Ευλογημένη η μέρα όπου ενώθηκαν η ιδιαίτερη αύρα ενός θρυλικού κατασκευαστή όπως η Alfa Romeo και το μεράκι ενός εξαίρετου σχεδιαστή, γιατί εκείνη ακριβώς τη μέρα γεννήθηκε ένα αριστούργημα…
του Αλέξανδρου Ι. Βενιού, Φωτογραφίες: Aλέξανδρος Ι. Βενιός, Alfa Romeo
Όπως προφανώς έχετε πια αντιληφθεί, τούτη η στήλη άγεται και φέρεται από το συναίσθημα και μόνον. Κάθε μήνα έχω τη χαρά να σας έχω παραπλεύρως και να ταξιδεύουμε σ’ ένα διαφορετικό κόσμο, γεμάτο πανέμορφες δημιουργίες και ξεχωριστές οδηγικές στιγμές. Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου να μοιραστώ μαζί σας, τη καλύτερη Στιγμή που έχω ζήσει στην 29χρονη επαγγελματική μου πορεία. Υπέροχη από πάσης πλευράς και μοναδική το δίχως άλλο, την οποία ευτύχησα να βιώσω πίσω από το τιμόνι μίας Alfa Romeo 1900 Sport Spider του 1954 και έμελλε να διαμορφώσει καταλυτικά τη σκέψη και την οπτική μου ως δημοσιογράφου αυτοκινήτου, μα κυρίως και πάνω απ’ όλα ως λάτρη της αυτοκίνησης.
Μυσταγωγία!
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010 έγραφε το ημερολόγιο όταν, με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση της Alfa Romeo, ελάχιστοι δημοσιογράφοι απ’ όλο το κόσμο βρεθήκαμε προσκεκλημένοι στο κέντρο δοκιμών της Μιλανέζικής φίρμας στο Balocco, για να οδηγήσουμε δεκαεννέα (19) από τα πιο σπάνια και σημαντικά μοντέλα της ιστορίας της! Από την Disco Volante, το μονοθέσιο Τιpo P3 (με το οποίο συμμετείχε η Μιλανέζικη φίρμα στο πρωτάθλημα της Φόρμουλα Ένα το 1932 και πιλότους τους Tazio Nuvolari, Rudolf Caracciola), τη Giulietta SZ Zagato και βέβαια την 1900 Sport Spider κ.α. Ευτυχία…
“Tί έφτιαχναν οι άνθρωποι…” παραμιλούσα εκστασιασμένος όπως ποτέ άλλοτε, καθώς προσπαθούσα να…ξεσφηνώσω από το στενό κόκπιτ της 1900 Sport Spider την οποία είχα τη σπανιότατη τύχη να οδηγήσω για επτά γύρους στη πίστα του Centro Sperimentale Balocco ή αλλιώς, στη πίστα δοκιμών της Alfa Romeo στη πόλη Balocco της Ιταλίας.
“Eίναι δυνατόν αμέσως μετά την απόλυτη καταστροφή (του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου), να έχουν το κουράγιο να ανακάμψουν τόσο γρήγορα και να δημιουργούν τέτοια αυτοκίνητα” αναρωτιόμουν αποσβολωμένος. Κι όμως, όταν προστάζει η καρδιά και δη, η αλέγρα Ιταλική καρδιά, ε τότε ναι τα πάντα είναι δυνατά!
