Από τον ενθουσιασμό και την έξαψη, στα όρια της αντοχής και στην προσπάθεια για την διατήρηση της προσήλωσης: Αυτό το 24ωρο, τα είχε όλα!
Του Νίκου Παγιωτέλη
Φωτογραφίες Ναυσικά Βασιλειάδου, Δημήτρης Μανώλαρος, Κώστας Γαμβρούλης
Σίγουρα το να οδηγεί κανείς για να πάει ένα ταξίδι μόνος του ή με την οικογένεια του, είναι ονειρικό. Να περνάς από όμορφα μέρη και να κλέβεις ματιές από το τοπίο, όσο αυτό σου επιτρέπεται. Ξεφεύγεις. Από την άλλη όμως όταν είσαι επαγγελματίας και οδηγείς για πολλές ώρες σε έναν «χιλιοπερασμένο» δρόμο είναι άκρως μουντό, ως βαρετό θα έλεγα και ταυτόχρονα επικίνδυνο, καθώς μπορείς πολύ άνετα να ξεχαστείς πως είσαι πίσω από ένα τιμόνι.
Κάπως έτσι ήταν και η 24ωρη δοκιμασία οδηγών και οχημάτων που περάσαμε στο Αυτοκινητοδρόμιο των Μεγάρων. Στους πρώτους 20 γύρους ήσουν ενθουσιασμένος, προσπαθούσες να κρατήσεις την θέση σου κοντά στους υπόλοιπους και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσεις και τα στοιχεία της φύσης. Από εκεί και πέρα όμως μπήκες στο τρυπάκι του επαγγελματία οδηγού. Στον αυτόματο.
Παρόλα αυτά όμως πήρες ακριβώς μια γεύση από την δυσκολία και την καταπόνηση που περνούν αυτοί οι άνθρωποι την σωματική, αλλά κυρίως την πνευματική. Πρέπει να είσαι 1000% συγκεντρωμένος στον δρόμο και να φροντίζεις να έχεις ενέργεια και αντοχές για να βγάλεις τα χιλιόμετρα σου με ασφάλεια και για εσένα, αλλά και για τους άλλους.
Αν για μένα ήταν κουραστικό που το έκανα μια ημέρα, φαντάζομαι για τους εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες πως είναι και προσπαθώ να μπω στην θέση τους. Πολύ δύσκολο επάγγελμα που χρειάζεται να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου για να ανταπεξέρθεις όπως πρέπει. Κι αν ο άνθρωπος συνηθίζει μετά από λίγο και γνωρίζει τις δυνάμεις του, δεν είναι το ίδιο για τα οχήματα, που πρέπει να τα αφουγκράζεσαι. Στην δική μας περίπτωση είχαμε το εξαιρετικό Suzuki Vitara, το οποίο ομολογώ πως δεν του το είχα για την πίστα.
Στο βουνό και στις εκτός δρόμου συνθήκες του έβγαζα πάντα το καπέλο, όμως στις στροφές του αυτοκινητοδρομίου η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα. Σαν όχημα σταθερής τροχιάς δεν έχανε τις γραμμές του και μου εξέπεμπε τρομερή ασφάλεια να το κυνηγήσω ακόμα περισσότερο. Απλά υπέροχο, όπως και η ομάδα του συνεργείου της Suzuki με την οποία συνεργαστήκαμε κατά την διάρκεια των pit stop. Και το καλύτερο.
Πλην των ελαστικών της Michelin και της πλήρωσης της βενζίνης, το Vitara δεν χρειάστηκε ούτε λάδια, ούτε φρένα, ούτε τακάκια και γενικά αποδείχτηκε «θηρίο» σε αυτήν την δοκιμασία. Και από κατανάλωση… κανένα παράπονο. Λίγο πάνω από τα 10ltr για το ζόρισμα που του ρίξαμε, χαρίζει και στην ίδια την Suzuki χαμόγελα. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και ελπίζω να επαναλάβουμε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον.
Νίκος Παγιωτέλης
Εκπομπή AutoMotoERT
Gallery
