Του Alessio Viola, Απόδοση: Άκης Τεμπερίδης, Lexartis Φωτογραφίες: Wolfango
Έχει το όνομα θεού του ανέμου από τις Άνδεις και την ορμή μιας καταιγίδας. Το hypercar από την Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας συγκλονίζει στην οδήγηση όσο και στο πέρασμά του και αποδεικνύεται ένα μοναδικό κράμα ιπποδύναμης, ανθρακονημάτων και αεροδυναμικής. Επίσης όταν χρειάζεται, είναι ανάλαφρη σαν αεράκι.
Συνομιλείς με τον Horacio Pagani. Μετά, έρχεται η ώρα να οδηγήσεις την Huayra. Μετά ξαναμιλάς με το δημιουργό της και διακόπτεις τη συζήτηση μόνο για να ξαναοδηγήσεις το έργο τέχνης του. Και σε αυτό το πήγαινε – έλα, οι ενδείξεις μετατρέπονται σε μηνύματα και στο τέλος καταλήγουν σε μία βεβαιότητα: Ο Horacio και η Huayra είναι σαν τον πατέρα με την κόρη του. Από πλευράς εμφάνισης καταρχάς, μπορεί ο ίδιος να μην το παραδέχεται, αλλά το αυτοκίνητο είναι δημιούργημα δικό του. Αυτού του hi-tech καλλιτέχνη που μετανάστευσε – και ευτυχώς – από τη χώρα του την Αργεντινή, στην ιταλική motor valley. Έχοντας μόνο supercar στο μυαλό του.
Έχεις αγγίξει ποτέ μία Pagani; Με κλειστά μάτια καταλαβαίνεις ότι είναι μία Λατίνα. Η Huayra ειδικά δεν είναι απλά πανέμορφη αλλά φανταχτερά εκρηκτική. Αν προσέξεις τις γραμμές της σε κάθε λεπτομέρεια θα ανακαλύψεις την αγάπη που τρέφει ο δημιουργός της στον Leonardo Da Vinci. Διόλου τυχαία τον αποκαλούν Da Vinci της αυτοκίνησης. Όπως και ο μεγάλος αναγεννησιακός καλλιτέχνης, πρόθεση του Pagani είναι η σύνδεση της φόρμας με τη λειτουργία της, ή αλλιώς, το πάντρεμα της τέχνης με την τεχνολογία. Γι’ αυτό και η Pagani αυτή, παρότι κινείται στα ίδια σαλόνια με μία Bugatti ή μία Koenigsegg, έχει εντελώς δική της υπόσταση. Η Huayra είναι οπτικά κάτι ανάμεσα σε ένα σχέδιο και ένα γλυπτό και αυτό της χαρίζει άνετα μία θέση σε οποιοδήποτε μουσείο σύγχρονης τέχνης. Η τιμή της εξάλλου κυμαίνεται στα επίπεδα ονομαστών έργων τέχνης. Η συγκεκριμένη Roadster BC της ιδιαίτερης αυτής δοκιμής κοστίζει κοντά 4 εκατομμύρια ευρώ. Μην αρχίσετε τώρα να σκέφτεστε τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε με αυτό το ποσό. Εντάξει, θα μπορούσατε να αγοράσετε εκατό Audi A4 ή μία ντουζίνα ονομαστών Ferrari, Lamborghini, McLaren ή Porsche.
DESIGN ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ
Στο εσωτερικό, αυτό που μόλις διαβάσατε ισχύει με το παραπάνω. Πρόκειται για την αποθέωση συναισθηματικού design. Οπουδήποτε κι αν πέσει το βλέμμα σου νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε έναν φουτουριστικό καθεδρικό ναό γοτθικού ρυθμού ή στο εσωτερικό ενός γιγάντιου χρονογράφου. Πλαστικά δεν θα βρείτε εδώ, παρά μόνο ανθρακονήματα, μέταλλο και δέρμα. Και κάπου εκεί κρύβεται για άλλη μια φορά ο συνεσταλμένος Horacio και ο σαρκικός του έρωτας για κάθε λεπτομέρεια. Η κατασκευαστική του μανία καταλήγει να γίνεται πραγματική εμμονή. Τίποτα στην καμπίνα της Huayra δεν έχει αφεθεί στην τύχη του. Ακόμη και μία ροδέλα μπορεί να είναι μία ευκαιρία αναζήτησης των ορίων της μηχανικής και της ακρίβειας. Όλα όμως έχουν σχεδιαστεί με ουσία, ξεκινώντας από τη θέση του οδηγού, η οποία είναι υπόδειγμα εργονομίας. Από τον τεράστιο μοχλό στα αριστερά, μπορείς να απελευθερώσεις το κάθισμα και να το ρυθμίσεις στην εντέλεια.
