Το αυτοκίνητο ως προσωπικό μεταφορικό μέσο βάλλεται συχνά από κάποιους που αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη κοινωνία ως μάζα και όχι ως ένα άθροισμα κοινωνικών ατόμων που στηρίζονται μεν ο ένας στον άλλο, αλλά έχουν και τις προσωπικές τους επιθυμίες και ανάγκες.
Και ως μέσο που προσφέρει στο άτομο την ελευθερία της μετακίνησης χωρίς χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς, βάλλεται από κάποιους… Ταλιμπάν, που θεωρούν ότι θα έπρεπε να μετακινούμαστε μόνο μαζικά, μέσα κι έξω από τις πόλεις, εκεί που ο «μεγάλος αδελφός», το κράτος, θα ευαρεστηθεί να δημιουργήσει γραμμές για τα ΜΜΜ. Οι προσωπικές μετακινήσεις πρέπει να περιοριστούν στις πολύ κοντινές αποστάσεις που μπορεί να καλύψει κανείς με τα πόδια ή ένα ποδήλατο (δεν ξέρουμε αν οι μετακινήσεις με γαϊδουράκι ή μουλάρι συνυπολογίζονται στις αποδεκτές ή θεωρούνται μη πολιτικά ορθές περιβαλλοντικά).
Εκτός από την επιβάρυνση στο περιβάλλον που καταλογίζουν στο αυτοκίνητο (αποσιωπώντας ότι η αυτοκινητοβιομηχανία είναι ίσως ο κλάδος που έχει κάνει τη μεγαλύτερη πρόοδο κατά τις τελευταίες δεκαετίες για τη μείωση της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος από τις δραστηριότητες και τα προϊόντα του), του προσάπτουν και το μεγάλο κόστος που φορτώνει στο κοινωνικό σύνολο για τη δημιουργία των υποδομών για την ασφαλή χρήση του. Και το συγκρίνουν με το κόστος άλλων μέσω μεταφοράς, για να δείξουν πόσο «ακριβό» είναι το αυτοκίνητο για την κοινωνία. Εδώ η παραποίηση της πραγματικότητας γίνεται πλέον εξοργιστική, γιατί στον υπολογισμό του κόστους δεν συμπεριλαμβάνουν καθόλου τη συμμετοχή των ίδιων των χρηστών των αυτοκινήτων στην κάλυψή του κόστους μέσω των ποσών που πληρώνουν σε φόρους και κάθε είδους τέλη μόνο για τα αυτοκίνητά τους.
Πρόσφατα η αρμόδια κρατική υπηρεσία της Ελβετίας ανακοίνωσε το ετήσιο κόστος των διαφόρων μέσων μεταφοράς, χωρίς συνυπολογισμό της συμμετοχής των χρηστών τους στην κάλυψή του. Και οι συνάδελφοι του περιοδικού Revue Automobile τους «κόλλησαν στον τοίχο», δημοσιεύοντας το κόστος της κοινωνίας ανά επιβατοχιλιόμετρο για τους διάφορους τρόπους μεταφοράς, αφαιρώντας το ποσοστό του κόστους που καλύπτεται από το ίδιο το μέσο (π.χ. φόροι και τέλη στα αυτοκίνητα και τα καύσιμα, εισιτήρια στα λεωφορεία ή τα τραίνα κλπ.) Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Το πραγματικό κόστος της κοινωνίας για ένα «επιβατοχιλιόμετρο» μεταφοράς με αυτοκίνητο είναι (στην Ελβετία, όπου οι φόροι για τα αυτοκίνητα είναι μικρότεροι απ’ ό,τι στην Ελλάδα) 7 λεπτά, όταν για τα λεωφορεία και τα τραμ είναι 50,6 λεπτά, για το σιδηρόδρομο 25,1 λεπτά και για τα ποδήλατα 20,5 λεπτά! Αν σταματούσαμε όλοι να χρησιμοποιούμε τα αυτοκίνητά μας (άρα και να πληρώνουμε τα αντίστοιχα τέλη), που ακριβώς θα έβρισκε το κράτος τα πολλαπλάσια λεφτά που θα χρειαζόταν για να μας μεταφέρει με λεωφορεία και τραίνα;
Πάνος Φιλλιπακόπουλος
