Για πρώτη φορά μετά από είκοσι περίπου χρόνια διοργανώθηκε κάτι τόσο φιλόδοξο και ουσιαστικό, με τη συνεργασία δύο «ανταγωνιστικών» μέσων
Η 24ωρη δοκιμή αντοχής στα Μέγαρα δεν ήταν μόνο μία ιστορική στιγμή για τους ανθρώπους του Autotypos – Quattroruote που την επινόησαν, τη σχεδίασαν και τελικά την εκτέλεσαν με επιτυχία σε συνεργασία με τους 4Τροχούς, αλλά και παράδειγμα προς μίμηση για τον ειδικό Τύπου του αυτοκινήτου γενικότερα.
Κι αυτό διότι για πρώτη φορά μετά από είκοσι περίπου χρόνια διοργανώθηκε κάτι τόσο φιλόδοξο και ουσιαστικό και μάλιστα με τη συνεργασία δύο ανταγωνιστικών μέσων.
Η πρόσκληση να συμμετάσχω στο μεγαρικό Μπεν Χουρ είχε έντονα συναισθηματικό χαρακτήρα καθώς μου έδωσε την ευκαιρία να νιώσω για πρώτη φορά μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού που με στήριξε στο δεύτερο @theworldoffroad από το 2018 μέχρι σήμερα και από την άλλη να συναντήσω αγαπημένους συναδέλφους από το παλιό μου δημοσιογραφικό “σπίτι” που συμμετείχε στο εγχείρημα.
Τη διαδικασία την είχα βιώσει στο παρελθόν, καθώς είχαμε οργανώσει ως 4Τροχοί πολύωρες δοκιμές στα Μέγαρα και στις Σέρρες (αν και ποτέ με οκτώ αυτοκίνητα), ενώ είχα την τιμή να συμμετάσχω και σε ένα 24ωρο εγχείρημα της Mazda σε πίστα οβάλ της Γερμανίας, όπου μία ντουζίνα δημοσιογράφων από όλο τον κόσμο – με τον Chris Harris ανάμεσά τους – καταγράψαμε διάφορα ρεκόρ Guinness, οδηγώντας μέρα-νύχτα δύο νορμάλ RX8 με το γκάζι στο τέρμα και 240 χλμ./ώρα…
Παρότι είχαν περάσει δύο δεκαετίες από όλα αυτά, αντιμετώπισα με αισιοδοξία την οδηγική πρόκληση, αν και στο αρχικό πρόγραμμα ο καθένας μας θα οδηγούσε 12 ώρες σε ένα 24ωρο, δηλαδή μία ώρα στην πίστα και μία στο pitlane. Ή σε ένα αυτοκινούμενο τις νυχτερινές ώρες.
Να σημειώσω ότι από τα οκτώ B-SUV δεν είχα οδηγήσει κανένα, γι’ αυτό και όταν ο Σπύρος Κάγκας μου περιέγραφε τον περασμένο Σεπτέμβριο το εγχείρημα, του πρότεινα να οδηγήσουμε ο καθένας όλα τα αυτοκίνητα, όμως αυτό οργανωτικά δεν ήταν καθόλου απλό. Την επόμενη φορά.
Έτσι, σχηματίσαμε οκτώ ομάδες δύο-τριών οδηγών, με την καθεμία στο δικό της αυτοκίνητο και με δύο μηχανικούς υποστήριξης από την εταιρία.
Η δική μας ομάδα στο λευκό Nissan Juke ήταν σίγουρα η πιο φωτογενής, χάρη στην παρουσία την Dominika Grnova, αλλά και από τις πιο δυναμικές, με τον πάντα ανταγωνιστικό Λευτέρη Μανιαδάκη στο παιχνίδι. Τελικά, η Dominika έκανε ένα μόνο session και μας άφησε, οπότε μεταμεσονύχτια είχαμε μπαλαντέρ τον Σπύρο Κάγκα σε έκτακτη συμμετοχή.
Πώς ήταν από μέσα η όλη εμπειρία; Αρχικά μας χάλασε η ιδέα ότι θα γυρνούσαμε πειθαρχημένα πίσω από πλοηγό σε ρυθμό 1’40”. Όμως όταν κάθισα για πρώτη φορά πίσω από το τιμόνι, βράδυ πλέον και υπό καταρρακτώδη βροχή, ο ρυθμός ήταν σβέλτος, για να μην πω οριακός, σε μια πίστα που σχημάτιζε λίμνες και με ξεβαμμένα κερμπ που δε διακρίνονταν στα περισσότερα Κ. Πώς να στοχεύσεις έτσι;
Παρότι είχα μερικές εκατοντάδες γύρους – αγωνιστικούς κυρίως – στη συγκεκριμένη πίστα, δύο-τρεις φορές τα χρειάστηκα οδηγώντας το γκρουπ υπό βροχή και για λίγο δεν έχασα τη γραμμή που θα μπορούσε να με βγάλει στις λάσπες. Είχαν νόημα δηλαδή οι συστάσεις του πατέρα του λόχου, Σωτήρη Σκαλτσά και του Τρύφωνα Αλεξόπουλου από το pitlane. Ομολογώ δε ότι οι πρώτες έξι ώρες πέρασαν βασανιστικά, σε σημείο να ανησυχώ για το πώς θα αντέξουμε όλοι μας τις υπόλοιπες δεκαοκτώ.
