφάν με ενισχύσεις, τα γάντια, το ειδικό παντελόνι και πάντα η μπότα ή το μποτάκι μοτοσυκλέτας είναι τα προαπαιτούμενα για να ξεκινήσουμε.
Δημήτρης Διατσίδης
