Λειψυδρία: Τα μειωμένα αποθέματα των ταμιευτήρων νερού φέρνουν και πάλι στο προσκήνιο το πασίγνωστό σλόγκαν «προσέχουμε για να έχουμε»
Η λειψυδρία επιστρέφει, με την παρατεταμένη ανομβρία και τον ήπιο, χωρίς τα συνήθη ποσοστά χιονόπτωσης χειμώνα, να έχουν μειώσει τα αποθέματα στους ταμιευτήρες νερού που υδροδοτούν μεγάλα αστικά κέντρα, περιοχές και νησιά, σε όλη την Ελλάδα.
Για όσους θυμούνται, ανάλογη κατάσταση με λειψυδρία είχε συμβεί στα τέλη στα τέλη της δεκαετίας 80, με αρχές της δεκαετίας του 90, όταν το σλόγκαν της εκστρατείας «προσέχουμε για να έχουμε» προβαλλόταν παντού. Ήταν η εποχή που υπήρχαν συστάσεις για την τοποθέτηση τούβλων μέσα στο καζανάκι, ώστε να μειωθούν τα λίτρα της χωρητικότητας του, ενώ υπήρχαν απαγορεύσεις (με επιβολή προστίμου) για το γέμισα στις πισίνες, το πλύσιμο πεζοδρομιών και το πλύσιμο αυτοκινήτων φυσικά.
Τις εποχές εκείνες, η καθαριότητα του αυτοκινήτου αποτελούσε στις περισσότερες περιπτώσεις μια προσωπική διαδικασία, με «εργαλεία» το λάστιχο, το σφουγγάρι και τον κουβά, ενώ οι παστρικοί ιδιοκτήτες επιδίδονταν σε αυτή σε αυλές, πεζοδρόμια, και στις θέσεις στάθμευσης, στην άκρη του δρόμου. Δύσκολη να κρυφτεί διαδικασία, όποτε υπό τον φόβο επιβολής προστίμου, οι περισσότερου είχαν συμμορφωθεί με την απαγόρευση, πλην της κλασικής «ώχου μωρέ» συνομοταξίας, που δυστυχώς ήταν και εξακολουθεί να είναι πολυπληθής στη χώρα μας.
Προς το παρόν πάντως, δεν υπάρχει αντίστοιχη απαγόρευση, πέραν των απλών γενικών συστάσεων για προσοχή σε ότι αφορά στην διαχείριση του νερού από τα νοικοκυριά. Η αλήθεια είναι ότι το φαινόμενο της τετράτροχης… μπουγάδας στις γειτονίες είναι πλέον πολύ σπάνιο, με τους περισσότερους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων να εμπιστεύονται σε βενζινάδικα το πλύσιμο των οχημάτων ή να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες εξειδικευμένων σταθμών και self service εγκαταστάσεων. Χωρίς να θέλουμε να αμφισβητήσουμε την μαεστρία του εκάστοτε μερακλή ιδιοκτήτη, τα επαγγελματικά μηχανήματα και το καταρτισμένο προσωπικό, είναι σίγουρα πιο αποτελεσματικά στο καθάρισμα και ως εκ τούτου, πιο «μετρημένα» στη σπατάλη νερού.
Δεν χρειάζεται πάντως η λειψυδρία, για να επανεξετάσει κανείς την συνήθεια του «οικιακού» πλυσίματος αυτοκινήτου. Η διαδικασία, όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι κάτι που απαγορεύεται από τον ΚΟΚ, μετά επιβολής προστίμου 400 ευρώ, στους παραβάτες.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται στην παράγραφο 2 του άρθρου 12:
Δεν επιτρέπεται η απόθεση ή εγκατάλειψη ή η απόρριψή οποιουδήποτε αντικειμένου ή ύλης στις οδούς, εφόσον παρακωλύει έστω και κατ’ ελάχιστο την κυκλοφορία των πεζών και των οχημάτων, ως και τη στάθμευση των οχημάτων. Δεν επιτρέπεται επίσης να χύνονται στις οδούς ουσίες ή υλικά, το οποία μπορούν να καταστήσουν την οδό ολισθηρή (π.χ. νερά, λάδια, ασβέστης κ.λπ.).
Πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιος πλένει το αυτοκίνητο του σε πυλωτή πολυκατοικίας (καταστατικού επιτρέποντος), σε αυλή ή σε χώρο τέτοιο που εμποδίζει νερά και σαπουνάδες να χύνονται σε πεζοδρόμια και δρόμους, είναι νόμιμος. Είναι όμως και ηθικός βάση του ότι κατά πως φαίνεται… θα έχουμε πρόβλημα; Ίσως το «προσέχουμε για να έχουμε» να χρειάζεται επικαιροποίηση, όχι με βούρδουλα αλλά με βάση την κοινή, απλή λογική.
