Κι όμως… πήγαμε σαν άλλοτε & ακόμα παραπέρα
Του Νίκου Τσάδαρη
Φωτογραφίες Ναυσικά Βασιλειάδου, Δημήτρης Μανώλαρος, Κώστας Γαμβρούλης
Η ιδέα του Σπύρου Κάγκα που «έπεσε» ένα μεσημέρι στο γραφείο του Quattroruote έμοιαζε σαν κακόγουστο αστείο, ή κάτι σαν μνημόσυνο από το προ 15ετίας ένδοξο παρελθόν του ειδικού τύπου της αυτοκίνησης.
Οκτώ αυτοκίνητα με δέκα έξη οδηγούς σε 24ωρη δοκιμασία στην πίστα των Μεγάρων…
Τι όνειρο είδες φίλε μου;;; Ούτε την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα δεν διανοούμαστε να κάνουμε μια τόσο περίπλοκη επιχείρηση. Μετά κόπων και βασάνων είχαμε κάνει τρίωρα, εξάωρα, ένα-δύο δωδεκάωρα και μόλις ένα (και αυτό στην Ιταλία) 24ωρο, και εσύ ονειρεύεσαι 24 ώρες στην εποχή που ο τζίρος του χώρου είναι υποδιπλάσιος και η κερδοφορία οριακή; Χλωμό σε βλέπω…
Και να που τελικά τον είδα χλωμό, αλλά όχι όπως το εννοούσα.
Ήταν ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου στα πιτς της πίστας των Μεγάρων, όταν του έδωσα για πολλοστή φορά μέσα σε λίγες ώρες το πηδάλιο του Ford Puma που μοιραστήκαμε στην διάρκεια της 24ωρης δοκιμασίας, που τελικά ΕΓΙΝΕ πραγματικότητα. Ήταν χλωμός από τον πολυήμερο μαραθώνιο της προετοιμασίας του κολοσσιαίου εγχειρήματος και από την διαρκή ένταση όχι μόνο της ανά ώρα οδήγησης, αλλά και από την αγωνία του να τελειώσουν όλα κατ’ ευχή.
Πόσο δύσκολο είναι, όταν έχεις να συντονίσεις τόσα πράγματα ταυτόχρονα, δεκάδες ανθρώπους, τουλάχιστον 16 «αναρχοαυτόνομες» προσωπικότητες (κάπως έτσι είναι η πλειονότητα των οδηγών αγώνων & των δημοσιογράφων που κράτησαν τιμόνι) και – ακόμα πιο δύσκολο – τις ισορροπίες ανάμεσα σε δυο επώνυμα έντυπα της αυτοκίνησης («4Τροχοί-Quattroruote) που συνυπήρξαν σε μια συνεργασία για πρώτη φορά στην ιστορία του χώρου.
Έχουν περάσει πολλές ημέρες από το «απίστευτο» (για την εποχή) εγχείρημα και προσπαθώντας να αποτυπώσω στην οθόνη το γεγονός δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Έλα όμως που πρέπει κάτι να γράψω…
Το βρήκα. Το παλιό κόλπο. Το στρίβειν δια των bullet points! Πάμε λοιπόν και ο art director βοηθός:
– Οκτώ Β-SUV που εύκολα – δύσκολα μας εμπιστεύτηκαν ισάριθμες εισαγωγικές εταιρίες. Αυτονόητα, ο ρυθμός δεν μπορούσε να είναι “pedal to the metal”, οπότε επελέγη η μέση οδός της σβέλτης οδήγησης προκειμένου όχι την προστασία των αυτοκινήτων που θα άντεχαν και 48 ώρες, αλλά την μείωση αλλαγών αναλώσιμων (ελαστικά, φρένα) και την μείωση της πιθανότητας λάθους από οδηγούς σε κατάσταση εγρήγορσης επί 24 ώρες. Επελέγη ο χρόνος γύρου της 2,050 χλμ μήκους πίστας το 1’40’’, ήτοι 75 χλμ/ώρα ΜΩΤ και ο θεός βοηθός (βοήθησε τελικά μέσω βροχόπτωσης που ελαχιστοποίησε τις φθορές).
– Δέκα έξη οδηγοί, πολλοί των οποίων ήταν σαν πρωταγωνιστές του έργου …Space Cowboys. Στα πηδάλια οι Στράτης Χατζηπαναγιώτου – «Στρατισίνο», Άγγελος Ζήβας, Κώστας Αργυρίου, Βαγγέλης Ανδρεάδης – «Αμερικάνος», Σπύρος Κάγκας και ο υπογράφων. Κάτι σαν τους τρεις σωματοφύλακες που έγιναν πέντε, αλλά χωρίς Ντ’ Αρτανιάν. Ο επίζηλος ρόλος εξυπηρετήθηκε από τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής, τον Σωτήρη Σκαλτσά, που έσωσε την παρτίδα στο «και πέντε» αναλαμβάνοντας εθελοντικά και αυτόκλητα τον συντονισμό. Μαζί τους και η νέα γενιά με σημαιοφόρους τους «Γίνε πρωταθλητής ρε π…» Λάμπρο Αθανασούλα, Λευτέρη Μανιαδάκη, Νίκο Λευκαδίτη και Παναγιώτη Χαλάτση.
