Tου Alessio Viola, Aπόδοση: Άκης Τεμπερίδης, Lexartis Φωτογραφίες: Wolfango
1.000 άλογα, 0-100 σε 2,19 δευτερόλεπτα και ηλεκτροκίνηση. Ο V8 συνεργάζεται ιδανικά με τρεις ηλεκτροκινητήρες και όλα αυτά μας χαρίζουν ένα hypercar που γεφυρώνει το παρελθόν με το μέλλον.
Το παρμπρίζ, αυτονόητα είναι μεγαλύτερο από τους καθρέπτες, οπότε καλό είναι να κοιτάμε κυρίως μπροστά, πόσο μάλλον σε μία Ferrari. Εξάλλου μπροστά μας είναι ένα συναρπαστικό μέλλον που μπροστά του ο πρώτος αιώνας του αυτοκινήτου μάλλον θα φαντάζει προϊστορικός. Αυτό κάνει η Ferrari αυτήν ακριβώς την περίοδο και η καλύτερη απόδειξη είναι η SF90 Stradale. Ένα μοντέλο με εντελώς νέα σύλληψη, μία Ferrari χωρίς προηγούμενο. Δεν είναι εδώ ως διάδοχος της F8 Tributo ή της συλλεκτικής LaFerrari. Ουσιαστικά φέρνει μία νέα πραγματικότητα στο Μαρανέλο, προσφέροντας τις επιδόσεις της δεύτερης – δηλαδή ενός hypercar περιορισμένης παραγωγής, στον πιο ταπεινό – αν μου επιτρέπετε την έκφραση – κόσμο των supercar. Ναι, hypercar, αλλά με 8κύλινδρο, αντί για 12κύλινδρο, κινητήρα, το οποίο μπορεί να αγοράσει ο καθένας, χωρίς προϋποθέσεις και προσωπικές σχέσεις με το Μαρανέλο. Ο καθένας μπορεί να παραγγείλει αύριο μία SF90 Stradale, αρκεί να έχει στην άκρη μισό εκατομμύριο. Kαι κάτι παραπάνω αν τη θέλει με ελληνικές πινακίδες.
Η SF90 είναι λοιπόν ένα υβρίδιο. Και δεν είναι τυχαίος ο προσδιορισμός, καθώς τεχνολογικά πρόκειται για ένα υβριδικό που διαθέτει έναν high–tech βενζινοκινητήρα και τρεις ηλεκτροκινητήρες που συνεργάζονται μεταξύ τους και μας δίνουν την πιο δυνατή Ferrari παραγωγής όλων των εποχών. Και την πρώτη με ονομαστική ισχύ 1.000 ίππων. Ένα τεχνολογικό επίτευγμα που παντρεύει την παραδοσιακή τεχνολογία των πολυκύλινδρων, πολύστροφων turbo με το νέο κόσμο της ηλεκτροκίνησης, χωρίς τον αποστειρωμένο βιγκανισμό που συνήθως τη χαρακτηρίζει. Στην προκειμένη περίπτωση, οι ηλεκτροκινητήρες αποσκοπούν στην απογείωση των επιδόσεων και στην έξαρση του οδηγικού πάθους και λιγότερο στην οικονομία και στη βιωσιμότητα. Βέβαια, αν δεν υπήρχαν οι κανονισμοί αντιρύπανσης, ίσως η SF90 να ήταν ακόμη μία 12κύλινδρη, ατμοσφαιρική, απόλυτα «θερμική» Ferrari.
Η ιστορία έφερε τα πράγματα έτσι ώστε να είναι ένα περίπλοκο τεχνολογικά αυτοκίνητο που δύσκολα κατατάσσεται σε κατηγορίες. Όμως όλα αυτά εξαφανίζονται με μαγικό τρόπο όταν καθίσεις πίσω από το τιμόνι του, πατήσεις το πλήκτρο start και ο V8 biturbo ζωντανέψει το σασί – δύο στοιχεία που προέρχονται από την F8 Tributo. Και το hypercar των 1.000 ίππων μοιάζει τόσο πολύ στην ταπεινή αυτή berlinetta που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί κοστίζει τα διπλά σχεδόν χρήματα.
ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Παίρνει μπροστά με πολιτισμένο τρόπο, είναι τετρακίνητη, μπορεί να κινηθεί αμιγώς ηλεκτρικά, φορτίζεται στην πρίζα και σίγουρα δεν πρόκειται για μία οποιαδήποτε Ferrari. Όμως κατά βάθος όλα αυτά ελάχιστη σημασία έχουν στο δρόμο. Είναι απλά στοιχεία της νέας εποχής, τα οποία σηματοδοτούν μία τεχνολογική επανάσταση που δεν οφείλεται στο ναρκισσισμό των μηχανικών από το Μαρανέλο, αλλά στην ικανοποίηση νέων απαιτήσεων και στην υπακοή σύγχρονων κανονισμών για την προστασία του περιβάλλοντος. Η ουσία είναι ότι όλα αυτά δε δείχνουν ικανά να απειλήσουν τα 70 και βάλε χρόνια ιστορίας του Cavallino, τα οποία χτίστηκαν πάνω σε αγωνιστικούς V8 και V12 κινητήρες.
Η SF90 είναι διαφορετικά αυτοκίνητα σε ένα, ανάλογα με τη διάθεση και το επιλεγμένο πρόγραμμα οδήγησης στο e–Manettino, το οποίο ήρθε να συμπληρώσει τον κόκκινο, περιστροφικό διακόπτη από αλουμίνιο στο τιμόνι. Από το νέο μενού οδήγησης μπορείς να επιλέξεις ένα από τα προγράμματα eDrive, Hybrid, Performance και Qualify και να περνάς από το ένα στο άλλο, απλά χαϊδεύοντας μία μαύρη γυαλιστερή επιφάνεια στο τιμόνι. Το e–Manettino είναι εκεί ακριβώς που κάποτε βρισκόταν το κλασικό κόκκινο πλήκτρο START, το οποίο έχει αντικατασταθεί από τη λιγότερο δραματική επιγραφή «Engine Start–Stop». Τη χαϊδεύεις και το πιλοτήριο ζωντανεύει. Και τότε ακριβώς αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή είναι η πρώτη Ferrari της νέας εποχής. Το περιβάλλον χρήστη μπορεί να φαντάζει σα διαστημόπλοιο στα μάτια οδηγού παλαιών Ferrari, όμως η εργονομία της θέσης οδήγησης δεν έχει αλλάξει και είναι όπως πάντα εξαιρετική. Όπως τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον. Αυτό που έχει αλλάξει εντελώς είναι η διεπαφή με τον πίνακα οργάνων, μία καμπυλόγραμμη ψηφιακή οθόνη πλέον, και με το τιμόνι, το οποίο συγκεντρώνει ακόμη περισσότερες λειτουργίες, πάντα με τη φιλοσοφία που είχε εγκαινιάσει το μακρινό 2009 η 458 Italia.
Στην οθόνη των 16 ιντσών δεσπόζει όπως πάντα το θαυμάσιο στροφόμετρο στο κέντρο, μόνο που εδώ είναι 100% ψηφιακό. Ξέρω, ίσως μειδιάσουν οι παραδοσιακοί φεραρίστι, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι ένα αναλογικό στροφόμετρο δεν θα μπορούσε να αποδώσει τους διαφορετικούς χαρακτήρες που ενυπάρχουν σε αυτήν εδώ τη Ferrari από το μέλλον. Εκατέρωθεν του στροφόμετρου υπάρχουν δύο καλοσχεδιασμένες και εύχρηστες οθόνες, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με εκείνες τις δύστροπες που μας είχε συνηθίσει η Ferrari μέχρι πρότινος. Όμως δεν είναι όλα τέλεια. Το μικρό touchpad στη δεξιά πλευρά του τιμονιού, από το οποίο ελέγχεις τα όργανα, δεν έχει την ξεκάθαρη απόκριση που θα ήθελες, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να δίνεις την ίδια εντολή δύο φορές. Γενικότερα, η εργονομία των ψηφιακών διακοπτών δεν έχει ακόμη την ακρίβεια και τη σιγουριά των κλασικών. Όμως, είπαμε, η Ferrari κοιτάζει πλέον μόνο μπροστά.