Ο έρωτας μαζί της προέκυψε, όταν την πρωτοαντίκρισα σταματημένη στο υπόστεγο κάμποση ώρα πριν. Ειλικρινά δεν μπορούσα να τραβήξω τα μάτια μου απ’ τη θεσπέσια παρουσία της, δεν ήξερα που να πρωτοεστιάσω την προσοχή μου. Στο διαχρονικό σήμα κατατεθέν της φίρμας, το έντονο κόκκινο χρώμα Rosso Corsa δηλαδή, που υπερτόνιζε τις πανέμορφες γραμμές του αλουμινένιου αμαξώματος; Στις ακτινωτές αλουμινένιες ζάντες με το μονό μπουλόνι ασφαλείας, στις πολεμοχαρείς διπλές απολήξεις των εξατμίσεων στο αριστερό μαρσπιέ, στο υποτυπώδες παρμπρίζ και τα μυώδη φτερά του αμαξώματος, που αναβίωναν επικές μάχες στη κόψη του ξυραφιού στη πίστα της Monza και στο Mille Miglia; Για να μην αναφερθώ στα ακαταμάχητα οπίσθια της με τις προκλητικές καμπύλες, που θα μπορούσαν να κάνουν ακόμη και την αιώνια καλλονή Claudia Cardinale να αισθανθεί μειονεκτικά παρά την άψογη σιλουέτα της…
Απαράμιλλη αισθητική, που σήμερα θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές Βιομηχανικής σχεδίασης, ένεκα το “μεράκι του δημιουργού” που αναφέρθηκε στον υπότιτλο. Όπου δημιουργός δεν ήταν άλλος παρά, ο περίφημος Ιταλικός σχεδιαστικός οίκος Bertone, ενώ η βασική ιδέα για τη δημιουργία της αντανακλά πλήρως τη φιλοσοφία της Alfa Romeo εκείνης της εποχής.
Τουτέστιν τη κατασκευή ενός καθαρόαιμου σπορ μοντέλου (περιορισμένης παραγωγής), με το οποίο θα προσπαθούσε να διακριθεί στη – τότε – αναδυόμενη αγωνιστική κατηγορία Sport στην οποία συμμετείχαν αυτοκίνητα με κινητήρες έως 2.000 κ.εκ.
Η συνταγή άψογα εκτελεσμένη, καθότι σοφά επιλεγμένα τα συστατικά που την απαρτίζουν: χαμηλό βάρος, δυνατό μοτέρ και οδική συμπεριφορά για Όσκαρ αίσθησης και ακρίβειας. Τέλος! Στο τομέα βάρος, η λύση βρέθηκε σ’ ένα ατσάλινο σωληνωτό πλαίσιο με χωροδικτύωμα (για υψηλή στρεπτική ακαμψία), το οποίο «ντύθηκε» εξ’ ολοκλήρου με αλουμίνιο περιορίζοντας τη συνολική μάζα του αμαξώματος στα 880 κιλά μόλις.
Ανασηκώνοντας το πανάλαφρο αλουμινένιο καπώ της 1900SS, αποκαλύπτεται ένα 8βάλβιδο αλουμινένιο τετρακύλινδρο διαμάντι 1.977 κ.εκ. με δύο εκκεντροφόρους επι κεφαλής και δύο διπλά καρμπυρατέρ Weber που απέδιδε 138 ίππους στις 6.500 σ.α.λ.
Εφόσον αναφερόμαστε σε Alfa εκείνης της εποχής εξυπακούεται πως, η κίνηση μεταδίδεται μέσω ενός κιβωτίου 5 σχέσεων στο σωστό άξονα, στους πίσω τροχούς δηλαδή. Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλούς εγκάρσιους βραχίονες στον εμπρός άξονα και άξονα De Dion (που τοποθετήθηκε για πρώτη φορά στη Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αlfetta 159 του J.M.Fangio το 1951) πίσω. Το τελικό αποτέλεσμα συνολικά, δικαίωσε απόλυτα τη δουλειά του Franco Scaglione, αρχισχεδιαστή του οίκου Bertone και υπεύθυνου για το συγκεκριμένο εγχείρημα. Το ότι η παραγωγή του μοντέλου περιορίστηκε εν τέλει στην κατασκευή μόλις τεσσάρων αυτοκίνητων (δύο κλειστών και δύο ανοιχτών εκδόσεων) τα οποία ποτέ δεν έλαβαν μέρος σε αγώνες, ουδόλως μετριάζει την ακαταμάχητη λάμψη του, χώρια δε που του προσδίδει σπανιότητα και ως εκ τούτου, υψηλότατη χρηματική αξία.