Guest, o Δημήτρης Αμαξόπουλος πρωταγωνιστής των αγώνων με ιστορικά αυτοκίνητα σε αντιδιαστολή με το νεαρό της ηλικίας του. Στην περιφέρεια στελέχη των δυο περιοδικών και πρώην δημοσιογράφοι που άλλαξαν στρατόπεδο (πηγαίνοντας σε θέση PR εταιριών), όπως οι Γιάννης Κάττωριτς και Γιάννης Κακούρης. Στα πάντοκ «εγγύηση καλής λειτουργίας» ο Πι Φι (το θηρίο άντεξε μέχρι τέλους παρακολουθώντας διακριτικά από τα μετόπισθεν), κατά κόσμον Πάνος Φιλιππακόπουλος, ο συνάδελφος και φίλος που εδώ και τέσσερις δεκαετίες χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης των γερόντων.
Μαζί μας και ο Mr “The World Offroad” Άκης Τεμπερίδης, ο πρόεδρος της Motorsport Greece Τάκης Πουρναράκης, η press officer του Ράλλυ Ακρόπολις Ελένη Ξενάκη και οι συνάδελφοι της ΕΡΤ (AutoMoto) Άγγελος Σταθακόπουλος και Νίκος Παγιωτέλης που κάλυψαν και τηλεοπτικά το γεγονός.
– Εγγύηση καλής εκτέλεσης η χαλκέντερη ομάδα της Start Line των Δημήτρη Χιωτίδη και Νίκου Πασαλή, που ακροβολίστηκε για 24ώρες στην πίστα, φύλακες-άγγελοι μιας όχι 100% ασφαλούς διαδικασίας. Με συντονιστή τον πολύπειρο Σπύρο Πανανακάκη, οι Άγης Χαραραλάμπους, Γεωργια Καραϊσκου Ευθύμης Καλαφάτης και Μιχάλης Κατσικας, ήταν οι φύλακες άγγελοί μας μέσα στην πίστα διασφαλίζοντας το ο μη γένοιτο. Τώρα πώς την γλύτωσε το Suzuki Swift τέλος της ευθείας, στη ζώνη πιθανής εξόδου από την πίστα, μόνο η μεταφυσική μπορεί να εξηγήσει.
– Ομάδες υποστήριξης των 8 «μονομάχων», ήταν τεχνικοί των εταιριών μερικοί των οποίων είχαν και αγωνιστικές εμπειρίες, όπως οι ομάδες του Καρανικόλα (Ford), Χαλκιά (Nissan) & Γκάλλο (Peugeot & MG), χωρίς αυτό να υποβιβάζει την αξία της παρουσίας των τεχνικών της Karenta, της Suzuki-Σφακιανάκης, της Hyundai και της Toyota. Με το «μάτι γαρίδα» και τα χαμόγελα ζωγραφισμένα στο πρόσωπο ακόμα και την ώρα που η βροχή πήγε να μεταβάλει την διαδικασία σε sea trial, δεν δούλεψαν ιδιαίτερα καθώς η συμπεριφορά των αυτοκινήτων ήταν άψογη, αλλά ήταν εγγύηση καλής λειτουργίας.
– Όμως, όλοι οι παραπάνω θα μέναμε εκτεθειμένοι αν δεν υπήρχε ο Γιώργος Καϊτατζής, που αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τα ελαστικά που μας είχε παραχωρήσει η Michelin και ο Πάνος Τομάζος που μοίραζε με ασφάλεια τα καύσιμα της Shell όταν στέγνωναν τα ρεζερβουάρ, με την βοήθεια του Αλέξη Πιερούλη.
– Η εκδήλωση δεν στερείτο επιμελητείας. Τέσσερα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα του Camper Club φιλοξένησαν στη διάρκεια της νύχτας όσους με κρύο αίμα μπορούσαν να πάρουν ένα ωριαίο υπνάκο και μετά να επιστρέψουν στην πίστα. Ευχάριστη έκπληξη και η αιφνιδιαστική άφιξη 200 σουβλακίων με τη συνοδεία των απαραίτητων τηγανισμένων γεώμηλων και δεκάδων αναψυκτικών. Ως γνωστόν, νηστικό αρκούδι δεν οδηγεί και όχι μόνο.
