W16: Δεκαέξι κύλινδροι σε διάταξη διπλού V, τέσσερις υπερσυμπιεστές και 1.600 άλογα με μουσική υπόκρουση που δεν ξεχνιέται ποτέ. Κυρίες και κύριοι, η Mistral, το πρώτο roadster που προέκυψε από τη συγχώνευση με τη Rimac θα είναι και η τελευταία Bugatti στην ιστορία με κινητήρα εσωτερικής καύσης.
Του Roberto Lo Vecchio, Απόδοση: Άκης Τεμπερίδης, Lexartis
«Η τελευταία του είδους της» – The Last of its Kind. Αυτός είναι ο τίτλος που έδωσε η ίδια η Bugatti στην τελευταία δημιουργία της, που ακούει στο όνομα W16 Mistral. Την παρουσίασε μέσα στο καλοκαίρι, στο πλαίσιο του Concours d’Elegance που έλαβε χώρα στη χλιδάτη Pebble Beach της Καλιφόρνια. Ίσως χωρίς αυτόν τον τίτλο, ένα περιοδικό σαν το Quattroruote να μην αφιέρωνε τέσσερις σελίδες σε ένα παιχνίδι που απευθύνεται σε ελάχιστους, πάμπλουτους και τυχερούς, συλλέκτες. Μόνο 99 Mistral θα κατασκευαστούν και έχουν πωληθεί ήδη όλες στην τιμή των πέντε εκατομμυρίων ευρώ η μία παρακαλώ! Και είναι αυτό το «τελευταία του είδους της», περισσότερο ακόμη και από το τεχνολογικό περιεχόμενο, που καθιστά είδηση τη συγκεκριμένη Bugatti. Οι παλιοί δημοσιογράφοι του χώρου συγκινούνται από κάτι τέτοια.
Είναι και η ιστορική συγκυρία, κάτι σαν το τέλος της εποχής των δεινοσαύρων ας πούμε, την οποία θα πρέπει να συνηθίσουμε από τώρα και στο εξής. Από τη στιγμή που η Ευρώπη αποφάσισε να καταργήσει τους κινητήρες εσωτερικής καύσης από το 2035, έχουμε να δούμε πολλά «τελευταία του είδους τους» αυτοκίνητα τα επόμενα χρόνια. Μόνο που το συγκεκριμένο κάνει μεγαλύτερο θόρυβο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Διαθέτει βλέπετε έναν, υπερβολικό ίσως αλλά πάντα αξιοθαύμαστο, δεκαεξακύλινδρο κινητήρα, ο οποίος είναι η αποθέωση της ιδέας της εσωτερικής καύσης που σύντομα θα περάσει στη λήθη. Καλώς όρισες λοιπόν Mistral. Χωρίς ηλεκτρική υποβοήθηση, οι 1.600 ίπποι προέρχονται από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις (χιλιάδες κάθε δευτερόλεπτο) του αναφλεγόμενου μίγματος βενζίνης-αέρα. Αυτές, που δίνουν ζωή στα πιστόνια και χαρά σε όποιον τα ελέγχει με το δεξί του πόδι.
ΥΒΡΙΔΙΚΟ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ακούγοντας το όνομα Mistral, είναι αδύνατο να μην ανατρέξουμε στην υπέροχη, ομώνυμη Maserati της δεκαετίας του ’60. Δυστυχώς η μοντενέζικη εταιρεία δε φρόντισε να διατηρήσει τα δικαιώματα του ονόματος. Έτσι αυτό απελευθερώθηκε, για να δοθεί τελικά σε ένα αυτοκίνητο που θα μείνει στην ιστορία ως το κύκνειο άσμα του κινητήρα που θεωρείται πλέον σήμα κατατεθέν της εκλεκτής μάρκας με έδρα το Μολσάιμ. Ταυτόχρονα, είναι και το πρώτο roadster της εποχής Bugatti-Rimac. Της κοινοπραξίας που δημιουργήθηκε το 2021 ανάμεσα στη γαλλική μάρκα (αλλά γερμανικών συμφερόντων) με τον Κροάτη κατασκευαστή ηλεκτρικών υπεραυτοκινήτων. Και αν μη τι άλλο είναι διασκεδαστικό να ακούς τον ίδιο τον Mate Rimac (CEO της νέας εταιρείας και καταξιωμένο προφήτη της ηλεκτροκίνησης) να περιγράφει τις αρετές ενός μνημειώδους, όσο και βενζινοβόρου, κινητήρα εσωτερικής καύσης. Σημείο των καιρών και αυτό. Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα και αυτό συνεπάγεται κρίσεις ταυτότητας. Κάτι που συμπαρασύρει και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της αλλαγής.
Ασφαλώς και ο κ. Rimac δεν είναι μόνο ένας υπέρμαχος της ηλεκτροκίνησης και των μηδενικών ρύπων, αλλά και λάτρης του αυτοκινήτου και της υψηλής τεχνολογίας γενικότερα. Γι’ αυτό και από τη θέση στην οποία βρίσκεται, είναι λογικό να εξυμνεί ένα βιρτουόζικο τεχνολογικά κινητήριο σύνολο. Όπως αυτό που εμπνεύστηκε κάποτε ένας αυθεντικός μηχανικός της παλιάς εποχής, ο Ferdinand Piëch.
