Υπόσχεση: αυτό το κομμάτι δεν θέλει να καταντήσει μία βαρετή ιστορία του V12 της Lamborghini που είναι κοντά μας εξήντα χρόνια τώρα…
Του Lorenzo Facchinetti Απόδοση: Άκης Τεμπερίδης, Lexartis
Περισσότερο θέλω να περάσω κάποια συναισθήματα με τυχαία σειρά, τα οποία αποκόμισα ως άνθρωπος του Quattroruote κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αυτού του επετειακού video που είναι αφιερωμένο στον πιο εμβληματικό κινητήρα της Lamborghini.
Να σημειώσουμε ότι τον περασμένο Οκτώβριο βγήκε από τη γραμμή παραγωγής η τελευταία Aventador. Μία Ultimae Coupé σε μπλε χρώμα, η οποία έπιασε σε πλειστηριασμό τα 1.500.000 ευρώ. Και φυσικά, φορά τον περίφημο 12κύλινδρο κινητήρα όπως όλες οι Aventador, χωρίς καμία ηλεκτρική υποβοήθηση.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να αποχαιρετίσουμε τον μνημειώδη κινητήρα από τη Σάντα Άγκατα; Το σήμα κατατεθέν μίας μάρκας που χτίστηκε πάνω σ’ αυτόν και η ίδια έχει χτίσει τετράτροχα όνειρα, για τα οποία πολλοί έχουν χάσει τον ύπνο τους ή ένα σεβαστό μέρος του τραπεζικού τους λογαριασμού. Όπως για παράδειγμα οι πρόσφατες one-off, οι κυριολεκτικά μοναδικές δηλαδή, Invencible και Auténtica;
Ευτυχώς όχι. Ένα “αριβεντέρτσι” αρκεί, καθώς ο V12 είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Την άνοιξη θα παρουσιαστεί ο διάδοχός του, στον οποίο η Lamborghini θα έχει ενσωματώσει ένα επαναφορτιζόμενο υβριδικό σύστημα. Ένα θαυμάσιο νέο για τους λίγους που έχουν τη δυνατότητα να τον ξαναζήσουν εξηλεκτρισμένο και παρηγοριά για όλους εμάς τους υπόλοιπους, για να αισθανόμαστε ότι δεν έχουν πέσει όλα τα κάστρα της αυτοκίνησης. Τουλάχιστον όχι ακόμη…
Μπροστά ή στο κέντρο; Η ιδέα στα γυρίσματα ήταν να επικεντρωθούμε στην πιο κλασική αρχιτεκτονική με τον κινητήρα στο κέντρο, σε διαμήκη διάταξη. Αυτή που εισήγαγε το όνειρο των παιδικών μας χρόνων – η Countach – και έκτοτε υιοθέτησαν όλες οι ναυαρχίδες με σήμα τον ταύρο. Όμως πως μπορούσαμε να αφήσουμε έξω δύο εμβληματικά μοντέλα, πάντα 12κύλινδρα, αλλά με τον κινητήρα τοποθετημένο διαφορετικά;
Να ‘μαστε λοιπόν στην ιστορική είσοδο της Σάντα Άγκατα, αυτή που ήταν πάντα η κεντρική του εργοστασίου, η οποία πλέον οδηγεί στα γραφεία της διοίκησης. Μας περιμένουν εκεί μια 400 GT και μία Miura. Τόσο όμορφες και καλοσυντηρημένες και οι δύο που λες ότι μόλις τώρα βγήκαν από τη γραμμή παραγωγής. Όμως τα δύο αυτά συλλεκτικά αυτοκίνητα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της δουλειάς του Polo Storico, του τμήματος ιστορικών αυτοκινήτων της Lamborghini.
Η πρώτη Lamborghini, αυτή που έφτιαξε ο Feruccio για να μπει στο μάτι του Enzo Ferrari, ήταν η 350 GT, όμως το πρώτο μοντέλο παραγωγής ήταν το αυτοκίνητο που βρίσκεται μπροστά μας, η 400 GT. Επί της ουσίας πρόκειται για το ίδιο αυτοκίνητο. Με έναν V12 στριμωγμένο κάτω από το μπροστινό καπό, αρχικά φτιαγμένο από την Bizzarini και στη συνέχεια εξελιγμένο από τον Stanzani. Η βαφή είναι τέλεια και οι γραμμές κομψότατες, σε σημείο να μην πιστεύεις ότι πρόκειται για Lambo. Και ο θαυμάσιος V12 των τεσσάρων λίτρων μοιάζει σα να θέλει να εκραγεί εκεί μπροστά, πριν καλά καλά πάρει μπροστά.
