Το 1993 ήταν η χρονιά που η ομάδα της Williams Renault έζησε τον απόλυτο θρίαμβο, κατακτώντας και τα δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα στη Φόρμουλα Ένα: το Πρωτάθλημα οδηγών με τον Alain Prost (τέταρτος και τελευταίος Παγκόσμιος τίτλος στη καριέρα του κυρίου Καθηγητή) και το Πρωτάθλημα κατασκευαστών. Μετά από αυτή την αναμφίβολα τεράστια επιτυχία η Renault, που κατασκεύαζε τους κινητήρες των Αγγλικών μονοθέσιων, αποφάσισε (σ.σ. ΕΥΤΥΧΩΣ) να αφήσει το δικό της στίγμα στη δημοφιλέστατη, εκείνη τη περίοδο αλλά και στο διηνεκές, κατηγορία των hot hatchbacks παρουσιάζοντας το φοβερό και τρομερό Clio Williams.
Στη πραγματικότητα βέβαια, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της Γαλλικής εταιρείας αποσκοπούσε στη δημιουργία μίας αξιόμαχης βάσης που θα τη βοηθούσε να πρωταγωνιστήσει εκ νέου, τούτη τη φορά στους αγώνες Ραλλύ. Βλέπετε εκείνη την ευλογημένη χρονική περίοδο, οι μηχανικοί είχαν το πρώτο λόγο στην αυτοκινητοβιομηχανία και οι τεχνοκράτες απλά τους ακολουθούσαν…
Το «πυραυλάκι τσέπης» όπως χαϊδευτικά αποκαλούσε το Clio Williams ο παγκόσμιος Ειδικός Τύπος της εποχής, προσφέρονταν σε μία και μόνη απόχρωση αμαξώματος (σκούρο μπλε), με χρυσαφί ζάντες αλουμινίου της Speedline. Παρά τη χρήση της ονομασίας Williams, η Αγγλική ομάδα δεν συμμετείχε στην εξέλιξη του μοντέλου, ωστόσο παραχώρησε το λογότυπο της ως ένδειξη αναγνώρισης της πολυετούς και νικηφόρας συνεργασίας με τη Γαλλική εταιρεία. Για τη περίσταση επιλέχθηκε το πάτωμα του μικρότερου αδελφού Clio 1.8 16S ήδη εμπορικού μπεστ σέλερ, το οποίο θυμίζουμε χρησιμοποιούσε ένα 16 βάλβιδο κινητήρα του 1.8 λίτρου με 137 ίππους. Πέραν ωστόσο του κοινού πατώματος και της βασικής εμφανισιακής φόρμας, η έκδοση Williams ήταν ένα εντελώς διαφορετικό αυτοκίνητο κυρίως σ’ ότι αφορά στα μηχανικά μέρη με αποκλειστικό στόχο, τη καθαρόαιμη σπορ οδική συμπεριφορά. Η σοφή συνταγή που εφαρμόστηκε γνωστή από χρόνια: μειωμένο βάρος, δυνατός κινητήρας και μελετημένο στήσιμο αναρτήσεων.
Κάτω από το καπώ με τη χαρακτηριστική εισαγωγή αέρα, υπήρχε ένα δίλιτρο ομοίως 16βάλβιδο σύνολο (ένεκα οι αγωνιστικές βλέψεις που προείπαμε), 150 ίππων που απογείωνε το βάρους 990 κιλών λιλιπούτειο αμάξωμα. Ωστόσο τα μυστικά της επιτυχίας και της οδηγικής ευτυχίας που πρόσφερε απλόχερα και σε τεράστιες ποσότητες, κρύβονταν στην οδική του συμπεριφορά και πιο συγκεκριμένα, στο μαγικό τρόπο με τον οποίο έστριβε. Είτε σε ορεινή διαδρομή, είτε στη πίστα, το Γαλλικό hot hatch αποτελεί ένα λαμπρό κεφάλαιο στην ιστορία της αυτοκίνησης, όντας σημείο αναφοράς στο συγκεκριμένο τομέα μέχρι σήμερα. Το χαμηλό κέντρο βάρους και το κοντό μεταξόνιο σε συνδυασμό με, το ενισχυμένο υποπλαίσιο στο οποίο εδράζονταν η εμπρός ανάρτηση, τα χαμηλότερα ελατήρια, τα σκληρότερα αμορτισέρ, τους νέους βραχίονες στρέψης στο πίσω άξονα, τις μεγαλύτερης διατομής αντιστρεπτικές ράβδους και τα φαρδύτερα μετατρόχια και στους δύο άξονες, τα τεχνικά χαρακτηριστικά που μεταμόρφωσαν τη συγκεκριμένη έκδοση σε ένα εξαιρετικό καθαρόαιμο σπορ αυτοκίνητο.
Την ίδια ώρα, στο σαλόνι του ο ευτυχής οδηγός και συνοδηγός απολάμβαναν τη κάθε διαδρομή καθισμένοι αναπαυτικά στα δύο ημιμπάκετ καθίσματα, με την άριστη πλευρική στήριξη. Οι υποψιασμένοι γνώστες που αντελήφθησαν έγκαιρα την υψηλή αξία αυτής της έκδοσης και έσπευσαν να την αποκτήσουν με το μπλόκ των επιταγών ανά χείρας, βοήθησαν να εξαντληθεί σε χρόνο ρεκόρ το αρχικό σενάριο παραγωγής 4.000 μονάδων, από τις οποίες οι 2.500 απαιτούνταν για την ομολογκασιόν του μοντέλου στους αγώνες. Η τεράστια ζήτηση για το Clio Williams ανάγκασε τελικά την Renault, να παρατείνει τη παραγωγή του για δύο ακόμη χρονιές πουλώντας συνολικά 12.000 μονάδες.
Merci Renault,
και παραμείνετε συντονισμένοι για το δεύτερο και τελευταίο αφιέρωμα μας στη θρυλική μούσα τη Γαλλικής εταιρείας, που θα ακολουθήσει σύντομα.
Αλέξανδρος Ι. Βενιός
