Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα στο τιμόνι ενός Audi e-Tron από το νότο στο βορρά της Ευρώπης. Με στόχο να δούμε αν με τις σημερινές υποδομές ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο μπορεί να τα καταφέρει σε ένα τέτοιο ταξίδι. Ας δούμε πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα.
Ακριβώς πριν από ένα χρόνο κοιτούσα με θαυμασμό δύο συναδέλφους του Quattroruote να επιστρέφουν από δύο αξέχαστα οδοιπορικά: ο πρώτος από το Μιλάνο στο γύρο της Σαρδηνίας και ο δεύτερος από την έδρα μας στο Ροτσάνο μέχρι το Παλέρμο της Σικελίας. Ηρωικά εγχειρήματα στα μάτια μου μια και ολοκληρώθηκαν στο τιμόνι δύο ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Τα σκεφτόμουν αυτά πριν από λίγες μέρες με το βλέμμα χαμένο στον ορίζοντα στην πτήση ΑΖ1195 της Alitalia από το Λινάτε στο Ρέτζιο Καλάμπρια, απολαμβάνοντας τις τελευταίες στιγμές ξεκούρασης πριν τη συγκεκριμένη αποστολή. Την οποία αν έφερνα επιτυχώς σε πέρας, θα γινόμουν κάτι σαν το Μαγγελάνο της σύνταξης του περιοδικού ώστε να κάνω εμφάνιση στην καντίνα του προσωπικού με ανάλογο ύφος. Καταλαβαίνετε το άγχος λοιπόν που είχα πριν καθίσω πίσω από το τιμόνι του Audi e-Tron που με περίμενε στην Καλαβρία να το οδηγήσω μέχρι το Σκάγκεν, το βορειότερο άκρο της Δανίας. Από το νότο στο βορρά της Ευρώπης, 3.000 χιλιόμετρα περίπου τα οποία έπρεπε να διανύσω σε τρεις, το πολύ τέσσερις ημέρες για να ανακαλύψω αν είναι δυνατό σήμερα ένα τέτοιο ταξίδι με ένα αμιγώς ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Χωρίς να πάθω νευρικό κλονισμό. Όμως τώρα ας προδώσω το σενάριο της ιστορίας για να σας μεταφέρω στο τέλος της: τα κατάφερα και έφτασα στο Skagen στο χρόνο που είχα θέσει στον εαυτό μου.
Οι ανησυχίες μου είχαν εξαφανιστεί από την πρώτη κιόλας ημέρα. Τόσο χρειάστηκα για να καταλάβω ότι αυτό που κάνει τη διαφορά σε ένα μεγάλο ταξίδι «στην πρίζα» δεν είναι τόσο τα χιλιόμετρα αυτονομίας, όσο η ταχύτητα φόρτισης και η απόδοση του κάθε δημόσιου φορτιστή. Στα πρώτα κιόλας 600 χιλιόμετρα βίωσα όλες τις διαφορετικές εποχές φόρτισης, επισκεπτόμενος σταθμούς εναλλασσόμενου ρεύματος και ισχύος 22 kW, ταχυφορτιστές συνεχούς ρεύματος των 50 kW και υπερφορτιστές των 150 Kw, στους οποίους σήμερα μόνο το Audi e-Tron μπορεί να συνδεθεί ανάμεσα σε όλα τα ηλεκτρικά της αγοράς. Προσέξτε τώρα: ανάμεσα στον πρώτο φορτιστή και στον τρίτο η χρονική διαφορά για τη φόρτιση της μπαταρίας είναι περίπου 8 ώρες. Ένα χάσμα που μπορεί να αλλάξει δραματικά την εξέλιξη του ταξιδιού.