Αλησμόνητη Miura. Το θέμα του video δεν παύει να είναι ο V12, όμως όταν βρίσκεται μπροστά σου ένα από τα πιο όμορφα, αισθησιακά αυτοκίνητα που φτιάχτηκαν ποτέ, το βλέμμα πάντα κολλάει στο αμάξωμα. Κυρίες και κύριοι, η Miura, το διαχρονικό σύμβολο του car porn. Αν η Monica Bellucci ήταν αυτοκίνητο, θα ήταν μία Miura. Κάτω από το κομψοτέχνημα του Marcello Gandini, πίσω και σε εγκάρσια διάταξη βρίσκεται ο V12, εκεί όπου – και όπως – τον ήθελε ο Giampaolo Dallara.
Τα δύο αυτά τετράτροχα σύμβολα και θεμέλιοι λίθοι της Lamborghini είναι εκεί για την εισαγωγή του video. Όσο λοιπόν βρισκόμαστε δίπλα τους και προσπαθούμε να αντισταθούμε στο αδυσώπητο κρύο που προέκυψε ακριβώς εκείνη τη μέρα στην Εμιλιάνικη επαρχία, αντί να μπούμε μέσα, να βάλουμε μπροστά και να εξαφανιστούμε, δουλειά μας είναι να τελειώσουμε με τις απαραίτητες λήψεις και ατάκες. Και μετά θα πρέπει να γυρίσουν στις βιτρίνες τους χωρίς να γυρίσουμε καν τα κλειδιά στους διακόπτες. Ποιος σας είπε ότι η δουλειά μας δεν είναι σαδιστική κάποιες φορές;
Αυτά τα δύο αυτοκίνητα μπορεί να μην επιτρέπεται να τα οδηγήσουμε, όμως κάποια άλλα, θα μπορέσουμε επιτέλους να τα βάλουμε στο χέρι την επόμενη μέρα.
Όλοι στην Panoramica! To Passo della Futa, το περίφημο ορεινό πέρασμα των Απεννίνων, ήταν εξαρχής η αυτονόητη επιλογή για την περίσταση. Όχι μόνο επειδή είναι σχετικά κοντά (85 χιλιόμετρα) στο εργοστάσιο, αλλά κυρίως για τις εκπληκτικές στροφές και την ατμόσφαιρα της διαδρομής, εκεί στα νότια της Μπολόνια.
Μιλάμε για τη διαδρομή που κατά παράδοση επέλεγαν οι δοκιμαστές της Lamborghini, τουλάχιστον εκείνα τα όμορφα χρόνια που δεν υπήρχαν οι σημερινοί προσομοιωτές, οι οποίοι δίνουν την ευκαιρία στους διαδόχους τους να κάνουν δοκιμές σε ελεγχόμενο περιβάλλον, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο και με δυνατότητα να παίξουν με δέκα σετ αμορτισέρ σε πέντε λεπτά. Πόσο πιο ανιαρό όμως…
Τα κακά νέα για την ομάδα της βιντεοσκόπησης είναι ότι όταν βρέχει στην Μπολόνια, εκεί πάνω χιονίζει. Γι’ αυτό και τελικά αφήσαμε τα ορεινά και προσγειωθήκαμε προς την Αδριατική για να κάνουμε τη δουλειά μας σε έναν ακόμη εμβληματικό δρόμο της Ιταλίας, την Panoramica, η οποία συνδέει το Γκαμπίτσε με το Πέζαρο. Στα κατατόπια του Valentino Rossi δηλαδή από την εποχή που ήταν παιδί και ξεσήκωνε τους πάντες στο πέρασμά του με μηχανάκια και τρίκυκλα της εποχής. Ούτε ο ίδιος δεν πίστευε τότε ότι θα γινόταν μία μέρα εννέα φορές “Uord Cempion” – για να χρησιμοποιήσω τη δική του “ρομανιόλα” προφορά.
