Είναι η Αθήνα η πιο εχθρική πόλη για να κάνεις ποδήλατο;

Αν θέλουμε να πάρουμε ως παράδειγμα τον «Μεγάλο Περίπατο», ατυχέστερη επιλογή για τη δημιουργία ποδηλατόδρομου δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

του Πάνου Φιλιππακόπουλου

Τα Mέσα Eνημέρωσης έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση στις κάθε είδους έρευνες που περιλαμβάνουν ποσοτικά στοιχεία. Είναι ωραίο -και δείχνει ξεκάθαρο- το να αραδιάζεις νούμερα και να κατατάσσεις με βάση αυτά, γιατί είναι εύκολο να γίνει καταληπτή η κατάταξη και δύσκολο να προκαλέσει αντιρρήσεις. Και η επιμελέστερη έρευνα, όμως, μπορεί να δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις όταν μετράει πράγματα που διαφέρουν εντελώς μεταξύ τους. Αυτό μας θύμισε μια πρόσφατη έρευνα σχετικά με τη χρήση ποδηλάτου για τη μετακίνηση από το σπίτι προς τη δουλειά σε 997 πόλεις του κόσμου, που δημοσιεύθηκε στον Economist και σχολιάστηκε σε ελληνικό διαδικτυακό μέσο. Εκ πρώτης όψεως είναι μία σύγκριση που υποτίθεται ότι αφορά το ίδιο αντικείμενο. Στην πραγματικότητα, είναι σαν να συγκρίνουμε κεράσια με καρπούζια για να δούμε ποιος τρώει τα περισσότερα φρούτα και φυσικά το συμπέρασμα ότι η Αθήνα είναι από τις πιο «εχθρικές» πόλεις προς το ποδήλατο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στοιχείο κριτικής. Πολύ περισσότερο όταν το σχετικό ελληνικό δημοσίευμα αναφέρεται στον αλήστου μνήμης «Μεγάλο Περίπατο» ως επιλογή με «σωστή πρόθεση». Σωστή πρόθεση έχεις όταν έχεις επαφή με την πραγματικότητα και όχι όταν θεωρητικολογείς για κάτι ανεφάρμοστο.

Η Αθήνα (όπως και κάθε πόλη) έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου συγκρίσιμα με αυτά άλλων πόλεων. Γι’ αυτό άλλωστε και ήταν π.χ. παλιότερα εντελώς άστοχη η σύγκρισή της, όταν συζητούσαμε για το τραμ, με το Στρασβούργο, μία πόλη… με 20 φορές μικρότερο πληθυσμό και πολύ μικρότερη έκταση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν θέλουμε να πάρουμε ως παράδειγμα τον «Μεγάλο Περίπατο», ατυχέστερη επιλογή για τη δημιουργία ποδηλατόδρομου δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Πρώτον, υπάρχει υψομετρική διαφορά ανάμεσα στα δύο άκρα του (Ομόνοια και Σύνταγμα), που δεν διευκολύνει καθόλου την προσπάθεια μετακίνησης με ένα μέσο το οποίο βασίζεται στη μυϊκή δύναμη. Κι αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα στην Αθήνα των λόφων και λοφίσκων με τις άπειρες ανηφόρες. Δεύτερον, οι περιοχές κατοικίας βρίσκονται μακριά από την Πανεπιστημίου και δεν διευκολύνεται η μετακίνηση των ποδηλατών προς τα εκεί ώστε να κινηθούν στον ποδηλατόδρομο. Τρίτον, οι θερμοκρασίες στην Αθήνα για 3-4 μήνες το χρόνο είναι για… κλιματισμό και όχι για να κάνεις πεντάλ μέσα στον καύσωνα! Τέταρτον, η ρυμοτομία της πόλης, με ένα σωρό ασυνέχειες, δεν ευνοεί τη δημιουργία «δικτύου» ποδηλατοδρόμων, όπως σε κάποιες πολύ καλύτερα σχεδιασμένες ευρωπαϊκές πόλεις. Πέμπτον… χρειάζεται να συνεχίσουμε;!