– Η πιο όμορφη εικόνα του 24ώρου ήταν κάπου στο χάραμα του Σαββάτου, όταν η πολύχρωμη εικόνα του ανταριασμένου ουρανού ήταν φόντο στα 8 πολύχρωμα B-SUV που με αναμμένους ακόμα τους προβολείς γύριζαν για νιοστή φορά την πίστα. Θυμήθηκα το «με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά…».
– Εντυπώσεις από τα αυτοκίνητα που συμμετείχαν; Με επιφύλαξη αφού ο καθένας μας ήταν δεμένος με αυτό που του είχε κληρωθεί, αλλά με την σιγουριά της εμπειρίας και την ασυλία της …ηλικίας θέλω να πω τα εξής: Χαρά του οδηγού το Ford Puma (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…), GTI το Nissan Juke, φρεσκαδούρα το Hyundai Kona, αριστοκράτης το Peugeot 2008, über alles το VW T-Roc, «βάλε μου καύσιμο και μη σε νοιάζει» το Suzuki Vitara, «δεν θέλω ούτε καύσιμο» το Toyota Yaris Cross (με την μικρότερη κατανάλωση από όλα) και ευχάριστη έκπληξη το MG ZS που «κοίταξε στα μάτια» τον καταξιωμένο συναγωνισμό.
– Τελικά όλα πήγαν – απρόσμενα…- καλά. Η καλή μας τύχη (Σκαλτσά την λένε) και η εμπειρία των παλιών σε συνδυασμό με την ανοχή των νέων, κατάφερε τις 8 επιστροφές στην σημαία του τερματισμού των 24 ωρών, χωρίς καταστροφές. Όχι πως αυτές δεν πήγαν να γίνουν, αφού οι θερμοκέφαλοι (μπαρμπα Βαγγέλη, ΛαμπροΛευτέρηδες-Γίνε και Άγγελε καρτίστα) πήγαν να το κάνουν Κούγκι κάποιες στιγμές, αλλά τελικά η μπαρούτι είχε πάρει νερό, ή -για να ακριβολογώ- πότε ό Σκαλτσάς και πότε ο Τρύφωνας Αλεξόπουλος (αυτός ακόμα να παραιτηθεί;…) έβγαζαν & έσβηναν το φυτίλι.
– Τελειώσαμε;;; αμ δε. Ένα μήνα μετά περιμένουμε τους γιατρούς του Εργομετρικού Κέντρου του ΟΑΚΑ (οι οποίοι μας εξέτασαν εξονυχιστικά πριν, στην εκκίνηση και στον τερματισμό του 24ωρου) να μας πουν αν και κατά πόσο είμαστε …πεθαμένοι το μεσημέρι του Σαββάτου. Ακριβώς έτσι. Γιατί ξέχασα στην αρχή να σας πω ότι, το ζητούμενο από όλη αυτή την «φασαρία» είναι το πώς αντιδρούν οι οδηγοί που καλούνται να οδηγούν επί πολλές ώρες με μικρά διαλλείματα ανάπαυσης, στα οποία συνήθως η ένταση δεν σου επιτρέπει να κοιμηθείς.
Προσωπικά, η αργοπορία των επιστημονικών συμπερασμάτων με ανησυχεί, γιατί δεν είναι ότι καλύτερο να αισθάνεσαι αξιόμαχος πολεμιστής (έτσι νομίζαμε οι περισσότεροι λίγο πριν πέσει η καρώ σημαία) και να είσαι ζόμπι.
– Για την ιστορία: Όταν σχεδιάζαμε το εγχείρημα (χωρίς οι περισσότεροι να πιστεύουμε πως τελικά θα φτάσουμε στο δια ταύτα), ο σοφότερος των γερόντων είχε επισημάνει πως όλοι οι συμμετέχοντες θα διατρέχαμε τον μεγαλύτερο κίνδυνο όχι μέσα στην πίστα διαρκούντος του 24ώρου, αλλά επιστρέφοντας μετά στα σπίτια μας. Και πόσο δίκιο είχε, αφού επιστρέφοντας στην βάση του μεσημέρι Σαββάτου, είχε συμβάν με ευτυχώς μόνο υλικές απώλειες. Ο νόμος είναι νόμος και δεν εξαιρείται ούτε ο νομοθέτης…
– Δια ταύτα: Δεν ήταν καθόλου άσχημα και αφού τα καταφέραμε όπως άλλοτε και (άποψή μου) ακόμα καλύτερα, ας ετοιμαζόμαστε για το επόμενο εγχείρημα. Τι θα λέγατε για ένα τεστ αυτονομίας ηλεκτρικών;;; Ευκολάκι. Ούτε τρεις ώρες δεν θα μας απασχολήσει… ΝΤ
Gallery