Πώς ή Πόσο (Μέρος 1ο)
Δύο επιρρήματα, το πρώτο του τρόπου, το δεύτερο ποσοτικό τα οποία χρησιμοποιούμε μηχανικά και κατά κόρον στη καθημερινότητα μας, τα οποία όμως σχετίζονται άρρηκτα με τη συγκεκριμένη σπανιότατη κλασσική Ιταλίδα. Mε ποιο τρόπο; Λίγη υπομονή και θα καταλάβετε. Η εποχή στην οποία παρουσιάστηκε η 1900 SS, μέσα της δεκαετίας του ’50 δηλαδή, ο κόσμος γενικά και η Ιταλία ειδικότερα, πάσχιζαν για να επουλώσουν τις πληγές που άφησε πίσω του ο όλεθρος του 2ου Παγκόσμιου πολέμου. Αναμφίβολα ταλαιπωρημένη γενιά, ιδιαίτερα σοφή ωστόσο αφού, οι κακουχίες, οι στερήσεις και ο φόβος του θανάτου, την έμαθαν να μάχεται για την επιβίωση, μα κυρίως να αποζητά εναγωνίως να ξαναβρεί τη χαρά της ζωής μέσα στις στάχτες. Αυτή ακριβώς η διακαής αναζήτηση της χαράς, διέπει και τούτη τη δεξιοτίμονη, πανέμορφη κόκκινη Alfa Romeo.
Μετά από μία σειρά «ακροβατικών» για την είσοδο στο στενό κόκπιτ της, επιβάλλεται μία βαθιά χαλαρωτική ανάσα στη διάρκεια της οποίας το βλέμμα μαγνητίζουν, το πανέμορφο τριάκτινο ξύλινο τιμόνι, το τεράστιο στροφόμετρο της Veglia που δεσπόζει στο μέσον του πίνακα οργάνων και ο γενικός διακόπτης του ρεύματος στη μέση του ταμπλό. Φίνο άρωμα αγώνων της ηρωικής δεκαετίας του ’50…
Το νεύμα του μηχανικού σηματοδοτεί το τέλος στις όποιες σκέψεις και έφτασε η ώρα της αλήθειας για τον υποφαινόμενο. Πατάω δύο φορές το πεντάλ του γκαζιού όπως επιβάλλονταν στα καρμπυρατεράτα μοντέλα του χθες, γυρίζω το κλειδί της μίζας στα δεξιά του ταμπλό και…τίποτα!
“Ξέχασες το γενικό” η ντροπιαστική ετυμηγορία “συγκεντρώσου” και πάμε πάλι από την αρχή. Γενικός στο on, μίζα στα δεξιά και μόλις ξεκίνησε η συναυλία της Συμφωνικής ορχήστρας του Μιλάνο: το περίφημο και υπέροχο μπάσο γουργουρητό από τα δύο διπλά καρμπυρατέρ της Weber δηλαδή, κατακλύζει εγκέφαλο και ακοή στέλνοντας στο πυρ το εξώτερο, πολυμέσα και κάθε λογής ψηφιακά παραφερνάλια της σύγχρονης δηθενιάς.