Το θέμα είναι ότι ο W16 που έκανε το ντεμπούτο του το 2005 στη Veyron και φορέθηκε στη συνέχεια στη Chiron, είναι καταδικασμένος να βγει στη σύνταξη. Το μέλλον της Bugatti προδιαγράφεται υβριδικό και στη συνέχεια απαρέγκλιτα ηλεκτρικό. Το 2024 θα παρουσιαστεί η πρώτη υβριδική Bugatti, η οποία θα οδηγήσει τη μάρκα που είχε ιδρύσει το 1908 ο Ettore σε ένα μέλλον μηδενικών ρύπων. Πως θα είναι η υβριδική αυτή Bugatti; Γνωρίζουμε ότι θα είναι επαναφορτιζόμενη, μας διαφεύγει όμως τι βενζινοκινητήρα και ηλεκτροκινητήρες θα φορά, όπως και τι μπαταρία. «Θα μπορούσαμε να πάρουμε τη βάση του Rimac C_Two ή του Pininfarina Battista και να χτίσουμε γύρω τους μία Bugatti, όμως αυτό δεν θα ήταν το κατάλληλο μονοπάτι», λένε στο Μολσάιμ. Από την άλλη, το να περνούσαν με τη μία στην ηλεκτροκίνηση, αυτό κι αν θα ήταν ένα τεράστιο – και ίσως μετέωρο – βήμα. Μάλιστα για έναν κατασκευαστή που έχτισε τη φήμη του τις τελευταίες δύο δεκαετίες σε μια κολοσσιαία μονάδα εσωτερικής καύσης.
Αναμένοντας λοιπόν την πρώτη υβριδική Bugatti που θα προετοιμάσει το κοινό για την ολική μετάβαση προς την ηλεκτροκίνηση, βιώνουμε την τελευταία αναλαμπή του W16. Από μηχανολογικής άποψης, η Mistral δεν έχει να πει πολλά, καθώς βασίζεται ουσιαστικά στη Chiron Grand Sport 300+, με ένα επιμέρους βελτιωμένο σασί που αποσκοπεί σε υψηλότερη στρεπτική ακαμψία. Οι μπροστινές κολόνες οροφής έχουν επανασχεδιαστεί ώστε να φιλοξενήσουν ένα έντονα καμπυλόγραμμο παρμπρίζ. Το τελευταίο, δημιουργεί ένα οπτικό συνεχές με τα πλευρικά παράθυρα, θυμίζοντας ζελατίνα αγωνιστικού κράνους. Προηγήθηκαν μάλιστα πολλές προσομοιώσεις σε υπολογιστή, ώστε οι τεχνικοί της Bugatti να καταλήξουν στη μέγιστη δυνατή καμπυλότητα, χωρίς να επηρεάζεται στο παραμικρό το οπτικό πεδίο του οδηγού.
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ
Κατά τ’ άλλα, η Mistral εισάγει μια εντελώς δική της σχεδίαση. Δεν είναι, ούτε και θα μπορούσε να είναι, μία Chiron με κομμένη οροφή. Με δεδομένη τη σχεδίαση της πίσω κολόνας που έχει εκείνη, οι σχεδιαστές επανασχεδίασαν εκείνο το σημείο ώστε να λειτουργεί σε ένα roadster. Σχεδίασαν λοιπόν μία εισαγωγή αέρα και ένα ενδιάμεσο αεροδυναμικό κανάλι που ακολουθούν το σχήμα του παραθύρου στο πίσω μέρος του. Το τελικό σχέδιο επιτεύχθηκε χάρη σε μία ιδέα που έχει λειτουργική όσο και αισθητική αξία. Οι δύο μεγάλες εισαγωγές αέρα της Chiron είναι τέσσερις στη Mistral. Οι πλευρικές είναι πιο διακριτικές ώστε να μην πλήττουν την καθαρότητα του σχεδίου. Εξυπηρετούν δε τα ψυγεία λαδιού ενώ, πιο ψηλά πάνω από το κεφάλι οδηγού και συνοδηγού, έχουν προστεθεί άλλες δύο για την ψύξη του κινητήρα. Οι εισαγωγές αυτές είναι φτιαγμένες από ανθρακονήματα και λειτουργούν και ως προστατευτικός κλωβός σε περίπτωση ανατροπής, όπως και στην ανοιχτή Veyron του 2012 με την ονομασία Grand Sport Vitesse.
Αν και ο κινητήρας W16 οδεύει προς το τέλος της ζωής του, τα ανοιχτά αυτοκίνητα θα ζουν και θα βασιλεύουν, καθώς αποτελούν το 40% της παραγωγής της Bugatti. Μάλιστα, είναι αυτά που γράφουν ιστορία. Η Grand Sport Vitesse έχει σήμερα το παγκόσμιο ρεκόρ τελικής ταχύτητας με 408,84 χλμ./ώρα. Όμως η Mistral προτίθεται να της κλέψει τη δόξα και να γίνει εκείνη το πιο γρήγορο roadster στην ιστορία, με μέγιστη ταχύτητα 420 χλμ./ώρα.