Παρατηρώντας από μέσα τους εναέριους εξωτερικούς καθρέπτες που στηρίζονται απαλά στα φτερά, σου έρχεται στο μυαλό ο Horacio πάντα, όταν σου περιέγραφε ότι τους σχεδίασε εμπνευσμένος από τα μάτια μιας γυναίκας. Μα πόσο Λατίνος. Όμως, από λειτουργική άποψη τα όργανα και τα χειριστήρια στο τιμόνι δεν είναι τέλεια. Ναι, υπάρχει μία δόση υπερβολής στη σχεδίασή τους. Θέλετε ένα παράδειγμα; Με το φως της ημέρας τα γραφικά του ταχύμετρου και του στροφόμετρου χάνονται στο ασημί καντράν και φαίνονται δύσκολα με ηλιοφάνεια λόγω των αντανακλάσεων. Τα όργανα αυτά έχουν σχεδιαστεί για νυχτερινές διαδρομές. Τότε αποκαλύπτονται και διαβάζονται εύκολα. Τη μέρα, την κατάσταση σώζει κάπως η κεντρική οθόνη στην οποία ευτυχώς υπάρχει και ψηφιακή ένδειξη ταχύτητας. Από πάνω ακριβώς βρίσκεται το πιο περίεργο όργανο. Το ζήτησε προσωπικά – ξέρετε ποιος. Πρόκειται για έναν περιστροφικό δείκτη σαν παλιός χιλιομετρητής, μόνο που εδώ μετρά τις ώρες λειτουργίας του κινητήρα. Η κάθε ώρα που ζωντανεύει ο V12 μετράει σε κάθε περίπτωση.
Σαν αληθινό hypercar, η Huayra συγκεντρώνει πλήθος διακοπτών στο τιμόνι της. Σωστή κίνηση και σεβαστή, μόνο που οι διακόπτες είναι μικροί και δυσδιάκριτοι, με αποτέλεσμα να χρειάζεται εξοικίωση μέχρι να βρίσκεις ποιος κάνει τι. Τουλάχιστον, ο κόκκινος περιστροφικός διακόπτης επιλογής των προγραμμάτων οδήγησης είναι εμφανής και εύχρηστος. Δεν είναι τυχαίο ότι θυμίζει το manettino της Ferrari. Όμως το πλήκτρο Supersoft που μαλακώνει την ανάρτηση για τις καθημερινές σας μετακινήσεις, δε βρίσκεται εκεί δίπλα, αλλά μόνο του στην κεντρική κονσόλα.
ΑΒΑΣΙΜΟΙ ΦΟΒΟΙ
Με το καλημέρα η Huayra σε τρομάζει. Ο λατίνος χαρακτήρας της ξεχυλίζει από την πρώτη στιγμή και αυτό οφείλεται κυρίως στις δονήσεις του κινητήρα της. Ο επονομαζόμενος Pagani V12, καρπός της συνεργασίας με τη Mercedes – AMG, έχει έναν απαράμιλλα εκκωφαντικό ήχο. Όταν μάλιστα το αυτοκίνητο κινείται, αυτός μετατρέπεται σε πραγματική ενορχήστρωση. Στο πάτημα του γκαζιού ακούγεται το θρόισμα του αέρα εισαγωγής. Ακολουθεί το σφύριγμα των τουρμπίνων και κάπου εκεί αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι πίσω από την πλάτη σου υπάρχει ένας ζωντανός οργανισμός, παρά μία μηχανή. Για να καταλάβετε πόσο έντονος είναι ο ήχος του V12, κοιτάξτε το σχετικό γράφημα στον πίνακα των επιδόσεων: Για πρώτη φορά αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε την κλίμακα διότι σε όλες τις ταχύτητες το διάγραμμα είναι κάτω από τις τιμές που συνήθως προκύπτουν. Όμως αυτό είναι για καλό, μιας και ο ήχος είναι απολαυστικός και αντικατοπτρίζει την ανάλογα συγκλονιστική ιπποδύναμη του κινητήρα.