Ρολάροντας μέχρι να εξέλθω από τα αυτοσχέδια πιτς, προκύπτουν οι πρώτες εντυπώσεις από αυτή την ιδιαίτερη συνύπαρξη. Βαρύ το τιμόνι στους επιτόπιους ελιγμούς παρά τα στενά ελαστικά, προοδευτικός ο συμπλέκτης αν και ομοίως βαρύς και χμμμ, το κιβώτιο ταχυτήτων είναι τυπικό Alfa Romeo του τότε. Τουτέστιν, αν δεν προσέξεις στις αλλαγές ιδιαίτερα στις πρώτες τρεις σχέσεις, τότε θα σε φιλοδωρήσει με το γνώριμο ανατριχιαστικό γρατζούνισμα. Για να αποφύγεις τους ήχους που μαρτυρούν άτσαλο χειρισμό, επιβάλλεται το διπλοσυμπλεκτάρισμα στο ανέβασμα των σχέσεων με στιγμιαίο άφημα του γκαζιού και φυσικά, η τεχνική μύτη τακούνι στα κατεβάσματα. Στη διάρκεια των πρώτων δύο γύρων που διαρκεί η φωτογράφιση, οι σχετικά χαμηλές ταχύτητες παρέχουν τη δυνατότητα προσαρμογής στις ιδιαιτερότητες της κατασκευής.
Κατ’αρχήν, προσπαθώ να προφυλαχθώ από τον αέρα καθώς αν καθίσω σε κανονική όρθια θέση το πάνω μέρος του κορμού μου μένει εκτεθειμένο, αφού το στενό παρμπρίζ με καλύπτει μέχρι το ύψος του στήθους. Ε και; Σκύβω ελαφρώς μπροστά όπως στη μοτοσυκλέτα απολαμβάνοντας ταυτόχρονα, το δροσερό αεράκι και τις μεθυστικές μυρωδιές του ανοιξιάτικου Ιταλικού βορρά που μπλέκονται με την ευωδιά του βενζινόλαδου της “Κυρίας”!
Aκολούθως η έλλειψη υποβοήθησης, τόσο στο σύστημα διεύθυνσης, όσο και στα φρένα (ταμπούρα εμπρός-πίσω) με το ασήκωτο σε αίσθηση πεντάλ, είναι δύο χαρακτηριστικά που αρχικά δυσκολεύουν. Ωστόσο όσο περνάει ο χρόνος τα συνηθίζεις και σε αποζημιώνουν πλήρως παρέχοντας σου αμφότερα, άπειρες ποσότητες αίσθησης και ακρίβειας (σ.σ. αλλά και έντονο πιάσιμο στα χέρια και στα πόδια που με συνόδευσε για αρκετές μέρες μετά…)
Φωτογράφιση τέλος και επιτέλους μένουμε μόνοι. Εγώ, Αυτή και το μυστήριο της. Μυστήριο; Κανένα απολύτως!
Μετά λόγου γνώσης σας διαβεβαιώ: σε δημιουργίες όπως η 1900 Sport Spider χτίστηκε ο περίφημος μύθος του τετράφυλλου τριφυλλιού της Μιλανέζικης φίρμας, ένα από τα διαχρονικά σημεία αναφοράς κοντολογίς, όταν η συζήτηση αφορά στην ανόθευτη σπορ οδική συμπεριφορά. Αέρινος ο τρόπος που κινείται από στροφή σε στροφή αντιδρώντας ακαριαία στις μύχιες σκέψεις του οδηγού της, όπως άλλωστε κάθε καθαρόαιμη δημιουργία. Ως τέτοια βεβαίως απαιτεί, σεβασμό, κάμποσο χρόνο για να μάθεις τα τερτίπια της, μα και αποφυγή δια ροπάλου περιττών ρίσκων εν προκειμένω (φυσικά λόγω σπανιότητας και υψηλής αξίας).
Σβέλτα μεν, με τεράστια προσοχή και εγκράτεια δε, όσο τουλάχιστον μπορείς να είσαι εγκρατής έχοντας στα χέρια σου μία πισωκίνητη Alfa Romeo παλαιάς καλής κοπής. Βυθίζοντας το δεξί πεντάλ επιταχύνει ακαριαία και αβίαστα φθάνοντας στις μικρές ευθείες χωρίς κόπο τα 180 χλμ./ώρα (τελική ταχύτητα 220 χλμ./ώρα), ενώ πλασάρεται με απίστευτη ευκολία στα κομμάτια της πίστας με διαδοχική χάραξη γλιστρώντας γλυκά και με πολύ προοδευτικό τρόπο το πίσω μέρος της. Τόσο όσο πρέπει δηλαδή για να θυμηθείς εκ νέου τη δυσεύρετη (πια) χαρά της πραγματικής οδήγησης. Της διαδικασίας με άλλα λόγια, που είσαι εσύ ο κύριος του εαυτού σου και πορεύεσαι με ελεύθερη βούληση.
