Η ατάκα ακούστηκε πριν μερικές εβδομάδες, στο Festival of Speed, στο Γκούντγουντ της Αγγλίας. Η BMW ήταν το τιμώμενο «πρόσωπο».
Για την ακρίβεια, τα 50 χρόνια του M division. Του τμήματος, δηλαδή, της εταιρείας που ‘χει βγάλει μερικά από τα πιο εθιστικά, τιμημένα και άκρως υπερστροφικά αυτοκίνητα που αγαπήσαμε. Κάτι σα γερμανικά άγια των αγίων.
Εκεί, λοιπόν, το αφεντικό των BMW M φάνηκε να μιλά με ενθουσιασμό όταν αναφέρθηκε στη δυνατότητα που έχουν ακόμα οι πελάτες του για χειροκίνητο κιβώτιο σε μοντέλα της εταιρείας. «Κάποιοι οδηγοί θέλουν να συμμετέχουν δαμάζοντας το τέρας», είπε. Τι εννοούσε ο ποιητής; Ότι, πολύ απλά, υπάρχουν ακόμα αγοραστές που θα προτιμούσαν ένα μάνιουαλ από ένα αυτόματο. Τι κι αν είναι πιο αργό στις αλλαγές; Τι κι αν καταναλώνεις περισσότερο καύσιμο; Τι κι αν τραβάς ζόρι στη μεταπώληση; Τι κι αν πρέπει να συγχρονίσεις με περισσότερη ακρίβεια το κατέβασμα πριν μπουκάρεις στη στροφή; Σημείωση: αν έχεις βγάλει τα ηλεκτρονικά εκτός λειτουργίας και κατεβάσεις με λίγο πιο άγαρμπο άφημα στο συμπλέκτη, μπορεί και να μην προλάβεις να ψελλίσεις “BMW M” μέχρι να δεις την ουρά να σε προσπερνά. Το ίδιο ισχύει και για τη νέα Toyota Supra που πλέον βγήκε και με το κλασικό εξάρι στο χέρι.
Όμως, ξέρετε, αυτό είναι όλο που εννοούσε ο άνθρωπός μας στη BMW. Ότι, δηλαδή, υπάρχει ακόμα ένα κοινό που προτιμά την πρόκληση από την κολακεία. Ότι, δηλαδή, πλέον τα αυτοκίνητα έχουν τόσο εξελιγμένα software και τόσες προστατευτικές δυνατότητες ακόμα και στο παντιλίκι (με συγκεκριμένες γωνίες ολίσθησης) που, στο τέλος της ημέρας, τείνεις να νιώθεις περισσότερο κολακευμένος παρά θηριοδαμαστής – για όποιον μπορεί να αντιληφθεί τη σχετική διαφορά.
Με τέτοιες ιπποδυνάμεις στη σύγχρονη αυτοκίνηση, με τόση τελειότητα στους υπολογιστές και με τόσο διευρυμένες δυνατότητες στα σωθικά των αυτοκινήτων ώστε ακόμα και απλοί θνητοί να μπορούν να αισθανθούν ήρωες ότι «και καλά» μόλις δάμασαν 600, 700 ή και 1.000 ίππους, το ερώτημα που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου, αν σ΄αρέσει η σπορ οδήγηση, είναι το αν προτιμάς την κολακεία από την πρόκληση. Το πόσο ήρωας αισθάνεσαι ή πραγματικά είσαι. Το πόσο αρέσκεσαι να πιστεύεις ότι έστριψες «με τόσα». Ενώ, στην πραγματικότητα, φίλε οδηγέ, δεν είσαι εσύ που έστριψες. Ήταν το αυτοκίνητο.
Εννοείται, το ερώτημα δεν απευθύνεται σε όσους μετακινούνται βαριεστημένα και διεκπεραιωτικά από το ένα σημείο στο άλλο. Απευθύνεται στους λίγους, μπορεί και στους ελάχιστους εκείνους εναπομείναντες της Πραγματικής Οδήγησης που ψάχνουν την ουσία στη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά της οδήγησης. Σ’ αυτούς που, όπως και για άλλες πραγματικές αλήθειες της ζωής, θα παραμείνουν μειονότητα. Sorry, no bonus.
Γιάννης Κωνσταντόπουλος
