Stellantis: H «επόμενη μέρα» μετά την παραίτηση Tavares

To δύσκολο έργο του «διάδοχου» CEO της Stellantis και οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν μέσα σε μια κάθε άλλο παρά «στρωμένη» αγορά

Η αιφνιδιαστική παραίτηση του διευθύνοντα συμβούλου του ομίλου Stellantis, μονοπώλησε την ειδησεογραφία στα αυτοκινητιστικά και στα οικονομικά / επιχειρηματικά μέσα ενημέρωσης.

Το Διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε να «δεχθεί» την παραίτηση του Tavares από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, νωρίτερα από την κοινή συμφωνία για λύση της συνεργασίας, το 2026. Επομένως, δεν θα υπάρξει η αρχικά προβλεπόμενη σταδιακή μετάβαση στη διοίκηση του ομίλου αλλά μια ταχύτατη αλλαγή που εκ πρώτης ίσως φαντάζει δύσκολή στην διαχείριση, από την άλλη όμως, δίνει μεγαλύτερη ελευθερία και ευελιξία στην αλλαγή πλεύσης.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως έχει διαμορφωθεί το πεδίο της αγοράς πλέον, ο δρόμος για την Stellantis –και όχι μόνο- είναι γεμάτος παγίδες και δυσκολίες. Άμεση προτεραιότητα για τον πρόεδρο John Elkann, που έχει προσωρινά αναλάβει το «τιμόνι» του ομίλου, είναι η να επιλέξει μαζί με το διοικητικό συμβούλιο τον διάδοχο του Tavares.

Ο νέος Διευθύνων Σύμβουλος, θα έχει ένα πολύ δύσκολο έργο. Αρχικά, θα πρέπει να «επανα-συστήσει» τα μοντέλα του ομίλου, σε προβληματικές αγοράς, όπως αυτή της Β. Αμερικής, αναθεωρώντας στρατηγικές που μέχρι στιγμής, έρχονταν σε σύγκρουση με την πραγματικότητα της αγοράς.

Ο Tavares αφήνει ως «κληροδότημα» ένα σχέδιο που επικεντρωνόταν σε μεγάλο βαθμό στα ηλεκτρικά, ιδιαίτερα για την Ευρώπη, και αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος των εσωτερικών συγκρούσεων που υπήρχαν στην Stellantis, αφού το διοικητικό συμβούλιο επιθυμούσε μεγαλύτερη ευελιξία και προσαρμοστικότητα στην παραγόμενη γκάμα.

Σημαντικό επίσης είναι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση στις γραμμές παραγωγής, με επανεκκίνηση των εργοστασίων σε πλήρη δυναμική, αφού οι «σπασμωδικές» αναζητήσεις συνεργιών και λειτουργικής αποτελεσματικότητας από τον Tavares, είχαν ως αποτέλεσμα το κλείσιμο ή την υπολειτουργία τους.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για ορισμένες εταιρείες που βρίσκονται υπό την σκέπη του ομίλου, συμπεριλαμβανομένης της Maserati και της Alfa Romeo, που ζημιώθηκαν με τη σειρά τους από την εμμονή στην κοινή χρήση πλατφορμών και εξαρτημάτων από άλλες μάρκες, εντελώς διαφορετικές σε ιστορία και θέση.

Εν ολίγοις, θα χρειαστεί μια νέα στρατηγική σε πολλά επίπεδα, με κοινή συνισταμένη και επιδίωξη το άμεσο κέρδος (προφανώς). Στη δεδομένη στιγμή, όμως, βάση της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η αγορά, αυτό προϋποθέτει προσαρμοστικότητα στις ταχύτατες –και απρόβλεπτες- αλλαγές που συντελούνται και μια γκάμα που στο σύνολο της θα είναι «ξεκάθαρη» και με συγκεκριμένες, «επικαιροποιημένες» στοχεύσεις.

Θα πρέπει επίσης να αποκατασταθούν οι σχέσεις με τα συνδικάτα των εργαζομένων, με την ιταλική κυβέρνηση αλλά και με την κεφαλαιαγορά, αφού ο Tavares είχε δημιουργήσει τεταμένη και συγκρουσιακή ατμόσφαιρά.

Τέλος, ίσως επανέλθει το σενάριο και η προοπτική της –αναγκαίας κατά πολλούς- συγχώνευσης του ομίλου με ένα άλλο group μεγάλη δυναμικής (Renault Group), κάτι στο οποίο ο Tavares ήταν σφόδρα αντίθετος.