Δύο ανταγωνιστικά περιοδικά αυτοκινήτου και 24 οδηγοί, ένα πλήθος ετερόκλητο μεταξύ τους, μπορούν να συντονιστούν και να κινηθούν επί ένα 24ωρο σε μία πίστα με οκτώ μικρομεσαία τζιποειδή, δίχως ευτράπελα και δίχως να φάνε τα μουστάκια τους; Τελικώς ναι μπορούν και μάλιστα σε πλήρη αρμονία όπως αποδείχθηκε περίτρανα, με στόχο φυσικά την αυτογνωσία! Άγιο είχαμε…
Του Αλέξανδρου Ι. Βενιού
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μανώλαρος, Ναυσικά Βασιλειάδου, Κώστας Γαμβρούλης
Εδώ και πάρα πολύ καιρό είχαμε ως περιοδικό την πρόθεση, μα και την έντονη διάθεση να πραγματοποιήσουμε μία εκδήλωση που ξεφεύγει εντελώς από τα τετριμμένα. Μία εκδήλωση αντοχής μηχανών μα κυρίως οδηγών, που ως στόχο θα είχε να καταγράψει τις επιπτώσεις που επιφέρει στον ανθρώπινο οργανισμό η συνεχής οδήγηση, σε ένα σενάριο κίνησης που προσομοιάζει σε ένα μακρινό ταξίδι σε πολύ σβέλτο, αδιάλλειπτο ρυθμό. Κάθε συνάντηση με, τους Σπύρο Κάγκα και Πάνο Φιλιππακόπουλο (που είχαν συμμετάσχει επιτυχώς στο παρελθόν σε κάτι ανάλογο) είχε πάντοτε ως κατακλείδα, το πότε και το πως θα μπορέσουμε να την οργανώσουμε.
Η πρόκληση μεγάλη άκρως ενδιαφέρουσα από δημοσιογραφικής πλευράς, ωστόσο βασικό κίνητρο ήταν να ανακαλύψουμε κατ’ αρχάς εμείς οι ίδιοι ως οδηγοί, το απόλυτο όριο των προσωπικών μας αντοχών αποτυπωμένο με εξειδικευμένες ιατρικές εξετάσεις και εργομετρικά τεστ αντανακλαστικών, στην αρχή και στο τέλος της επίπονης δοκιμασίας.
Σε προσωπικό επίπεδο αρκετές οι αμφιβολίες και εύλογα τα ερωτηματικά ως προς τη τελική έκβαση, καθώς εδώ τα άπειρα χιλιόμετρα οδήγησης και η όποια εμπειρία συνεπάγονται, μάλλον περνούν σε δεύτερη μοίρα. Χώρια που λίγες μόνον ώρες πριν το πρώτο Go, ξεκίνησε η αυτοκριτική στηλιτεύοντας το πως έχω συμπεριφερθεί κακοποιητικά όλα αυτά τα χρόνια στον οργανισμό μου, προσθέτοντας αναπόφευκτα κάμποσα κερασάκια στη τούρτα του άγχους. Αναφέρομαι βεβαίως στις παραληρηματικές – ενοχικές σκέψεις που καταλήγουν σε πομπώδεις δηλώσεις του στυλ, «τελείωσε θα κόψω και το ηλεκτρονικό τσιγάρο», «ποτέ ξανά δεν θα εξολοθρεύσω μισό κοπάδι αιγοπρόβατα», «από αύριο αρχίζω και πάλι προπονήσεις» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Επιπρόσθετα μόλις τέσσερις μέρες πριν τη μεγάλη μέρα της εκκίνησης, ένα τράβηγμα στη μέση ήρθε να μου προσθέσει μία σοβαρή αιτία προβληματισμού ως προς τη δυνατότητα ολοκλήρωσης της δοκιμασίας. Βλέπετε αν έμενα από «μετάδοση», τότε όντως θα έπρεπε να επέμβει γερανός για να με…βγάλει από το αυτοκίνητο, παρέχοντας την ευκαιρία στον κακεντρεχή να σχολιάσει – μάλλον εύστοχα – περί εκδίκησης των αθώων αιγοπροβάτων που προανέφερα…
Ποτέ μη λες ποτέ
Σύμφωνα με το πρωτόκολλο οι συντακτικές ομάδες των δύο περιοδικών Quattroruote και 4Τροχοί, οκτώ οδηγοί αγώνων (σε ρόλο πλοηγού κάθε βάρδιας), οι συνάδελφοι της δημοσιογραφικής ομάδας της εκπομπής ΑutoMotoΕΡΤ που κάλυψε το γεγονός καθ’ όλη τη διάρκεια του και οκτώ καλεσμένοι (εννοείται με άμεση σχέση με το χώρο μας), θα οδηγούσαμε τα οκτώ μικρομεσαία SUV στη πίστα. Σε σύνολο 24 άνθρωποι που καλύπταμε ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα από τα 30 έως τα 69 έτη, οι οποίοι έπρεπε να συντονιστούμε πλήρως σε ένα μοτίβο οδήγησης που θα άγγιζε το γρήγορο χωρίς όμως να το ξεπερνά.
