Tου LorenzoFacchinetti, Aπόδοση: Άκης Τεμπερίδης, Lexartis Φωτογραφίες:Lorenzo Marcinnò
Τρία αυτοκίνητα που δεν είναι φτιαγμένα για να σε μεταφέρουν απλά από το σημείο Α στο Β. Αποστολή τους είναι να εκκρίνουν επαρκείς ποσότητες ενδορφίνης στον εγκέφαλο, επιταχύνοντας, φρενάροντας ή στρίβοντας. Η οδήγηση μπορεί εν μέρει να μετριέται με τους ψυχρούς αριθμούς επιδόσεων και ταχύτερων γύρων, ωστόσο άπτεται κυρίως των συναισθημάτων που προκαλεί.
Πολλοί θα αναρωτιέστε: είναι δυνατόν να αντιπαραθέτουμε δίπλα σε δύο γερμανικά τέρατα 420-450 ίππων τη μικρή Alpine που δεν κρύβει ούτε 300 ανάμεσα στους πίσω τροχούς; Θα σας το τεκμηριώσω απλά: η απόλαυση στην οδήγηση δε μετριέται με αριθμούς, όπως ένα πιάτο υψηλής κουζίνας δε μετριέται με την ποσότητα του φαγητού που περιέχει. Απεναντίας, η μικρή ιπποδύναμη ενός αυτοκινήτου είναι δείκτης της αξίας του ως κάτι παραπάνω από μεταφορικό μέσο. Ένα αυτοκίνητο για τον οδηγό είναι φτιαγμένο για να το απολαμβάνεις σε μικρές ποσότητες, σα να πρόκειται για ακριβό κρασί ή πιάτο ονομαστού σεφ με τρία αστέρια Michelin.
Το ζήτημα είναι να βρίσκεις το χρόνο και τον κατάλληλο δρόμο. Σαν κι αυτόν της φωτογραφίας, χωρίς κίνηση δηλαδή, γεμάτο στροφές και με πανοραμική θέα, αν είναι δυνατό. Ένα περιβάλλον δηλαδή που να σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς στο αυτοκίνητο, να αφουγκραστείς τη συμπεριφορά του και να οδηγήσεις απερίσπαστος.Η Alpine βρίσκεται στο στοιχείο της στην ανάβαση του San Boldo. Το κάθισμα από ανθρακονήματα αγκαλιάζει σφιχτά το σώμα και εκεί μέσα είναι σα να σου μιλούν οι δονήσεις που προέρχονται από τον κινητήρα, την ανάρτηση ή το τιμόνι. Και όταν τα πλευρά σου πιέζουν την στήριξη του καθίσματος, τότε αντιλαμβάνεσαι το συμβόλαιο τιμής που έχουν υπογράψει πλαίσιο και ελαστικά με την άσφαλτο. Το τιμόνι, ένα όργανο επικοινωνίας ανάμεσα στους τροχούς και τα χέρια, είναι πηγή πλούσιων πληροφοριών από το δρόμο. Η απόλαυση εδώ έγκειται στη συνεργασία σου με αυτό το αρχαίο σχεδόν εξάρτημα με την υπεραιωνόβια ιστορία, ώστε η παραμικρή σου σκέψη να μετατρέπεται σε δράση που να ανταποκρίνεται στις πιο μύχιες επιθυμίες σου. Τίποτε λιγότερο ή περισσότερο. Τέλος, είναι και ο ήχος, ο οποίος διαφέρει στο καθένα από τα τρία αυτοκίνητα της δοκιμής μας. Όμως το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Η έκκριση ενδορφίνης στον εγκέφαλο, η δημιουργία δηλαδή όμορφων συγκινήσεων, αυτός είναι ο ρόλος και των τριών.
Για να το βιώσεις μάλιστα αυτό, δε χρειάζονται εξωφρενικές ιπποδυνάμεις. Σίγουρα, το γκάζι είναι ευπρόσδεκτο αγαθό και όλοι μας το επιζητούμε στο μέγιστο βαθμό. Όμως είναι ένα μόνο κομμάτι της ορχήστρας. Για να χειροκροτήσει το κοινό, χρειάζονται όλα τα μέλη της να παίξουν με τον ίδιο, άψογο τρόπο. Γι’ αυτό ακριβώς εντάξαμε στη συγκεκριμένη δοκιμή την Alpine A110 S και την αντιπαραθέτουμε δίπλα σε δύο ισχυρότερα και ακριβότερα αυτοκίνητα όπως η Porsche 718 Cayman GT4 και η BMW M2 CS. Είμασταν δε σίγουροι εκ των προτέρων ότι οι πιο ταπεινές προδιαγραφές, η μικρότερη ιπποδύναμη κατά 128 και 158 ίππους αντίστοιχα, και η χαμηλότερη κατά 30.000 ευρώ τιμή του γαλλικού διθέσιου coupé, θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις έμφυτες δυνατότητες του πλαισίου του.
