Οι συνέπειες ενός τροχαίου ατυχήματος μένουν μέσα μας για πάντα, ακόμα και αν δεν χάσαμε σε αυτό τη ζωή μας ή τη σωματική μας ακεραιότητα.
Χριστίνα Μυρτώ Σταθάκη
Η είδηση της αυτοκτονίας του 35χρονου που επιβίωσε από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη το 2003 ήταν γροθιά στο στομάχι όλων μας. Τότε, ως έφηβος, είδε 21 συμμαθητές του να χάνουν τη ζωή τους εμπρός στα μάτια του, διαμελισμένοι από τεράστια φύλλα νοβοπάν που έφυγαν από ρυμουλκούμενο φορτηγού. Ο 16χρονος Ανέστης ήταν μεταξύ των 9 τραυματιών και έδωσε μεγάλη μάχη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για να κρατηθεί στη ζωή.
Τα σωματικά τραύματα επουλώθηκαν αλλά τα τραύματα που είχε στην ψυχή του, τα οποία έθαψε μέσα του τόσο καλά ώστε κανείς από το στενό του περιβάλλον δεν είχε διακρίνει, τον οδήγησαν να βάλει τέλος στην ζωή του με μια κυνηγετική καραμπίνα, μέσα στο μπάνιο του σπιτιού του, την περασμένη Κυριακή. Έτσι ο Ανέστης έγινε το 22ο θύμα του τροχαίου των Τεμπών.
Ένα θύμα που θα μπορούσε να ζει μια κανονική ζωή, μαζί με τους 21 συμμαθητές του, αν κάποιοι έκαναν σωστά και μεθοδικά την δουλειά τους. Τα 8,5 εκατομμύρια ευρώ της αποζημίωσης και οι ποινές φυλάκισης των υπευθύνων δεν είναι τίποτα μπροστά στον πόνο και τις επιπτώσεις που είχε το ατύχημα για τις οικογένειες των θυμάτων αλλά και των επιζώντων μαθητών από το Μακρυχώρι Ημαθίας.
Σε μια σωστά δομημένη κοινωνία κανείς δεν θα επέτρεπε σε αυτό το φορτηγό να κυκλοφορήσει στο δρόμο. Αλλά δεν θα επέτρεπε και στη Εθνική οδό να περνά από την κοιλάδα των Τεμπών με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση χωρίς διαχωριστικό στη μέση, κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση ενδεχομένως να μην είχε κάνει κάποια διαφορά, αλλά σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, σίγουρα θα είχε. Και τέλος δεν θα επέτρεπε σε ένα θύμα τροχαίου δυστυχήματος με 21 νεκρούς να «γιατρέψει» μόνο του την ψυχή του. Προφανώς ο Ανέστης και όλα τα υπόλοιπα παιδιά, καθώς και οι οικογένειες τους χρειάζονταν και όπως αποδείχθηκε με τραγικό τρόπο, χρειάζονται ακόμα ψυχολογική υποστήριξη για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Για να προσπαθήσουν να βρουν μια απάντηση στο «γιατί εκείνοι και όχι εγώ» που συνήθως κατατρώει τους επιζήσαντες ενός δυστυχήματος.
Μια χρηματική αποζημίωση δεν λύνει το πρόβλημα, ούτε για τις οικογένειες των θυμάτων, ούτε για όσους μένουν πίσω. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό για τα 16χρονα παιδιά που έζησαν σκηνές πολέμου εκείνο το απόγευμα της 13ης Απριλίου του 2003.
Μήπως ο χαμός του Ανέστη πρέπει να γίνει αφορμή για μια πιο σωστή και ολιστική προσέγγιση των τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων; Ακούει άραγε κανείς;