Έπρεπε να παραμείνουμε αυστηρά σ’ αυτό ακριβώς το όριο φροντίζοντας να φυλάξουμε όσο γίνεται περισσότερο, μετάδοση, φρένα και ελαστικά. Για έναν σχετικά έμπειρο οδηγό όλα αυτά φαντάζουν απλά και θεωρητικά είναι. Τις πρώτες ώρες σίγουρα, όταν όμως η νύχτα προχωρά και ειδικά κοντά στο ξημέρωμα, η κόπωση αρχίζει να δείχνει τα δόντια της ζορίζοντας τους πάντες. Ακόμα και όσους προπονημένους και σε άριστη φυσική κατάσταση. Μέσα στα μαύρα σκοτάδια της πίστας και ειδικά εν μέσω της έντονης καταιγίδας στις 21.00 το βράδυ της Παρασκευής που περιόρισε την ορατότητα όλων μας στο ελάχιστο πλημμυρίζοντας το χώρο, αναθεωρείς τα πάντα.
Από το τρόπο οδήγησης που πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο ήπιος σε κινήσεις, μέχρι το τρόπο της ζωής σου που καθιστά πιο επιτακτική από ποτέ την φυσική άσκηση (για αυξημένη αντοχή άρα καλύτερη καρδιαναπνευστική λειτουργία και γρηγορότερες αντιδράσεις). Επιπλέον όπως συζητήσαμε εκ των υστέρων οι εμπλεκόμενοι οδηγοί, αναθεωρήσαμε και εκτιμήσαμε ιδιαίτερα τον φιλικό χαρακτήρα όλων ανεξαιρέτως των οικογενειακών μοντέλων που είχαμε στη διάθεση μας
Η ευκολία στο χειρισμό και οι νορμάλ ιπποδυνάμεις των μοτέρ τους (150 ίπποι το δυνατότερο) αποδείχθηκαν εν προκειμένω ιδανικός συνδυασμός, που επέτρεψε να ολοκληρωθεί με ασφάλεια η διαδικασία χωρίς κανένα απολύτως απρόοπτο, χαρίζοντας μας και στιγμές οδηγικής ευχαρίστησης παρακαλώ. Και τα οκτώ SUV ήταν υπέροχα λοιπόν; Εννοείται! Υπέροχα ωστόσο αποδείχθηκαν και για έναν επιπλέον λόγο: ο απολογισμός στο τέλος αποφάνθηκε πως, οι απαιτήσεις του καθενός μετά τη ταλαιπωρία περιορίστηκαν σε, μία τετράδα ελαστικών, ανεφοδιασμό σε καύσιμα, και στους τυπικούς ελέγχους (βλ. λάδια, κατάσταση φρένων, ελαστικών) σε κάθε αλλαγή οδηγού. Εν ολίγοις στα Μέγαρα, αποδείχθηκαν τέρατα αξιοπιστίας!
Συγκρατήσου ένεκα της ημέρας…
Ο υποφαινόμενος μαζί με τον πολύπειρο οδηγό αγώνων Δημήτρη Αμαξόπουλο και τον πολύ καλό μέχρι πρότινος συνάδελφο και νυν PR της Fiat Auto Hellas Αργύρη Τούντα οδηγήσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου το νέο ήπια υβριδικό Peugeot 2008 Hybrid 136 e-DCS6. Ένα μοντέλο που το γνώριζα ήδη πολύ καλά αφού το είχα οδηγήσει αρκετά, στα πλαίσια της δοκιμής του στο περιοδικό λίγους μήνες πριν. Εγνωσμένης αξίας πακέτο το οποίο στο δρόμο αποδίδει περίφημα χάρη, στο εξαιρετικό πλαίσιο, στις άνετες αναρτήσεις, στο αξιόλογο υβριδικό σύστημα και στο πολύ καλό αυτόματο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη. Άλλο ο δρόμος και άλλο η πίστα θα σημειώσει εύστοχα ο δύσπιστος, μαζί του κι εγώ σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον.
