Cadillac Sollei και ο ρεβιζιονισμός της «americana» αισθητικής

Ένα υπέρoχο concept από την Cadillac και μια πρώτη ένδειξη για τις τάσεις της νέας αμερικανικής σχεδιαστικής σχολής

Τι είναι «americana»; Δεν πρόκειται για κάτι συγκεκριμένο. Ένας ορισμός που μπορεί να δοθεί, είναι αυτά με τα οποία οι ΗΠΑ έχουν «βομβαρδίσει» τον κόσμο όλο, ως εξαγώγιμα προϊόντα της κουλτούρας τους, δημιουργώντας συγκεκριμένα αισθητικά πρότυπα. Americana μπορεί να είναι φόρμα: το μπουκάλι της coca cola και οι γραμμές της Fender Startocaster. Mπορεί να είναι εικόνες: τα diners με τους αντικριστούς καναπέδες και αυτοί οι θύσανοι σαν μπάλες που τους παρασέρνει ο αέρας. Μπορεί να είναι μουσική, τα doo-wop ή τα blues.

Μπορεί να είναι –φυσικά- και τα αυτοκίνητα. Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τα muscle και τα hot-rod… για τον περισσότερο κόσμο, «αμερικάνικο» αυτοκίνητο σημαίνει απαστράπτοντα και ανοικονόμητα σε διαστάσεις classics των 50s και 60s, με στρέμματα από νίκελ και παστέλ χρώματα. Το «ανοικονόμητο» εξακολούθησε να αποτελεί σταθερά της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στο πέρασμα των χρόνων βέβαια και δεν εννοούμε μόνο στις εξωτερικές διαστάσεις. Οι V8 με κατανάλωση ένα βενζινάδικο ανά 100 μίλια ήταν ο κανόνας για τα αυτοκίνητα των ΗΠΑ και συνέτειναν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην διαμόρφωση του μοναδικού χαρακτήρα τους.

Τα τελευταία χρόνια όμως συμβαίνουν πράγματα και η αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία αλλάζει. Πρώτα απ΄όλα –επιτέλους- ασχολήθηκαν με το στρίψιμο και όχι μόνο με την ωμή δύναμη στην ευθεία και τις φαναρίες μετά συνοδείας καμένου ελαστικού. Έβαλαν νερό στο κρασί τους, προσαρμόστηκαν σε αυστηρές προδιαγραφές ρύπων, ενσωμάτωσαν τεχνολογία. Εξακολουθούν να τα φτιάχνουν μεγάλα αλλά το real estate το εκμεταλλεύονται, δεν υπάρχει απλά για να υπάρχει και να κάνει… «bigger is better» μπούγιο.

Οι αλλαγές όμως είναι πλέον ραγδαίες. Μέσα σε λίγα μόλις έτη, ο «εξηλεκτρισμός» των αυτοκινήτων έγινε επιτακτικός και οι κατασκευαστές τρέχουν και δεν φτάνουν να προσαρμοστούν σε μια νέα –επιβαλλόμενη- πραγματικότητα. Με αυτούς τους φρενήρεις ρυθμούς εύκολα μπορεί κάποιος να χάσει την ταυτότητα του. Κινητήρες δεν υπάρχουν, ήχος δεν υπάρχει (δεν εννοούμε τον τεχνητά παραγόμενο…) και ισχύουν αυστηρές προδιαγραφές για όλους. Πως μπορείς μέσα σε αυτά τα πλαίσια να αποφύγεις την ομογενοποίηση λοιπόν;

Μα με την σχεδίαση φυσικά, η οποία σχεδίαση εικάζω ότι θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στο μέλλον και θα επιστρέψει σε ρετρό φόρμες, ακριβώς γιατί είναι το μοναδικό στοιχείο που έχει απομείνει για διαφοροποίηση. To concept Sollei της Cadillac αποτελεί ένα από τα πρώτα δείγματα προς αυτή την κατεύθυνση, με μια υποσημείωση βέβαια…

Η εποχή μας, όπου κάποιοι μπορούν να θεωρηθούν προσβεβλημένοι ακόμα και από μια σχεδίαση, δεν προσφέρεται για ακροβατισμούς και κραυγαλέες τοποθετήσεις, όλα πρέπει να γίνονται στα πλαίσια του politically correct και αυτό περιλαμβάνει ακόμα και τις γραμμές ενός οχήματος. Το Sollei είναι εντυπωσιακό όχημα αλλά με ένα μετρημένο τρόπο.

Οι σχεδιαστές της Cadillac είχαν πολλές συνισταμένες και όρια να διαχειριστούν. Ως αμιγώς ηλεκτρικό, το Sollei θα έπρεπε να επικοινωνεί μέσω της εμφάνισης του, κάτι το «νεό». Ως Cadillac θα έπρεπε επίσης να αποπνέει πολυτέλεια και να διατηρεί δεσμούς με το παρελθόν. Και όλα αυτά, χωρίς να προσβληθεί κανείς, όπως είπαμε. Τα κατάφεραν!

Η εικόνα εκ πρώτης θυμίζει πολυτελές ευρωπαϊκό cabriolet. Αν σταθεί κανείς όμως σε λεπτομέρειες, ανακαλύπτει τους δεσμούς με το παρελθόν. Το σχήμα των αεραγωγών δεξιά και αριστερά της μάσκας, είναι εμπνευσμένο από τα πίσω «πτερύγια» (tailfins) των Coupe DeVille και Eldorado, ενώ τα κάθετα πίσω φωτιστικά σώματα, είναι μια σχεδίαση που είχε αναπαραχθεί αρκετά από την Cadillac σε μοντέλα από τα 60s μέχρι και σήμερα.

Ύστερα είναι το χρώμα, αυτό το παστέλ «σπασμένο» κίτρινο που η Cadillac αποκαλεί «Manila Cream», με το οποίο έβαφε τα αυτοκίνητα της στα 50s. H ίδια απόχρωση και στο εσωτερικό, το οποίο προσφέρει μεγάλους χώρους και διακρίνεται για την δωρική του σχεδίαση. Επενδύσεις από ξύλο, αειφορικής διαχείρισης, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, με ένα τρόπο καθαρά «αμερικάνικο» ενώ οι στρώσεις αναπαριστούν ως μοτίβο τις ακτίνες του ήλιου, για να υπάρχει και σύνδεση με το “Sol” του Sollei.

Το promo video είναι όλα τα λεφτά, κορεσμένα χρώματα, ανοικτό αμερικάνικο επαρχιακό πεδίο και μια γυναίκα με άμεσες στυλιστικές αναφορές στα 50s. Vintage Soul τραγούδι για υπόκρουση. Τέρμα Americana. Aπλά, προσαρμοσμένο στο σήμερα.