Μαζί με τα ομοιώματα των κόκκινων τηλεφωνικών θαλάμων, των διώροφων λεωφορείων και των φρουρών του Buckingham είναι σχεδόν αξιοθέατα για τους επισκέπτες του Λονδίνου. Όμως πίσω από τα παλιομοδίτικα μαύρα ταξί υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία σκληρής εκπαίδευσης και ίσως το κλειδί στην θεραπεία του Αλτσχάιμερ.
Τα ταξί στο Λονδίνο μετακινούν τους επιβάτες γρήγορα, από τους σωστούς δρόμους ενώ είναι πάντα καθαρά και περιποιημένα. Είναι βέβαια και πανάκριβα. Όμως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάνουν τον πελάτη βόλτες γύρω-γύρω για να πληρώσει παραπάνω, να χαθούν, να είναι αγενείς ή να καπνίσουν. Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο έστω και μια φορά θα χάσουν την πολύτιμη άδεια τους για την οποία κάθισαν στα θρανία τουλάχιστον για 3 χρόνια! Ναι, αυτοί οι οδηγοί είναι διπλωματούχοι, επαγγελματίες. Η παρακολούθηση μαθημάτων σε κάποια σχολή δεν είναι απαραίτητη, αλλά χωρίς αυτή η επιτυχία είναι σπάνια.
Και η λογική ερώτηση είναι: «Γιατί δεν χρησιμοποιούν ένα απλό σύστημα πλοήγησης;» Γιατί για έναν λαό τόσο παραδοσιακό, όσο οι Βρετανοί, κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτό και όπως χαρακτηριστικά μας είπαν «Τα GPS κάνουν λάθη, εμείς όχι. Επιπλέον χρειάζεται χρόνος για να βάλεις τα στοιχεία και να υπολογίσει το GPS τη διαδρομή. Μέχρι να το κάνουμε ο πελάτης θα δυσανασχετήσει και… με το δίκιο του. Έχει συνηθίσει από εμάς να είμαστε ενημερωμένοι και ταχύς, γι’ αυτό μας εμπιστεύεται».
Οποιοσδήποτε δεν έχει ποινικό μητρώο ή προβλήματα υγείας μπορεί να γίνει οδηγός ταξί στο Λονδίνο. Αλλά για να πάρει το πολυπόθητο δίπλωμα θα πρέπει να αποδείξει στην αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Συγκοινωνιών ότι γνωρίζει κάθε δρόμο, αξιοθέατο, ξενοδοχείο, εστιατόριο, μουσείο, θέατρο και κινηματογράφο του ευρύτερου Λονδίνου! Το κέντρο της πόλης είναι μια περιοχή γεμάτη από χιλιάδες δαιδαλώδεις στενούς δρόμους με παρόμοια ονόματα και πολλές φορές διαφορετική ονομασία σε κάθε ρεύμα κυκλοφορίας και βεβαίως, αρχικά δεν σχεδιάστηκε για αυτοκίνητα.
Συνήθως χρειάζονται περίπου τρία με τέσσερα χρόνια για να περάσει ένας καλός μαθητής τις εξετάσεις αλλά υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν ακόμα και επτά. Πέρα από τη θεωρία που είναι 1 με 2 ώρες την εβδομάδα, χρειάζεται περίπου 8 με 9 ώρες διάβασμα και 12 με 15 ώρες οδήγηση. Η τελευταία γίνεται με ειδικά διαμορφωμένα σκουτεράκια που έχουν μια βάση για χάρτη εμπρός και πάνω σε αυτά περνούν αμέτρητες ώρες στην πρακτική τους εξάσκηση. Οι εξετάσεις έχουν μια λογική Video game. Σε κάθε συνεδρία, αν όλα πάνε καλά, ο υποψήφιος θα πάρει το πολύ 3 βαθμούς. Θα επιστρέφει κάθε 56 ημέρες μέχρι να συγκεντρώσει 12 βαθμούς. Μετά θα πηγαίνει κάθε 28 ημέρες μέχρι να φτάσει στους 12 βαθμούς, μετά κάθε 21 ημέρες. Όταν συμπληρώσει και εκεί τους 12 βαθμούς είναι πλέον διπλωματούχος οδηγός ταξί που έχει αποδεδειγμένα «The Knowledge of London» (Τη γνώση του Λονδίνου) . Μέχρι τότε δεν μπορεί να εργάζεται ενώ μετά πρέπει να αγοράσει το (πανάκριβο) αυτοκίνητο του και να το περνά από έλεγχο κάθε 6 μήνες. Αν υπάρχει γρατζουνιά, μηχανικό πρόβλημα, είναι βρόμικο ή κάτι δεν λειτουργεί σωστά, τότε δεν μπορεί να συνεχίσει να το χρησιμοποιεί μέχρι να επισκευάσει το πρόβλημα.
Από το Λονδίνο στην επιστήμη
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι με αυτού του είδους την εντατική εξάσκηση σε σχέση με το αίσθηση του χώρου και της κατεύθυνσης αναπτύσσεται ένα τμήμα του εγκεφάλου που ονομάζεται ιππόκαμπος και είναι υπεύθυνο για την αίσθηση του προσανατολισμού. Με βάση αυτό έχουν ήδη ξεκινήσει αισιόδοξα πειράματα για πρόληψη και θεραπεία της νόσου του Αλτσχάιμερ όπως και για αποκατάσταση μετά από εγκεφαλικά επεισόδια.
