Του Πάνου Ντάνου
Τα άλογα (που ο Watt αποφάσισε ν’ αποτελούν μονάδα μέτρησης ισχύος και φανταστείτε τι θα είχε γίνει αν έβαζε κουνέλια αντί για άλογα να παράγουν έργο, και προχωρήστε το λίγο παραπέρα, να, μέχρι το Maranello, και σκεφτείτε τον Luka di Montezemolo να λέει φουσκώνοντας το ευγενές του στήθος από υπερηφάνεια, ότι «η νέα μας κορυφαία Ferrari, Enzo, αποδίδει 29.400 κουνέλια», [ο αυθαίρετος υπολογισμός έγινε θεωρώντας ότι το έργο του ενός αλόγου μπορούν να παράγουν 60 κουνέλια, τα οποία πολλαπλασιαζόμενα με 490 που είναι η αποδιδόμενη ισχύς της Enzo μας δίνει, ιδού, 29.400], δεν είναι στραγάλια.
Αυτή η διαπίστωση είναι τόσο προφανής και άχρηστη φαινομενικά, αλλά θα καταλήξω κάπου άμεσα, το υπόσχομαι.
Να, τώρα.
Είναι εύκολο να «βγάλεις» πολλά άλογα από έναν κινητήρα, πάρα πολλά άλογα. Ακόμη και από έναν τρικύλινδρο κινητήρα 1,0 λίτρων. Τον «τουρμπίζεις», τον «πουσάρεις», τον σκαλίζεις, αυξάνεις την συμπίεση, τον υπερκυβίζεις, τον «τσιπάρεις», του βελτιώνεις την «αναπνοή» και την εξαγωγή των καυσαερίων, του πετάς κι ένα νίτρο. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διάφορά μεταξύ ενός βελτιωμένου αυτοκινήτου «ρε συ πως πάει έτσι αυτό» και ενός και βελτιωμένου «ρε συ πως παει έτσι αυτ…».
Τα άλογα δεν είναι στραγάλια, δεν παρέχονται αφειδώς και όπως καθετί σ’ αυτή τη ζωή, έχουν το τίμημά τους σε αξιοπιστία ή σε σχέση με τα δυναμικά χαρακτηριστικά του αυτοκινήτου.
To tuning και το customizing βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Ελλάδα, γιατί όλοι εμείς θεωρούμε το αυτοκίνητο σαν προέκταση του εαυτού μας. Το θέλουμε πιο δυνατό, πιο όμορφο, (αν και η ομορφιά του λαχανί νέον είναι υποκειμενική), ξεχωριστό, πιο εξατομικευμένο βρε αδερφέ. Και αφού δεν έχουμε τα χρήματα να αγοράσουμε κάτι που ξεχωρίζει εκ κατασκευής και σπανιότητας, π.χ. μια SLR, τουλάχιστον ας κάνουμε το δικό μας, ταπεινό πλην τίμιο μοντέλο, μοναδικό. Ουδέν επιμεμπτό μέχρι εδώ.
Όμως τα όρια μεταξύ της μοναδικότητας και της καφρίλας, είναι κομματάκι δυσδιάκριτα. Και την καφρίλα δεν την ορίζω εγώ, τα κουρεμένα κιβώτια και τα κατεστραμμένα ημιαξόνια που δεν αντέχουν την αυξημένη ισχύ, οι καμένες φλάτζες, και η μπαρίερα στο τέλος του δρόμου, αυτά την ορίζουν.
Η «κοινότητα» των βελτιωτών «είναι ένας δίσκος που πάνω έχει λογιών λογιών μεζέδες», όπως έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος. Ε, μερικοί δεν είναι τόσο νόστιμοι.
Και το να είναι άνοστοι ή ανάλατοι, πάει καλά, τους φτύνεις και τελείωσε. Αν όμως είναι χαλασμένοι, σε στέλνουν στο νοσοκομείο. Ή στον τάφο.