Μέσα στις στροφές, εκεί κι αν επιβάλλεται να είσαι φειδωλός καθώς, το χαμηλό βάρος, ο εύστροφος κινητήρας και τα στενά ελαστικά, μπορούν πανεύκολα να σε παρασύρουν στην γλυκιά αμαρτία της υπερστροφής. Αν βέβαια υποκύψεις στο πειρασμό τότε, το ακριβέστατο σύστημα διεύθυνσης και φυσικά η πλούσια ροπή του κινητήρα, είναι οι φύλακες άγγελοι που σε κρατούν εντός σωστής τροχιάς. Και όλα αυτά, πάντα υπό τη συνοδεία της “συμφωνικής ορχήστρας” Weber: ΤΙ ΗΧΟΣ, ΤΙ ΗΧΟΣ, ΤΙ ΗΧΟΣ!
Επέστρεψα στα πίτς κάθιδρος, πιασμένος, αναμαλλιασμένος, με κάμποσα…μυγάκια κολλημένα πάνω στα γυαλιά ηλίου μου, αλλά πανευτυχής. Πλημμυρισμένος από κορυφής μέχρις ονύχων από μία πρωτόγνωρη αίσθηση άκρατης ευφορίας!
Πώς ή πόσο (Μέρος 2ο και τελευταίο)
Όπως μάλλον αντιλαμβάνεσθε από τα προαναφερόμενα, με την Alfa Romeo 1900 Sport Spider περιήλθα σε μία κατάσταση ανεπανάληπτης μέχρι και σήμερα 14 χρόνια μετά, οδηγικής νιρβάνας. Όσοι πιστοί με αντιλαμβάνεσθε πλήρως και προφανώς ήδη συμπάσχετε. Ανάλογη κατάσταση πολύ δύσκολα μπορούμε να βιώσουμε πλέον στο σύγχρονο αυτοκινητικό παρόν. Σύμφωνοι, όμορφες παρουσίες υπάρχουν πολλές, που κινούνται με ταχύτητες υπερηχητικές και στρίβουν για πλάκα με πολλά χλμ. Παρόλα αυτά αποτελούν γνήσια τέκνα του υπερκαταναλωτισμού, όπου τα πάντα θεωρούνται δεδομένα και διατίθενται στους πάντες αφειδώς και ανέκοπα.
Μιας σύγχρονης εποχής που βασίζεται αποκλειστικά, στο πόσο – τη ποσότητα με άλλα λόγια – και την ευκολία, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αν είσαι σώφρων και έχεις το γνώθι σ’ αυτόν.
Παρόλα αυτά, την ανόθευτη αίσθηση και τη βαθιά επικοινωνία με τη μηχανή που επιβάλλει σταδιακό χτίσιμο της σχέσης – το πώς δηλαδή – για να σε ανταμείψει στο τέλος με συναισθήματα ανόθευτης χαράς, δεν πρόκειται να τη νιώσεις μαζί τους στον αιώνα τον άπαντα. Και από χαρά άλλο τίποτε, πίσω από το ξύλινο τιμόνι της 1900 Sport Spider: αναμφίβολα η πλέον πολύτιμη οδηγική εμπειρία και συνάμα δώρο ζωής για τον υποφαινόμενο μέχρι να πέσει η «αυλαία»!!!
Αrrivederci Cara…
Όλες οι ειδήσεις
Audi RS e-tron GT Performance: Αυτό είναι το ισχυρότερο Audi παραγωγής!