Πριν δηλαδή ανοίξουν οι ουρανοί πάνω από τα Μέγαρα το βράδυ της Παρασκευής όπου δεν μπορούσα να δω πέρα από δέκα μέτρα μπροστά από το καπό του 2008. Διότι ακριβώς από αυτό το σημείο και πέρα, όντως το Γαλλικό μοντέλο με εξέπληξε από το τρόπο που έστριβε και στο βρεγμένο ακόμη και με τα ταλαιπωρημένα EcoContact 6Q της Continental (πρώτης τοποθέτησης) που φορούσε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Παρά τον αμυντικό τρόπο οδήγησης (βλ. με μία ταχύτητα πάνω) με τα συγκεκριμένα ελαστικά γλίστραγε παντού, ειδικά στη Κ9 όπου γλίστραγε πάαααρα πολύ, παρά ταύτα το γρήγορο τιμόνι και το καλοζυγισμένο πλαίσιο μου επέτρεψαν να παραμείνω ατάραχος και προπάντων ασφαλής.
Όταν μάλιστα μετά από αυτό, οι τεχνικοί τοποθέτησαν τα Michelin Primacy, τότε όντως μη το είδατε το 2008 μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου όπου και πέρασε αέρας τη γραμμή του τερματισμού. Υπό αυτές τις αναμφίβολα ακραίες συνθήκες, αξιολογείς σε βάθος επιπρόσθετα και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που ναι μεν τα έχεις εντοπίσει και στα πλαίσια μίας τυπικής δοκιμής, ωστόσο εδώ εκλαμβάνουν άλλη διάσταση και αξία.
Πρώτα πρώτα η άνετη θέση οδήγησης με την καλή πλευρική στήριξη όλες αυτές τις ώρες με κράτησε ξεκούραστο, προφυλάσσοντας με από τα χειρότερα λόγω του προβλήματος στη μέση που αντιμετώπιζα. Ακολούθως, η γρήγορη απόδοση του αυτόματου κιβωτίου στη χειροκίνητη λειτουργία του που διευκόλυνε σημαντικά στη διατήρηση ενός σβέλτου ρυθμού, ενώ η λειτουργία ανάκτησης ενέργειας στο άφημα του γκαζιού περιορίζοντας στο ελάχιστο την καταπόνηση στα φρένα του αυτοκινήτου.
Όλα αυτά συν βεβαίως το ψυχωμένο υβριδικό σύστημα και το Γαλλικό στήσιμο των αναρτήσεων που επέτρεπαν να κινείται με σκανδαλώδη τσαχπινιά στη πίστα. Μετά από όλα αυτά γίνεται κάτι παραπάνω από αντιληπτό πως κατέβαλα τεράστια προσπάθεια να μην παρεκτραπώ, βυθίζοντας το δεξί πεντάλ και να αρχίσω να περνάω αέρας πάνω από τα κέρμπς. Είπαμε όμως αυτή τη φορά: εγκράτεια, εγκράτεια, εγκράτεια!
Όλα λίαν καλώς με τη μηχανή μας, πλην φυσικά του i-Cockpit (τί άλλο) καθώς η ορατότητα προς το πίνακα οργάνων και ειδικότερα της ένδειξης της σχέσης στο κιβώτιο δεν ήταν εμφανής εξαιτίας της στεφάνης του τιμονιού, επιβάλλοντας έτσι τη ρύθμιση του σε χαμηλό επίπεδο. Εργονομική αστοχία αρκετά ενοχλητική σε κάθε περίπτωση εν τέλει.
Δώδεκα μέρες μετά,
όπου κορμί και μυαλό έχουν περιέλθει πλέον στους κανονικούς τους ρυθμούς, τώρα πια είναι η κατάλληλη στιγμή του απολογισμού, αυτής της τόσο ξεχωριστής δοκιμασίας ανθρώπων και μηχανών. Δίχως δεύτερη σκέψη θα πω λοιπόν πως άξιζαν 1000%, το άγχος, η αγωνία της προετοιμασίας, αλλά και η σωματική καταπόνηση της πραγματοποίησης, αφού στο τέλος η ανταμοιβή έχει τη μορφή πολύτιμης γνώσης.
Γνώση σε σχέση με, σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού, των προσωπικών ορίων μου ως οδηγός, αλλά και της ιδιοσυγκρασίας μου ως χαρακτήρας καθώς για ένα ολόκληρο 24ωρο παραμέρισα ιδιορρυθμίες, εγωισμό, ίσως και ιδεοληψίες και συνεργάστηκα άψογα με – τύποις – αντιπάλους (σ.σ. εξαιρετικούς συναδέλφους από πάσης πλευράς) σε επαγγελματικό επίπεδο, με στόχο να γίνω λίγο σοφότερος.
Και θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο από αυτό οπότε μέχρι την επόμενη φορά – που ελπίζω να είναι πολύ σύντομα – να είμαστε όλοι καλά!
Αλέξανδρος Ι. Βενιός
Gallery
Όλες οι ειδήσεις
24h δοκιμασία αντοχής: Η βροχερή νύχτα στα Μέγαρα