Ας δούμε όμως γιατί χρειάζονται δύο manettini, αντί ενός. Από το νέο ψηφιακό, επιλέγεις τα προγράμματα λειτουργίας του κινητήρα. Τα νέα eDrive και Hybrid ενδείκνυνται για καθημερινή οδήγηση στην πόλη και στο ταξίδι, ενώ τα Performance και Qualify είναι για πιο σκληροπυρηνική χρήση. Στο τελευταίο πρόγραμμα οι ηλεκτροκινητήρες λειτουργούν στο έπακρο των δυνατοτήτων τους και το κέντρο ελέγχου προάγει τη μεγιστοποίηση των επιδόσεων, παρά τη διατήρηση της φόρτισης των μπαταριών. Όσο για το κλασικό manettino, το οποίο διατηρεί τον ατόφιο χαρακτήρα του και αξίζει πλέον να μπει στη λίστα των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, έχει πάντα τις ίδιες πέντε “σκάλες”, από τις οποίες μπορείς να μεταμορφώσεις το χαρακτήρα της Stradale, ανεξάρτητα από το επιλεγμένο πρόγραμμα του κινητήριου συνόλου.
ΦΥΣΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ
Αυτά που μπορεί να κάνει το αυτοκίνητο στο πρόγραμμα eDrive είναι πρωτοφανή για Ferrari. Γ’ αυτό και αξίζουν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο θα βρείτε στις επόμενες σελίδες. Προσωπικά μου αρέσει η δυνατότητα ηλεκτροκίνησης, όμως σ’ αυτό ίσως να μη συμφωνήσουν όλοι ή απλά να την προσπεράσουν. Όταν όμως ο V8 μπαίνει στο παιχνίδι, είναι σα να ξανάρχεται ο λαός στην εξουσία. Επανάσταση!
Όσο βέβαια έχετε επιλεγμένο το πρόγραμμα Hybrid στο e–Manettino και το Sport στο κλασικό Manettino, όλα κυλούν σχετικά ήσυχα. Αν ανεβείτε όμως ένα σκαλί και στα δύο (Performance και Race), τότε αποκαλύπτονται οι πιο εξωγήινες πλευρές της SF90 Stradale. Ο πραγματικός της χαρακτήρας δηλαδή. Όπως συμβαίνει και στις 488 και F8 Tributo, η υστέρηση απόκρισης του turbo είναι ανύπαρκτη, ενώ η ηλεκτρική υποβοήθηση χαρίζει στον V8 ακόμη περισσότερη ζωντάνια. Ένας ζωντανός οργανισμός κάτω από το δεξί πόδι. Κι ενώ στο στροφόμετρο υπάρχει και ένδειξη του ηλεκτρικού boost, την παράσταση κλέβει πάντα η ψηφιακή βελόνα που εκτινάσσεται και φτάνει σε δυσθεώρητα για turbo κινητήρα επίπεδα. Το όριο περιστροφής των 8.300 σ.α.λ. είναι από μόνο του συγκλονιστικό. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από τον στριγκό ήχο που οφείλεται στον επίπεδο στροφαλοφόρο που έχουν όλες οι Ferrari με τα κομβία σε διάταξη 180o. Στο πανδαιμόνιο των επιταχύνσεων συνηγορούν και οι ακόμη ταχύτερες αλλαγές που εξασφαλίζει το νέο 8τάχυτο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη.