H Alpine είναι μία μάρκα στην οποία ο νέος CEO της Renault, ο Ιταλός Luca de Meo, πιστεύει πολύ. Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι από το 2021 τα μονοθέσια της Renault θα συμμετέχουν στην F1 με το όνομα Alpine και μάλισταμε οδηγό τον Fernando Alonso;
Η συγκεκριμένη έκδοση S της δοκιμής είναι η κορυφαία του μοντέλου αν και δε διαφέρει εξωτερικά. Κάτω από το καπό κρύβει τον 4κύλινδρο turboτων 1,8 λίτρων με 40 ίππους περισσότερους και βελτιωμένο πλαίσιο. Οι αντιστρεπτικές ράβδοι εμπρός και πίσω είναι δύο φορές πιο άκαμπτες, τα αμορτισέρ πιο σφιχτά κατά 50% και τα ελαστικά φαρδύτερα. Ίσως να μην εντυπωσιάζουν όλα αυτά αλλά, πιστέψτε με, επαρκούν. Έχοντας ήδη οδηγήσει τη βασική έκδοση της A110, γνωρίζαμε από πρώτο χέρι τις αρετές του πλαισίου: με στιβαρό σασί από αλουμίνιο, βάρος που δεν ξεπερνά τα 1.200 κιλά, κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο και κίνηση στους πίσω τροχούς, η Alpine μας απέδειξε ότι είναι ένα απίστευτα ευχάριστο αυτοκίνητο στην οδήγηση.
Το μόνο μειονέκτημα της βασικής έκδοσης είναι οι έντονες κλίσεις του αμαξώματος στις στροφές, οι οποίες δεν ευνοούν την οδήγηση στο όριο. Κι εδώ έρχεται η έκδοση Sμε το δικό της αφήγημα, η οποία εμφανίζει πολύ μικρότερες κλίσεις στις στροφές και μία συμπεριφορά που αυτομάτως σε κάνει να επιζητείς περισσότερα άλογα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο 1.8 Turbo δεν χαρίζει στην Α110 S εντυπωσιακή επιτάχυνση, ούτε ότι υστερεί σε μελωδία ο ήχος που παράγει. Ειδικά στις χαμηλές στροφές, θυμίζει παλιό κινητήρα με καρμπιρατέρ. Απλά, μετά τις πρώτες στροφές, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το σασί θα άξιζε έναν πιο δυνατό κινητήρα, χωρίς να διακινδυνεύεται η όλη αρμονία και η ισορροπία του συνόλου στο όριο.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για την Cayman, η οποία έχει την ίδια ακριβώς μηχανική διάταξη με 43% μεγαλύτερη ιπποδύναμη. Στην κορυφαία αυτή έκδοση GT4, οι 420 ίπποι αποδεικνύονται ιδανικοί. Παράγονται μάλιστα από έναν ατμοσφαιρικό, εξακύλινδρο boxer τεσσάρων λίτρων, ο οποίος όταν περιστρέφεται κοντά στις 8.000 σ.α.λ. ακούγεται αριστουργηματικά. Αν οδηγείς τη μικρή Porsche σε τέτοιους ρυθμούς ανατριχιάζεις. Και πρέπει να την οδηγείς με αυτόν τον τρόπο, καθώς πιο χαμηλά, ο boxerείναι μάλλον υποτονικός. Ένα μοτέρ φανερά σχεδιασμένο για υψηλούς ρυθμούς περιστροφής.
Αυτό κάνει μεγάλη εντύπωση, ειδικά αν προηγουμένως είχες βγει από την κορυφαία εκδοχή της M2, η οποία βρίσκεται ένα σκαλί πιο ψηλά από την Competition, πραγματικό όπλο κι εκείνη. Από τα τρία αυτοκίνητα της δοκιμής, η BMW είναι το μόνο που δεν σε κάνει να ζητάς περισσότερα άλογα. Τα 450 PS και τα 550 Nmροπής κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε όλο το φάσμα περιστροφής. Ο εξακύλινδρος εν σειρά turboείναι πάντα ελαστικός, εκρηκτικός θα λέγαμε από το ρελαντί, και όσο ανεβαίνουν οι στροφές, τόσο πιο εντυπωσιακός γίνεται και μάλιστα με αξιοζήλευτα προοδευτικό τρόπο. Αν διέθετε και το χειροκίνητο κιβώτιο της Cayman θα ήταν το τέλειο πακέτο.