Κι όμως. Μεταμεσονύχτια, ο καιρός έφτιαξε, βγήκε ξαστεριά με μία εκπληκτική πανσέληνο, η πίστα στέγνωσε και όλοι μας – οδηγοί αγώνων, δοκιμαστές ή απλοί δημοσιογράφοι – προπονημένοι πλέον και απόλυτα συγκεντρωμένοι, αρχίσαμε να προχωράμε το πρόγραμμα μπροστά.
Το Juke της ομάδας μας, όσο φθείρονταν τα ελαστικά τόσο πιο διασκεδαστικό γινόταν. Και δεν σε έκανε να νιώθεις ποτέ ανασφάλεια. Στο βρεγμένο ήθελε μόνο λίγη προσοχή το ξεκόλλημα της ουράς στις δύο αριστερές της πίστας και μόνο η φωτεινότητα των οργάνων και της κεντρικής οθόνης ενοχλούσε μέσα στη νύχτα. Αφού οι μηχανικοί μας χαμήλωσαν την ένταση, τα μάτια ξεκουράστηκαν. Όμως το CVT κιβώτιο αποδείχτηκε για άλλη μια φορά εκτός θέματος σε “αγωνιστικό” ρυθμό.
Προσωπικά, οδήγησα μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, μία στις 3:00 πμ και μετά από υπνάκο 40’ στο αυτοκινούμενο, οδήγησα πάλι στις 6:00, που ήταν και η πιο απολαυστική ώρα.
Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, με υπέροχα χρώματα από την ανατολή και την πανσέληνο στη δύση της, αισθάνθηκα ότι όλα θα πάνε ρολόι μέχρι το τέλος για όλα τα πληρώματα. Highlight όλης της εμπειρίας το συγκεκριμένο session.
Καπάκι οδήγησα – εκτός προγράμματος – το βελούδινο Peugeot 2008 για μία ώρα και μία ακόμη το Juke με τα ολοκαίνουργα ελαστικά της Michelin, τα οποία το μεταμόρφωσαν. Τι κράτημα, τι φρενάρισμα, τι ποιότητα κύλισης ήταν αυτή!
Τις πρωινές ώρες του Σαββάτου, όλοι κινούμασταν πλέον γύρω από το 1’30” με συνέπεια και τότε σκέφτηκα πόσο αποτελεσματικά και ασφαλή είναι όλα τα αυτοκίνητα της συγκεκριμένης κατηγορίας στο εχθρικό περιβάλλον μίας πίστας με χαρακτηριστικά καρτ. Πήγαινα στο 90% με το Juke και όμως έβλεπα από την άλλη να κρατά τον ίδιο ρυθμό ακόμη και το αδύναμο συγκριτικά MG.
Στο τέλος, αφεθήκαμε στα χέρια των γιατρών του Εθνικού Κέντρου Αθλητικών Ερευνών. Ο 24ωρος είχε ξεκινήσει για όλους μας με εξετάσεις στο ΟΑΚΑ δύο εβδομάδες πριν (με παραπεμπτικό για αιματολογικές, ούρων, triplex καρδιάς και τεστ κόπωσης αν δήλωνες υπερτασικός όπως εγώ), και ολοκληρώθηκε με δείγματα αίματος, μετρήσεις πίεσης και γαλακτικού οξέος, αλλά και με ασκήσεις αντανακλαστικών πριν και μετά την 24ωρη δοκιμασία.
Τα αποτελέσματα όλων αυτών των εξετάσεων πριν και μετά το 24ωρο δεν είναι μόνο πολύτιμα για εμάς και ενδιαφέροντα για τους αναγνώστες μας, αλλά και ιδιαίτερα χρήσιμα για τους γιατρούς του ΟΑΚΑ, οι οποίοι διαθέτουν ήδη μία πλούσια βάση δεδομένων σχετικά με την επίδραση της κόπωσης στην οδήγηση και φυσικά στην ασφάλεια.
Όλες οι ειδήσεις
Καρό σημαία στη δοκιμασία αντοχής μας στα Μέγαρα!