Από στάση, το αυτοκίνητο πετάγεται σαν συμπιεσμένο ελατήριο και επιταχύνει βίαια, όπως κανένα άλλο αυτοκίνητο παραγωγής. Σε 2,19 δευτερόλεπτα και μόλις 34,97 μέτρα έχει αγγίξει τα 100 χλμ./ώρα. Ένα μονοθέσιο F1 δεν τα καταφέρνει καλύτερα. Και στα 1.000 μέτρα της ευθείας του Βαϊράνο, για πρώτη φορά ένα αυτοκίνητο ξεπέρασε τα 300 χλμ./ώρα. Επικό, όπως λέμε σήμερα. Και παρότι πρόκειται για ένα υβριδικό επαναφορτιζόμενο αυτοκίνητο που δε μοιάζει με κανένα άλλο της ιταλικής Motor Valley, παραμένει πάντα μία αυθεντική Ferrari. Μάλιστα, καταλήγεις να οδηγείς την SF90 όπως μία πισωκίνητη F8 Tributo. Η τετραψήφια ιπποδύναμη δεν είναι τρομακτική ενώ τα πρόσθετα άλογα που περνούν ηλεκτρικά στους μπροστινούς τροχούς δε δίνουν ποτέ την αίσθηση τετρακίνησης. Εμφανίζονται μόνο για να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή του πίσω άξονα, κάτι σαν ενεργό ESP δηλαδή που βελτιώνει την κατευθυντικότητα των διευθυντήριων τροχών μέσω της επιτάχυνσης, παρά μέσω στιγμιαίου φρεναρίσματος.
Φυσικά, όλο αυτό απογειώνει τις επιδόσεις στην ευθεία και στις στροφές. Διόλου τυχαία, το ηλεκτρικό σύστημα έχει τα αρχικά RAC–e, τα οποία σημαίνουν Regolatore Asetto Curva Elettrico. «Ηλεκτρικός Ρυθμιστής Συστημάτων Στροφής». Ένα ηλεκτρικό torque vectoring με άλλα λόγια που διαχειρίζεται την περιστροφή γύρω από τον κατακόρυφο άξονα (το λεγόμενο yaw rate) και αποτελεί ουσιαστικά εξέλιξη των συστημάτων ελέγχου προηγούμενων Ferrari, τα οποία ποτέ δεν αλλοίωναν τους τρόπους, ούτε άφηναν κάποια ενοχλητική επίγευση στην οδήγηση. H SF90 διατηρεί ατόφια αίσθηση στο όριο χωρίς η λειτουργία των ηλεκτροκινητήρων να διαβρώνει την κρυστάλλινη και ακριβέστατη αίσθηση ενός συστήματος διεύθυνσης που υπακούει στην ίδια φιλοσοφία που είχε εγκαινιάσει η 458 Italia σχεδόν πριν δώδεκα χρόνια.
Η SF90 ζυγίζει 1.821 κιλά, 210 δηλαδή περισσότερα από την F8 Tributo. Σε οποιοδήποτε άλλο αυτοκίνητο η διαφορά αυτή θα περνούσε απαρατήρητη, πόσο μάλλον όταν κάτω από το αμάξωμα κρύβονται 1.000 άλογα. Όμως σε μία διθέσια berlinetta με τον κινητήρα στο κέντρο από το Μαρανέλο, τα κιλά δεν κρύβονται. Δεν τίθεται θέμα ακρίβειας στη συμπεριφορά. Όπως είπαμε, η τετρακίνηση βοηθά σημαντικά τον οδηγό στο να χαράσσει ιδανικές γραμμές στην πίστα. Τα επιπλέον κιλά γίνονται αισθητά μόνο στην είσοδο της στροφής και στο φρενάρισμα, όπου τα αισθάνεσαι στην πλάτη. Όμως αυτό είναι ίσως μία προσωπική αίσθηση και μόνο. Το σίγουρο είναι ότι τα carbon κεραμικά φρένα είναι τέλεια, όπως και το πεντάλ που για πρώτη φορά σε Ferrari δεν έχει υδραυλική σύνδεση. Αυτό είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό ενός αυτοκινήτου που δε μοιάζει με κανένα άλλο υβριδικό. Ναι, ακόμη και το πεντάλ των φρένων είναι τυπικό Ferrari, με κοντή διαδρομή και αντρίκια, αν μου επιτρέπετε, αίσθηση. Ποτέ τόση ψηφιακή τεχνολογία δεν είχε τόσο αναλογική αίσθηση.
