Στη Χαβάη το σέρφινγκ θεωρείται ιερό. Είναι η ακροβασία ανάμεσα στο χάος και την τάξη. Το όριο ανάμεσα στο να σε καταπιεί το μεγάλο κύμα και να γίνεις ήρωας.
Αν καταφέρεις και το καβαλήσεις, μπορεί να βρεις το επόμενο σκαλοπάτι για την επόμενη «τάξη», την εγκεφαλική εκείνη, μυσταγωγική κατάσταση ηρεμίας και προσωπικού ελέγχου. Αν δεν υπάρχει το όριο να σε παρασύρει στο χάος του κύματος, δεν μπορείς να εξελίξεις την τέχνη. Η διαδικασία αυτή μου θυμίζει συχνά την πιο πολυφερεμένη, πιασάρικη μεν, άσκοπα ναρκισσιστική δε, φράση που κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες στα περιοδικά αυτοκινήτου: «Οδηγούμε στο όριο» ή «Στα όρια» με το τάδε αυτοκίνητο. Να με συμπαθάτε που ίσως σας χαλάω το όνειρο, αλλά οι δοκιμές αυτοκινήτων, τόσο στην παλαιότερη όσο και τη νεότερη δημοσιογραφία, σπάνια γίνεται στο λεγόμενο όριο. Τουλάχιστον σε συνθήκες δρόμου, εκεί όπου λαμβάνει χώρα και η συντριπτική πλειονότητα των δοκιμών. Το όριο βρίσκεται πολύ πιο πάνω από ένα στιγμιότυπο με ένα παντιλίκι ή ένα σηκωμένο εσωτερικό τροχό που γίνεται ίσα-ίσα για να πειστεί -και καλά- το αναγνωστικό κοινό ότι ο φαντεζί τίτλος δικαιολογείται από την αντίστοιχη φωτό.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, σε πραγματικές συνθήκες, είναι να γίνουν δυο-τρεις εντυπωσιακές λήψεις, να γραφτούν μερικά χιλιόμετρα και μετά, αναλόγως εμπειρίας και προσλαμβάνουσας του εκάστοτε «δοκιμαστή» (άλλο ένα κλασικό κλισέ) να γραφτούν οι εντυπώσεις. Αν στο παρελθόν του έχει μερικές εκατοντάδες δοκιμές, αν είναι αρκετά αναλυτικός ώστε να καταλάβει την κινηματική ενός αυτοκινήτου, τότε έχετε αρκετές ελπίδες να διαβάσετε μια ρεαλιστική αποτύπωση για αυτό που συμβαίνει. Ακριβώς για αυτό, δεν είναι αρκετό κάποιος να είναι απλώς γρήγορος οδηγός. Υπάρχουν πολλοί, απείρως πιο γρήγοροι, επαγγελματίες αγωνιζόμενοι που, ωστόσο, δεν μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που συμβαίνει στο χαρτί ή στο πληκτρολόγιο. Και γι’ αυτό δεν είναι δημοσιογράφοι. Είναι επαγγελματίες οδηγοί αγώνων.
Αυτοί, μάλιστα. Οδηγούν στο όριο. Το πραγματικό. Αυτό που δε γίνεται χάρην φωτογραφικού ενσταντανέ. Αυτό που δεν σταματά αν φαγωθούν μερικά χιλιοστά γόμας απ’ τα λάστιχα. Κυρίως; Αυτό που εξερευνάται στα όρια της ανθρώπινης αντοχής τους. Oι οδηγοί αγώνων, αυτοί που βιώνουν το στρες για τη διάκριση και την ικανοποίηση των χορηγών. Αυτοί που συχνά δε φοβούνται μήπως χάσουν, όπως συμβαίνει ενίοτε, ακόμα και τη ζωή τους, ναι, δικαιούνται τον όρο. Είναι αυτοί που ακροβατούν ανάμεσα στο χάος και την τάξη, όπως εκείνοι οι λίγοι που ισορροπούν σε μια σανίδα δαμάζοντας το πραγματικά μεγάλο κύμα.
Εύλογα ίσως πείτε, «και τι έγινε, σάμπως εμείς οδηγούμε στο όριο τα καθημερινά μας αυτοκίνητα;». Σωστά, όχι. Όμως καλό είναι εμείς να ξέρουμε τι γράφουμε και εσείς τι φαντάζεστε πως συμβαίνει.