Η Countach δε χρειάζεται συστάσεις. Γράφω αυτές τις γραμμές με πυρετό, αποτέλεσμα μίας ημέρας με βροχή και παγωνιά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Όμως άξιζε τον κόπο, μιας και είχαμε την ευκαιρία να οδηγήσουμε αυτοκίνητα που μας ταξίδεψαν σε μισό αιώνα ιστορίας της Lamborghini. Διαδοχικά, το ένα μετά το άλλο, οπότε αισθανόσουν σα να βρίσκεσαι σε χρονομηχανή και αυτό είναι priceless, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες.
Για να τα λέμε όλα, δύο άνθρωποι είχαμε την τιμή και την ευθύνη να οδηγήσουμε τις Lambo εκείνη τη μέρα, εγώ μαζί με τον Roberto Ungaro. Βουτήξαμε βαθιά στην εμπειρία και θα μας μείνει πραγματικά αξέχαστη. Ειδικά για εκείνον, κυρίως για το πώς ξεκίνησε η μέρα μας.
Για λόγους οργάνωσης – τη σειρά δηλαδή με την οποία ξεφορτώθηκαν τα αυτοκίνητα από τις νταλίκες – ξεκινήσαμε τα γυρίσματα με τα δύο άκρα. Την Countach Countach 25° Anniversario και την Aventador Ultimae. Ο παλιός και ο νέος. Σύμφωνα με το σενάριο του βίντεο, αυτές οι δύο έπαιζαν μαζί, οπότε έμενε να αποφασίσουμε ποιος θα οδηγήσει ποια.
Την προηγούμενη νύχτα παίξαμε μονά-ζυγά και στον Umberto έλαχε να οδηγήσει τη γιαγιά. Εγώ είχα οδηγήσει ήδη αρκετές Aventador, οπότε με το καλημέρα κάθισα να απολαύσω το θέαμα με τον τεχνικό της Lamborghini που ακολουθεί τα ιστορικά, να δίνει μαθήματα οπισθοπορείας στον αγαπητό μου συνάδελφο.
Μη γελάτε, αλήθεια είναι. Χρειάζεται ιδιαίτερη τεχνική για να παρκάρεις μία Countach, μιας και από μέσα δεν βλέπεις τίποτε προς τα πίσω, έτσι όπως είναι το σχήμα του εξωτικού της αμαξώματος. Τι κάνεις λοιπόν;
Ανοίγεις την πόρτα προς τα πάνω, βγαίνεις ο μισός έξω με τα οπίσθια στο μαρσπιέ, το στήθος να στηρίζεται στην κορνίζα, το δεξί χέρι στο τιμόνι και το αριστερό να κρατιέται από την πόρτα. Φτιάξτε μόνοι σας την εικόνα. Από τη στιγμή που βρεις αυτή τη στάση, μπορείς να παίξεις με το βαρύ πεντάλ συμπλέκτη και να ξεκινήσεις τη χορογραφική μανούβρα.
Η Aventador μοιάζει με λιμουζίνα… Αφού ο συνάδελφος πέρασε τη σχετική δοκιμασία, ξεκινάμε να οδηγούμε στην Panoramica ο ένας πίσω από τον άλλο για να πούμε τις ατάκες μας πίσω από το τιμόνι και για λήψεις tracking από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο.
Εγώ καταπολεμώ το κρύο χάρη στα θερμαινόμενα καθίσματα και σε έναν αποτελεσματικό, αυτόματο κλιματισμό. Εκείνος κάθεται στα παγωμένα δερμάτινα μπάκετ και με ένα συνθετικό πανί στο χέρι καθαρίζει κάθε τόσο το παρμπρίζ. Εγώ μπορώ να βυθίσω βαθιά το πόδι στο γκάζι χωρίς φόβο, παρότι κρύβονται 780 άλογα πίσω από την πλάτη μου, καθώς έχω μία τετρακίνηση και τελευταίας γενιάς ηλεκτρονικά να με σώσουν. Ο Roberto σπινάρει τα τεράστια πίσω Pirelli στη βρεγμένη άσφαλτο γεμάτη φύλλα κάθε φορά που ρίχνει μία γκαζιά. Δείχνει να ελέγχει καλά την ατίθαση Lambo, αλλά μόνο ο ίδιος ξέρει πόσα χρόνια ζωής έχασε από την τρομακτική εμπειρία.
Η διαφορά είναι μία. Η Aventador είναι ένα supercar που μπορούν όλοι – ή σχεδόν όλοι – να οδηγήσουν. Η Countach ανήκει σε μία ιδιαίτερη ράτσα αυτοκινήτων που απαιτεί απόλυτο σεβασμό. Και ικανότητες.