Το ΜΜΙ τα προγραμματίζει όλα
Πριν αναχωρήσεις για μια τέτοια περιπέτεια χρειάζεται να οργανώσεις μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια όλα τα σκέλη του ταξιδιού. Ευτυχώς υπάρχουν διάφορα τεχνολογικά εργαλεία για να το κάνεις σήμερα αυτό: διαδικτυακή ενημέρωση και οργάνωση, εφαρμογές κινητού και βέβαια το σύστημα πολυμέσων MMI του e-Tron, στο οποίο όταν ορίσεις προορισμό, κατατάσσει όλους τους φορτιστές στη διαδρομή με βάση τη δεδομένη αυτονομία του αυτοκινήτου, δίνοντας μάλιστα πληροφορίες σχετικά με το ποιος είναι ελεύθερος και ποιος όχι. Όμως αυτό δεν αρκεί για να χαλαρώσεις: και αν φτάσω στον φορτιστή και δε λειτουργεί; Και αν είναι κατειλημμένος ή κάτι πάει στραβά; Με τέτοιες σκέψεις ξεκίνησα να οδηγώ με συγκεκριμένη φιλοσοφία: με σεβασμό στα όρια αλλά με το ίδιο στιλ οδήγησης που θα είχα και με κάθε άλλο αυτοκίνητο. Με μία διαφορά. Θα εκμεταλλευόμουν τις κατηφόρες και τα σταματήματα για να φορτίζω καλύτερα τις μπαταρίες.
Πρώτη στάση λοιπόν στα περίχωρα της Κοσέντσα μετά από 180 χλμ. περίπου σε ένα σταθμό φόρτισης εναλλασσόμενου ρεύματος, δεδομένου ότι ο μόνος ταχυφορτιστής ήταν ανενεργός λόγω συντήρησης. Με το σύστημα του Audi να δέχεται μόνο 11 kW, αρχίζει να τρέχει κρύος ιδρώτας στο μέτωπο όταν αντιλαμβάνομαι ότι τέτοιου είδους φορτιστής επαρκεί μόνο νυχτερινή φόρτιση ή για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Αναγκάζομαι να περιμένω τρεις ολόκληρες ώρες για να φορτίσω την μπαταρία για 100 χιλιόμετρα, τα οποία χρειάζομαι για να καλύψω τα 260 χιλιόμετρα του δεύτερου σκέλους που θα με φέρει στο Φισιάνο, στα περίχωρα του Σαλέρνο, όπου έχω κλείσει ραντεβού με ένα ταχυφορτιστή Enel X. Θα αποδειχτεί η πιο δύσκολη διαδρομή όλου του ταξιδιού διότι έχω μετρημένα χιλιόμετρα αυτονομίας και ταυτόχρονα πρέπει να διασχίσω δύο εθνικούς δρυμούς, του Πολίνο και του Τσιλέντρο, με υψομετρικές διαφορές στη διαδρομή που δοκιμάζουν στο έπακρο την αυτονομία. Εδώ λοιπόν αποφασίζω να οδηγήσω οικονομικά: με μέγιστη ανάκτηση ενέργειας στις κατηφόρες και πολύ απαλή χρήση του δεξιού πεντάλ στις ανηφόρες. Φτάνω λοιπόν στον προορισμό μου με κατανάλωση – ρεκόρ 20,4 kWh/100 χλμ. Μετά την ταχεία φόρτιση ελέγχω τον υπολογιστή ταξιδιού και η αυτονομία είναι στα 383 χιλιόμετρα. Η συγκεκριμένη στάση δεν έχει φορτίσει μόνο τις μπαταρίες του Audi αλλά και τις δικές μου. Η αναμονή μάλιστα ήταν αποδεκτή και γνωρίζω πλέον ότι το δίκτυο θα είναι όλο και καλύτερο όσο προχωρώ.
Μετά από την πρώτη διανυκτέρευση στα νότια της Ρώμης κοντά σε έναν ταχυφορτιστή, στο στόχαστρο βάζω πλέον ένα συγκεκριμένο σταθμό φόρτισης στην πόλη Βαλντικιάνα της Τοσκάνης, ανάμεσα στο Μοντεπουλτσιάνο και το Αρέτσο, όπου βρίσκεται ο μοναδικός σήμερα στην Ιταλία ταχυφορτιστής Ionity, ο οποίος θα μου δώσει μία γεύση από όσα θα ζήσουμε στο μέλλον. Υπό κατασκευή βρίσκονται άλλοι δύο Ionity στο Κάρπι και στο Πορτογκρουάρο. Φτάνω στο πάρκινγκ και τέσσερις κολώνες φόρτισης εμφανίζονται μπροστά μου. Περνάω την κάρτα στο μηχάνημα, συνδέω το καλώδιο CCS του e-Tron και μένω με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην ψηφιακή οθόνη με το θαύμα που συντελείται. Με παροχή ρεύματος 150 kW την ώρα η μπαταρία του Audi γεμίζει σε λιγότερο από μισή ώρα.
