Θα ήταν παράλογο να αμφισβητήσει κανείς τη χρησιμότητα παροχής κινήτρων από πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (και την ελληνική), για την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης.
Κάθε νέα τεχνολογία είναι ακριβή στο ξεκίνημα της εφαρμογής της και χωρίς κίνητρα είναι πολύ δύσκολη η ευρεία ανάπτυξή της σε σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν πρόκειται, λοιπόν, για μία τεχνολογία χρήσιμη για το κοινωνικό σύνολο, όπως π.χ. στη συγκεκριμένη περίπτωση η ηλεκτροκίνηση, που μπορεί να συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος, είναι λογική και αναμενόμενη η ενίσχυση της ανάπτυξής της με οικονομικά κίνητρα (όπως έγινε άλλωστε και με την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας).
Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές οι πολιτικές αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αναπόφευκτα και σε εθνικό, λαμβάνονται χωρίς να ληφθούν υπ’ όψη αντικειμενικές τεχνικές δυσκολίες, ούτε οι πραγματικές απαιτήσεις σε χρόνο και πόρους για τη δημιουργία των σχετικών υποδομών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν η Ευρώπη αποφάσισε ότι σε λιγότερο από 10 χρόνια, δηλαδή… αύριο, πρέπει να γενικευθεί η ηλεκτροκίνηση και να μην πωλούνται πλέον συμβατικά αυτοκίνητα, δεν έλαβε υπ’ όψη τίποτα από τα παραπάνω. Απλώς υποχρεώθηκαν εκβιαστικά οι κατασκευαστές αυτοκινήτων (μέσω προδιαγραφών που είναι αδύνατο να επιτευχθούν σε συμβατικά αυτοκίνητα, η μη συμμόρφωση προς τις οποίες συνεπάγεται πρόστιμα δισεκατομμυρίων) να εξελίξουν άμεσα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, εγκαταλείποντας την εξέλιξη νέων συμβατικών μοντέλων.
Ακόμα λοιπόν κι αν υποθέσουμε ότι θα είμαστε έτοιμοι στην επόμενη δεκαετία να τροφοδοτούμε εκατομμύρια αυτοκίνητα με ηλεκτρική ενέργεια που θα παράγεται από «καθαρές» πρώτες ύλες και όχι π.χ. από κάρβουνο (κάτι που η απρόσμενη ενεργειακή κρίση έδειξε ότι δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένο), βρισκόμαστε μπροστά σε ένα «χρηστικό» αδιέξοδο. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν έχουν ακόμα επαρκή αυτονομία έξω από την πόλη, οπότε η πλειοψηφία των καταναλωτών -αν και τα βλέπει θετικά- δεν προτίθεται να στραφεί άμεσα προς αυτά μαζικά. Ταυτόχρονα, το δίκτυο φόρτισης, που χρειάζεται να φτάσει σε κάθε χωριό αν θέλουμε πραγματικά να καταργηθούν τα συμβατικά αυτοκίνητα και να αγοράζουν όλοι μόνο ηλεκτρικά, βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα. Και με τις οικονομικές απαιτήσεις που αναπόφευκτα δημιουργεί για άλλους τομείς ο πόλεμος, είναι αδύνατο να προσελκύσει τους πόρους που χρειάζονται για την άμεση ανάπτυξή του. Καιρός είναι, λοιπόν, να προσγειωθούν γραφειοκράτες και κυβερνήσεις, να συνεχίσουν βεβαίως να παρέχουν κίνητρα για την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης, αλλά να θέσουν πιο ρεαλιστικά χρονικά όρια για τη γενίκευσή της. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν επιτυγχάνεται με… νόμους, αλλά με ερευνητική δουλειά ειδικών επιστημόνων, που χρειάζεται χρόνο για να αποδώσει.
Πάνος Φιλιππακόπουλος