Αρσενικό κιβώτιο. Ας επιστρέψουμε στα βασικά. Δεύτερος γύρος, διαφορετικά παιχνίδια. Πάντα για χάρη του σεναρίου και μετά τα απαραίτητα μονά-ζυγά, αυτή τη φορά σε μένα πέφτει η Diablo και σ’ εκείνον η Murciélago.
Εγώ οδηγώ μία από τις σαράντα τέσσερις 6.0 SE που υπάρχουν, δηλαδή την τελευταία εκδοχή της Diablo που βγήκε από τη γραμμή παραγωγής και εκείνος την ακόμη πιο σπάνια έκδοση Versace, η οποία κατασκευάστηκε σε 20 μονάδες.
Η άσφαλτος είναι ολισθηρή και αυτή τη φορά, αλλά ευτυχώς έχω για σύντροφο την τετρακίνηση. Να θυμίσω ότι η Lamborghini άρχισε να δουλεύει πάνω σε αυτή το 1993 με το διαολεμένο αυτό supercar που έχει ήδη τριανταρίσει.
Μιλάμε όμως για κατ’ επίφαση τετρακίνηση με συνεκτικό συμπλέκτη στο κέντρο, αντί ενός ηλεκτρονικά ελεγχόμενου και ταχύτατου πολύδισκου συμπλέκτη. Το 80% της ροπής μεταδίδεται πίσω, κάτι που αντιλαμβάνεσαι με το που πατήσεις κάπως αποφασιστικά το γκάζι. Η υπερστροφή ισχύος σε περιμένει στη γωνία κι εκεί πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου.
Αυτό που μου αρέσει από την εξάλιτρη Diablo είναι η ροπή της, χάρη στην οποία θα καταφέρω να βγάλω όλη τη διαδρομή με δύο σχέσεις – δευτέρα και τρίτη. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, όλη τη μέρα άλλαζα ταχύτητες χωρίς ουσιαστικό λόγο, μόνο και μόνο για την απόλαυση που προσφέρει στον δεξιό καρπό ο επιλογέας σε διάταξη H, ο οποίος σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικό αρσενικό με την αποφασιστικότητα και την επιθετικότητα που απαιτεί.
Η πρώτη φορά με paddles. Ο Roberto, από την πλευρά του, παίζει συνεχώς με τα paddles της signora Murcy, της πρώτης 12κύλινδρης Lambo στην ιστορία με ημιαυτόματο κιβώτιο. Οι Ιταλοί το ονόμασαν τότε e-gear και δεν ήταν παρά το γνωστό χειροκίνητο κιβώτιο με ηλεκτροϋδραυλικό μηχανισμό. Καμία σύγκριση δηλαδή με το ISR της Aventador ή με οποιοδήποτε άλλο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη.
Όμως η γοητεία ενός αρχέγονου “ρομποτικού” – όπως το λένε οι Ιταλοί – κιβωτίου είναι αδιαμφισβήτητη. Όπως θα έχετε ακούσει να λένε, οι ατέλειες είναι που με τον καιρό γίνονται αξιολάτρευτες και αυτό ισχύει τόσο στις ανθρώπινες σχέσεις, όσο και στη σχέση του ανθρώπου με τη μηχανή.
Το πέρασμα του συναδέλφου μου από την Countach στη Murciélago, αν κρίνουμε από τον ενθουσιασμό που έδειχνε ο ίδιος κάθε φορά που ανέβαζε την αριστερή πόρτα στα ουράνια για να βγει, πρέπει να ήταν πολιτισμικό σοκ. Τριάντα χρόνια τεχνολογικής εξέλιξης είναι αυτά και δεν κρύβονται.
Έχει ήδη νυχτώσει κι εμείς ολοκληρώνουμε με τις τελευταίες λήψεις, ενώ το κρύο ξυρίζει πλέον. Τα τέσσερα 12κύλινδρα supercar φορτώνονται στην νταλίκα για να επιστρέψουν στη θαλπωρή του Museo Lamborghini κι εμείς παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού στο τιμόνι ενός ταπεινού Dacia Duster με υγραέριο και εννέα κυλίνδρους λιγότερους. Με χειροκίνητο κιβώτιο όμως και ένα τεράστιο χαμόγελο χαραγμένο μόνιμα πλέον στα παγωμένα μας πρόσωπα.
Διαλέξτε το επόμενο wallpaper για το κινητό σας