Χαμηλά, από τις 2.000 σ.α.λ. κορυφώνεται η θηριώδης ροπή των 1.050 Nm και από εκεί και πάνω, ποιος είδε το χάρο και δεν τον φοβήθηκε; Η βελόνα του στροφόμετρου εκτοξεύεται και – πιστέψτε με – από τις 3.500 σ.α.λ. και πάνω γίνεται κόλαση. Πρέπει να βρω το κουράγιο να παραπονεθώ ότι ο κόφτης έρχεται μόνο στις 6.300 σ.α.λ. – ένα αναχρονιστικό όριο για έναν σπορ κινητήρα του σήμερα. Όμως η δύναμη που αισθάνεσαι μέχρι να φτάσει εκεί, η αίσθηση που δίνει η κάθε παραπάνω στροφή που παίρνει ο V12 είναι τόσο συγκλονιστική, που ο τελικός ρυθμός περιστροφής καταντά μία ανούσια δημοσιογραφική παρατήρηση. Εξάλλου, καθένας από τους 802 ίππους έχει να κινήσει μονο 1,87 κιλά και αυτή η αναλογία είναι αρκετή για να αμφισβητεί η Huayra του νόμους της φυσικής. Η αίσθηση, με άλλα λόγια, είναι συγκλονιστική ειδικά όταν μπαίνει στο παιχνίδι το 7άρι ημιαυτόματο κιβώτιο μονού συμπλέκτη, το οποίο μπορεί να θεωρείται ξεπερασμένο πλέον, όμως είναι και μερικές δεκάδες κιλά ελαφρύτερο από ένα διπλού συμπλέκτη.
Όταν αλλάζεις ταχύτητες στο όριο των στροφών, το σκαλοπάτι είναι τόσο βίαιο που αισθάνεσαι πόνο στον αυχένα σου.
Το ωραίο με την Huayra – και φαντάζει απίστευτο μάλιστα – είναι ότι ενώ εξαρχής μοιάζει σα να θέλει να σε υποτάξει ψυχολογικά ως οδηγό, τελικά δεν το κάνει στην πράξη. Παρότι είναι ένα πανίσχυρο αυτοκίνητο πίστας, παραμένει πάντα ασφαλέστατο και προβλέψιμο. Ναι, ακόμη και αυτή εδώ η ακραία εκδοχή της, η Roadster BC, είναι αυτοκίνητο στο οποίο μπορείς να βασιστείς και να μην σε προδώσει ποτέ. Χαρακτηριστικό της δε σε όλες τις χρήσεις, από τη στιγμή που θα τη βγάλεις από το γκαράζ μέχρι εκείνη που θα τη χρονομετρήσεις στην πίστα, είναι εκείνη η ανάλαφρη αίσθηση που την κάνει να ξεχωρίζει – για παράδειγμα – από μία Bugatti. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα αρχικά BC είναι προς τιμήν του μακαρίτη Benny Caiola, ενός Νεοϋρκέζου μεγαλομεσίτη ιταλικής καταγωγής, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος ίσως συλλέκτης Ferrari. Είκοσι χρόνια πριν έγινε και ο πρώτος αγοραστής μίας Pagani και ο Horacio προφανώς δεν τον ξέχασε ποτέ.
Επιστρέφοντας στη συμπεριφορά της Roadster BC, να πούμε ότι μόνο το σύστημα διεύθυνσης δεν είναι ελαφρύ. Ειδικά σε χαμηλές ταχύτητες είναι μάλλον υπερβολικά βαρύ στα χέρια παρά τη στεφάνη μεγάλης διαμέτρου. Το αντιλαμβάνεσαι αυτό, τόσο σε επιτόπιους ελιγμούς όσο και στην πίστα, όπου αν ήταν λίγο πιο γρήγορο, θα έδινε τη δυνατότητα να ελέγχεις πιο εύκολα τις πλαγιολισθήσεις. Οι οποίες – να το τονίσουμε αυτό – προκύπτουν μόνο ηθελημένα. Κατά βάση αυτή εδώ η Pagani είναι ένα αξιόπιστο και προβλέψιμο αυτοκίνητο με αμετακίνητο σα βράχο πίσω άξονα, λες και αποτελεί προέκταση του μπροστινού – τόσο υπάκουος είναι στις εντολές σου. Όταν πλησιάζεις στο όριο, οι πρώτες αντιδράσεις έρχονται από μπροστά παρά από πίσω. Ο ίδιος ο Horacio το ζήτησε αυτό για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή η ασφάλεια είναι πάνω απ’ όλα. Δεύτερον, επειδή θέλει ο πελάτης του να το χρησιμοποιεί καθημερινά. Πράγματι, αν αφήσουμε στην άκρη την εξωγήινη εμφάνιση και τις εξωπραγματικές δυνατότητες της Roadster BC στην πίστα, σε καθημερινή χρήση αποδεικνύεται ένα γλυκό αυτοκίνητο, για να μην πω και άνετο. Όσο χρειάζεται δηλαδή ώστε ο κάτοχός του να επιλέξει αυτό μέσα από δεκάδες άλλα supercar στο γκαράζ του και να βγει ένα σαββατόβραδο έξω.