Arrivederci και grazie!
Από το σημείο αυτό και μετά το ταξίδι γίνεται περίπατος. Στα περίχωρα του Ροβερέτο φορτίζω την μπαταρία σε κολώνα fast της Enel X, οπότε μπορώ να περάσω από το Μπρένερο στην Αυστρία και να σταματήσω στην πόλη Πετνάου, λίγο μετά το Ίνσμπρουκ, όπου ένας ταχυφορτιστής 150 kW δεν μου δίνει καν τη χαρά της αναμονής, μια και η φόρτιση διαρκεί λιγότερο από το γεύμα μου. Μετά φτάνω σε ένα ξενοδοχείο στο Γκίεγκεν αν ντερ Μπρεντς της Γερμανίας, το οποίο είχα κλείσει ακριβώς επειδή διαθέτει φορτιστές. Αν και το τριφασικό τους ρεύμα έχει ένταση μόνο 16 Amp δεν ανησυχώ μια και έχω όλη τη νύχτα μπροστά μου μέχρι να φορτιστεί το Audi.
Το επόμενο πρωινό ξεκινώ από νωρίς και διασχίζω όλη τη Γερμανία, στην οποία το μόνο πρόβλημα είναι τι τύπου φορτιστή να επιλέξω – fast ή superfast; – μια και στη χώρα βρίσκεις όλων των ειδών, ακόμη και στα πιο αυτονόητα μέρη, τα πρατήρια καυσίμου δηλαδή. Με τέτοια πλουσιοπάροχη ηλεκτρική ενέργεια, όχι μόνο σου φεύγει το άγχος της αυτονομίας αλλά για πρώτη φορά μπορείς να απολαύσεις οδήγηση χωρίς να φοβάσαι μην μείνεις από ρεύμα. Στα σημεία της Autobahn που δεν έχουν όριο ταχύτητας, λοιπόν, προγραμματίζω το cruise control στα 150 χλμ./ώρα, δοκιμάζω την τελική δύο φορές (200 χλμ./ώρα με περιοριστή) και μετά από μία φόρτιση σε Ionity στην πόλη Φούλντα, μία ακόμη σε fast στο Αννόβερο και μία superfast στο Νοϊμίνστερ, φτάνω επιτέλους στα σύνορα με τη Δανία. Στο μεταξύ θα με σταματήσει και μία φορά η Polizei και τα όργανα θα γουρλώσουν τα μάτια τους όταν τους πω από πού είχα ξεκινήσει και ότι το Audi που οδηγώ είναι 100% ηλεκτρικό.
Κανένα πρόβλημα δεν θα συναντήσω ούτε στη Δανία, όπου υπάρχει πληθώρα από φορτιστές superfast. Βαθιά μέσα στη νύχτα φτάνω τελικά στο Σκάγκεν. Τα αεριζόμενα καθίσματα με μηχανισμό μασάζ χαλαρώνουν την πλάτη μου και οι Matrix LED προβολείς ξεκουράζουν τα μάτια μου. Είμαι ικανοποιημένος και γεμάτος ενέργεια. Ένα οδοιπορικό που μόλις τρεις μέρες πριν φάνταζε στα μάτια μου πρωτοποριακό, τώρα δεν μου φαίνεται τίποτε το ηρωικό. Σίγουρα, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου σήμερα με ένα συμβατικό, τουλάχιστον στον τομέα της ταχύτητας ανεφοδιασμού/φόρτισης. Ένα λεπτό στο βενζινάδικο αρκεί για εκατοντάδες χιλιόμετρα αυτονομίας. Όμως από τη στιγμή που δοκίμασα τους φορτιστές του μέλλοντος πείστηκα ότι κάτι πάει ν’ αλλάξει. Για να μην πω ότι ο όρος superfast για έναν φορτιστή με ισχύ 150 kW, θα φαντάζει αστείος όταν θα διαβάζετε ανάλογα οδοιπορικά σ’ αυτές εδώ τις σελίδες. Γιατί; Μα θα είναι απλά ξεπερασμένος.