Το 6τάχυτο της BMW, συγκριτικά έχει πιο ελαστική αίσθηση στις αλλαγές, και δεν είναι αντίστοιχα γρήγορο σε αγωνιστική – ας την πούμε έτσι – οδήγηση. Όμως ο χειρισμός του δεν απαιτεί την παλαιάς σχολής τεχνική μύτη-τακούνι στα κατεβάσματα, καθώς η διπλογκαζιά γίνεται ηλεκτρονικά. Ακριβώς το ίδιο κάνει και η Porsche αν πιέσεις το πλήκτρο Auto Blip. Να τονίσουμε εδώ για όποιους δεν είναι φανατικοί του χειροκίνητου κιβωτίου, ότι και τα δύο γερμανικά αυτοκίνητα διατίθενται με κιβώτια διπλού συμπλέκτη. ΣτηνAlpine, η συγκεκριμένη επιλογή είναι και η μοναδική. Το γαλλικό κιβώτιο λειτουργεί καλά, ειδικά στα κατεβάσματα, καθώς επιδέχεται μία σχέση κάτω ακόμη και σε υψηλούς ρυθμούς περιστροφής. Στα ανεβάσματα, μάλιστα, βρήκα πολύ χρήσιμη την ηχητική προειδοποίηση όταν οι στροφές του κινητήρα πλησιάζουν στον κόφτη.
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση και στα τρία αυτά αυτοκίνητα προέρχεται από τα σασί τους. Όλα έχουν σχεδιαστεί με γνώμονα τις υψηλές επιδόσεις και διαθέτουν σπορ γεωμετρίες και ρυθμίσεις ανάρτησης. Στο δρόμο, να ξέρετε ότι η BMW είναι το πιο άνετο αυτοκίνητο, όμως διαφέρει από τα άλλα δύο κυρίως λόγω της διαφορετικής μηχανικής διάταξης. Η M2 CS είναι το κλασικό coupé με κινητήρα εμπρός και κίνηση πίσω. Δεν είναι ελαφριά με πάνω από 1.600 κιλά στο δρόμο και αυτονόητα δεν πλησιάζει την Alpine και την Porsche σε ευελιξία. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι διασκεδαστική. Το αντίθετο μάλιστα: στον ανοιχτό δρόμο η M2 είναι το πιο εκμεταλλεύσιμο από τα τρία, ειδικά για όσους έχουν ένα ιδιαίτερο στιλ οδήγησης, δηλαδή αρέσκονται στο να στρίβουν περισσότερο με το γκάζι παρά με το τιμόνι. Αρκεί να επιλέξεις το βαθμό παρέμβασης των ηλεκτρονικών, μέσα από τα προγράμματα οδήγησης.
Για τους γνώστες, υπάρχει το ιδιαίτερα φιλελεύθερο πρόγραμμα MDM και βέβαια το off, όπου κάθε ηλεκτρονική παρέμβαση αδρανοποιείται. Και τότε μπορεί να αναλάβει το ρόλο του το δεξί πόδι του οδηγού, ώστε να διαγράφει ατέλειωτες τροχιές με ελαφρύ ανάποδο τιμόνι. Για όποιον γνωρίζει την τέχνη, η CS αρέσκεται μάλιστα στις όποιες υπερβολές και μπορεί να μετατραπεί σε ιδανικό εργαλείο για επαγγελματικό drifting.
Στον αντίποδα, Alpine και Porsche προτιμούν να τις οδηγείς με πιο ακριβή και καθαρό τρόπο, καθώς έχουν χαμηλότερο κέντρο βάρους με πιο διαφορετική κατανομή ανάμεσα στους άξονες. Η πλαγιολίσθηση εδώ πρέπει να προκληθεί επί τούτου, ειδικά στο γαλλικό αυτοκίνητο. Δυνατό σημείο και των δύο είναι η ταχύτητα στις αλλαγές κατεύθυνσης και ο τρόπος με τον οποίο μπαίνουν στη στροφή: ταχύτατα, εύκολα, με ακρίβεια και χωρίς υπερστροφικές τάσεις.Τα Porsche και Alpine είναι δύο σκληρά αυτοκίνητα με τη διαφορά ότι το πρώτο διαθέτει αναρτήσεις ρυθμιζόμενης απόσβεσης. Σε μέτρια άσφαλτο, καλό είναι να επιλέγετε την πιο μαλακή ρύθμιση.
Σε κάθε περίπτωση, και με τα τρία αυτά αυτοκίνητα, το μόνο που θα χρειαστείτε είναι να βρείτε ένα δρόμο όπως το πέρασμα San Boldo, 100 χιλιόμετρα βόρεια της Βενετίας. Και τότε θα ξεχάσετε όλα όσα διαβάσατε μέχρι τώρα.
