Όταν έλαβα την πρόσκληση να συμμετέχω σε αυτή την διοργάνωση… μου πήρε περίπου δύο δευτερόλεπτα να δεχτώ!
Του Άγγελου Πάρχα
Φωτογραφίες Ναυσικά Βασιλειάδου, Δημήτρης Μανώλαρος, Κώστας Γαμβρούλης
Δεν είναι μόνο το πάθος για οδήγηση, ούτε η χαρά στην πίστα, ούτε η αγάπη για τα αυτοκίνητα. Είναι οι νέοι φίλοι που γνώρισα, η εναλλαγή καιρικών συνθηκών, η πανσέληνος, τα τραγούδια την ώρα της οδήγησης, η ακούραστη παρέα της συνοδηγού, η δοκιμασία αντοχής αυτοκινήτων/οδηγών/μηχανικών, το γέλιο, οι ιστορίες των παλαιότερων και οι στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη μου.
Όταν έλαβα την πρόσκληση να συμμετέχω σε αυτή την διοργάνωση μου πήρε περίπου δύο δευτερόλεπτα να δεχτώ. Φυσικά και η επιλογή μου αυτή δικαιώθηκε λίγες μέρες μετά, όταν βρεθήκαμε στην πίστα των Μεγάρων. Με αγκάλιασε η ομάδα των 4 Τροχών, ευθύνη του κ. Στράτη, όπου μαζί με τον κ. Άγγελο Ζ., την Ελένη, τον Μανώλη, τον Τάκη και τον Ηλία οδηγήσαμε το Toyota Yaris Cross ασταμάτητα, με τις απαραίτητες στάσεις για αλλαγή οδηγών, ανεφοδιασμό και αλλαγή ελαστικών.
Η επιτυχία είναι πως είτε οδηγούσα, είτε ήμουν έξω στον χώρο των πιτς και μιλούσα με συναδέλφους και φίλους περνούσα το ίδιο τέλεια. Όλοι μια παρέα, στα πιτς, στο σαλονάκι που τρώγαμε, στα τροχόσπιτα όπου ξεκουραζόμαστε ενδιάμεσα στα σκέλη. Οκτώ αυτοκίνητα, οκτώ ομάδες μηχανικών υποστήριξης, 16 οδηγοί (+μερικοί guest stars), ομάδα ελαστικών, ομάδα ανεφοδιασμού καυσίμων, ομάδα φωτογράφων, όλοι άρτια προετοιμασμένοι και οργανωμένοι με το χαμόγελο και την θετική ενέργειά τους να γεμίζουν ευχάριστα τις 30 ώρες που ήμαστε στην πίστα, που πότε πέρασαν απλά δεν το καταλάβαμε.
Οδηγήσαμε υπό διάφορες συνθήκες καιρού. Ξεκινήσαμε με έντονη βροχή με πολλά σημεία να λιμνάζουν και την ορατότητα να μειώνεται σημαντικά όσο νύχτωνε καθώς η πίστα δεν έχει φωτισμό. Χαλαρός ο ρυθμός στο γυρολόγιο κοντά στο 1΄40΄΄ όπου με ασφάλεια ο ένας πίσω από τον άλλον κινούμαστε με γραμμές (ο καθένας την δική του) και ήπια φρένα ώστε τα αυτοκίνητα αλλά και τα ελαστικά να μπορούν να ανταποκριθούν στην 24ωρη δοκιμασία.
Αργότερα με την πανσέληνο να εμφανίζεται, πλέον σε στεγνή πίστα, το τοπίο έμοιαζε μαγικό με το ενδιαφέρον να εντείνεται όσο περνούσε η ώρα, καθώς η λαχτάρα μου να ξαναβρεθώ στην θέση οδήγησης συνεχώς και μεγάλωνε. Ξανά βροχή πιο μετά, από την μία μεριά αχνοφαινόταν το φεγγάρι και από την άλλη έκανε την εμφάνισή του ο ήλιος με απίστευτα χρώματα στον ουρανό. Ξημέρωσε και με έπιασε νοσταλγία καθώς έφτανε στο τέλος η δοκιμασία με την καρό σημαία να πέφτει και την συγκίνηση του κ. Σωτήρη στον ασύρματο να σηματοδοτεί το τέλος αυτής της όμορφης εκδήλωσης.
-Χόρτασα; Όχι!
-Κουράστηκα; Ελάχιστα!
-Νύσταξα κατά τη διάρκεια της οδήγησης; Ποτέ!
-Βαρέθηκα; Καθόλου (να’ ναι καλά και η Αγγελική, συνοδηγός μου – Dj)!
-Κοιμήθηκα στο τροχόσπιτο; Μισή ώρα κατάφερα. -Πείνασα; Όχι, υπήρχε πάντα φαγητό.
-Ένιωσα να οδηγώ στον 24ωρο αγώνα Le Mans; ΝΑΙ, με αποκορύφωμα τη διαδικασία ανεφοδιασμού!
-Το ξαναέκανα; Με χίλια χωρίς δεύτερη σκέψη!
-Γνώρισα κόσμο; Ναι. άτομα που θαυμάζω, οδηγούς που παρακολουθώ, άτομα με κοινό πάθος και πιο νέους στον χώρο με πολλή όρεξη και μεράκι.
– Άντεξαν τα αυτοκίνητα; Όλα, χωρίς προβλήματα!
-Αντέχω 48ωρο; Ναι πιστεύω και θα το δοκίμαζα σίγουρα (να με έχετε κατά νου)!
Gallery
